Καθώς οι πρώτες νιφάδες πέφτουν στην κοιλάδα, είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει ο εφοδιασμός για το χειμώνα! Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μια μικρή πασχαλίτσα παγιδεύεται σε ένα δέμα... με προορισμό την Καραϊβική! Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να γυρίσει σπίτι: να ενωθεί για ακόμη μια φορά με την dreamteam: η πασχαλίτσα, το μυρμήγκι και η αράχνη ενώνουν τις δυνάμεις τους στην άλλη άκρη του κόσμου. Νέος κόσμος, νέες γνωριμίες και νέοι κίνδυνοι... Θα τα καταφέρουν;
Πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που οι Γάλλοι σκηνοθέτες Ελέν Ζιρό και Τομά Ζαμπό αποφάσισαν πως ήταν καιρός το τηλεοπτικό τους «μικρό» παιδί να ανοίξει τα φτερά του και να μεταφερθεί στον κόσμο της τεράστιας κινηματογραφικής οθόνης, με την ταινία «Τοσοδούλικα: Η Κοιλάδα των Χαμένων Μυρμηγκιών», η οποία, με τους λιλιπούτειους πρωταγωνιστές της και τις περιπέτειές τους στο δάσος όπου ζουν, κατάφερε να μαγέψει μικρούς και μεγάλους.
Στην πρώτη ταινία χρησιμοποιήθηκε ένας συνδυασμός CGI animation και live action, με τον οποίο οι δύο σκηνοθέτες έφεραν τα έντομα και τον κόσμο τους στη ζωή με το τελικό αποτέλεσμα να δείχνει απλώς μαγικό. Στη δεύτερη περιπέτεια, ο κόσμος αυτός μεγαλώνει, η ιστορία γίνεται λίγο πιο ενήλικη και προσεγμένη σε σχέση με την πρώτη, και τα πάντα δείχνουν να είναι πιο επιβλητικά και μεγαλειώδη για τους τοσοδούλικους ήρωές μας, αν και με τον ίδιο μινιμαλισμό στην αφήγηση.
Από το εναρκτήριο πλάνο, καθώς οι πρώτες νιφάδες χιονιού αρχίζουν να πέφτουν στο δάσος, σηματοδοτώντας και την έναρξη του χειμώνα, όλα δείχνουν αμέσως πως οι Ζιρό και Ζαμπό δεν έχουν χάσει τη φαντασία και το κέφι τους. Με μια υπέροχη φωτογραφία και καλοφτιαγμένα εφέ, η ταινία αρχίζει με τους ίδιους ρυθμούς της πρώτης, ενώ τα έντομα με τα υπέροχα εκφραστικά τους μάτια και καραμούζες για φωνή καταφέρνουν να ζωγραφίσουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Από τη στιγμή που η ιστορία μεταφέρεται στην εξωτική Γουαδελούπη, τα πάντα αλλάζουν ρυθμό, φαίνεται να κινούνται πιο γρήγορα, η δράση αποκτά σασπένς και η ιστορία δείχνει πια τον ενήλικο, συναρπαστικό εαυτό της, συνδυάζοντας τη φαντασία ενός μαγικού παραμυθιού, τη δράση μιας περιπέτειας και το χιούμορ μιας αυθεντικής κωμωδίας. Και όλα αυτά με μια αστείρευτη τρυφερότητα.
Μπορεί η αφηγηματική δομή της ταινίας να δείχνει απλή, αλλά πίσω από αυτή και την ιστορία της μικρής πασχαλίτσας που φεύγει από τη ζεστασιά και προστασία του σπιτιού της για να εξερευνήσει τον κόσμο, να μάθει νέες κουλτούρες και να ανακαλύψει νέους κόσμους, υπάρχει ένα υπέροχο μήνυμα για την ανεκτικότητα και, κατ’ επέκταση, για την αποδοχή. Κι όλα αυτά τυλιγμένα μέσα σε ένα οικολογικό μήνυμα για την αλόγιστη καταστροφή του περιβάλλοντος από τον άνθρωπο. Μηνύματα που ίσως δεν θα περίμενε κάποιος να δει σε μια τέτοια ταινία, αν και κάποιες φορές οι σεναριακές της ευκολίες, που χρησιμοποιεί για να προχωρήσει η ιστορία, είναι αυτές που την κρατούν πίσω.
Για άλλη μια φορά και οι άνθρωποι είναι παρόντες στη ταινία, ίσως εδώ και λίγο παραπάνω, με κάποιες ατάκες να ακούγονται εδώ και εκεί, χωρίς όμως κάποια να έχει ιδιαίτερη σημασία. Το χιούμορ, αν και βασίζεται στο σλάπστικ, κυρίως από την ομάδα διάσωσης της αράχνης και του μυρμηγκιού, δεν γίνεται ποτέ καταχρηστικό, κάνοντας το γέλιο να πηγάζει αβίαστα. Και η κόλλα που τα κρατάει όλα αυτά μαζί είναι η εξαιρετική ορχηστρική μουσική του Ματιέ Λαμπολί. Μαζί με την Κρατική Ορχήστρα της Γαλλίας χτυπά πάνω στις κατάλληλες νότες κάθε στιγμή, δημιουργώντας μια απαράμιλλη ατμόσφαιρα φαντασίας, έντονου σασπένς και γλυκιάς συγκίνησης.
Το «Τοσοδούλικα 2: Περιπέτεια στην Ακρη του Κόσμου», όπως και ο προκάτοχός του εξάλλου, κερδίζει επάξια μια θέση στην ιστορία του συγχρόνου animation, κλείνοντας την ιστορία όπως ένα γλυκό παραμύθι: ζώντας αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα.
