Τίποτε το επαναστατικό, ούτε καν το δυναμικό ή πρωτότυπο, δεν έχει η ταινία του Ντάνι Στρονγκ, η πρώτη κινηματογραφική σκηνοθετική δουλειά του απίθανου, ωστόσο, σεναριογράφου και κωμικού ηθοποιού. Εστω κι αν στηρίζεται στο πώς ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ απέκτησε, σταδιακά και με οδύνη, την προσωπικότητα που έμεινε γνωστή μετά τον απόηχο του ένδοξου μυθιστορήματός του, «Ο Φύλακας στη Σίκαλη», αυτή ενός δύστροπου ερημίτη, αγοραφοβικού και εσωστρεφούς.
Το σενάριο, βασισμένο στη βιογραφία «J.D. Salinger: A Life» τού Κένεθ Σλαουένσκι, πιάνει τον Σάλιντζερ στη νεανική του αθωότητα και τον συντροφεύει ως την απόσυρσή του από τα κοινά. Τον παρατηρεί, ως ανήσυχο νέο στη μεσοπολεμική Νέα Υόρκη, στην πρώτη και καθοριστική του μεγάλη ερωτική απογοήτευση, από την Ούνα, κόρη του Ευγένιου Ο' Νιλ και σύντομα σύζυγο τού Τσάρλι Τσάπλιν, στα χαρακώματα του Β' Παγκόσμιου, στην τραυματική επιστροφή του στον «ειρηνικό» κόσμο. Και, σ' όλη τη διάρκεια, στον αγώνα του να γράψει, να εκδώσει, να φορέσει την ταυτότητα του συγγραφέα που έχει επιλέξει, να γίνει αποδεκτός από τον πραγματιστή πατέρα του, να αναγνωριστεί. Με τη βοήθεια και την υποστήριξη τού δασκάλου και πρώτου εκδότη του, Γουιτ Μπερνέτ, μέσα από δεκάδες πικρίες και ελάχιστες αναλαμπές επιτυχίας.
Ξεκάθαρα ψυχαναλυτικές είναι οι σχέσεις αιτιότητας στην ταινία, μ' έναν τρόπο μάλλον σχηματικό κι επιφανειακό. Κάθε βήμα της ζωής τού Σάλιντζερ τον οδηγεί στο να διαμορφώσει τον εμβληματικό ήρωά του, τον Χόλντεν Κόλφιλντ, που όμοιός του δεν έχει εμφανιστεί ξανά στην αμερικανική λογοτεχνία, τόσο αφοριστικός, πληγωμένος κι οργισμένος νέος απέναντι σε μια στρεβλή νέα τάξη πραγμάτων. Είναι, για την ταινία, ο Κόλφιλντ προσωπικότητα ταυτόσημη με τον Σάλιντζερ κι από αυτόν, από τον ίδιο του τον εαυτό, είναι που ο Σάλιντζερ προσπαθεί απεγνωσμένα να γλιτώσει.
Ρηχή προσέγγιση για μια πρόσφορη πραγματική ιστορία, για ένα σπουδαίο μυαλό με μια προκλητική πορεία. Παρόλ' αυτά κομψή και προσεγμένη, κυρίως χάρη όχι μόνο στη λεπτοδουλεμένη σκηνογραφική και ενδυματολογική δουλειά, αλλά στις ερμηνείες ακριβείας του Κέβιν Σπέισι και του Νίκολας Χουλτ, οι οποίοι φιλότιμα διευρύνουν τις διαστάσεις των ηρώων τους, έστω κι εάν το σενάριο δεν τούς βοηθά.
