Ο Νιλ Μπέργκερ, πάλαι ποτέ του «Limitless» και κατόπιν των «Divergent», έχοντας μάλλον χορτάσει περιπέτειες μεγάλου προϋπολογισμού, κάνει μία ταινία γυρισμένη εξολοκλήρου με iPhone, μια κοσμοπολίτικη καταδίωξη σε φυσικούς χώρους, συχνά, μάλιστα, χωρίς άδεια, με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Γιατί; Για να μπορούν ακριβώς αυτές οι πληροφορίες να συνοδεύουν το έργο του. Και όμως, το νέο του φιλμ έχει κάποιες αρετές πέραν της... κολπατζίδικης κατασκευής του.
Σ' ένα στόρι που αμέσως θυμίζει αντιστροφή των «Taken», μια κόρη προσπαθεί να διασώσει τον πατέρα της, με τον οποίο ποτέ δεν είχε καλή σχέση, για να το κάνει επιτέλους να την αποδεχτεί. Η Μάγια έχει μόλις χάσει τη μητέρα της όταν, στην κηδεία, επανεμφανίζεται ο μάλλον αδιάφορος πατέρας της (πάντα αποστασιοποιημένος ο Ρις Ιφανς) και της προτείνει να δουλέψει μαζί του στην Αίγυπτο, για να έρθουν και πιο κοντά. Ομως στο Κάιρο, ο μπαμπάς θα πέσει θύμα απαγωγής και στην προσπάθεια να λύσει το αίνιγμα της ταυτότητάς του και να τον εντοπίσει, η Μάγια όχι μόνο θα ταξιδέψει από το Κάιρο ως τη Μουμπάι και τη Σεούλ, αλλά και θ' ανακαλύψει όλες τις σκοτεινές πλευρές του πατέρα, κάποιες από τις οποίες έχει σίγουρα... κληρονομήσει.
Νέο, μόνο κορίτσι εναντίον όλων, η Φίμπι Ντίνεβορ (του «Bridgerton» και του «Fair Play»), με τον ελαφρύ στραβισμό, το στόμα που ποτέ δεν κλείνει και την αναμφισβήτητα μαγνητική παρουσία στην οθόνη, ηγείται μιας περιπέτειας που είναι περισσότερο σασπένς στόρι παρά επίδειξη βίας ή θεαματικών σκηνών, πέρα από ένα ενδιαφέρον κυνηγητό στο σουκ με μηχανάκι.
Η έκβαση της ιστορίας είναι από την αρχή προβλέψιμη, αλλά τα στριφογυρίσματά της κρατούν το ενδιαφέρον ζωντανό, σε συνδυασμό με μια, έστω ρηχή, ψυχαναλυτική προσέγγιση των σχέσεων γονιών - τέκνων, με δίδαγμα ότι, τελικά, κάθε κορίτσι είναι ένα νησί και πρέπει μόνο του να πορευτεί. Η νευρική κάμερα (κινητό, μάλλον) στο χέρι, ασορτί μ' ένα κοφτό, ανελέητο μοντάζ, η ανατροπή των στερεοτυπικών ρόλων και οι ολοζώντανες, γραφικές εικόνες των λαχταριστών πόλεων αρκούν για ένα 100λεπτο που δεν θα πάει χαμένο, όσο κι αν, επίσης, δεν θα το ξανασκεφτείς ποτέ εκτός, ίσως, αν βρεθείς στο Κάιρο.