H Eλοΐζ είναι ένα 18χρονο κορίτσι του σήμερα που ζει στο παρελθόν. Αγαπά τα 60ς τραγούδια, τα vintage ρούχα, τον ρομαντισμό μιας άλλης νοσταλγικής εποχής. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι μεγάλωσε με τη γιαγιά της, γιατί έμεινε ορφανή σε πολύ μικρή ηλικία. Μπορεί να πηγαζει από την ευαισθησία, τον εύθραυστο ψυχισμό της - μία επικίνδυνη κληρονομιά, καθώς μαθαίνουμε ότι η μητέρα της αυτοκτόνησε. Ή μπορεί να έχει απλώς να κάνει με τη μόδα, τα όνειρά της να γίνει διάσημη σχεδιάστρια. Και τι πιο λαμπερό από τη μόδα των swinging 60s; Οταν γίνεται δεκτή για να σπουδάσει στο London School of Fashion, η Ελοΐζ αφήνει πίσω την επαρχιακή της πόλη και τη γιαγιά της κι ανοίγει τα φτερά της στο μέλλον. Ή, μάλλον, όχι ακριβώς. Τις μέρες, συνεσταλμένη και διστακτική, παλεύει να βρει την ταυτότητά της στη σχολή και στη σχέση της με τους συμφοιτητές της, τις νύχτες όμως ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Κάθε βράδυ που πέφτει για ύπνο στο μικρό της δωμάτιο στο Σόχο, μεταμορφώνεται στη Σάντι - μια λαμπερή κοπέλα, που μάλλον νοίκιαζε το ίδιο δωμάτιο δεκαετίες πριν. Οταν κι εκείνη είχε φτάσει στην πρωτεύουσα με όνειρα να γίνει τραγουδίστρια. Αρχικά, η Ελοΐζ γοητεύεται από αυτό το γεμάτο αυτοπεποίθηση πλάσμα και παίρνει μαθήματα στιλ και γοητείας. Σταδιακά όμως συνειδητοποιεί τι συνέβαινε στα φιλόδοξα κορίτσια των καμπαρέ του Σόχο των 60ς. Και κάπως έτσι, το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη...
Aπό τότε που μάς συστήθηκε (από το «Shaun of the Dead» και τον «Σκοτ Πιλγκριμ», μέχρι το «Baby Driver»), ο Εντγκαρ Ράιτ δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι στιλίστας. Ενας σκηνοθέτης που χρησιμοποιεί την αισθητική της εικόνας, τη σκηνογραφία, τα κοστούμια, τη μουσική ως εργαλεία για να συνθέσει μια μοναδική, φανταχτερή visual υπογραφή.
Ετσι κι εδώ, η ιστορία της Ελοΐζ ξεκινά με μία εκθαμβωτική υπόσχεση. Η ιδέα που θέλει την ντροπαλή, θαμπή πιτσιρίκα (Τόμασιν ΜακΚένζι) να μεταμορφώνεται σε ξανθιά 60ς ντίβα (Ανια Τέιλορ - Τζόι) δίνει πάτημα στην κάμερα του Ράιτ να παίξει ευφάνταστα: σεκάνς που ακολουθούν την Ελοΐζ στα υπόγεια κλαμπ αλλά στους καθρέφτες τους αντικατοπτρίζουν την Σάντι, 360 μοίρες στροβίλισμα του άξονα στις χορευτικές πίστες, όπου μια βλέπουμε τη μία ηρωίδα και μια την άλλη, ξέφρενο μοντάζ μιας ονειρικής γκλίτερ ατμόσφαιρας, που διακόπτεται απότομα από το ξυπνητήρι της φοιτήτριας που την επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ενα ευρηματικό παιχνίδι με το χρόνο και τα εργαλεία του σινεμά, ντυμένο με ταφτάδες και soul μουσικές. Ενα πραγματικό όνειρο.
Που όμως δεν κρατάει πολύ. Πίσω από τη φαντασμαγορική εικονογραφία κρύβεται... το απόλυτο κενό. Μια χαμένη ευκαιρία να βρει κανείς ουσία στο στιλ. Να εξετάσει την ψύχωση γενιών και γενιών με την κουλτούρα των 60ς. Να βυθιστεί στο μύθο και ναι, γιατί όχι, να τον αποκαθηλώσει. Να δείξει την επιφάνεια και τη συνέπεια της νοσταλγίας. Ή τουλάχιστον, να δώσει ρίζα κι εξήγηση στην Ελοίζ - ποια είναι η ιστορία αυτών των τριών γενιών γυναικών αυτής της οικογένειας (ανεκμετάλλευτη η γιαγιά, επιφανειακό εύρημα η αυτοκτονία της μαμάς).
Το σενάριο όμως έχει άλλες βλέψεις. Μία απλοϊκή, διδακτική, καταγγελτική #metoo βουτιά στο παρελθόν που μετατρέπει την κομεντί σε .... camp σπλάτερ/ζόμπι εξτραβαγκάνζα. Με ανατροπές τραβηγμένες από τα σινιόν μαλλιά και υπογραμμισμένο κοινωνικό μήνυμα καμπάνιας πολιτικής προστασίας.
Μια ταινία που μοιάζει σαν σαββατόβραδο στον καθρέφτη: ετοιμάζεσαι όλο κέφι ακούγοντας μουσικάρες και καταλήγεις να επιστρέφεις σπίτι μετά από ένα ακόμα χαζό ξενύχτι.
