Στην Αμερική του 1869, έναν ολόκληρο αιώνα πριν την προσελήνωση του Apollo 11, oι πολεμικοί αρχηγοί έχουν πάθει κατάθλιψη: αναπολούν το αιματοβαμμένο παρελθόν της χώρας και θλίβονται που ο πόλεμος έχει τελειώσει. Μέχρι τη στιγμή που ο Πρόεδρος του Τηλεβολικού Συλλόγου, Ιμπεϊ Μπαρμπικάν, θα δώσει τη λύση ανακοινώνοντας ένα φιλόδοξο σχέδιο για τη ρήψη οβίδας από τη Γη στη Σελήνη, πράξη που θα στείλει τον άνθρωπο στο φεγγάρι και θα δοξάσει και τις 36 Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στα πέρατα του πλανήτη. Σύντομα, στη αποστολή εμπλέκονται και οι υπόλοιποι πολεμοχαρείς του κόσμου, οι οποίοι παρασύρουν και τον απλό λαό να κυνηγάει χίμαιρες που θα τις πληρώσει ακριβά...
Ο εικαστικός, videoartist, animator Αγγελος Σπάρταλης τολμά την πρώτη ελληνική μεγάλου μήκους animation ταινία, και το κάνει με φαντασία, ρίσκο και όραμα. Βασισμένος στο ομώνυμο βιβλίο του Ιουλίου Βερν («De la Terre à la Lune», 1865) μεταφέρει τη διαχρονική πολιτική ιστορία με προσοχή στην λεπτομέρεια (η ταινία δουλευόταν για 5 χρόνια) κι εντυπωσιακό χειρισμό στο collage animation - ένα άρτιο αποτέλεσμα, όπου η φόρμα υπηρετεί το θέμα.
Η ουσία του λόγου του Ιούλιου Βερν (για τις πολεμοχαρείς πολιτικές ηγεσίες που βάζουν τους λαούς σε περιπέτειες για να ικανοποιήσουν τα δικά τους μεγαλεπίβολα και δόλια σχέδια) μεταφέρεται στη σύγχρονη εποχή με εύστοχες παρεμβάσεις από τον Σπάρταλη: τόσο οι ιστορικοί αναχρονισμοί, οι αναφορές στην pop κουλτούρα, οι επιλογές των πολιτικών προσώπων (Ελλήνων και ξένων) στην μιμητική παρωδία των φωνών, τα τραγούδια (με τις ερμηνείες του Διονύση Σαββόπουλου και του Ψαραντώνη) όσο και οι ίδιες οι λεπτομέρειες που συνθέτουν πρόσωπα και πράγματα στο κολλάζ, συμπυκνώνουν το σύνθετο πολιτικό σχόλιο του Σπάρταλη.
Ολα είναι πληθωρικά. Το βλέμμα του θεατή πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση για να συλλάβει κάθε πινελιά του κάδρου: ο Πρόεδρος της Αμερικής που δίνει το ΟΚ για την επιχείρηση, βρίσκεται μεν στο Οβάλ Γραφείο του, αλλά η εξουσία που αντιπροσωπεύει δεν έχει πραγματική και μία μοναδική φιγούρα: μπορεί να έχει την μορφή του Ιούλιου Καίσαρα, να μιλάει σαν... τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και να χαϊδεύει μία γάτα ως πραγματικός Dr. Evil. Τόσο ο τυπογράφος όσο κι ο ασυρματιστής που διαδίδουν τις ειδήσεις/προπαγάνδα των πολιτικών σχηματίζουν με παραμορφωμένο κολλάζ το πρόσωπο του Στιβ Τζομπς. Ο αρχιστράτηγος της επιχείρησης κουβαλά την μαφιόζικη φιγούρα του Νονού και του διάδοχού του: μισός Μάρλον Μπράντο, μισός Αλ Πατσίνο. Στο στρατηγείο που αποφασίζεται η αποστολή στη Σελήνη και ανησυχούν για την επιτυχία της είναι κρεμασμένο κάπου στο βάθος ένα κάδρο με φωτογραφία του... Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αυτό το χιούμορ, η καυστική σάτιρα που μεταφέρει την ιστορία σ' ένα άμεσο παρόν, είναι ίσως και το πιο καταλυτικό στοιχείο της ταινίας, αυτό που την απογειώνει κάθε φορά που χρησιμοποιείται.
Δυστυχώς όμως, κάπου οι ισορροπίες χάνονται. Η υπέρμετρη φιλοδοξία του δημιουργού, αυτή η πυκνότητα των ιδεών και η ανάγκη να τα χωρέσει κανείς όλα στην αφήγηση, το μήνυμα και την εικόνα του καταλήγει να είναι και το μείον της ταινίας. Το ευφάνταστα σύνθετο καταντά υπερβολικά μπουκωμένο. Το αποτέλεσμα βαραίνει, τραβάει σε μήκος, ξεχειλώνει, οπότε και αδυνατίζει. Βομβαρδισμός πληροφορίας οδηγεί δυστυχώς σε μηδέν πληροφορία. Καταλαβαίνουμε ότι και η ίδια η πρώτη ύλη απαιτεί πολλαπλές αναγνώσεις για να εισχωρήσει κανείς κάτω από την επιδερμίδα του λόγου. Αυτό όμως είναι λογοτεχνία. Στο σινεμά, μία πιο ψύχραιμη ματιά στο μοντάζ, ένα ξεκαθάρισμα των απαραίτητων στοιχείων από τα περιττά, μία πιο σύντομη εκδοχή θα είχε μεγαλύτερη και πιο στοχευμένη δύναμη.
Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε ο Αγγελος Σπάρταλης στο Flix
