Δύο βασίλεια συνορεύουν στο μαγικό μας τόπο: το λαμπερό, πολύχρωμο Βασίλειο των Νεράιδων και το ζοφερό, απαγορευμένο Σκοτεινό Δάσος. Το ένα το κατοικούν φτερωτές νεράιδες και όμορφα ξωτικά, το άλλο κακόμορφα πλάσματα και δαιμόνιοι καλικάτζαροι. Μαγικά νυχτολούλουδα ορίζουν τα σύνορα που σταματούν τις νεράιδες από το να μπουν στον επικίνδυνο τόπο. Αυτά τα λουλούδια μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να φτιάξουν το μαγικό φίλτρο της αγάπης και για αυτό ο Μπογκ Κινγκ, ο κακός βασιλιάς του Σκοτεινού Δάσους, έχει φρουρούς που τα φυλάνε μέρα-νύχτα. «Χωρίς τα νυχτολούλουδα δεν μπορεί να υπάρξει μαγικό φίλτρο. Χωρίς μαγικό φίλτρο, δεν θα υπάρξει ο έρωτας. Καλύτερα χωρίς έρωτα. Ο έρωτας είναι επικίνδυνος, τα καταστρέφει όλα και φέρνει το χάος...» Από την άλλη πλευρά, η ηρωίδα μας η Μαριάν, μία πρώην ρομαντική νεράιδα που έγινε κυνική κι απροσπέλαστη όταν έπιασε τον αρραβωνιαστικό της να την απατά, προσπαθεί να διδάξει το ίδιο στην μικρή της αδελφή: να σταματήσει να είναι ιδεαλίστρια και γλυκιά. Η αγάπη σε τυφλώνει και σε εξαπατά.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του πρώην τεχνικού ήχου (και 7 φορές βραβευμένου με Οσκαρ) Γκάρι Ράιντστρομ είναι ένα παράξενο animation που φέρει την υπογραφή του Τζορτζ Λούκας στην παραγωγή. Επικαλείται την έμπνευσή του από τον Σαίξπηρ και το «Ονειρο Θερινής Νυκτός», όμως κανείς μπορεί να μετρήσει πολλές ακόμα επιρροές της ποπ κουλτούρας από το «Εpic» και το «Σρεκ» μέχρι την «Πεντάμορφη και το Τέρας» κι από τον κόσμο του animation μέχρι αυτόν του Τζέιμς Κάμερον. Ενώνοντας τις περίεργες αυτές ραφές, συναντάμε μία σειρά από διασκευές εμβληματικών τραγουδιών: από Ελβις μέχρι Γουίτνεϊ Χιούστον κι από Lady Gaga μέχρι Μπερτ Μπάκαρατ (που τραγουδούν με τις φωνούλες τους οι νεράιδες - αν αυτό σας λέει κάτι).
Παρόλο που το μήνυμα της διαφορετικότητας είναι πάντα καλοδεχούμενο, ειδικά όταν σμιλεύει κανείς μικρούς θεατές (η αγάπη μπορεί να ενώσει διαφορετικούς κόσμους, δεν πρέπει να κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση κλπ) η ταινία δεν έχει κάτι πρωτότυπο να καταθέσει. Ακόμα και οι σκοτεινές στιγμές της (είναι θεαματικά πιο ενδιαφέρον το Σκοτεινό Δάσος κι όσα συμβαίνουν εκεί, από το ξενέρωτο ροζ βασίλειο των νεράιδων) δεν μπορούν να αγγίξουν όσα έχουν συμβεί στο animation από άλλους τολμηρότερους κινηματογραφιστές.
Και πρόβλημα της (πέρα από το αν αρέσει σε κάποιον το σχέδιο ή η ίδια η θεματική της) είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία, όλες αυτές οι διαφορετικές επιρροές μπερδεύουν τον τόνο της. Απευθύνεται σε παιδιά; Γιατί τότε θα έπρεπε να είχε μείνει λίγο πιο απλή για να μπορούν να την ακολουθήσουν πιο εύκολα. Θέλει ενήλικο κοινό; Είναι αρκετά προβλέψιμη (ακόμα και στην ανατροπή της) για να το «μαγέψει».
