Ενας άντρας και μια γυναίκα βρίσκονται σε μια έρημο μπροστά σε μια τεράστια τρύπα που έχει σχηματιστεί στο έδαφος. Επιστρέφοντας στο σπίτι, ο άντρας θα βρεθεί ενώπιον μιας αυτοκινητοπομπής που διασχίζει την πόλη. Ανθρωποι πάνω στα φορτηγά με όπλα στα χέρια πυροβολούν στον αέρα, μπροστά τους παιδιά τρέχουν δαιμονισμένα. Ολοι κυνηγούν έναν αγριόχοιρο που έχει παγιδευτεί στα στενά της πόλης. Λίγη ώρα μετά το αίμα του θα βάψει ως υπενθύμιση ή προειδοποίηση τη διαδρομή καθώς ένα από τα οχήματα τον σέρνει νεκρό ως τρόπαιο ακόμη μιας αγριότητας.

Διαβάστε τη συνέντευξη στο Flix: Ο Εμίν Αλπέρ, η Τουρκία του Ερντογάν και το χρέος για αντίδραση

Ο άντρας είναι ο Εμρέ, ο νεόκοπος εισαγγελέας σε μια μικρή επαρχιακή τουρκική πόλη που βρίσκεται λίγο πριν τις τοπικές εκλογές. Αυτές οι πρώτες εικόνες που θα δούμε μέσα από τα μάτια του είναι μόνο ένα δείγμα από το ζοφερό σύμπαν μέσα στο οποίο θα αρχίσει να βυθίζεται καθώς, σταδιακά, αντιλαμβάνεται πως εδώ ο νόμος είναι η θέληση των μεγαλοπαραγόντων που ελέγχουν την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, ακόμη και το νερό που σταματάει να τρέχει και αναγκάζει τους πολίτες να περιμένουν σε ουρές για να προμηθευτούν μπιτόνια για τις άμεσες ανάγκες.

Ο Εμρέ είναι σαν ξένο σώμα μέσα σε μια κοινωνία που θυμίζει Αγρια Δύση. Μοιάζει να έρχεται από μια εποχή την οποία αυτή η πόλη θα αργήσει πολύ να συναντήσει. Η σχέση του με έναν νεαρό δημοσιογράφο θα αρχίσει να δημιουργεί φήμες που προκαλούν την τοξική πατριαρχία με την οποία είναι ποτισμένη κάθε γωνιά αυτής της πόλης, ενώ η απόφαση του Εμρέ να παραμείνει αδιάφθορος, πιστός στο καθήκον και - επιτέλους - να επιβάλλει το νόμο θα είναι η αρχή του τέλους για την καριέρα του.

Με περγαμηνές τρεις υπέροχες ταινίες (το «Πίσω από τους Λόφους», το αριστουργηματικό «Frenzy» και τις «Τρεις Αδερφες»), ο Τούρκος Εμίν Αλπέρ απομακρύνεται από την πιο βαρύθυμη, ποιητική, λυρική παράδοση του τουρκικού σινεμά και πατάει γκάζι διασχίζοντας το γουέστερν και το νεο-νουάρ με προεκτάσεις που αγγίζουν ένα σύγχρονο πολιτικό θρίλερ που χαρτογραφεί ανάγλυφα, με υπερβολή, αλλά και ρεαλισμό που σε διαπερνά την τούρκικη κοινωνία τού σήμερα.

Μέσα σε σπίτια αιώνων όπου παραμονεύουν οι αρουραίοι και σε αυλές όπου βιασμοί σκηνοθετούνται για χάρη της (ανδρικής) εξουσίας, σε μια χώρα που αυτοτραυματίζεται διαρκώς από την προσκόλλησή της στη συντήρηση και με ανθρώπους που ξέρουν μόνο να φωνάζουν και να καταστρέφουν προκειμένου να επιβληθούν, ο Αλπέρ χτίζει από την αρχή την Τουρκία ως μια απόλυτα διεφθαρμένη, ξενοφοβική, σεξιστική, λαϊκίστικη και βαθιά ομοφοβική χώρα που, σαν το βυθό της λίμνης όπου κολυμπάει ο Εμρέ, είναι τόσο ισχνή που μπορείς ανά πάσα στιγμή να βυθιστείς μέσα της μέχρι και το κεφάλι.

Η ένταση παραμένει αμείωτη καθώς ο κλοιός γύρω από τον Εμρέ κλείνει πριν η ταινία οδηγηθεί στο τέταρτο κεφάλαιο του φινάλε όπου πλέον το κυνήγι του αγριόχοιρου της αρχής μοιάζει με παιχνίδι μπροστά στον τρόπο με τον οποίο έχει αποφασιστεί η εξόντωση του «δίκαιου» εισαγγελέα από το καθεστώς που παραμένει κραταιό, παντοδύναμο, ικανό να αντέξει για πολλές δεκαετίες και γενιές ακόμη.

Ο Αλπέρ παραδίνεται στο ρυθμό ενός συναρπαστικού θρίλερ αλλά δεν χάνει ίχνος από την ποίηση των εικόνων του. Με βοηθό την υπέροχη φωτογραφία του Χρήστου Καραμάνη και την πίστη ότι οι κινηματογραφικοί κώδικες (ακόμη και αυτοί του entertainment) υπάρχουν για να υπηρετούν ένα όραμα κοινωνικής κριτικής, ρίχνει φως στην Τουρκία, προκαλώντας το θεατή να μεταφέρει τη δράση σε μια επαρχιακή πόλη της δικής του χώρας. Οι αναλογίες μπορεί να είναι διαφορετικές, αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει και πολύ...

Στην υπέροχη τελική σκηνή που κλείνει ένα ανθρωποκυνηγητό που γυρίζει την ανθρωπότητα χιλιετίες πίσω, ένα τεράστιο ριψοκίνδυνο βήμα στην άλλη πλευρά παραμένει πάντα η μοναδική ελπίδα ότι κάπου, κάπως, κάποτε ίσως κάτι αλλάξει.