Ο Μπλάνκο έχει κληρονομήσει το εργοστάσιο κατασκευής ζυγαριών από τον πατέρα του. Κι όπως ο πατέρας του πάντα περηφανευόταν ότι φροντίζει τους υπαλλήλους του σαν να είναι όλοι μια μεγάλη οικογένεια, αυτό διατείνεται ότι κάνει κι ο Μπλάνκο. Ειδικά αυτή την εποχή που περιμένει τους ελεγκτές/κριτές του κρατικού διαγωνισμού «Επιχειρηματικής Αριστείας» που διψά να κερδίσει. Μόνο που την εικόνα του «τέλειου αφεντικού» αμαυρώνουν πολλά. Οπως ένας φρέσκα απολυμένος εργάτης που κατασκηνώνει απέναντι από την είσοδο του εργοστασίου σε πεισμωμένη καθιστική διαμαρτυρία. Ή η κατάθλιψη του προϊστάμενου επιστάτη, που προκαλεί χάος στην οργάνωση των παραγγελιών. Ή, ακόμα πιο καθοριστικά, η ναρκισσιστική φύση του Μπλάνκο που τον οδηγεί στο κρεβάτι μίας όμορφης και φιλόδοξης μαθητευόμενης, που απειλεί να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Ο Χαβιέ Μπαρδέμ ξανασυναντιέται με τον Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα («Δευτέρες με Λιακάδα») για να εμπιστευτεί το κατάμαυρο χιούμορ και τη φαρσική ειρωνία με τα οποία καυτηριάζει τους πατερούληδες που ασκούν καθημερινή εξουσία στις ζωές μας. Καυστικός, τολμηρός, πικρός, ο Λεόν ντε Αρανόα κεντάει μία κωμική παραβολή για την ηθική των καιρών, που, καθόλου τυχαία, ξεκινάει κι ολοκληρώνεται με εικόνες ρατσιστικής βίας εναντίον μεταναστών.
Ο Μπλάνκο δεν είναι ακριβώς υποκριτής. Εχει καταπιεί κι ο ίδιος αμάσητο το παραμύθι που θέλει τον ηγέτη να ζυγίζει καταστάσεις και να κρατά ισορροπίες - όπως και το προϊόν του οικογενειακού εργοστασίου: οι ζυγαριές. Ομως όπως οι κουτσουλιές των πουλιών χαλούν τη μόστρα, αλλά και την ευθυγράμμιση της διακοσμητικής ζυγαριάς της κεντρικής εισόδου, έτσι και η ζωή θα αφοδεύσει απλόχερα πάνω στο όνειρό του για επαγγελματική αριστεία. Οσο περισσότερο επιχειρεί να εμπλακεί στις ζωές των υφισταμένων του, τόσο το επιδερμικό λούστρο «φροντίδας» θα αρχίσει να ξεβάφει επικίνδυνα.
Ο Μπαρδέμ ερμηνεύει τον Μπλάνκο με λεπτή ειρωνία αλλά και μία υποβόσκουσα, συγκρατημένη απειλή. Σε κάθε στιγμή νομίζεις ότι η μάσκα αβρότητας θα σπάσει και θα απελευθερωθεί το βίαιο, μαφιόζικο Αφεντικό που κρύβεται από κάτω.
Ολο αυτό το παιχνίδι μεταξύ αριστείας και χάους, φροντίδας και χειρισμού, επιφάνειας και ουσίας, κωμωδίας και τραγωδίας προσφέρει δόσεις σοκ και γέλιου, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις ότι το έργο το έχεις ξαναδεί - ίσως και πιο επιτυχημένα. Ταυτόχρονα, η ιστορική συγκυρία της ταινίας με όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και τον κόσμο, σίγουρα δίνει μία άλλη διάσταση στη φάρσα - που τελικά λέει τα πιο σοβαρά πράγματα.
