Λένε ότι τα αντίθετα έλκονται. Και στην περίπτωση της Μίλι και της Τζες, αυτό μάλλον είναι αλήθεια. Η Μίλι είναι η γυναίκα που τα έχει όλα: μια επιτυχημένη καριέρα, έναν αφοσιωμένο σύζυγο και δύο υπέροχα παιδιά. Από την άλλη, η καλύτερή της φίλη, Τζες, έχει μια λιγότερο φανταχτερή δουλειά, ζει σε ένα πλωτό σπίτι με τον φίλο της, και προσπαθεί απελπισμένα να κάνει ένα μωρό. Φίλες από την παιδική τους ηλικία, η Τζες και η Μίλι δεν μπορούν να θυμηθούν την ζωή τους πριν αρχίσουν να μοιράζονται τα πάντα: μυστικά, ρούχα, ακόμη και φίλους. Οι διαφορές τους είναι αυτές που τις κρατούν δεμένες. Όταν όμως η Μίλι λάβει αναπάντεχα νέα για την υγεία της και η Τζες επιτέλους μείνει έγκυος, η φιλία τους θα δοκιμαστεί.
Η ταινία της Κάθριν Χάρντγουικ, θα μπορούσε να είναι ενδεχομένως μια ενδιαφέρουσα, ειλικρινής ματιά στην γυναικεία φιλία, και στο πως αυτή δοκιμάζεται από τα σαμαράκια και τις λακκούβες στην διαδρομή της ζωής. Μόνο που ακόμη κι αν προσπαθεί σκληρά να μην γίνει ένα ακόμη θλιβερό chick flick με γυναίκες που κυνηγούν το τέλειο ή έστω ένα αρσενικό, καταλήγει να γίνει κάτι εξίσου αδιάφορο.
Μια ταινία για την «ασθένεια της εβδομάδας» που όχι μόνο δεν αποφεύγει τα κλισέ της κινηματογράφησης του καρκίνου, μα προσθέτει κάτι ακόμη χειρότερο, χαριτωμένα μοντάζ, σπίτια και ρούχα που μοιάζουν βγαλμένα από ρεπορτάζ αγοράς και δυστυχώς, συχνά συναισθήματα ανάλογου βάθους.
Ακόμη κι αν οι δύο πρωταγωνίστριες κάνουν ότι μπορούν για να προσθέσουν μια κάποιου είδους αλήθεια στους ρόλους τους, το σενάριο είναι τόσο προβλέψιμο και γεμάτο κλισέ που δεν υπάρχουν πολλά να κάνουν στα αλήθεια.
Και είναι κρίμα καθώς υπάρχουν στιγμές στο φιλμ της Χάρντγουικ που μπορείς να διακρίνεις κάτι από μια ταινία που θα μπορούσε να είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτη και ενδιαφέρουσα, συγκινητική και ειλικρινής, όπως αυτή που ο χαρακτήρας της Τόνι Κολέτ κουρεύει τα μαλλιά της, αλλά δυστυχώς κρατά ελάχιστα πριν το φιλμ βουτήξει και πάλι στα θολά νερά των κλισέ και της ευκολίας.
