Το 1922, οι Μελανοχίτωνες του Μπενίτο Μουσολίνι διένυσαν μια πορεία, που κατόπιν θεωρήθηκε θριαμβευτική, από τη Νάπολη ως τη Ρώμη, για να καταλάβουν την εξουσία. Πράγμα που έγινε, παρότι με τρόπο πολύ διαφορετικό από εκείνον που παρουσίασε (και σφράγισε στη συνείδηση του λαού), η προπαγανδιστική ταινία «A Noi» του Ουμπέρτο Παραντίζι.
Αυτό το εύρημα αναλύει εξονυχιστικά, όπως πάντα, ο εμπνευσμένος και μεθοδικός ντοκιμαντερίστας Μαρκ Κάζινς («The Story of Film», «Το Βλέμμα του Ορσον Γουελς»), που, ωστόσο, αυτή τη φορά εγκλωβίζεται στον ακαδημαϊσμό που λατρεύει, χάνοντας τη βαθύτερη ουσία που θέλει να εκθέσει.
Εκπληκτικό αρχειακό υλικό συνθέτει τη βάση του, την οποία ενίοτε διανθίζει η Αλμπα Ρορβάκερ ως φασιστική συνείδηση της εποχής, ως πολιτική σχολιάστρια των τότε ημερών, σε μάλλον αμήχανες βινιέτες. Επιπλέον, ο Κάζινς, όπως αγαπά, αναλαμβάνει μόνος την αφήγηση της ταινίας, με τον χαρακτηριστικά μονότονο ρυθμό του που τίποτε δεν προσθέτει στην εξέχουσα σημασία των εικόνων, μάλλον αφαιρεί.
Ωστόσο, σημεία του ντοκιμαντέρ, όπως η καρέ-καρέ ανάλυση του «A Noi» που εντοπίζει το ψέμα κι εξηγεί τα κόλπα της προπαγάνδας, αλλά και μόνο η ύπαρξη και έκθεση υλικού που τότε καθόρισε τον κόσμο και σήμερα γνωρίζουμε πού οδήγησε, είναι συγκλονιστικό, παραπέμποντας, φυσικά, και στη σημερινή προπαγάνδα των media που διαθέτουν τόσο πιο εξελιγμένη τεχνολογία αλλά ακολουθούν ακριβώς τους ίδιους κανόνες. Αλλο να το ξέρεις κι άλλο να το βλέπεις, όπως εμβληματικά κατασκευάστηκε από το πρώτο ευρωπαϊκό φασιστικό κύμα.
