Ο γαλλικός τίτλος του φιλμ, «Η Ερμίνα», δεν μπορεί ν' αποδοθεί στα ελληνικά με το πλήρες νόημά του: από τη γούνα αυτή που στη Γαλλία φέρουν οι Δικαστές, η γαλλική γλώσσα έχει εμπνευστεί και χρησιμοποιεί τη λέξη για την επίφαση κύρους, για μια ιδιότητα που επιβάλλει στον άνθρωπο να συμπεριφέρεται πιο αυστηρά, πιο σκληρά, πιο ανειλικρινώς απ' ό,τι νιώθει. Κι αυτός ο τίτλος συμπυκνώνει τις προθέσεις της ταινίας, να σατιρίσει, να επικρίνει και να σχολιάσει τη σημερινή γαλλική κοινωνία, που διατηρεί την επίφαση του κύρους, φορά την ερμίνα της, ενώ ακριβώς από μέσα όλα διαλύονται.
Ο κεντρικός ήρωας του φιλμ είναι ο Δικαστής Ξαβιέ Ρασίν (καθόλου τυχαία επιλεγμένο το επώνυμό του), ο οποιός προεδρεύει σε μια δίκη ποινικού, με κατηγορούμενο έναν πατέρα που άσκησε βία εναντίον του παιδιού του. Δυο ιστορίες κυλούν παράλληλα: η δίκη ξετυλίγεται, με ομιλίες στο δικαστήριο και κουβέντες ανάμεσα στους ενόρκους, που θέλουν να θυμίσουν τους γεμάτους νόημα διαλόγους του «12 Angry Men». Συγχρόνως, ο Ρασίν αναγνωρίζει ανάμεσα στους ενόρκους μια γυναίκα από το παρελθόν του, την Ντίτε κι αναρωτιέται πόσο μπορεί να την πολιορκήσει, κόντρα στο μισανθρωπικό προφίλ που διατηρεί στον κόσμο, φορώντας την ερμίνα του.
Υπογράφοντας τη σκηνοθεσία και το σενάριο, ο Κριστιάν Βενσάν (της «Υψηλής Μαγειρικής»), ξεκινά με μια θαυμάσια ιδέα, του πώς να συμπυκνώσει σε μια αίθουσα δικαστηρίου (και λίγο έξω απ' αυτήν), όλα τα δεινά της σημερινής Γαλλίας και, με ανάλαφρο, σκωπτικό ύφος, να τα «δικάσει». Μόνο που, στην πορεία, παύει να ενδιαφέρεται για το πώς θα δώσει στην πλοκή της ταινίας συνεχόμενο ενδιαφέρον και γεμίζει το σενάριό του με κομψή γαλλική φλυαρία, αποδυναμώνοντας την τόσο έξυπνη, ολόδική του ιδέα. Ωστόσο η ερμηνεία του Φαμπρίς Λουκινί είναι από μόνη της συναρπαστική και το φιλμ τιμήθηκε στο περασμένο Φεστιβάλ Βενετίας με τα Βραβεία Ανδρικού Ρόλου και Σεναρίου, ενώ η Σίντσε Μπάμπετ Κνούντσεν βραβεύτηκε φέτος με το Σεζάρ Γυναικείας Ερμηνείας.
