Πριν μας δώσει φέτος το αχρείαστο reboot της «Κούκλας του Σατανά», ο Νορβηγός σκηνοθέτης Λαρς Κλέβμπεργκ έκανε το 2015 μια αρκετά ανατριχιαστική μικρού μήκους ταινία με θέμα μια καταραμένη vintage Polaroid μηχανή, ικανή ώστε όλοι όσοι φωτογραφίζει να βρίσκουν τραγικό θάνατο. Η ταινία κατάφερε να γίνει viral, με το Χόλιγουντ να δίνει την ευκαιρία στον νεαρό σκηνοθέτη να κάνει μια μεγάλου μήκους κινηματογραφική μεταφορά της.
Ξεκινώντας με μια σκηνή που θυμίζει αρκετά τη μικρού μήκους, ο Κλέβμπεργκ προσπαθεί να αναβιώσει την ατμόσφαιρα και τις όποιες ανατριχίλες είχε προκαλέσει, αλλά εδώ παρουσιάζει μια εκδοχή μάλλον ξεθωριασμένη από όποια τρομάγματα, δραματουργικά φιλτραρισμένη και με ένα σενάριο τόσο αδιάφορο που μοιάζει να βρίσκεται εκτός εστίασης. Κι αυτό γιατί ο Κλέβμπεργκ δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς να εξελίξει την ιστορία του από ένα σενάριο που από την πρώτη στιγμή έδειχνε πως ήταν... μικρού μήκους.
Ετσι δημιουργεί μια ταινία η οποία θυμίζει το «The Ring» με στοιχεία από το «Final Destination» (και λίγη από κριτική στα social media), παίρνοντας ταυτόχρονα όλα τα κλισέ από ό,τι teen slasher movie υπάρχει στον κινηματογραφικό κατάλογο. Βάζοντας έναν δαίμονα να κυνηγά και να σκοτώνει όλους αυτούς τους νεαρούς οι οποίοι έχουν βγει φωτογραφία με την κάμερα σίγουρα δεν κερδίζει πόντους πρωτοτυπίας, και ίσως το αποτέλεσμα να ήταν λίγο καλύτερο αν υπήρχε κάποια ατμόσφαιρα ή έστω τα πετάγματα, για άλλη μια φορά, δεν ήταν τόσο τέλεια προγραμματισμένα να συμβούν την ώρα που πρέπει να συμβούν - δηλαδή, παντελώς αδιάφορα.
O Κλέβμπεργκ βάζει τη σκηνοθεσία σε αυτόματο πιλότο και δεν ενδιαφέρεται να δώσει στην ταινία του έστω μια σπίθα που θα την κάνει να ξεχωρίσει και να σε διασκεδάσει, αλλά κυρίως, να της δώσει έναν λόγο ύπαρξης. Και καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους μετά από ένα, το λιγότερο, τραγελαφικό φινάλε, καταλαβαίνει κάποιος πια πως αυτή η «Polaroid» αποτελεί ένα κακό photo bombing σε ένα είδος ταινιών που μάταια προσπαθεί να βγάλει μια αξιοπρεπή, αν όχι καλή, selfie
