Oταν ένα πτώμα αποκαλύπτεται μέσα στην τούρτα γενεθλίων του Χόλμς, όλα δείχνουν ότι πίσω από τη νοσηρή έκπληξη κρύβεται το εγκληματικό μυαλό του Τζέιμς Μοριάρτι. Ομως, ο διάσημος ντετέκτιβ διατηρεί τις αμφιβολίες του. Οσο η έρευνα ανατρέπει όλα τα δεδομένα, ο Σέρλοκ Χολμς και ο Δρ. Γουάτσον αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη απειλή της συνεργασίας τους. To ντουέτο πρέπει να παραμείνει δεμένο για να βρει το δολοφόνο, να σώσει τη Βασίλισσα και να αποκαταστήσει τη φήμη του. Oλα αυτά με την προϋπόθεση ότι δε θα χωρίσουν οι δρόμοι τους εξαιτίας αυτής της μυστηριώδους υπόθεσης.
O διάσημος ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς και ο βοηθός του Δρ. Τζον Γουάτσον είναι - δίκαια - δύο από τους πιο «διασκευασμένους» ήρωες στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Τα τελευταία χρόνια, όμως, οι ενσαρκώσεις του θρυλικού διδύμου μοιάζουν να είναι περισσότερο «ελεύθερες», παρά πιστές ή έστω εμπνευσμένες από τα έργα και την ατμόσφαιρα του δημιουργού τους, Σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ.
Μετά από πιο περιπετειώδεις και τις πιο μοντέρνες προσεγγίσεις (και ελέω Γκάι Ρίτσι) ήρθε η ώρα της φαρσοκωμωδίας, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Ιταν Κόεν (σε καμία περίπτωση να μην μπερδευτεί με τον Ιθαν Κόεν), γνωστού για το σενάριο του «Tropic Thunder» και για τη σκηνοθεσία του (ας το πούμε, αρκετά κακόγουστου), «Get Hard». Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που ντροπιάζει τα εκατομμύρια θαυμαστών του Σέρλοκ Χολμς.
Οι χαρακτήρες του Χολμς και Γουάτσον παρουσιάζονται (το λιγότερο), ως διανοητικά καθυστερημένοι μεσήλικες άντρες με εκλάμψεις ευφυΐας, οι οποίοι ξέρουν πάνω από 10 εκφράσεις για τη λέξη αυνανισμός και το μόνο που καταφέρνουν είναι να σου προκαλούν θλίψη. Και ενώ το νιώθεις πως η πλοκή και το μυστήριο που κρύβει η ταινία έχουν μια προοπτική (στα χαρτιά), δεν καταφέρνουν να αναδυθούν πάνω από τους τόνους κακογουστιάς που τα έχουν καταπλακώσει. Ακόμα και αν κάποιος παραλείψει τις αμέτρητες σεναριακές τρύπες - γιατί εξάλλου εδώ ήρθαμε για να γελάσουμε, ποιος ενδιαφέρεται για το μυστήριο; - το χιούμορ και τα gags δείχνουν να απευθύνονται σε άτομα κάτω των δέκα χρόνων, ενώ ακόμα και αυτά δείχνουν να υποφέρουν κάθε φορά που κάποιος ξεστομίζει ένα «πνευματώδες» αστείο.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα της ταινίας είναι ότι δεν μπορεί να αποφασίσει για το αν ο Χολμς είναι ένας πανέξυπνος άντρας ή απλώς ένας ηλίθιος που δεν ξέρει πού παν' τα τέσσερα. Και αυτό επαναλαμβάνεται συνέχεια καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, με τον Χολμς τη μια στιγμή να καταλήγει σε ένα πανέξυπνο συμπέρασμα και την άλλη, ελάχιστες σκηνές μετά, να μην μπορεί να ανακαλύψει ένα στοιχείο που βρίσκεται μπροστά στη μύτη του. Ολο το βάρος της ταινίας πέφτει στο δίδυμο του Γουίλ Φέρελ και Τζον Σι Ράιλι, οι οποίοι ενσαρκώνουν τους Σέρλκοκ Χολμς και Τζον Γουάτσον αντίστοιχα ως μια φτηνή απομίμηση των ηρώων τους στα (ας μείνουν αχαρακτήριστα κι αυτά) «Step Brothers» και «Talladega Nights». Τραβώντας το bromance από τα μαλλιά, η χημεία τους ξεφτίζει αρκετά γρήγορα και είναι κρίμα γιατί ο Φέρελ έχει αποδείξει αρκετές φορές ότι είναι ένα καλός κωμικός, ενώ είδαμε πρόσφατα τον Τζον Σι Ράιλι να παίζει υπέροχα στο «Χοντρός και Λιγνός».
Ακόμα και το υπόλοιπο καστ, το οποίο είναι γεμάτο εξαιρετικά ονόματα, όπως ο Ρέιφ Φάινς στο ρόλο του μπορεί-να-είναι-μπορε-και-όχι ο Μοριάρτι, η Ρεμπέκα Χολ στο ρόλο μιας Αμερικανίδας γιατρού που πιστεύει πως η ιατρική έχει φτάσει στην κορυφή της τον 19ο αιώνα, ο Χιου Λόρι στο ρόλο του αδερφού του Σέρλοκ, Μάικροφτ, η Κέλι ΜακΝτόναλντ στο ρόλο μας αρκετά (μετά συγχωρήσεως) καυλωμένης κυρίας Χάντσον και ο Στιβ Κούγκαν στο ρόλο ενός μονόχειρα καλλιτέχνη τατουάζ, το μόνο που κάνουν είναι να περιφέρονται αμήχανα από σκηνή σε σκηνή. Φτάνοντας κατάκοποι στο τεράστιο φιάσκο του φινάλε, το μόνο σίγουρο είναι ότι η ταινία θα φιγουράρει στις λίστες με τις χειρότερες τις χρονιάς, και ίσως της δεκαετίας. No shit Sherlock!
