Η παράξενη αίσθηση - λίγα λεπτά μετά την εναρκτήρια σκηνή - της εισόδου των ανθρώπων σε ένα περιβάλλον που για λίγο πίστευες ότι ήταν animation, παραμένει μέχρι το τέλος μιας ταινίας, η οποία είναι διαρκώς πολύ καλύτερη όταν εμπιστεύεται τα ψηφιακά της ποντίκια παρά το live action κομμάτι μιας ιστορίας που θα ήθελε πολύ να είναι το «Home Αlone» των τρωκτικών - και σχεδόν σαν να έχει γυρίστεί την ίδια εποχή.
Με κέντρο επιχειρήσεων ένα υπέροχο σπίτι στην εξοχή, η οικογενειακή γαλήνη και σύντομα χριστουγεννιάτικη αγαλλίαση μιας οικογένειας ποντικών θα διαταραχθεί όταν σε αυτό θα έρθει μια οικογένεια ανθρώπων για να περάσει τα ομορφότερα Χριστούγεννα της ζωής της. «Ανθρωποι και ποντίκια όμως δεν ζουν μαζί» θα δηλώσει από την αρχή ο μπαμπάς - ποντικός και έτσι ο πόλεμος που θα ξεκινήσει μεταξύ τους θα είναι ανελέητος, ευρηματικός και τελικά αναπάντεχος, αφού εκτός από αλευροπόλεμο, κόλλα στα μαλλιά και λοιπά προϊόντα θα μεταφερθεί και στον ιστό των σχέσεων και των δύο οικογενειών.
Και αυτό γιατί το μικρό αγόρι των ανθρώπων θα γίνει φίλος με το μικρό κορίτσι των ποντικιών, αλλά αυτή η παράδοξη φιλία θα προδοθεί και από τις δύο οικογένειες, χωρίς να δοθεί η παραμικρή (;) ευκαιρία σε μια απόπειρα ειρηνικής συνύπαρξης που θα έκανε τους πάντες να περάσουν όμορφες γιορτές χωρίς να πρέπει να μένουν κλειδωμένοι μέσα στο μπάνιο (για τους ανθρώπους αυτό) ή στις κρύες και υγρές σωληνώσεις (για τα ποντίκια αυτό).
Το κέφι περισσεύει, αν και ο ρυθμός δεν είναι πάντα επιθυμητός, δεν τον βοηθάει και η ελληνική μεταγλώττιση που μοιάζει λίγο αποστειρωμένη σε σχέση με το αρχικό ηχητικό νορβηγικό περιβάλλον της ταινίας. Τα αστεία πέφτουν κατά κύριο λόγο στο κενό και αυτό που μένει είναι μια γενική εορταστική ατμόσφαιρα, μερικές σκηνές που έχουν δουλευτεί με φροντίδα (φυσικά μιλάμε για την αναφορά στις «Επικίνδυνες Αποστολές») και μια τρυφερή διάθεση που αγκαλιάζει εκ των πραγμάτων μια χριστουγεννιάτικη ταινία που θέλει να ενώσει διαφορετικούς κόσμους ακόμη και μέσα στα ίδια της τα μέλη.
