Με την ταινία του «Τέρας της Φύσης» ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της Κρις Νας προσπαθεί να αποτίσει τον δικό του φόρο τιμής στις κλασικές ταινίες τρόμου των 80s, όπως το «Παρασκευή και 13», με ένα εντυπωσιακά βίαιο slasher. Μόνο που επιλέγοντας να πει την ιστορία του μέσα από την οπτική ματιά του «τέρατος» μπορεί αρχικά να δείχνει ενδιαφέρον αλλά σταδιακά χάνει την όποια δυναμική μπορεί να έχει αυτό στην πλοκή της.
Ο Νας χρησιμοποιεί μια τρίτου προσώπου προοπτική, η κάμερα του ακολουθεί τον Τζόνι, το Τζέισον της ιστορίας αυτής, με τα αργά και σταθερά βήματά μέσα στο δάσος, δημιουργώντας μια ανατριχιαστική αίσθηση ότι είμαστε μάρτυρες των γεγονότων από τη δική του σκοπιά. Ελάχιστες είναι οι στιγμές που επικεντρώνεται στα θύματά του, καθώς τα παρακολουθούμε τις περισσότερες φορές από μακριά. Ολο αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις ξαφνικές και βίαιες δολοφονίες, που ενισχύονται από μερικά εξαιρετικά πρακτικά εφέ τονίζοντας ακόμα περισσότερο τη νοσταλγία των ταινιών τρόμου της εποχής εκείνης.
Αυτό όμως που απογοητεύει είναι ο ρυθμός της ο οποίος γίνεται ολοένα και περισσότερο αργός με τις δολοφονίες να δίνουν μια κάποια κορύφωση εδώ κι εκεί. Ολο αυτό βοηθάει να συνδεθείς με τους ήρωες, ούτε να νιώσεις ιδιαίτερη αγωνία για το final girl, μιας και απλά ακολουθείς το κακό (ο οποίος θα μπορούσε άνετα να βρεθεί στο πάνθεον των slasher κακών δίπλα στον Τζέισον και τους υπόλοιπους) να σκοτώνει τον έναν πίσω από τον άλλον. Ακόμα και όταν στο τέλος υπάρχει μια ανάλυση για την αλόγιστη αυτή βία, και το πως αυτή είναι η πιο τρομαχτική πράξη από όλες, δεν καταφέρνει να μπήξει βαθιά το μαχαίρι εκεί που πραγματικά θα πονέσει.