Μια ιδιαίτερη και μάλλον άγνωστη πτυχή του Β' Παγκόσμιου και της αντίστασης στον Ναζισμό διερευνά το ντοκιμαντέρ του Κώστα Σταματόπουλου, βγαίνοντας από τα στερεότυπα και τα στεγανά της Ιστορίας.
Στη Ναζιστική Γερμανία, παρότι το καθεστώς ισοπέδωσε τα πάντα στο απάνθρωπο πέρασμά του, υπήρξε, φυσικά, αντίδραση, κυρίως από Κομμουνιστές, οι οποίοι ως επί το πλείστον εντοπίστηκαν, φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανίστηκαν για τα «αντιπατριωτικά φρονήματά τους». Το Τρίτο Ράιχ, θέλοντας να τους αφανίσει, σχημάτησε τη Μεραρχία 999, ένα, ουσιαστικά, τάγμα αυτοκτονίας, που δημιουργήθηκε για να οδηγήσει τους στρατιώτες του σε θάνατο. Ενα τρίτο των στρατιωτών ήταν Ναζί, ένα τρίτο ποινικοί κατάδικοι, ένα τρίτο πολιτικοί κρατούμενοι. Κάποιοι από αυτούς τοποθετήθηκαν στην Ελλάδα. Πνεύματα ελεύθερα, κάποιοι αυτομόλησαν από τη Βέρμαχτ κι εντάχτηκαν στον ΕΛΑΣ, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην ελληνική αντίσταση στην κατοχή κι αντιμετωπίζοντας την απαξίωση όταν - όσοι δεν εκτελέστηκαν - επέστρεψαν στη μεταπολεμικά διχασμένη Γερμανία.
Την ιστορία αυτών των ανδρών καταγράφει η ταινία, χρησιμοποιώντας αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις με συναγωνιστές ή απογόνους τους. Τηλεοπτικό είναι το ντοκιμαντέρ από αισθητικής άποψης, είναι όμως συναρπαστική η ιστορία των (κυριολεκτικά) ηρώων της ταινίας και γενικεύεται σ' ένα μεγαλύτερο σχόλιο κατά του φασισμού και της μισαλλοδοξίας.