O Τάιλερ έχει παραιτηθεί από τη ζωή μετά τον χαμό του αδελφού του και έχει καταλήξει να κλέβει την ψαριά άλλων για να επιβιώσει. O Ζακ, ένας νεαρός με σύνδρομο Down, ονειρεύεται μια καριέρα παλαιστή. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν δύο ψαράδες καταδιώκουν τον Τάιλερ, ενώ ο Ζακ δραπετεύει από το ίδρυμα στο οποίο φιλοξενείται για να βρει τη σχολή πάλης του ινδάλματος του. Συναντιούνται τυχαία και χωρίς χρήματα και χάρτη μοιράζονται έναν κόσμο που δεν είχαν φανταστεί. Μαζί με την Ελεονορ, μία εθελόντρια από το ίδρυμα που εμφανίζεται για να μαζέψει τον Ζακ, βάζουν πανιά για ένα ταξίδι ζωής με φόντο πρωτόγνωρα και εκπληκτικά τοπία.
Υπάρχει κάτι το απρόβλεπτα ζεστό και ταυτόχρονα το αυθόρμητα οικείο στην καρδιά της ταινίας «Το Γεράκι του Φυστικοβούτυρου». Κι αυτό όχι γιατί εμπνέεται την ιστορία του από το κλασικό λογοτεχνικό αριστούργημα του Μαρκ Τουέιν «Οι Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν», αλλά γιατί στο κέντρο αυτής της μικρής ανεξάρτητης ταινίας, με τους ιδιοσυγκρασιακούς χαρακτήρες και τις κλισέ σεναριακές ανάτροπές, ανακαλύπτεις μια δραμεντί γεμάτη αυτοπεποίθηση και, πάνω από όλα, αφοπλιστική γλυκύτητα για την ιστορία που θέλει να πει.
Οι Τάιλερ Νίλσον και Μάικλ Σβαρτς με την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία, μας μεταφέρουν στον σκληρό Αμερικάνικο Νότο - ερημικές παραλίες, απέραντα ποτάμια που οδηγούν σε λασπώδεις και σκοτεινούς βάλτους αλλά και καταπράσινες πεδιάδες, τοπία που καταφέρνουν να ζωντανέψουν με μια τραχιά ομορφιά στη μεγάλη οθόνη κυρίως λόγω της υπέροχης φωτογραφίας του Νάιτζελ Μπλουκ. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο γνωρίζουμε τον ήρωα της ταινίας τον Ζακ, ένα νεαρό άνδρα με σύνδρομο Down, η καρδιά και η ψυχή όλη της ταινίας, με τα δικά του όνειρα και τις φιλοδοξίες αλλά και τις ανασφάλειές του.
Οπως ακούμε τον Ζακ να λέει εδώ «δεν μπορώ να είμαι ο ήρωας της ιστορίας γιατί είμαι ένας άνθρωπος με σύνδρομο Down» έτσι, και μέσα σε μια περίοδο όπου η κινηματογραφική βιομηχανία κατηγορείται πως δεν έχει δώσει ρόλους και ευκαιρίες σε ηθοποιούς με ειδικές ανάγκες να αποδείξουν τις ερμηνευτικές τους ικανότητες, οι Νίλσον και Σβαρτς αποφασίζουν πως ήρθε η ώρα για να γίνει το πρώτο βήμα έτσι ώστε να εξαλειφθεί το στίγμα που υπάρχει για τους ΑμεΑ, τόσο στο Χόλιγουντ όσο και έξω από αυτό.
Το φιλμ σε βάζει μέσα στον κόσμο του Ζακ, έναν κόσμο που είναι τόσο πραγματικός όσο και ο δικός σου, διαθέτοντας όλο τον απαραίτητο χρόνο για να τον καταλάβεις καλύτερα, χωρίς ποτέ να προσπαθεί να τον μετατρέψει σε κάποιο σύμβολο έμπνευσης ή περιθωριακό χαρακτήρα, με τον Ζακ Γκοτσέιγκεν, ένα ηθοποιό με σύνδρομο Down, να παραδίδει μια ερμηνεία, σπάνιας έντασης και βάθους δίνοντας στην ταινία μια απαράμιλλη αυθεντικότητα.
(Εδώ να θυμηθούμε την «Ογδοη Ημέρα» του Ζακ Βαν Ντορμέλ που εν έτει 1996 γνώρισε τεράστια επιτυχία, μια από τις πρώτες ταινίες που έδωσαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε ηθοποιό με σύνδρομο Down.)
Ακόμα και όταν το σενάριο μοιάζει κάπως επιπόλαια γραμμένο, ο ίδιος καταφέρνει να το εξισορροπήσει με την αστείρευτη ενέργειά του. Είναι ομιλητικότατος, χιουμορίστας, δυνατός αλλά και ευάλωτος, θέλει να γίνει παλαιστής αλλά του λείπει και η πραγματική φιλία, κάτι που βρίσκει στο πρόσωπο του Τάιλερ - σχέση που αναπτύσσεται τόσο οργανικά μέσα στην ταινία και αποτελεί το στιβαρό θεμέλιό της.
Οι Νίλσον και Σβαρτς αποφάσισαν να δώσουν τον ρόλο του Τάιλερ στον Σάια ΛαΜπέφ, έναν ηθοποιό που μάλλον οι περισσότεροι παραγωγοί του Χόλιγουντ έχουν ήδη ξεγράψει, ειδικά μετά και τα τελευταία ξεσπάσματα «κακής συμπεριφοράς» του. Ομως εδώ ο ΛαΜπέφ μετατρέπει το συναισθηματικό βάρος που κουβαλά σε κάτι το απροσδόκητα εποικοδομητικό, δίνοντας στον χαρακτήρα του, έναν άνθρωπο γεμάτο τύψεις και θυμό, ο οποίος βασανίζεται από τους δικούς του δαίμονες, μια αχτίδα φωτός στο πρόσωπο του Ζακ, σε μια ερμηνεία ευάλωτη και παλλόμενη από μια πρωτόγονα ωμή ενέργεια.
Η ταινία λάμπει πραγματικά όταν επικεντρώνεται στην σχέση του Ζακ με τον Τάιλερ, στις απλές εκείνες στιγμές της φιλίας τους, ακόμα και όταν αυτή ηθελημένα πλέον αρχίζει να πέφτει στα κλισέ και στις ευκολίες, ειδικά καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος, με αδιάφορα γραμμένους κακούς, ένα χωρίς καθόλου χημεία ρομαντικό ειδύλλιο του Τάιλερ με τον Ελενορ (μια Ντακότα Τζόνσον η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να παίξει αρκετά συμπαθητικά τον ρόλο της) αλλά και τον Τόμας Χέιντεν Τσερτς στον ρόλο του παλαιστή ήρωα του Ζακ, ο οποίος εμφανίζεται πολύ αργά για να αφήσει κάποια εντύπωση.
Ας είναι όμως. Αυτές οι λεπτομέρειες δεν βαραίνουν ούτε κρατάνε πίσω την ταινία ούτε λεπτό στην απόπειρά της να αφηγηθεί μια όμορφη, αν και γνωστή, ιστορία για τους ήρωες που κρύβουμε μέσα μας, αλλά κυρίως για τις ανθρώπινες σχέσεις, τους δεσμούς που κάνουν μια πραγματική οικογένεια, και την χαρά και την ζεστασιά που βρίσκουμε μέσα σε αυτές για να γεμίσουμε έτσι το κενό στην καρδιά μας. Ενα μήνυμα που ίσως ακούγεται πολύ πιο δυνατά την σκοτεινή αυτή περίοδο που διανύουμε.
