«Η πολιτισμική ανταλλαγή είναι ένας άθλος που μπορεί κανείς να καταφέρει με το ζόρι και κάνοντας τα στραβά μάτια στις αντιθέσεις, και όλους, τελικά, συνδέει κάτω από την ομπρέλα του το φιλόξενο γαλλικό πνεύμα και τους γαλλοποιεί».
Πέντε χρόνια πριν, διά χειρός της Λήδας Γαλανού, το Flix είχε καίρια συνοψίσει σε τούτη την πρόταση τη συγκαταβατική λογική και τις αντιδραστικές κατά βάθος προθέσεις της κωμωδίας «Θεέ μου τι σου Κάναμε;», αφού είχε προβλέψει, επίσης σωστά, πως θα σάρωνε και τα ελληνικά ταμεία όπως έκανε με τα γαλλικά.
Παραθέτουμε το απόσπασμα επί λέξει και επαυξάνουμε κι εδώ, καθώς τίποτα δεν έχει αλλάξει στο σίκουελ των ακριβώς ιδίων συντελεστών.
Ο Κλοντ και η Μαρί Βερνέιγ, παραδοσιακοί Γάλλοι αστοί, μπορεί μεν να έχουν πλέον συμφιλιωθεί με τους διαφυλετικούς γάμους των τεσσάρων θυγατέρων τους και να χαίρονται την εκτεταμένη φαμίλια και τα εγγόνια, όμως θα χρειαστεί να επιστρατεύσουν νέο σχέδιο «γαλλοποίησης» όταν οι γαμπροί ανακοινώνουν την απόφασή τους να φύγουν από τη χώρα με συζύγους και παιδιά για να δοκιμάσουν την τύχη τους στον τόπο καταγωγής τους. Ο Νταβίντ στο Ισραήλ, ο Ρασίντ στην Αλγερία, ο Τσαό στην Κίνα. Εξαίρεση ο Σαρλ που, αντί να επιστρέψει στην Ακτή του Ελεφαντοστού, προτιμά να εγκατασταθεί στην Ινδία φιλοδοξώντας να γίνει αστέρι του Μπόλιγουντ!
Hδη από το τελευταίο γίνεται προφανές το επίπεδο του χιούμορ της νέας μπαλαφάρας. Καταστάσεις γελοιογραφικές και παιδιάστικα λεκτικά γκακγκς που μοντάρονται βιαστικά, πριν καλά-καλά ολοκληρωθεί η σκηνή (σωστότερα, το στιγμιότυπο) και προλάβεις να χωνέψεις τη χοντράδα. Η πρωτότυπη ταινία, μέσα στη ζεβζεκιά της, είχε τουλάχιστον ένα κόνσεπτ. Που εδώ όχι μόνο εκ των πραγμάτων λείπει, αλλά δεν ανανεώνεται ούτε στο ελάχιστο. Η προσθήκη του Αφγανού κηπουρού, που ο Κλοντ υποπτεύεται μόνιμα για τρομοκράτη Ταλιμπάν, ή το βεβιασμένο ξάνοιγμα στην αποδοχή της ομοφυλοφιλίας μέσω των αφρικανών συγγενών, δεν είναι παρά καρύκευμα στην προχειράντζα.
«Αν η ταινία ήταν μια παραγωγή της Φίνος το ’60, θα ήταν πραγματικά επίκαιρη», κατέληγε η κριτική του Flix για το τότε φιλμ. Για τούτο εδώ θα λέγαμε Καραγιάννης-Καρατζόπουλος. Καθότι από το γαμήλιο γλέντι του φινάλε μόνο ο Κωνσταντάρας μοιάζει να λείπει.
