Ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ ξαναζεί κινηματογραφικά, σε μια κατά στιγμές απολαυστική γαλλική ταινία εποχής, με την απαραίτητη μεγαλοστομία και πολλά στολίδια.
Αυτή τη φορά, το σενάριο επικεντρώνεται στον (πραγματικό) συγγραφέα του Σιρανό, τον Εντμόντ Ροστάν, νεαρό φιλόδοξο και ταλαντούχο που, ωστόσο, στο Παρίσι του τέλους του 19ου αιώνα καταπιέζεται από τη ζωή: από το σπιτικό του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα χρέη του, τους πειρασμούς της παριζιάνικης κοσμικότητας.
Ακόμα χειρότερα, ο Εντμόντ είναι, μεν, συγγραφέας, αλλά μόνο κατ' όνομα, μια και δεν έχει υπογράψει ούτε μια γραμμή ακόμα. Οταν έρχεται σ' επαφή με τον διάσημο ηθοποιό Κονστάν Κοκελέν (ο Ολιβιέ Γκουρμέ στα πιο πληθωρικά του) κι εκείνος του παραγγέλνει ένα έργο, ο Εντμόντ θεωρεί πως, επιτέλους, έπιασε την καλή. Αρκεί να εμπνευστεί και μια ξεχωριστή ιστορία.
Με δεδομένο ότι, παρά τις δημιουργικές προσθήκες του Μίτσαλικ, η βασική ιστορία είναι γνωστή, η ταινία δεν επιχειρεί καν να τη «φρεσκάρει», ή ανατρέψει. Τα σκηνικά, η λογιοσύνη που ακούγεται περισσότερο σαν φλυαρία, η παλιομοδίτικη αίσθηση που εκτείνεται από τα σκηνικά μέχρι τη θεώρηση του ερωτισμού και το χιούμορ, πλαισιώνουν μια άτολμη εκδοχή του μύθου, πάντα σπιρτόζικου παρόλ' αυτά.
