Η Μέριλιν δουλεύει ως τηλεφωνήτρια σε μία εταιρεία επισκευής υπολογιστών. Ο άντρας της είναι άνεργος, αλκοολικός και αδιάφορος. Μόνη της διέξοδος τα μαθήματα χορού της κοιλιάς που επιτρέπει στον εαυτό της κάθε Τρίτη. Η Μόνα είναι γειτόνισσά της στην φτωχική αυτή περιοχή του Σικάγο- μία Αιγύπτια πρόσφυγας, παντρεμένη με τον δεύτερης γενιάς συμπατριώτη της Μουράντ. Δεν μπορεί να του κάνει παιδιά κι αυτό έχει εξωθήσει την αμείλικτη πουριτανή πεθερά της στο να την ταπεινώνει. Οταν ένα λάθος στη δοσολογία των χαπιών σκοτώνει την πεθερά, τρομοκρατημένη η Μόνα το σκάει από το σπίτι. Στο δρόμο συναντά μία ακόμα φυγά: η Μέριλιν έχει πιάσει επ' αυτοφόρω τον άντρα της να την απατά και τον εγκαταλείπει. Οι δύο γυναίκες αποφασίζουν να ταξιδέψουν μαζί προς το άγνωστο με στόχο έναν διαγωνισμό χορού της κοιλιάς που μπορεί να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά τους.
Ο Ρασίντ Μπουσαρέμπ έχει αδιαμφισβήτητα καλές προθέσεις. Τις γυναίκες θέλει να στηρίξει - από τον τίτλο της ταινίας του, μέχρι τους τίτλους τέλους. Θέλει να τις απελευθερώσει από αρσενικά, σχέσεις, κουλτούρες, ανισότητες που τις κρατούν σε κυριολεκτικό και συμβολικό ζυγό. Να τους δώσει τα απόλυτα κινηματογραφικά «φτερά»: ένα αμάξι κι έναν ανοιχτό δρόμο.
Μόνο που αυτή είναι η αρχή του ταξιδιού, η υπόσχεσή του. Για να βρει τον προορισμό του θέλει χάρτη, καύσιμα, σωστές επιλογές στα σταυροδρόμια, ικανό οδηγό, συνοδηγό με κότσια, ραδιόφωνο που να παίζει μουσικάρες. Και αυτή η ταινία, δυστυχώς, δεν έχει προετοιμαστεί καλά για ένα τόσο φιλόδοξο road trip.
Το ένα κλισέ χτίζεται πάνω στο άλλο από την πρώτη σκηνή, της πρώτης σεκάνς και από την πρώτη λέξη, των πρώτων διαλόγων. Ολα είναι σχηματικά, στερεότυπα, χιλιοειπωμένα από προηγούμενες παρόμοιες ταινίες. Η κακιά πεθερά, ο άπιστος αλκοολικός τεμπέλης, το αφεντικό που σε απολύει πετώντας τα πράγματά σου στα σκουπίδια. Ο άντρας που συναντάς στο δρόμο και θα στην πέσει, ο ρατσιστής που θα σου επιτεθεί - όλα είναι γραμμένα ακολουθώντας το εγχειρίδιο του πώς να φτιάξεται μία μελό ταινία γυναικείας καταπίεσης.
Τα κορίτσια του Μπουσαρέμπ, η (όσο κι αν προσπαθεί το αντίθετο εδώ) πάντα όμορφη Σιένα Μίλερ και η τόσο εξωτικά κούκλα Γκολσιφτέ Φαραχανί, προσπαθούν φιλότιμα. Λιώνουν στο κλάμα, κοιτούν με κουταβίσιες ματάρες το φακό, ξεσπαθώνουν, οργίζονται, επαναστατούν. Ομως όλα αυτά, μέσα σ' ένα πλαίσιο τόσο κοινότυπο και προβλέψιμο, καταλήγουν άνισα, σπασμωδικά, κακοστημένα και κακοπαιγμένα.
Κακά τα ψέματα: πίσω από δύο θρυλικές κινηματογραφικές γυναίκες, κρύβεται πάντα ένας σπουδαίος άντρας σκηνοθέτης. Η τρέλα, η απόγνωση, η λάμψη, η ανθρωπιά των «Θέλμα και Λουίζ» στήθηκε, φωτίστηκε και γκάζωσε στον γκρεμό της αιωνιότητας από τον Ρίντλεϊ Σκοτ. Κι ο Μπουσαρέμπ, παρόλες τις παρελθοντικές περγαμηνές του, αποδεικνύεται ότι δεν είναι ούτε ίδιων κυβικών, ούτε ίδιων ταχυτήτων.
