Στη Βοστόνη της δεκαετίας του ’70 μεγαλώνει μια οικογένεια… αλλιώτικη από τις άλλες. Ο Καμ Στιούαρτ, από καλή κι εύπορη οικογένεια λευκών, μανιοκαταθλιπτικός, με την αφροαμερικανίδα γυναίκα του Μάγκι και τις δυο μικρές κόρες τους. Οταν η Μάγκι αποφασίσει να ξεκινήσει σπουδές για να πετύχει ένα καλύτερο μέλλον για όλους τους, ο Καμ αναγκάζεται να μεγαλώσει μόνος τα κορίτσια, εναλλάσσοντας τα βίαια ξεσπάσματα, τις κρίσεις πανικού, τη βαθειά μελαγχολία, το εμπνευσμένο κέφι και την πηγαία φροντίδα κι αγάπη.
Η Μάγια Φορμπς κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο της με βάση τη δική της, οικογενειακή, πολύ προσωπική ιστορία. Αυτό εδώ δεν είναι ένα σκοτεινό δράμα για την κατάθλιψη. Είναι μια ζεστή, τρυφερή και συχνά κωμική ιστορία για ανθρώπους που αγαπιούνται και καταφέρνουν να στήνουν μια όμορφη ζωή παρά τις αντιξοότητες. Ταυτόχρονα, η πνευματική απογείωση των '60ς με την απότομη προσγείωσή της, αλλά και η κοινωνική και φυλετική ανισότητα της τότε αμερικανικής κοινωνίας σχολιάζονται με ακρίβεια και διακριτικότητα.
Στο κινηματογραφικό της ύφος, η Φορμπς επιλέγει τα θερμά χρώματα και την ελαφρά ξεθωριασμένη, ρετρό εικόνα, βγαλμένη απ' ευθείας μέσα από τα παλιά οικογενειακά άλμπουμ, με μια υπέροχη αίσθηση ειλικρίνειας. Μέσα σ' αυτό το σύμπαν, σε μια γλυκιά πορεία συναισθηματικής ωρίμανσης, ο Μαρκ Ράφαλο βρίσκει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο που αναδεικνύει και τη γοητεία και την ευαισθησία και το ευέλικτο ταλέντο του. Κι αν η ιστορία μοιάζει λίγο πιο ανώδυνη από, ίσως, την πραγματική της πλευρά, αυτό είναι το κέρδος όχι μόνο του σινεμά, αλλά και των οικογενειακών αναμνήσεων, να μοιάζουν, μετά από καιρό, τόσο χαριτωμένες και συγκινητικές όσο αυτή η ταινία.
