Λίγο καιρό μετά τα γεγονότα του Μάη του 1968, μία παρέα νεαρών ανθρώπων προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους, την ιδεολογία τους αλλά και την πορεία της ζωής τους, όσο γύρω τους τα πάντα αλλάζουν και μένουν ταυτόχρονα ανησυχητικά τα ίδια.
Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να διαπιστώσει κανείς στην αφήγηση του «Μετά τον Μάη» τις αυτοβιογραφικές ενέσεις και την προσωπική φωνή ενός σκηνοθέτη που, αν και δεν βίωσε από πρώτο χέρι τα γεγονότα, μεγάλωσε σε μία εποχή που ένιωσε τον άμεσο αντίκτυπό τους και πίστεψε σε μια αλλαγή για να έρθει στη συνέχεια αντιμέτωπη με τα ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά απομεινάρια της.
Διαβάστε ακόμη: Αφιέρωμα | 50 χρόνια από τις μέρες που θα άλλαζαν τον κόσμο
«Ορίστηκα από μια περίοδο όπου οι πολιτικές ιδέες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς σου» ομολόγησε ο ίδιος σχετικά. «Μεγαλώνοντας στο γυμνάσιο, έπρεπε να μπορείς να εξηγήσεις στα υπόλοιπα παιδιά αν είσαι Τροτσκιστής – όπως και τις ιδέες του Τροτσκισμού – και αν ήσουν Μαοϊστής, τότε για ποιο λόγο δεν είσαι Τροτσκιστής, και αν είσαι αναρχικός, τότε για ποιο λόγο δεν είσαι Μαοϊστής. Και η βάση όλων αυτών των ιδεολογιών είχαν να κάνουν με την ιστορία του εργατικού κόμματος, την ιστορία των μαρξιστικών πολιτικών κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Αυτή τη γλώσσα, γνώση και πεποίθηση μοιραζόμασταν. Ξεκίνησα να γράφω για το πόσο σοβαρά ξεκίνησα να τα λαμβάνω όλα αυτά και γιατί, κάποια στιγμή, έπρεπε να τα αποχωριστώ. Ηταν μια συναρπαστική στιγμή της ιστορίας, το κοντινότερο που είχα ζήσει σε “ιστορική στιγμή”. Ηθελα την ευκαιρία να επιστρέψω κινηματογραφικά σε αυτούς τους καιρούς, αυτούς τους χαρακτήρες και αυτή τη χαμένη γλώσσα.»
Για αυτό και η εγγενής νοσταλγία της εποχής, ο τρόπος που πολιτική, τέχνη και νιότη αλληλεπιδρούν για να δημιουργήσουν ένα μονοπάτι που μπορεί να οδηγήσει ή να μην οδηγήσει κάπου και η έντονη δυναμική μεταξύ εξελίξεων και προσωπικών αναζητήσεων αποτελούν όλα στοιχεία μιας αφηγηματικής γλώσσας που μαρτυρά την ανάγκη επιστροφής στο παρελθόν προς αναζήτηση απαντήσεων, κάτι που ουσιαστικά δεν έχει σταματήσει να κάνει το Γαλλικό Σινεμά εδώ και δεκαετίες.
Μόνο που το «Μετά το Μάη» δεν έχει στόχο να προσφέρει τελικά απάντηση παρά να δώσει έμφαση στις φευγαλέες στιγμές, να φωτίσει τα μικρά βήματα προς την αναπόφευκτα βίαιη ενηλικίωση και να προσφέρει μια συναισθηματική ανάγνωση της ιστορίας, περισσότερο ως ανάγκη προσωπικής ολοκλήρωσης και όχι ως δείγμα πολιτικού σινεμά. Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι η μελαγχολική ωδή του Ασάγιας στις χαμένες ευκαιρίες που ο ίδιος είδε να γλιστρούν μέσα από τα χέρια της γενιάς του.
Διαβάστε ακόμη: Αφιέρωμα | Μάης '68 | Ο Γιώργος - Ικαρος Μπαμπασάκης επιστρέφει διαρκώς στον Μάη
