Τα 25 του χρόνια κλείνει φέτος το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και τα γιορτάζει από τις 3 μέχρι και τις 10 Δεκεμβρίου, με επίκεντρο τον Πύργο και την Αμαλιάδα, κι ένα πλούσιο πρόγραμμα ταινιών για παιδιά, εφήβους και όλη την οικογένεια, με ελεύθερη είσοδο. Στο διάστημα από τις 10 μέχρι και τις 18 Δεκεμβρίουο, η ψηφιακή πλατφόρμα του Φεστιβάλ online.olympiafestival.gr θα φιλοξενήσει μέρος των διαγωνιστικών προγραμμάτων, δίνοντας την ευκαιρία σε παιδιά και νέους όλης της χώρας να παρακολουθήσουν συναρπαστικές ταινίες απ’ όλον τον κόσμο.
Το Flix συνομίλησε με τον Παντελή Παντελόγλου, αναπληρωτή καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Ολυμπίας και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης Παιδικού Κινηματογράφου (ECFA) για τις προκλήσεις ενός Φεστιβάλ για παιδιά και νέους στη σημερινή εποχή, αλλά και τους λόγους για τους οποίους πρέπει φέτος να επισκεφθεί το Φεστιβάλ Ολυμπίας.
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το 25ο Φεστιβάλ Ολυμπίας στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ, στην επίσημη ιστοσελίδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, όπως και στη επίσημη σελίδα του στο Facebook
Alis
Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζετε κάθε χρόνο πριν κάθε διοργάνωση ενός Φεστιβάλ που απευθύνεται σε παιδιά και νέους;
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους συμπληρώνει φέτος 25 χρόνια ζωής. Υπάρχει μία πάγια πρόκληση που νομίζω ότι μοιραζόμαστε με κάθε κινηματογραφικό φεστιβάλ: οι ιδέες γύρω απ’ το τι θες να κάνεις υπερβαίνουν πάντοτε τον διαθέσιμο προϋπολογισμό.
Το Φεστιβάλ αποτελείται από τέσσερις πυλώνες (Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας, Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας Camera Zizanio, Δράσεις κινηματογραφικής εκπαίδευσης School Cinema και Δράσεις για επαγγελματίες του κινηματογράφου και της εκπαίδευσης). Το πράγμα μπορεί να γίνει πολύπλοκο, οπότε συνοψίζω τις προκλήσεις: Πρέπει πάντοτε να καταφέρνουμε να μένουμε πιστοί στις θεμελιώδεις αρχές που γέννησαν το φεστιβάλ, ενώ ταυτόχρονα ανταποκρινόμαστε στις αλλαγές της κοινωνίας και του ειδικού μας πεδίου μέσα στα χρόνια.
Η κοινωνία μας, τα παιδιά, ο κινηματογράφος και η εκπαίδευση έχουν αλλάξει πολύ στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που ο Δημήτρης Σπύρου, ο Νίκος Θεοδοσίου, ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος και οι συνεργάτες τους ξεκίνησαν τη δραστηριότητά τους. Επιπλέον, σήμερα ο ρόλος των οπτικοακουστικών μέσων είναι ακόμη σημαντικότερος και πιο κεντρικός στις ζωές όλων μας, χωρίς απαραίτητα να διαθέτουμε ως κοινωνία τα εφόδια που απαιτούνται για ουσιώδη ερμηνεία τους.
Το Φεστιβάλ απ’ την ίδρυσή του βασίστηκε σε μια αντίληψη που έβαζε το παιδί, την παιδική ηλικία και την παιδικότητα στο κέντρο της προσοχής του. Αναφερόμαστε συχνά στις αρχές της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού και στο τετράπτυχο «Παιδί, Ειρήνη, Παιδεία, Πολιτισμός», που αποτέλεσε εξαρχής και τον φάρο του Φεστιβάλ.»
A Second Life
Τι χαρακτηριστικό έχει η παραγωγή ταινιών για παιδιά και νέους τα τελευταία χρόνια; Πόσο έχουν ενσωματωθεί στις ιστορίες θεματικές όπως η έμφυλη βία, ο ρατσισμός, η κακοποίηση που πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητα;
Τι είναι, καταρχάς, τα παιδιά και οι νέοι ως κοινό; Κατά τη φιλοσοφία του Φεστιβάλ Ολυμπίας και του καλλιτεχνικού του διευθυντή Δημήτρη Σπύρου, που επιλέγει ταινίες εδώ και 25 χρόνια, τα παιδιά και οι νέοι δεν είναι κοινό μειωμένης αντίληψης, αλλά αντιθέτως το πλέον ευαίσθητο κοινό στο κινηματογραφικό θέαμα. Τα παιδιά και οι νέοι είναι το δυσκολότερο, αυστηρότερο και πιο ειλικρινές κι ανεπιτήδευτο κοινό του κινηματογραφικού έργου τέχνης.
Και τι είναι η παραγωγή ταινιών για παιδιά και νέους; Κατά τη διαδικασία επιλογής των ταινιών του Φεστιβάλ κάνουμε μια ευρεία έρευνα στην κινηματογραφική παραγωγή κάθε χρονιάς και βλέπουμε πολλές εκατοντάδες ταινίες, για να καταλήξουμε σε περίπου 80 επιλογές. Κάποιες απ’ αυτές αυτοπεριγράφονται ως παιδικές (ή και οικογενειακές) ταινίες: πρόκειται για ένα κομμάτι της κινηματογραφικής παραγωγής στοχευμένο προς κάτι που οι ίδιες θεωρούν ως niche audience. Πολλές τέτοιες ταινίες είναι αξιόλογες. Υπάρχουν όμως και ταινίες που δεν παίρνουν στα σοβαρά το κοινό στο οποίο απευθύνονται.
Αλλες ταινίες που βλέπουμε για να καταλήξουμε στον προγραμματισμό προέρχονται απ’ τη γενική κινηματογραφική παραγωγή της χρονιάς, τον φεστιβαλικό κόσμο, τις εθνικές κινηματογραφίες και τις κινηματογραφικές σχολές του εξωτερικού. Σ’ αυτή τη δεύτερη, πολύ μεγάλη ομάδα ταινιών βρίσκουμε συνήθως το πιο πρωτότυπο μέρος του προγράμματός μας, που αποτελεί, αν θέλετε, και την πρότασή μας: Ταινίες τις οποίες οι δημιουργοί τους δεν έφτιαξαν έχοντας κατά νου το παιδικό κοινό απαραιτήτως, αλλά στην πραγματικότητα είναι απόλυτα ταιριαστές για το κοινό αυτό. Η δική μας δουλειά είναι να επιχειρήσουμε να δούμε τις ταινίες αυτές με παιδικά μάτια και να τις αξιολογήσουμε σε διάφορα επίπεδα: αισθητικά, θεματικά, ψυχολογικά, δηλαδή να τις κρίνουμε από κινηματογραφική σκοπιά και όχι με στενούς όρους «καταλληλότητας». Και μετά να τις φέρουμε σε επαφή με το κοινό που θα θέλαμε, λαμβάνοντας υπόψη και παιδαγωγικά ζητήματα.
Αρα η σύγχρονη παραγωγή ταινιών για παιδιά και νέους περιλαμβάνει τις δύσκολες όψεις της ζωής. Στα όσα αναφέρετε θα προσέθετα και τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτώχεια, τις διακρίσεις πάσης φύσεως, τις διαφορές μεταξύ δυτικού και υπόλοιπου κόσμου κλπ. Είναι μεταξύ των προγραμματικών μας στόχων το να προβάλλουμε και να βλέπουμε τον κόσμο έτσι όπως είναι.
Traviata
Σε μια Ελλάδα που τη στιγμή που ξεκινάει το Φεστιβάλ κυριαρχεί το θέμα «παιδί» και η προστασία του, ποια είναι η φιλοδοξία σας ως διοργανωτές του Φεστιβάλ για μια συνομιλία με την κοινωνία;
Το Φεστιβάλ απ’ την ίδρυσή του βασίστηκε σε μια αντίληψη που έβαζε το παιδί, την παιδική ηλικία και την παιδικότητα στο κέντρο της προσοχής του. Αναφερόμαστε συχνά στις αρχές της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού και στο τετράπτυχο «Παιδί, Ειρήνη, Παιδεία, Πολιτισμός», που αποτέλεσε εξαρχής και τον φάρο του Φεστιβάλ.
Υποχρέωση ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ είναι να μιλάει κυρίως μέσα απ’ τις ταινίες που προβάλλει. Για παράδειγμα, δείξαμε πέρσι τον «Θείο Τούντορ» της Όλγα Λουκοβνίκοβα, ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους όπου η Μολδαβή σκηνοθέτρια επιστρέφει στο σπίτι των παππούδων της, στον τόπο που την κακοποίησε επανειλημμένα ένας θείος της όταν ήταν παιδί, προκειμένου να τον αντιμετωπίσει καταπρόσωπο. Η ταινία βραβεύτηκε από την κριτική επιτροπή των παιδιών, ενώ διοργανώσαμε και μια συζήτηση Ελλήνων ειδικών γύρω απ’ το ζήτημα των παιδικών κακοποιήσεων.
Στο δικό μας φεστιβάλ, επιπλέον, η Camera Zizanio και οι εκπαιδευτικές μας δραστηριότητες ενθαρρύνουν τα παιδιά να πουν τις δικές τους ιστορίες με τους δικούς τους τρόπους, χρησιμοποιώντας την οπτικοακουστική γλώσσα. Για εμάς, επομένως, δεν πρόκειται για επιλογή συντονισμού με την επικαιρότητα. Πάντα μιλούσαμε για την εκμετάλλευση των παιδιών και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, όσο βεβαίως υπάρχει τέτοια εκμετάλλευση… Η τρέχουσα δημοσιότητα μάς δίνει κάποια ερείσματα παραπάνω, αλλά δεν ανατρέπει την οπτική μας – κάθε άλλο μάλιστα, αφού ενισχύει την άποψή μας ότι η εκμετάλλευση κυριαρχεί και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.
Η φιλοδοξία μας, λοιπόν, είναι να συμβάλουμε στο άνοιγμα της συζήτησης εκεί όπου παρεμβαίνουμε με τις εκδηλώσεις που διοργανώνουμε, τόσο με την κάθε απλή προβολή μιας ταινίας, που είναι το ελάχιστο αλλά και ο πυρήνας της δραστηριότητάς μας, όσο και με άλλες πιο συστηματικές δραστηριότητες. Για παράδειγμα, το Olympia PsychoEdu, μια νέα πρωτοβουλία μας που ξεκινά αυτό τον καιρό βασίζεται σε οργανωμένες ψυχοεκπαιδευτικές παρεμβάσεις με χρήση των ενδεδειγμένων ταινιών για παιδιά και νέους. Στόχος του εν λόγω προγράμματος είναι να προετοιμάσει τον κινηματογράφο ως εργαλείο για εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και γονείς – χωρίς να ξεχνάμε το σινεμά ως τέχνη, βεβαίως. Τέτοιες δραστηριότητες δεν περιορίζονται στην εβδομάδα της κεντρικής διοργάνωσης και επεκτείνονται σε ολόκληρη τη χρονιά.
Love you More than Peanut Butter
Το ελληνικό σινεμά σε ποιο σημείο βρίσκεται στην παραγωγή ταινιών για παιδιά και εφήβους; Υπάρχουν παραδείγματα ταινιών που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αρχέτυπα;
Στην πρόσφατη ελληνική παραγωγή υπάρχουν άφθονες ταινίες με παιδιά. Είναι λιγότερες αυτές στις οποίες οι κινηματογραφιστές και κινηματογραφίστριες κατεβάζουν την κάμερα στο ύψος του παιδικού βλέμματος και άρα κάνουν ταινίες για παιδιά και εφήβους.
Αν γυρίσουμε προς τα πίσω στην ιστορία της ελληνικής κινηματογραφίας, σε λίγες μόνο ταινίες πρωταγωνιστούν τα παιδιά και ο προβληματισμός τους. Κλασικό παράδειγμα είναι βέβαια ο «Ψύλλος», του καλλιτεχνικού μας διευθυντή Δημήτρη Σπύρου (του οποίου η επιτυχημένη συμμετοχή στο παιδικό τμήμα της Berlinale το 1991 και αργότερα σε άλλα φεστιβάλ υπήρξε και αιτία συστηματικότερης ενασχόλησης με το αντικείμενο – και συνακόλουθα και της ίδρυσης του Φεστιβάλ), Θα μπορούσα να αναφέρω ακόμη και «Το Δέντρο που Πληγώναμε» του Δήμου Αβδελιώδη. Υπάρχουν κι άλλες, όχι πολλές όμως.
Αυτές οι υπέροχες ταινίες έχουν πια δεκαετίες στην πλάτη τους και το γεγονός ότι επιστρέφουμε σε αυτές όποτε μιλάμε για την παραγωγή του κινηματογράφου για παιδιά και νέους στην Ελλάδα κάτι μας λέει για την κατάσταση της παραγωγής σήμερα. Γι’ αυτό και οργανώνουμε από το 2018 το Olympia «Creative Ideas» Pitching Lab, που αφορά βεβαίως για την ώρα μόνο ταινίες μικρού μήκους. Το εργαστήριο έχει στόχο να βοηθήσει τους κινηματογραφιστές να γράψουν και να γυρίσουν ταινίες για παιδιά.
Θυμίζω ότι πρόσφατα το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου θέσπισε ειδική μοριοδότηση των κινηματογραφικών ταινιών για παιδιά. Είναι ένα ενδιαφέρον κίνητρο για παραγωγούς και σκηνοθέτες και περιμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε τα πρώτα αποτελέσματα. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή επιτυχίας, οπότε και η αναζήτηση αρχετύπων αφορά μονάχα στο τι θέλει κανείς να κάνει (να πάρει στα σοβαρά το παιδικό κοινό, δηλαδή) και όχι πώς. Περιμένουμε πάντοτε την επόμενη κινηματογραφική έκπληξη!
Dream Diver
Το Φεστιβάλ είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπαιδευτικούς φορείς για νέους σινεφίλ. Γιατί όμως δεν γίνεται κανένα βήμα από πλευρά των εκάστοτε κυβερνήσεων για να εκπαιδεύσουν σωστά το κοινό του μέλλοντος;
Θα με κάνετε να πολιτικολογήσω, αλλά νομίζω πως η ιστορία μάς δείχνει ότι οι πολιτικές εξουσίες είναι σε γενικές γραμμές όργανα διατήρησης του status quo και όχι ανατροπής του. Συνήθως οι αλλαγές προκύπτουν από άλλους φορείς, από ενεργές μειονότητες, που θα έλεγε κι ο Σερζ Μασκοβισί, οι οποίες πιέζοντας δημιουργούν τις προϋποθέσεις της αλλαγής. Αυτό δεν βγάζει, βεβαίως, τις πολιτικές εξουσίες απ’ την υποχρέωση να σχεδιάζουν και να υλοποιούν πολιτικές, μεταξύ αυτών και στον χώρο της κινηματογραφικής εκπαίδευσης. Απαιτείται και όραμα και γνώση, που δεν είναι πάντοτε και τόσο δεδομένα ακόμη και σε χώρες με ισχυρότερη μορφωτική παράδοση από εμάς. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το βιβλίο που εκδίδουμε φέτος, την Υπόθεση Σινεμά του άλλοτε αρχισυντάκτη των Cahiers du Cinema Αλέν Μπεργκαλά (που θα είναι και πρόεδρος της κριτικής μας επιτροπής φέτος). Ο Μπεργκαλά υπήρξε σύμβουλος για ζητήματα κινηματογραφικής εκπαίδευσης του Γάλλου υπουργού Παιδείας στις αρχές του 21ου αιώνα και στο βιβλίο καταγράφει τους στόχους που έθεσε και την κατάσταση που αντιμετώπισε. Σε μεγάλο βαθμό προσυπογράφουμε τις θέσεις και τις παρατηρήσεις του. Νομίζω ότι και οι άνθρωποι του Flix θα συμφωνείτε με τα περισσότερα.
Τι είναι, καταρχάς, τα παιδιά και οι νέοι ως κοινό; Κατά τη φιλοσοφία του Φεστιβάλ Ολυμπίας και του καλλιτεχνικού του διευθυντή Δημήτρη Σπύρου, που επιλέγει ταινίες εδώ και 25 χρόνια, τα παιδιά και οι νέοι δεν είναι κοινό μειωμένης αντίληψης, αλλά αντιθέτως το πλέον ευαίσθητο κοινό στο κινηματογραφικό θέαμα. Τα παιδιά και οι νέοι είναι το δυσκολότερο, αυστηρότερο και πιο ειλικρινές κι ανεπιτήδευτο κοινό του κινηματογραφικού έργου τέχνης.»
The Queen of the Foxes
Ποια είναι η θέση του Φεστιβάλ απέναντι στον αγώνα των αιθουσών να μείνουν ζωντανές παρά την αδιαφορία του κόσμου - αλλά και την κρατική αδιαφορία;
Είμαστε αναφανδόν υπέρ της συλλογικής μέθεξης της θέασης ενός έργου τέχνης στη μεγάλη οθόνη, μέσα στο σκοτάδι. Βιώνουμε κι εμείς τα προβλήματα των αιθουσών και θα θέλαμε να δούμε δημόσιες πολιτικές στήριξης της κινηματογραφικής αίθουσας. Είναι προφανές ότι υφίσταται κρίση, μετά από τουλάχιστον άλλες δύο κρίσεις στο παρελθόν, οι οποίες προέκυψαν από εμμέσως ανταγωνιστικά τεχνικά μέσα διάχυσης οπτικοακουστικών έργων, δηλαδή τη γραμμική τηλεόραση και το μη γραμμικό VHS.
Η βασική σημερινή διαφορά, νομίζω, είναι ότι οι πλατφόρμες επιχειρούν να κατακτήσουν τον χώρο της παραγωγής, δημιουργώντας αυξημένες προσδοκίες στους παραγωγούς, τους σκηνοθέτες και τον στρατό των εργαζόμενων του σινεμά. Δεν θα απέκλεια ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ πλατφορμών να λύσει από μόνος του ένα μέρος του προβλήματος, όταν θα εξορθολογιστεί κάπως η υπερπαραγωγή (αφού τελικά η μεγαλύτερη κατανάλωση οπτικοακουστικών προϊόντων και ο μεγαλύτερος κύκλος εργασιών γίνεται πάνω σε υλικό που δημιουργήθηκε χωρίς να πληρωθεί ο δημιουργός του, δηλαδή το υλικό των σόσιαλ μίντια, του YouTube κλπ.).
Παραμένει ωστόσο το θέμα του πώς θα επιβιώσει το σινεμά ως τέτοιο: ο δημιουργός-auteur, η ελευθερία σε φόρμες και θεματικές, απ’ τη μια – ο περίεργος θεατής, που μαζί με άλλους κλείνεται σε μια σκοτεινή αίθουσα για δύο ώρες ώστε να βυθιστεί στον κατασκευασμένο κόσμο του πρώτου, απ’ την άλλη. Είναι σαφές ότι χωρίς ελεύθερους δημιουργούς και νέους θεατές, το σινεμά θα πεθάνει μαζί με τις γενιές που το αγάπησαν. Εμείς προσπαθούμε ενεργητικά να χτίσουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, αυτούς τους νέους θεατές, στηρίζοντας την έκθεση του έργου των ελεύθερων δημιουργών.
Και μια που λέμε για τις αίθουσες, πρέπει να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πόλεις στην Ελλάδα που δεν έχουν κινηματογραφική αίθουσα. Κι εκεί υπάρχουν εν δυνάμει θεατές, και μάλιστα πολλοί και νέοι!
Bedwetter
Από την εμπειρία τόσων χρόνων, οι γονείς πώς ακριβώς εκμεταλλεύονται τις «εκπαιδευτικές» δυνατότητες που τους προσφέρει το Φεστιβάλ για να μιλήσουν με τα παιδιά τους για θέματα «δύσκολα» και «επικίνδυνα»;
Το αν θα γίνει αυτό, εξαρτάται απόλυτα απ’ το ενδιαφέρον και τη δυνατότητα του κάθε γονιού να κάνει κάτι τέτοιο. Υπάρχει και η διαδεδομένη λύση του να αξιοποιήσει κανείς τον χρόνο παρακολούθησης οπτικοακουστικού περιεχομένου από παιδιά για να κάνει τις δουλειές του σπιτιού ή να ξεκουραστεί – και δεν το λέω αυτό ως απαξία, διότι είναι πραγματικά δύσκολο να είναι κανείς γονιός στις σημερινές συνθήκες της αγοράς εργασίας και της κοινωνίας γενικότερα. Το θεμελιώδες πρόβλημα αυτής της πρακτικής είναι ότι δεν μοιράζεσαι με το παιδί σου την εμπειρία της θέασης – κι άρα πώς να συζητήσεις μετά;
Αν και δεν μπορώ να σας δώσω ποσοτικά στοιχεία, είναι σαφές ότι υπάρχουν πολλοί γονείς (αλλά και εκπαιδευτικοί) που χρησιμοποιούν το σινεμά γενικώς ή το Φεστιβάλ Ολυμπίας ειδικότερα ως εφαλτήριο συζήτησης. Υπάρχει εδώ μια κρίσιμη λεπτομέρεια: Ο κινηματογράφος είναι μια μορφή τέχνης, η ταινία είναι ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης. Αν ο γονιός (ή ο εκπαιδευτικός) επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει μια ταινία εργαλειακά, μειώνοντας ή καταργώντας την ιδιότητά της αυτή, διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει και το παιχνίδι της συζήτησης. Ο γονιός (και ο εκπαιδευτικός) που βλέπει στο σινεμά ένα εκφραστικό εργαλείο ενσυναίσθησης, που αποδέχεται, αν θέλετε, την κατασκευή του κινηματογραφιστή με τη μορφή και το περιεχόμενό της, που κάθεται δίπλα κι όχι πάνω από το παιδί που παρακολουθεί, μπορεί πράγματι να κερδίσει πόντους στην επικοινωνία του με το παιδί αυτό.
Κι αυτό αφορά, βεβαίως, κατεξοχήν τα «δύσκολα και επικίνδυνα» θέματα, όπως τα χαρακτηρίζετε: για παράδειγμα το επίκαιρο ζήτημα των κακοποιήσεων το συναντά κανείς φέτος στην «Κατρουλού» του διαγωνιστικού τμήματος μυθοπλασίας μικρού μήκους. Ομως είναι κι άλλα θέματα που μπορεί να συζητήσει κανείς μ’ αφορμή τις ταινίες που διαλέγουμε: εκφοβισμός, θάνατος, απώλεια και πένθος, οικογενειακές κρίσεις, ψυχικές διαταραχές, ενδοοικογενειακή βία κλπ.
Είμαστε αναφανδόν υπέρ της συλλογικής μέθεξης της θέασης ενός έργου τέχνης στη μεγάλη οθόνη, μέσα στο σκοτάδι. Βιώνουμε κι εμείς τα προβλήματα των αιθουσών και θα θέλαμε να δούμε δημόσιες πολιτικές στήριξης της κινηματογραφικής αίθουσας.»
Γιατί να έρθει κάποιος στον Πύργο και την Αμαλιάδα φέτος;
Γιατί να μην έρθει, θα έπρεπε να ρωτήσετε! Καταρχάς για να δει τι σημαίνει περιφερειακό Φεστιβάλ, ένα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός σε μικρές πόλεις. Για να δει 78 αυστηρά επιλεγμένες διαγωνιζόμενες ταινίες σε τέσσερα διαγωνιστικά προγράμματα. Για να παρακολουθήσει το φοβερό πρόγραμμα της Camera Zizanio. Για να επισκεφτεί το εκπληκτικό Cine Cinema στην Αμαλιάδα, μια κινηματογραφική αίθουσα πολύ άνω του ελληνικού μέσου όρου. Για να παρακολουθήσει το masterclass του Αλέν Μπεργκαλά. Για να παρακολουθήσει τον ζωντανό θρύλο Νίκο Καβουκίδη να στήνει φωτισμούς μαζί με παιδιά απ’ όλη την Ευρώπη. Για να δει το εκπαιδευτικό installation «A Trip around Europe» που φτιάξαμε σε συνεργασία με άλλα πέντε ευρωπαϊκά κινηματογραφικά φεστιβάλ για παιδιά. Για να συνομιλήσει με πολλά μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης Παιδικού Κινηματογράφου. Για να καταλάβει, τελικά, αυτός ο υποθετικός επισκέπτης, ότι φεστιβάλ σημαίνει γιορτή, συνύπαρξη και κοινωνική συναναστροφή των ανθρώπων και πως ο κινηματογράφος είναι ιδανικό όχημα γι’ αυτό.
Το Φεστιβάλ Ολυμπίας διοργανώνεται στη βάση προγραμματικής σύμβασης του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και της ΚΟΙΝΣΕΠ Φεστιβάλ Ολυμπίας, με τη συνεργασία του Νεανικού Πλάνου. Ενισχύεται από το Creative Europe MEDIA, τη Βουλή των Ελλήνων, την ΕΡΤ, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας, τον Δήμο Πύργου, τον Δήμο Ήλιδας, τον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας και το Creative Europe MEDIA Desk Greece.
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το 25ο Φεστιβάλ Ολυμπίας στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ, στην επίσημη ιστοσελίδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, όπως και στη επίσημη σελίδα του στο Facebook
