Η Νατάσσα Μπλάτσιου είναι μια βραβευμένη συγγραφέας και ντοκιμαντερίστρια. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι μια διεθνής ιατρική ανθρωπιστική οργάνωση. Η Τίτι είναι μια νοσηλεύτρια. Οι τρεις αυτές πλευρές, τρία βλέμματα, τρεις προσεγγίσεις, γίνονται ένα, στο ημίωρο, θαρραλέο, μελαγχολικό, αλλά και πολύχρωμο, ολόζεστο, ντοκιμαντέρ «Titi - Στο Πέρασμα του Κυκλώνα», που κάνει πρεμιέρα απόψε, Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, στο Διαγωνιστικό τμήμα Ελληνικές Μικρές Ιστορίες, στις Νύχτες Πρεμιέρας, στον Δαναό.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι 29 ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε στις 29ες Νύχτες Πρεμιέρας
Η ταινία ταξιδεύει στη νοτιοανατολική ακτή της Μαδαγασκάρης που πλήττεται από έναν ακόμα τροπικό κυκλώνα, βαφτισμένο Φρέντι, τον έκτο στη σειρά μέσα σε 14 μήνες. Εκεί, η Τίτι, μια Νιγήρια νοσηλεύτρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, δίνει τον δικό της αγώνα ενάντια σε μια από τις καταστροφικότερες συνέπειες της κλιματικής κρίσης: τον παιδικό υποσιτισμό. Η κάμερα αποτυπώνει την ταυτόχρονα ρημαγμένη και μαγική φύση της Μαδαγασκάρης, τους ανθρώπους της, ταυτόχρονα σε αγωνία και γαλήνη, έναν σοφό άνδρα, μια γυναίκα που δεν το βάζει κάτω, μια καθημερινότητα τραυματισμένη από τα πρωτοφανή φυσικά φαινόμενα. Η σκηνοθέτης Νατάσσα Μπλάτσιου μίλησε στο Flix για όσα είδε, όσα έζησε κι όσα, ως σύγχρονη γυναίκα και δημιουργός, σκέφτεται και προσπαθεί να κάνει.
Πώς έγινε η επαφή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και η ανάθεση της ταινίας; Δόθηκε κάποια κατεύθυνση, ως προς το ύφος, το στόχο;
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα με πλησίασαν και μου ζήτησαν ένα δείγμα δουλειάς, γνωρίζοντας ότι έχω δημοσιογραφική εμπειρία και κάνω ντοκιμαντέρ που βασίζονται στην παρατήρηση. Μέρος της δουλειάς μου είναι η σκέψη γύρω από τη μεταβαλλόμενη σχέση μας με τον φυσικό κόσμο μέσα από μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Φαντάζομαι πως πέρασα το «τεστ» και με προσκάλεσαν να κάνω μια ταινία για την κλιματική αλλαγή και τις επιπτώσεις της στην υγεία των ανθρώπων στη Μαδαγασκάρη. Η οργάνωση αναπτύσσει τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες δράσεις στο πλαίσιο της πλανητικής υγείας, με στόχο να υποστηρίξει πληθυσμούς οι οποίοι βάλλονται από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, όπως τα ακραία καιρικά φαινόμενα, ο υποσιτισμός, οι επιδημίες. Η επιλογή της χώρας είχε να κάνει με το ότι η Μαδαγασκάρη, μια χώρα που είναι συνδεδεμένη στο συλλογικό μας φαντασιακό με τον επίγειο παράδεισο, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της κλιματικής κρίσης. Τον Μάρτιο, όταν ταξιδέψαμε, μόλις είχε περάσει ο κυκλώνας Freddy, ο έκτος στην σειρά σε διάστημα 14 μηνών.
Είχα την τύχη να μου δοθεί πλήρης ελευθερία έκφρασης, οπότε πέρα από το θέμα δεν υπήρχε καμία παρέμβαση ως προς το περιεχόμενο ή το ύφος της ταινίας. Πριν ξεκινήσουμε, είχα εκφράσει μάλιστα την άποψη πως τη δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι στο πεδίο, όπως οι νοσηλευτές, την έχουμε δει πολλές φορές σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ και δεν νομίζω ότι μπορούμε εμείς να δείξουμε κάτι διαφορετικό. Ηθελα να επικεντρωθώ στους ανθρώπους που είναι αποδέκτες της κλιματικής κρίσης. Η πραγματικότητα με διέψευσε, διότι γνωρίσαμε μια πολύ χαρισματική γυναίκα, την Τίτι, την οποία δεν μπορούσα να προσπεράσω επειδή απλώς ήταν νοσηλεύτρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Η ταινία εξελίχθηκε σε μια νοερή συνομιλία μεταξύ της Τίτι που εξετάζει και προσφέρει θεραπεία σε μικρά παιδιά που πλήττονται από τον αυξανόμενο υποσιτισμό και ενός γέροντα σοφού, ενός βασιλιά (king) όπως ονομάζεται, της περιοχής που μεταφέρει όσα συμβαίνουν στην ανατολική ακτή της χώρας εξαιτίας των ακραίων καιρικών φαινομένων.
Τέτοιες στιγμές είναι αυτές που τελικά εμπνέουν μια ταινία, έστω και ασυνείδητα. Ρετάλια που γίνονται μια σκηνή που μετά την αφαιρείς, αλλά έχει μπολιάσει την ταινία και μεταμορφώνεται τελικά σε κάτι άλλο.»
Πώς βρήκατε και πώς επιλέξατε τους δυο ομιλητές της ταινίας, και για ποιο λόγο τον καθένα;
Από την πρώτη στιγμή αναζητήσαμε ανθρώπους του καθημερινού μόχθου με τη βοήθεια του μεταφραστή και συνδέσμου μας με την τοπική κοινωνία, Tojo Michel. Στον λίγο χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας ακολουθήσαμε την καθημερινότητα: γυναίκες στον ορυζώνα, ψαράδες στον ωκεανό, παιδιά στο σχολείο. Παρατηρούσαμε, κινηματογραφούσαμε και προσπαθούσαμε να νιώσουμε τη ζωή εκεί. Ακολουθείς πάντα και το ένστικτο. Για παράδειγμα μια πολύ συγκινητική σκηνή που δεν μπήκε τελικά στην ταινία, ήταν ένα αγόρι που τραγουδούσε a capella ένα αφρικάνικο χιτάκι. Θυμάμαι, ήμασταν στο νοσοκομείο και κινηματογραφούσαμε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο, όταν τον ακούσαμε κάπου ανάμεσα στα σπίτια. Με τον Νίκο Ζιώγα, τον Διευθυντή Φωτογραφίας της ταινίας, κοιταχτήκαμε και χωρίς να πούμε κουβέντα πηδήξαμε από το παράθυρο στην πίσω αυλή του νοσοκομείου για να τον εντοπίσουμε. Ηταν μέσα σε μια καλύβα μαζί με άλλα εφηβάκια. Τα κορίτσια μού έδωσαν ένα τετράδιο με ερωτήσεις. Σαν λεύκωμα. Από πού είσαι. Σε ποια χώρα ζεις. Σε ποια ήπειρο είναι. Πόσων χρόνων είσαι. Εγραφα τις απαντήσεις. Ημουν τόσο εξωτική γι’ αυτές, που στο τέλος με ρώτησαν εάν θέλωνα γίνουμε φίλες. Τέτοιες στιγμές είναι αυτές που τελικά εμπνέουν μια ταινία, έστω και ασυνείδητα. Ρετάλια που γίνονται μια σκηνή που μετά την αφαιρείς, αλλά έχει μπολιάσει την ταινία και μεταμορφώνεται τελικά σε κάτι άλλο. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, μαζί με τον μοντέρ της ταινίας Παναγιώτη Παπαφράγκο, συνειδητοποιήσαμε πως ο αληθινός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι τα παιδιά.
Πίσω στους ανθρώπους που κατέληξαν να συνομιλούν νοερά στην ταινία, ο Boto Zandriny ανήκε σε ένα άτυπο συμβούλιο της περιοχής Nosy Varika, το οποίο σχηματίζεται μέσα από άγραφες εσωτερικές διαδικασίες της κοινότητας και το οποίο αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο του εκπροσώπου στους κρατικούς θεσμούς, αλλά και του μεσολαβητή σε εσωτερικά κοινωνικά θέματα της κοινότητας. Ο Zandriny ήταν αυτός που πήρε, ας πούμε σχηματικά, στην «αφηγηματική» πλάτη του το τι συμβαίνει σήμερα έχοντας μια θέαση της κοινότητας σε βάθος χρόνου.
Με την Τίτι μέναμε στον ίδιο χώρο της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Nosy Varika. Τα βράδια συναντιόμασταν/καθόμασταν μαζί και μιλούσαμε. Μας συνέδεε η θηλυκή μας πλευρά, η μητρότητα, η προσευχή. Η αλήθεια είναι πως δεν προσπάθησα να δημιουργήσω μια σχέση μαζί της. Ηταν μια φυσική σχέση με όλους μας. Τότε, δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα ήταν πρωταγωνίστρια της ταινίας, είχα μια αντίσταση για το τι παραπάνω έχουμε να μάθουμε για τους ανθρώπους που δουλεύουν στην πρώτη γραμμή. Εκ των υστέρων, μπορώ να πω ότι αν δεν υπήρχε μια ταινία, θα έπρεπε να την εφεύρεις μόνο για την Τίτι.
Εκτός από τα λίγα πλάνα αρχείου, η ταινία είναι λιγότερο τεκμηρίωση και περισσότερο ντοκιμαντέρ παρατήρησης θα έλεγε κανείς, από τη μια της φύσης κι από την άλλη ανθρώπων σε απόγνωση. Γιατί επιλέξατε αυτή την οδό;
Υπάρχουν τα γεγονότα, υπάρχει και το πώς μεταφέρεις τα γεγονότα. Πώς δείχνεις τις εικόνες ακραίας φτώχιας; Πώς καταγράφεις τα υποσιτισμένα παιδιά; Τους χιλιάδες ανθρώπους σε αναζήτηση βασικής τροφής; Πώς δείχνεις την επίδραση της κλιματικής αλλαγής στην καθημερινότητα των ανθρώπων; Πού εστιάζει η κάμερα, γιατί; Ο κίνδυνος της τεκμηρίωσης είναι η συναισθηματική αποσύνδεση. Κατανοώ εγκεφαλικά, ενίοτε και με εικόνες που σοκάρουν, βλέπω πως δεν μπορώ να κάνω εγώ κάτι για την κατάσταση, κλείνω την οθόνη και συνεχίζω τη ζωή μου. Η παρατήρηση δημιουργεί έναν χώρο και έναν χρόνο. Πρώτα για εσένα που το τραβάς, για τον άνθρωπο που τραβάς και τελικά για τον ίδιο τον θεατή. Εναν χώρο να αισθανθείς ή να θελήσεις να μάθεις. Ο φυσικός χρόνος που σήμερα τον λέμε βραδύτητα. Εάν στόχος είναι να κατανοήσεις το «άλλο», τότε καλείσαι να συναισθανθείς, όχι να καταλάβεις μόνο νοητικά.
Η παρατήρηση δημιουργεί έναν χώρο και έναν χρόνο. Πρώτα για εσένα που το τραβάς, για τον άνθρωπο που τραβάς και τελικά για τον ίδιο τον θεατή. Εναν χώρο να αισθανθείς ή να θελήσεις να μάθεις. Ο φυσικός χρόνος που σήμερα τον λέμε βραδύτητα. Εάν στόχος είναι να κατανοήσεις το "άλλο", τότε καλείσαι να συναισθανθείς, όχι να καταλάβεις μόνο νοητικά.»
Ο υπέροχος αυτός άνθρωπος λέει, «δεν υπάρχει όπλο για να πολεμήσεις τον κυκλώνα». Μια τέτοια ταινία θεωρείτε ότι είναι, ίσως, όπλο; Το σινεμά, με την ευρύτερη έννοιά του, είναι όπλο;
Θα ήθελα να είναι. Το όπλο όμως είναι όπλο. Το όπλο αλλάζει μια κατάσταση. Από τη ζωή στον θάνατο. Το σινεμά μπορεί στην καλύτερη των περιπτώσεων να αφυπνίσει (ή να υπνωτίσει), εάν θραύσματα της ταινίας κατορθώσουν να διεισδύσουν στην καρδιά του θεατή και να παραμείνουν εκεί και την επόμενη μέρα. Υπάρχουν σκηνές από ταινίες, εικόνες και συναισθήματα, που τις φέρω μαζί μου, όσα χρόνια κι εάν έχουν περάσει. Αυτό νομίζω ότι μπορεί να κάνει το σινεμά. Να διαμορφώσει τη σκέψη μας, τα συναισθήματά μας, την κοινωνική μας δράση. Αλλά και στην περίπτωση των ντοκουμέντων, όπως η Τίτι, να καταγράψει τι συμβαίνει. Να μην πει κάποιος ότι δεν ήξερε, όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο αείμνηστος φωτορεπόρτερ Γιάννης Μπεχράκης.
Με πολλά κοντινά σε πρόσωπα και με την αφήγηση της Τίτι, εισπράττουμε όχι έναν πανηγυρικό για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, αλλά μια αίσθηση συνεχόμενου αγώνα και κάποιας απογοήτευσης. Οταν ξεκινήσατε το γύρισμα, ξέρατε περίπου πού θα κινηθεί, συναισθηματικά, πνευματικά, ιδεολογικά ακόμα, η ταινία;
Η δουλειά των εργαζομένων στο πεδίο είναι ο συνεχόμενος αγώνας. Οταν φτάσαμε στην πρωτεύουσα από όπου ξεκίνησε το ταξίδι μας, ο επικεφαλής της αποστολής είπε κάτι που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου. «Αυτό που κάνουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σταγόνα στον ωκεανό. Αυτή είναι η δουλειά μας». Φανταστείτε τι βιώνουν οι άνθρωποι στην πρώτη γραμμή. Στα χέρια της Τϊτι πεθαίνουν, συχνά, παιδιά από υποσιτισμό και ελονοσία. Η κατάσταση στις χώρες όπου δουλεύει η Τίτι δεν αλλάζει, δεν σώζει τον κόσμο, όμως εκείνη συνεχίζει να σώζει ζωές, σαν ένας άλλος Σίσυφος που κάθε μέρα ξεκινάει την προσπάθεια από την αρχή. Οπότε για ποιο πανηγυρικό να μιλήσουμε; Αλλωστε η εποχή την αναπαράστασης του καλού λευκού που διασώζει τον φτωχό μαύρο, ή ποζάρει μαζί του, ως συλλογική παρηγοριά και ένδειξη αλληλεγγύης, θέλω να πιστεύω πως έχει παρέλθει οριστικά.
Αυτό νομίζω ότι μπορεί να κάνει το σινεμά. Να διαμορφώσει τη σκέψη μας, τα συναισθήματά μας, την κοινωνική μας δράση. Αλλά και στην περίπτωση των ντοκουμέντων, όπως η Τίτι, να καταγράψει τι συμβαίνει. Να μην πει κάποιος ότι δεν ήξερε, όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο αείμνηστος φωτορεπόρτερ Γιάννης Μπεχράκης.»
Ξεκίνησα την ταινία με κάποια πιστεύω στα οποία παρέμεινα. Μια μεγάλη δυσκολία όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο τόσο ξένο με τη Δύση, όση εξοικείωση και να έχεις με τον κόσμο, είναι να παρασυρθείς από τον εξωτισμό. Οι Μαλαγκάσι είναι ένας πανέμορφος λαός, ένα μείγμα Μαλαισιανής-Αφρο-Ινδονησιακής καταγωγής που σε μαγνητίζει. Και η φύση. Αυτός ο χειροποίητος κόσμος που μας ταξίδεψε πίσω στον χρόνο. Περάσαμε σε έναν προηγούμενο αιώνα, σε έναν τόπο χωρίς κανένα μηχανοκίνητο μέσο, ούτε ποδήλατο δεν υπήρχε. Οι γοητευτικές εικόνες εύκολα σε διεγείρουν. Δώσαμε μεγάλη προσοχή σε αυτό κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά και όταν επιστρέψαμε με την καθαρή ματιά του Παναγιώτη Παπαφράγκου στο μοντάζ, ό,τι «εντυπωσιακό» είχε διεισδύσει χωρίς να εξυπηρετεί την ιστορία, αφαιρέθηκε.
Σε κάποια άλλα πιστεύω μετακινήθηκα. Υποκλίθηκα μπροστά στους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, όσους αναλαμβάνουν να σώσουν τον ανθρωπισμό όλων μας. Επειδή συχνά ακούω διάφορους αφορισμούς για τις ΜΚΟ, κι εγώ έχω εκφράσει κατά καιρούς τις αντιρρήσεις μου, έχω να πω πως κανείς μας δεν μπορεί να αναιρέσει τη δουλειά που γίνεται στο μέτωπο ενός πολέμου, μιας καταστροφής ή μιας κρίσης. Ανεξάρτητα από τους λόγους που είσαι εκεί, δεν βρίσκεσαι εκεί εάν δεν το λέει η ψυχή σου.
Ποια εφόδια σας έδωσε το γεγονός ότι αυτή είναι μια ταινία που ανατέθηκε από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην παραγωγή;
Η συνεργασία με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα μού επέτρεψε να κινηθώ με μεγαλύτερη ευκολία. Η υπεύθυνη παραγωγής εκ μέρους των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Μήτση Περσάνη, ανέλαβε τα διαδικαστικά του ταξιδιού και όλη την επικοινωνία με την αποστολή που με τη σειρά της διασφάλισε τις συνεννοήσεις με τις τοπικές αρχές, τη διαμονή, αλλά και τη γνωριμία μας με τον τοπικό μας σύνδεσμο που μιλούσε τη γλώσσα και γνώριζε τα ήθη και τα έθιμα, διευκόλυναν πάρα πολύ το ταξίδι.
Επίσης να πούμε πως τα γυρίσματα της ταινίας δεν είχαν τις δυσκολίες της εμπόλεμης ζώνης. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ο σύντομος χρόνος παραμονής σε συνδυασμό με τη συναισθηματική κατανόηση ανθρώπων και γεγονότων. Αλλά και η δυσκολία να «χωνέψεις» την ακραία φτώχια. Μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ήταν σε ένα γύρισμα που κάναμε στον ωκεανό. Ενας ψαράς με ένα διχτάκι έμπαινε και έβγαινε μέσα στα αγριεμένα κύματα για να ψαρέψει. Τον κινηματογραφούσαμε αρκετή ώρα να κάνει αυτή τη δουλειά. Οταν κάποια στιγμή βγήκε για να ξεψαρίσει, είχε βγάλει μετά από τόσο αγώνα, ένα τόσο δα μικρό ψάρι. Αυτή ήταν η ψαριά όλης της μέρας. Οταν επιστρέψαμε από το γύρισμα, ήταν η πρώτη φορά που κατέρρευσα. Είχα διαχειριστεί εικόνες παιδιών που υποσιτίζονταν και τις μητέρες τους που πεινούσαν, ίσως γιατί ήταν μια εικόνα που είχα ξαναδεί, η εικόνα όμως με το μοναδικό ψαράκι ήταν για μένα ο ορισμός της απελπισίας. Να προσπαθείς τόσο πολύ να επιβιώσεις με όλο σου το είναι, και απλώς να μην μπορείς.
Πώς σας υποδέχτηκαν στα χωριά της Μαδαγασκάρης, τι αντιμετωπίσατε εκεί που σας έκανε έκπληξη, που ίσως δεν είχατε συνειδητοποιήσει από μακριά; Πόσο χρόνο περάσατε εκεί και σε τι συνθήκες;
Στη Μαδαγασκάρη μείναμε 20 ημέρες, χρειάστηκε αρκετός χρόνος και για τις μετακινήσεις, καθώς το οδικό δίκτυο είναι πολύ δύσκολο, ανύπαρκτο κάποιες φορές. Μείναμε κατά βάση στην αποστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Οι συνθήκες διαμονής μας ήταν λιτές, αλλά καλές, σε σχέση με την περιοχή όπου δεν υπάρχει ρεύμα, πόσιμο νερό και τουαλέτα.
Για ποιο πανηγυρικό να μιλήσουμε; Αλλωστε η εποχή την αναπαράστασης του καλού λευκού που διασώζει τον φτωχό μαύρο, ή ποζάρει μαζί του, ως συλλογική παρηγοριά και ένδειξη αλληλεγγύης, θέλω να πιστεύω πως έχει παρέλθει οριστικά.»
Τα χωριά στα οποία βρεθήκαμε είναι πολύ απομονωμένα από τον έξω κόσμο. Υπήρχαν στιγμές που οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω μας ή μας κοιτούσαν εξεταστικά για ώρα. Ορισμένοι δεν είχαν ξαναδεί λευκό. Κάποια μικρά παιδιά όταν μας έβλεπαν μας φώναζαν «φαζά». Ακουγόταν σαν πείραγμα και στην αρχή επαναλάμβανα αυτό που έλεγαν σαν αστείο. Ο μεταφραστής μας απέφευγε να μου πει την ακριβή ερμηνεία και κάποιες μέρες μόνο αργότερα μου εξήγησε ότι σημαίνει «αποικιοκράτης». Η Μαδαγασκάρη ανεξαρτητοποιήθηκε μόλις το 1960 από την ιδιαίτερα σκληρή και αιματηρή γαλλική αποικιοκρατία. Μια μέρα κάποιος μας φώναξε από μακριά ότι «εσείς σκοτώσατε τους συγγενείς μου». Κάποιοι τον σταμάτησαν και γρήγορα έληξε όλο αυτό. Αν δεν με ρωτάγατε δεν ξέρω εάν θα τα ανέφερα, γιατί οι Μαλαγκάσι είναι πολύ μειλίχιοι άνθρωποι. Δεν θα σου αρνηθούν ποτέ να πας σπίτι τους, να σου μιλήσουν. Δεν καταλαβαίνεις εύκολα εάν έχουν αρνητικά συναισθήματα. Είναι πολύ δεκτικοί. Δεν υπήρξε κανένας που αρνήθηκε να μας μιλήσει.
Τι ελπίζετε, τι θα θέλατε να επιτευχθεί με την προβολή στις Νύχτες Πρεμιέρας; Τι θα σας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη μετά τη λήξη της;
Θα με κάνει χαρούμενη να έρθουν άνθρωποι να δουν την ταινία κι ελπίζω η ταινία να ταξιδέψει για να την δει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Να δει μια πλευρά του κόσμου η οποία θεωρείται από τις λιγότερο καταγεγραμμένες, δεν υπάρχει εύκολη πρόσβαση, δεν ξέρουμε τι συμβαίνει, και να καταλάβει πως δεν είναι τελικά και τόσο μακρινά όλα αυτά από εμάς, βλέποντας και τα πρόσφατα γεγονότα στην Θεσσαλία. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα και οι επιπτώσεις τους δεν αφορούν μόνο εμάς, δεν προέρχονται μόνο από εμάς, δεν συμβαίνουν μόνο σε εμάς. Το κλίμα, αν το σκεφτείς, είναι αυτό που μας ενώνει και αλληλοεπηρεάζει περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο. Ισως αυτό γεννήσει μια διεθνή αλληλεγγύη, ίσως μείνουμε και στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτο».
Πρέπει να πάρουμε θέση σε όλη αυτή την αλλαγή που ζούμε. Και η αλλαγή δεν είναι μόνο τα ακραία καιρικά φαινόμενα, είναι και η σχέση μας με το περιβάλλον σήμερα. Η απαξίωση και η εμπορευματοποίηση του ζωτικού μας χώρου. Του χώρου των καλλιεργειών, των ζώων, του «κενού» χώρου των βουνών και των ποταμών είναι μεγάλα ζητήματα που δεν είναι αποσυνδεδεμένα από αυτά που συζητάμε. Η κλιματική κρίση πάει χέρι-χέρι με το πολιτικό σύστημα και με τη θέση που παίρνουμε ως πολίτες.
Το ντοκιμαντέρ «Titi - Στο Πέρασμα του Κυκλώνα» προβάλλεται στο 29ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας, στο πρόγραμμα Ελληνικές Μικρές Ιστορίες - Διαγωνιστικό Α', την Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, στις 17.00, στον κινηματογράφο Δαναός 1 (Λεωφόρος Κηφισίας 109, Μετρό Πανόρμου).
info «Titi - Στο Πέρασμα του Κυκλώνα» Σκηνοθεσία – Παραγωγή: Νατάσσα Μπλάτσιου | Διεύθυνση φωτογραφίας: Νίκος Ζιώγας | Μοντάζ: Παναγιώτης Παπαφράγκος | Σχεδιασμός ήχου – μιξάζ: Βάλια Τσέρου | Yπεύθυνη παραγωγής: Μήτση Περσάνη (MSF) | Τοπικός συντονισμός – διερμηνεία: Tojo Michel | Διάρκεια: 28'
