Με τον ίδιο τρόπο που το είχαν κάνει προ διετίας στον «Πλανήτη Γουίλι» αλλά ως σεναριογράφοι στην «Ζουγκλοπαρέα» του Νταβίντ Αλό που εδώ συνσκηνοθετεί μαζί τους, συνεχίζουν να παραποιούν μύθους και είδη, προσφέροντας τροφή για σκέψη στις παιδικές ηλικίες που αποτελούν και το target group τους. Οχι όμως με εκπτώσεις στο χιούμορ, τις ανατροπές και τη φαντασία, το αντίθετο, με μια ορμή που καταφέρνει να ολοκληρώσει ένα θέαμα τόσο ευχάριστο που θεωρητικά και υπό συνθήκες απευθύνεται σε κάθε ηλικία.
Η ιστορία μας μεταφέρει στην Ιωλκό, την πατρίδα του Ιάσονα, χώρα που ζει μέρες ευημερίας αφού προστατεύεται από το Χρυσόμαλλο Δέρας μετά το τέλος της Αργοναυτικής εκστρατείας, με την Αργώ να κοσμεί το λιμάνι, αναμένοντας το επιβλητικό άγαλμα-αφιέρωση στον Δία. Κανείς όμως δεν έχει υπολογίσει τον Ποσειδώνα που θεωρεί ότι πρέπει να τιμηθεί κι αυτός και έτσι αφαιρεί την Ιωλκό από την προστασία των Θεών, απαιτώντας να φτιαχτεί και δικό του άγαλμα με πολύτιμους λίθους. Η λύση δεν είναι προφανής και θα έρθει από την Πάτι, ένα νεαρό ποντίκι που μεγαλώνει μαζί με τον Σαμ, ένα γάτο και ονειρεύεται να ζήσει τη μεγάλη περιπέτεια. Ενας χάρτης για ένα μυστικό νησί που κρύβει θησαυρούς θα γίνει η αποστολή της…
Παίζοντας με τη μυθολογία τόσο, ώστε να παραδώσουν έναν πραγματικά αστείο Ιάσονα και μια από τις πιο camp απεικονίσεις του δωδεκάθεου, οι δημιουργοί του «Αργοναύτες: Η Οργή του Ποσειδώνα» (ο ελληνικός τίτλος δεν αποδίδει καθόλου το λογοπαίγνιο στο «Argonuts» - nuts = τρελοί) συνδυάζουν μια ιστορία ενηλικίωσης με μια περιπέτεια που παίζει ανελέητα με τους αρχαιοελληνικούς μύθους (από τη Λερναία Υδρα μέχρι τους Κύκλωπες) σε ένα ξαναδιάβασμα τους που, ενώ δεν μοιάζει να έχει κανένα όριο, δεν χάνει ποτέ και την παιδαγωγική αλλά και την φανταστική του αξία.
Τρυφερό στην διαπροσωπική ιστορία του ανάμεσα στους αταίριαστους μπαμπά και κόρη (θυμηθείτε και τον πιγκουίνο παιδί μιας τίγρης στη «Ζουγκλοπαρέα» αλλά και το ρομπότ- γονιό στον «Πλανήτη Γουίλι»), ενδυναμωτικό για τις γυναίκες ως (επιτέλους) ηρωίδες μεγάλων περιπετειών, με το νου του συνεχώς σε εκρήγορση για να μην γίνει περισσότερο ενήλικο ούτε όμως περισσότερο παιδικό, σε στιγμές αφάνταστα διασκεδαστικό και σε άλλες ανώδυνο όσο οφείλει κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, το «Αργοναύτες: Η Οργή του Ποσειδώνα» μοιάζει με το τέλειο μάθημα μυθολογίας και μαζί ένα άξιο δείγμα του πώς πειράζεις τα δεδομένα φτιάχνοντας κάτι εξίσου εν δυνάμει… κλασικό.
