Σε ένα πολύ κοντινό μέλλον, μια επανάσταση έχει ξεσπάσει στο Μεξικό και στη Νέα Υόρκη και η Εθνική Επιτροπή των Ανεξάρτητων Επαναστατικών Οργανώσεων βάζει μπρος το πρώτο μέρος του σχεδίου για ένοπλη σύρραξη με το Κράτος. Εχει γίνει πλέον αντιληπτό ότι ο το κράτος είναι ο απόλυτος εχθρός και ότι η εξουσία πρέπει να δοθεί στο λαό. Η επαναστατική επιτροπή αρχίζει να οργανώνει τον τρόπο με τον οποίο θα διεξαχθεί ο ανταρτοπόλεμος στις πόλεις με σκοπό την ανατροπή του καταπιεστικού καθεστώτος. Γίνονται πολλές συζητήσεις και συνεδριάσεις για τις δράσεις της ομάδας. Σύντομα, γίνονται καταλήψεις σπιτιών, έφοδοι σε φυλακές, όπου κρατούνται στελέχη και σύντροφοι των επαναστατών, σαμποτάρεται ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, απάγονται στρατιωτικοί κλπ. Η επαναστατική ομάδα γυρίζει αγωνιστικές ταινίες και στήνει παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό. Παρά τις απώλειες της είναι αποφασισμένη να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα, ώσπου και «ο τελευταίος γραφειοκράτης να πνιγεί στο αίμα του τελευταίου καπιταλιστή» και να λιώσει ο πάγος.
Ο «Πάγος» είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Με τον ίδιο τρόπο που είναι επιστημονική φαντασία το «1984» του Τζορτζ Οργουελ. Δηλαδή καθόλου επιστημονική και – δυστυχώς – διόλου φαντασία. Τοποθετώντας την ιστορία του σε ένα αόριστο μέλλον (σήμερα;) o Κρέιμερ δεν έπεσε έξω στην πρόβλεψη του για έναν κόσμο όπου ο φασισμός ελλοχεύει πίσω από το άλλοθι της δημοκρατίας. Και δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχος στην κεντρική θεματική του που δεν είναι άλλη από την μοναδική λύση απέναντι στο χάος που είναι η δημιουργία ενός μεγαλύτερου χάους.
Ο «Παγος» είναι μια πολιτική ταινία. Με θέση, χωρίς αντίθεση και έκδηλο προσανατολισμό. Ακόμη κι αν δεν ήξερες πως ο Κρέιμερ υπήρξε ένας από τους πιο μαχητικούς υποστηρικτές της «Νέας Αριστεράς», η ταινία του λειτουργεί πρωτίστως ως ένα μανιφέστο που φιλοδοξεί να οργανώσει την μεγάλη επανάσταση, αυτή τη φορά κατά των πάντων. Τα αιτήματα του Κρέιμερ είναι προφανή και με μεγαλύτερο αυτό της «εξουσίας στον λαό», και τα 130 λεπτά του «Πάγου» δεν είναι παρά ένα ξεγύμνωμα της σάπιας καθεστηκυίας τάξης και ταυτόχρονα ένα σύνθημα προς εξέγερση. Κινηματογραφώντας νευρικά τους ερασιτέχνες ηθοποιούς του και ακόμη πιο σπασμωδικά μια Νέα Υόρκη σε αποχρώσεις του γκρι, ο Κρέιμερ υποκύπτει χωρίς ενοχές σε μια (κινηματογραφική) πράξη ακτιβισμού (είναι στιγμές που πιστεύεις πως όντως κινηματογραφεί μια πραγματική επανάσταση), καταλήγοντας νομοτελειακά σε ένα μεγάλο επιφώνημα πεσιμισμού.
Ο «Πάγος είναι μια ταινία που δεν θα μπορούσε να γυριστεί παρά μόνο μέσα στην «ελευθερία» του underground κινήματος των 60s και στο μετέπειτα σινεμά της αμφισβήτησης που γεννήθηκε στις αρχές του '70. Οι ποπ αναφορές (του Γουόρχολ) είναι εκεί, στη μορφή των συνθημάτων που επανέρχονται σαν μοτίβο σε ολόκληρο το φιλμ. Οι ροκ 'ν' ρολ ήρωες συστήνουν το νέο προλεταριάτο που αυτή τη φορά δεν αποτελείται από την εργατική τάξη αλλά από «περιθωριακούς», μετανάστες και νεαρούς φοιτητές. Και το σινεμά, από τη μια της «Nouvelle Vague» και από την άλλη του Κασαβέτη ενώνονται σε ένα μείγμα ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας που θα χαρακτήριζε και το μετέπειτα έργο του Κρέιμερ, με το «Milestones» του 1975 και το «Route One Usa» του 1989 να στέκονται ως τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ο «Πάγος», όμως, δεν είναι μια ιστορική ταινία. Ούτε μια «επαναστατική πράξη» που άλλαξε τον κόσμο, παρόλες τις φιλοδοξίες του δημιουργού της για ένα σινεμά που να λειτουργεί ως «ανοιχτήρι για τα μυαλά των ανθρώπων». Οπως οι περισσότερες ταινίες του «πολιτικού» underground σινεμά των τελών του 60 και των αρχών του 70 φέρει όλα τα συν και τα μείον του κινήματος: Από τη μία είναι αναζωγοονητικό, θαραλλέο και φιλελεύθερο και από την άλλη αμετροεπές, φλύαρο και δημαγωγικό. Οσο και αν μένεις εκστατικός απέναντι στις σκηνές ωμής βίας και στο πάθος με το οποίο ο Κρέιμερ χτίζει και γκρεμίζει τα όνειρα των επανασταστών του, ο «Πάγος» είναι τελικά μόνο ένα βαρυσήμαντο ντοκουμέντο για μια εποχή (του κόσμου και του σινεμά).
Και ως τέτοιο, όσο απομακρύνεται από αυτήν, τόσο αφορά όλο και λιγότερο το σήμερα, για το οποίο - ειρωνικά - θέλησε να μιλήσει.
