Η ελληνική επαρχία στη μεταπολίτευση. Ενας συντηρητικός Γυμνασιάρχης έρχεται σε σύγκρουση με τη γυναίκα του και με τους δυο του γιους, ενώ το χωριό τους ετοιμάζεται για τ’ αποκαλυπτήρια ενός μνημείου προς τιμήν των πεσόντων στην Κατοχή.
Η γνωστή ταινία του Θόδωρου Μαραγκού κλείνει 30 χρόνια και προβάλλεται σε επανέκδοση.
Τι σημαίνει αυτή η φράση; Αφ’ ενός, ότι το «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» είναι ταινία οικεία στο ελληνικό κοινό, μια και μέρος αυτού την είδε το ’81 και άλλο μέρος τη βλέπει ενίοτε στην τηλεόραση.
Αφ’ ετέρου, ότι, φυσικά, η Ελλάδα του ’70, όπως την περιγράφει η ταινία, και η Ελλάδα του 2011, έχουν περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές κι από αυτό το γεγονός ακριβώς πηγάζει η τραγωδία που ζούμε. Εάν αυτό λέγεται «επίκαιρη ταινία» ή «κοινωνική και πνευματική παρακμή», είναι προς συζήτηση. Επιπλέον, ως είδος κινηματογράφου, πρόκειται για μια ταινία που, αν όχι για 30, αλλά τουλάχιστον για 5 – 10 χρόνια, το ελληνικό σινεμά προσπαθεί να υπερβεί ή να ξεχάσει, όχι να δει νοσταλγικά και, φεύ, να μιμηθεί.
Τέλος, απορίας άξιο είναι το πώς μια εταιρεία διανομής, εν μέσω πολιτικής, οικονομικής και ανθρώπινης κατρακύλας, βρίσκει έξυπνη κίνηση να προβάλλει μια παρωχημένη (και όχι κλασική) ταινία στον κινηματογράφο, ελπίζοντας τι; Οτι θα κάνει εισιτήρια, ή ότι θα επιτελέσει κοινωνικό έργο; Βεβαίως, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος είναι έξοχος ηθοποιός και ο Κώστας Τσάκωνας για κάποιους πολύ αστείος, αλλά έχει επιτελέσει το έργο του. Τριάντα χρόνια πριν.
