Ενα μαγευτικό κι ευαίσθητο ντεμπούτο παρουσιάζει η Νούρα Νιασάρι, γεννημένη στην Τεχεράνη, μεγαλωμένη στην Αυστραλία, ήδη διακεκριμένη στη μικρού μήκους και το ντοκιμαντέρ, η ίδια στον πυρήνα της ιστορίας που αφηγείται - μια ταινία που μπορεί σ' ένα βαθμό να εξωραΐζει τις συνθήκες ζωής μιας μετανάστη, αλλά κι αυτή την ίδια την επιλογή της την ενσωματώνει στο σενάριό της. Πρόταση της Αυστραλίας για τα προηγούμενα Οσκαρ και νικήτρια του Βραβείου Κοινού στο Σάντανς, αυτή είναι μια ταινία που σε φέρνει αντιμέτωπη/ο με τις ενοχές σου, χωρίς ποτέ να το κάνει θέμα. Οπως στη ζωή.
Η Ιρανή Σάιντα ακολουθεί τον άντρα της, Χοσεϊν, στην Αυστραλία όπου εκείνος θέλει να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Στη νέα τους πατρίδα εκείνος θ' αρχίσει να γίνεται κακοποιητικός. Η Σάιντα θα το σκάσει, μαζί με τη μικροσκοπική κόρη τους, Μόνα: οι δυο τους θα εγκατασταθούν σ' ένα καταφύγιο γυναικών, ώσπου να βγει το διαζύγιό που αιτείται η Σάιντα. Στο μεσοδιάστημα, όμως, ο Χοσεΐν θα πάρει άδεια να συναντά τη Μόνα για κάποιες ώρες χωρίς επίβλεψη, άρα και να την απαγάγει εάν θελήσει.
Δυο είναι τα στοιχεία που καθορίζουν το ύφος και τη διάθεση της ταινίας. Η φωτογραφία του Σέργουιν Ακμπαρζαντέχ (επίσης γεννημένου στο Ιράν μετανάστη στην Αυστραλία), ζεστή, γεμάτη από μια θαλπωρή που σκόπιμα και δεξιοτεχνικά κοντράρει την αφήγηση και τη σκληρότητα της καθημερινότητας των ηρωίδων. Και η ερμηνεία της Ζαρ Αμίρ Εμπραχίμι (πιο πρόσφατα του «Holy Spider», που αγκαλιάζει στους χαμηλούς τόνους της την τραγωδία που μια μητέρα και μια «ξένη» δεν μπορεί ποτέ να αποδεχτεί φανερά, τη στωικότητα και τη γλυκύτητα με την οποία προσπαθεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον κανονικότητας για την κόρη της αλλά και μια ζωή με ανάσες χαράς για τον εαυτό της.
Η «Shayda» δεν έχει εντάσεις, ούτε «κατηγορώ», η πολιτική ματιά της απορροφάται από το βιωματικό χαρακτήρα του σεναρίου, η ατμόσφαιρα λειαίνεται και μόνο από το γεγονός ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στο φιλελεύθερο Μπρισμπέιν κι η βαρύτητα του ότι η Σάιντα έχει ξεκινήσει τη διαδρομή της από το αυταρχικό, πατριαρχικό Ιράν χάνεται μέσα στο δράμα και τις αντιθέσεις κάθε ιστορίας γυναικείας κακοποίησης. Αλλά κάπου εκεί μπορεί να βρίσκεται και αλήθεια της ταινίας.
