Ο Τσάρλι Μπράουν προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι το πιο άτυχο παιδί του κόσμου προκειμένου να εντυπωσιάσει την κοκκινομάλλα νέα γειτονισσά του, ενώ ο Σνούπι ζει το δικό του κινηματογραφικό ρομάντζο στους αιθέρες. Και οι δυο τους θα ανακαλύψουν πως ο δρόμος προς την καρδιά της αγαπημένης τους δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...
Δεν ήταν προφανές ότι η πρώτη κινηματογραφική ταινία των Peanuts, 35 χρόνια μετά το «Bon Voyage, Charlie Brown (and Don’t Come Back!!)» του 1980 θα κέρδιζε το στοίχημα με το χρόνο - ειδικά όταν αυτή πρόκειται για την πρώτη computer animation και τρισδιάστατη απόπειρα να ζωντανέψουν στη μεγάλη οθόνη οι ήρωες και κυρίως το σύμπαν του Τσαρλς Σουλτζ.
Ούτε φυσικά ήταν προφανές πως σε ένα Χόλιγουντ που δεν φημίζεται για το σεβασμό των παραδόσεων όταν καταπιάνεται με τα classics της ποπ κουλτούρας, το «The Peanuts Movie» θα ήταν ένας φόρος τιμής σε όσους αγάπησαν τα Peanuts και ταυτόχρονα η πρεμιέρα γνωριμίας τους με μια ολότελα νέα γενιά (σε μια αναλογία που θυμίζει το υπέροχο «The Muppets»), η οποία δεν έχει ιδέα πόσοι άνθρωποι «μεγάλωσαν» επειδή ο Τσάρλι Μπράουν ήταν πεισματικά το πιο άτυχο παιδί αυτού του κόσμου…
Φτιαγμένο υπό το άγρυπνο βλέμμα (τόσο στο σενάριο όσο και στην παραγωγή) του γιου και του εγγονού του Τσαρλς Σουλτζ, το «The Peanuts Movie» έπρεπε να είναι τόσο παλιομοδίτικο, όσο αυτό δεν θα έκανε κανέναν να νιώσει ότι προδίδεται η αυθεντικότητα των κόμικ και του αξεπέραστου τηλεοπτικού «A Charlie Brown Christmas» και τόσο μοντέρνο ώστε να επιβεβαιώσει τη διαχρονικότητα των Peanuts ως τη σπουδαιότερη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ για να διαβρώσει οριστικά και αμετάκλητα το αμερικάνικο όνειρο.
Βλέπετε, ο Τσάρλι Μπράουν μπορεί να γεννήθηκε το 1950 και να έζησε ουσιαστικά μέχρι το 2000 – ως ο μακροβιότερος ήρωας κόμικ της ιστορίας με 17.897 comic strips συνολικά, αλλά αυτό το αγόρι που δεν μπορεί να πετάξει αετό, που δεν έχει κανένα ταλέντο, που πάνω από το κεφάλι του βρέχει πάντα ένα σύννεφο και είναι αδύνατον να απευθύνει έστω και μια κουβέντα στο κορίτσι που του αρέσει, όπως δεν θα μπορέσει ποτέ να ρίξει μια σωστή μπαλιά στο μπέιζμπολ, είναι ένας ήρωας για όλες τις εποχές.
Ο Τσάρλι Μπράουν είναι στ' αλήθεια ο πιο αξιολάτρευτος loser όλων των εποχών, αυτός που εξέφρασε κοσμικά το αίσθημα της αποτυχίας με τον πιο θετικό τρόπο που φαντάστηκε κανείς και μαζί ένα παιδί που μετράει τις ατυχίες του σαν τα χαμένα κομμάτια μιας ενηλικίωσης σε ένα κόσμο που δεν υπάρχουν ενήλικες. Οριστικός νικητής μιας μάχης που δίνει (και χάνει) σε κάθε του βήμα προς τον στόχο της επιτυχίας, κερδίζοντας ωστόσο πάντοτε με μοναδικό του όπλο το γεγονός πως δεν θα μπορέσει να υποκριθεί ποτέ πως είναι κάποιος άλλος από αυτό που είναι. Δηλαδή με την αυθεντικότητά του.
Ακριβώς έτσι τον παρουσιάζει και το «The Peanuts Movie», κατατρεγμένο από το δέντρο που τρώει τους αετούς και από την ντροπή του που δεν θα του επιτρέψει ποτέ να μιλήσει στην κοκκινομάλλα νέα γειτόνισσα που του έχει πάρει τα μυαλά. Πρωταγωνιστής ενός σεναρίου που διατηρεί αυτούσια την «αφέλεια» και την παιδικότητα των comic strips του Σουλτζ, ο Τσάρλι Μπράουν θα κάνει τα πάντα για να αποδείξει πως είναι επιτυχημένος, πετυχαίνοντας κάθε φορά το εντελώς αντίθετο την ίδια στιγμή που ο αχώριστος φίλος του, ο Σνούπι, θα ζήσει ένα δικό του φανταστικό ρομάντζο βγαλμένο από τη φαντασία ενός action movie.
Ιδανικά σχεδιασμένος σε computer animation, διατηρώντας όλες τις ανεπαίσθητες μα τόσο εκφραστικές μολυβιές με τις οποίες προίκισε το βλέμμα του, το χαμόγελό του και τη μελαγχολία του ο Τσαρλς Σουλτζ, ο Τσάρλι Μπράουν είναι ολοζώντανος και τρισδιάστατος σαν να ήταν πάντα εκεί όλα αυτά τα 35 χρόνια. Μαζί του και η Σάλι, η Λούσι, η Μάρσι, ο Λάινους, ο Σρέντερ και φυσικά ο Σνούπι, όλη η παρέα που μοιάζει τόσο φρέσκια και καινούρια κουβαλώντας στους μικροσκοπικούς ώμους της μια μεγάλη ιστορία – αυτή της δικής της προιστορίας και μαζί του κόσμου όλου.
Μέσα σε ένα (τόσο ανακουφιστικά γνώριμο) σκηνικό από παγωμένες λίμνες, χιονισμένες αυλές, σχολικές τάξεις και παιδικά δωμάτια, με διακριτικές αναφορές στα ασπρόμαυρα comic strips του Τσαρλς Σουλτζ, τα αυτούσια κομμάτια της θρυλικής μουσικής του Βινς Γκαράλντι να ακυρώνουν το χρόνο και μια ισχυρή δόση τρυφερού κυνισμού όπως αξίζει στην ιστορία τους, η τρισδιάστατη επιστροφή των Peanuts είναι ένα χάρμα οφθαλμών και μια επικίνδυνα γοητευτική βόλτα στο παρελθόν.
Αν δεν γίνεται κάτι παραπάνω, αυτό το οφείλει στην υπερβολικά προσεκτική της ζυγαριά ανάμεσα στη μελαγχολία και τη χαρά, ανάμεσα στον κυνισμό και την τρυφερότητα, ανάμεσα στο σύννεφο πάνω από το κεφάλι του Τσάρλι Μπράουν και τη λιακάδα που οφείλει να διαρκεί περισσότερο (ειδικά σε μια ταινία με συγκεκριμένο καταρχήν target group), ανάμεσα στην πειραγμένη παιδικότητα του Τσαρλς Σουλτζ και αυτήν ενός απαστράπτοντος χριστουγεννιάτικου μπουναμά που – το καταλάβαμε – ανήκει περισσότερο στα παιδιά.
Και αυτό το λέμε αφού ξεκαθαρίσουμε πως δεν ήταν καθόλου προφανές πως ο Τσαρλς Σουλτζ θα ήταν περήφανος για αυτό το «Peanuts Movie».
[Η ταινία προβάλλεται δισδιάστατη και τρισδιάστατη, μόνο μεταγλωττισμένη. Και χωρίς κανείς να γνωρίζει αν η φωνή του Σνούπι και του Γούντστοκ είναι η αυθεντική του Μπιλ Μελέντεζ, όπως αυτή χρησιμοποιήθηκε μέσα από ηχογραφήσεις στην αγγλική εκδοχή της ταινίας.]
