Ο Τζέιμς Γουαν, αυτή τη φορά με το ρόλο του παραγωγού, κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει ότι η «Κατάρα της Γιορόνα» αποτελεί εξίσου τρομακτικό μέρος της δικής του παράδοσης του «Conjuring», κουβαλάει ακόμα και την κούκλα «Annabelle» να κάνει επίσκεψη στο σπίτι των ηρώων. Αλλά όχι, αυτή εδώ η ταινία τρόμου, παρότι έχει όλα τα διαπιστευτήρια, μοιάζει να βαριέται να κάνει τον κόπο να τα αξιοποιήσει.
Η ιστορία του σεναρίου επενδύει στον κλασικό μεξικανικό θρύλο που έχει τις ρίζες του στον 17ο αιώνα: η Γιορόνα, θυμωμένη που ο άντρας της ξενοκοιτούσε, για να τον εκδικηθεί, έπνιξε τα δυο παιδιά τους στο ποτάμι κι αυτοκτόνησε. Από τότε, κυκλοφορεί ως πνεύμα ντυμένη στα λευκά κι απειλεί να κλέψει τα παιδιά άλλων μαμάδων, για ν' αντικαταστήσει τα δικά της.
Η ταινία βρίσκει την εφαρμογή της στην Αμερική του '70. Η Ανα, μητέρα δυο παιδιών, δουλεύει ως κοινωνική λειτουργός. Οταν θα υποψιαστεί ότι μια «περίπτωσή» της, η Πατρίσια, κακοποιεί τα δικά της παιδιά, θα τα αναθέσει στην πρόνοια κι εκείνα θα βρεθούν πνιγμένα. Η Πατρίσια θα καταραστεί την Ανα να στοιχειωθεί από τη Γιορόνα - και, πράγματι, τα παιδιά της αρχίζουν να εμφανίζουν δείγματα βίας.
Παρότι έχει στο κέντρο της τη Λίντα Καρντελίνι που, όπως πάντα, είναι δυναμική και φιλότιμη στο ρόλο της. Παρότι προσθέτει το στοιχείο του τοπικού μυστικιστή σαμάνου, παρότι αντλεί την εικονογραφία της από τα b-movies του '70, παρότι ο θρύλος της Γιορόνα είναι από μόνος του ικανός να σου κόψει τα πόδια (μεταφορικά), αυτή εδώ η ταινία τρόμου είναι πεισματικά... τεμπέλικη.
Τα στοιχεία του θρίλερ έρχονται με τους πιο προφανείς τρόπους, τον ήχο από το βάδισμα στο ξύλινο πάτωμα ή στις σκάλες, ξαφνιάσματα που οριακά πετυχαίνουν να σε ξυπνήσουν μια και τα περιμένεις με καθησυχαστική βεβαιότητα, διαλόγους γραμμένους σαν πρόχειρες σημειώσεις. Η ίδια η Γιορόνα πρωταγωνιστεί στην οθόνη κινηματογραφημένη από τόσο κοντά, τόσο ρεαλιστικά, που διακρίνεις το μαύρο make-up της, νιώθοντας ότι προδίδεται όποια πρόθεση μυστηρίου.
Κι έτσι, μια και η ταινία κυλά ακριβώς με τον τρόπο που περιμένεις από την αρχή, προβλέψιμα και διεκπεραιωτικά, η καλή μας Γιορόνα μας δίνει χρόνο να σκεφτούμε άλλα, πιο τρομακτικά από τη δική της απειλή, όπως αν πληρώσαμε τον ΕΦΚΑ, ή τι γρήγορα που πλησιάζει το Πάσχα.
