Η ταινία του Βερτόφ παρουσιάζει τη ζωή στην πόλη της Οδησσού και άλλες πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης. Από το χάραµα ως το σούρουπο, βλέπουµε τους πολίτες στη δουλειά και στη διασκέδαση. Η κάµερα εστιάζεται τόσο σε άψυχα πράγµατα, όπως οι µηχανές και οι λειτουργίες τους, όσο και σε έµψυχα, όπως ζώα και άνθρωποι µε τις δραστηριότητές τους. Στον βαθµό που µπορεί να γίνει λόγος για χαρακτήρες, αυτοί είναι ο καµεραµάν του τίτλου και η σύγχρονη Σοβιετική Ένωση που ανακαλύπτει και παρουσιάζει.
θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλο το σινεμά ήταν αρχικά «ντοκιμαντέρ», ένα μέσο καταγραφής της πραγματικότητας, μόνο που οι πρώτες του μέρες όπως κι αυτές ενός μωρού, δεν είχαν ένα βασικό συστατικό: την συνειδητότητα. Οι πρώιμοι κινηματογραφιστές δεν είχαν ακόμη δομήσει συμπεριφορές, κώδικες γλώσσα, θεωρία.
Οι εικόνες έμοιαζαν να γυρίζονται με το ένστικτο, μέχρι την στιγμή που πρωτοπόροι δημιουργοί ανακάλυψαν μια βασική αλήθεια. Δεν είναι ο φακός της κάμερας που έχει την δύναμη, αλλά το μάτι που κοιτάζει μέσα από αυτόν.
Μια τέτοια απλή ιδέα μοιάζει να βρίσκεται πίσω από την ταινία του Τζίγκα Βερτόφ (ο ίδιος την ονομάζει πείραμα στους τίτλους της), που μέσα από την άρνηση της παραδοσιακής αφήγησης και ένα δυναμικό, επιθετικό σχεδόν μοντάζ, ορίζει το σινεμά σε μια νέα βάση.
Ο Βερτόφ μέσα από τις εικόνες της Ρωσσίας που καταγράφει σε μια φόρμα που μοιάζει τυχαία, αλλά που γρήγορα αποκτά έναν δικό της σαφή ρυθμό, μεταφέρει το όχημα της ιδεολογίας σε εικόνες και την ίδια στιγμή τοποθετεί την βάση του σύγχρονου σινεμά και δη του ντοκιμαντέρ. Και μαζί ορίζει την εγγενή υποκειμενικότητα του.
Το αποτέλεσμα μπορούμε να φανταστούμε πως πιθανότατα έμοιαζε με αληθινό σοκ στους θεατές της εποχής, που συνηθισμένοι στην αφήγηση, τους μεσότιτλους, την διασκέδαση, δεν θα μπορούσαν να βρεθούν αντιμέτωποι με κάτι περισσότερο πειραματικό, μοντέρνο, φουτουριστικό.
Αυτή του η ορμή παραμένει αμείωτη και σήμερα σε συνάρτηση πάντα με την χρονολογία της δημιουργίας του και την υφή των εικόνων του. Το φιλμ του Βερτόφ δεν παύει να αποτελεί ένα ορόσημο του σινεμά που όμως έχει περισσότερη αξία πλέον σε έναν ιστορικό ή μελετητή του, παρά σε έναν θεατή, που θα βρει την τότε πρωτοποριακή γλώσσα του, απλά δεδομένη, μέσα από την επαναληψή και μεταλλαξή της σε κάθε είδους κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές εικόνες.
Καθώς δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή της ταινίας, θα σας συστήναμε να ρωτήσετε στην αίθουσα για τις συνθήκες προβολής. Μια αποκατεστημένη κινηματογραφική κόπια ή μια σύγχρονη ψηφιακή προβολή, πιθανότατα καθιστούν την θέαση του φιλμ στο σινεμά απαραίτητη. Μια φθαρμένη κόπια ή μια προβολή από DVD από την άλλη, δεν θα κάνει μεγάλη διαφορά από το να δείτε νόμιμα την ταινία στο διαδίκτυο (ακόμη καλύτερα με τη μουσική που έγραψαν γι αυτήν οι Cinematic Orchestra) αφού τα πνευματικά δικαιώματά έχουν πλέον εκπνεύσει.
