Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς αλλά μείναμε σ’αυτή την παραλία για ένα ολόκληρο χρόνο κινηματογραφώντας ώρες υλικό κι οι μοναδικές φωτογραφίες της παρουσίας μας εκεί έχουν τραβηχτεί από τους θαμώνες της παραλίας στα κινητά τους τηλέφωνα.
Εδώ είμαστε ο Ντάβιντε (λευκό πόλο) κι εγώ (κόκκινο πόλο) στην ανδρική πλευρά. Δεν θυμάμαι τι κινηματογραφούσαμε αλλά από την κατεύθυνση που έχουν οι φακοί μας πρέπει να ήταν κάτι που συνέβαινε στον τοίχο και τις σημαδούρες που χωρίζουν την παραλία στα δύο. Είναι ένα σημείο που συναντιόνται τα ζευγάρια μέσα στο νερό για να μιλήσουν χωρίς όμως ποτέ να περνάει ο ένας από την μεριά του άλλου. Πλάι μας ένα μικρό κορίτσι κοιτάζει προς την θάλασσα τον πατέρα ή τον παππού της που κολυμπά. Τα παιδιά μέχρι δώδεκα χρονών είναι ελεύθερα να περνάνε στην μια ή την άλλη πλευρά της παραλίας κατα βούληση.
Σε αυτήν ο Ντάβιντε (πράσινο πόλο) και η Ντέμπορα (διευθύντρια φωτογραφίας, κάτω από ένα μωβ σάλι για να βλέπει καλύτερα μέσα από τον φακό της) κινηματογραφούν μια ομάδα τριών γυναικών. Μπορεί να έμειναν εκεί για κανα τρίωρο καταγράφωντας χωρίς να επεμβαίνουν στην συζήτηση. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί από την Μίριανα που δουλεύει το μπάρ που βρίσκεται εσωτερικά στην παραλία των γυναικών.
Αυτή είναι από τα τελευταία μας γυρίσματα. Είναι Οκτώβριος έχει τελειώσει η καλοκαιρινή περίοδος κι οι ναυαγοσώστες έχουν τραβήξει έξω στην παραλία των αντρών το τεράστιο δίχτυ που χωρίζε παράλληλα την παραλία και στο βυθό. Στο βάθος φαίνεται και ο τοίχος.
Τον τελευταίο μήνα των γυρισμάτων κι ενώ πια μας είχαν για τρελούς έτσι όπως επιστρέφαμε συνέχεια με τις κάμερες, μας έλεγαν ότι το πιθανότερο που θα μας συνέβαινε ήταν ότι την επόμενη χρονιά θα ερχόταν ένα κινηματογραφικό συνεργείο για να κάνει γύρισμα για την παραλία και θα μας έβρισκε ακόμα εκεί μαζί με όλους τους άλλους. Εκεί πια καταλάβαμε ότι είχαμε φτάσει στο τέλος των γυρισμάτων κι ότι είχαμε πια γίνει στα μάτια τους αναπόσπαστο μέρος της παραλίας.
Ενα χρόνο μετά. 30 Σεπτεμβρίου 2016
Είναι η τελευταία μέρα της καλοκαιρινής σεζόν και η μοναδική μέρα της χρονιάς που ανοίγει ο τοίχος και οι άντρες μπορούν να περάσουν στην πλευρά των γυναικών και αντίστροφα. Αυτή τη μέρα οργανώνεται και μια γιορτή όπου όλοι οι τακτικοί θαμώνες τρώνε, πίνουν και χορεύουν μαζί. Με αυτή την ευκαιρία το βράδυ είναι προγραμματισμένη κι η πρεμιέρα της ταινίας στην Τεργέστη παρουσία όλων των πρωταγωνιστών που θα δουν την ταινία για πρώτη φορά.
Ο Ντάβιντε διστακτικός μπροστά στην είσοδο της παραλίας. Δεξιά η αφίσα της ταινίας μας δίπλα στο ωράριο πρόγραμμα λειτουργίας και πάνω από την διαχωριστική κολόνα μια μικρή πινακίδα που θυμίζει ότι ο Τζέημς Τζόυς σύχναζε σ’αυτή την παραλία.
Μια κυρία συγκινημένη μας χαρίζει μια φωτογραφία με τις φίλες της τραβηγμένη πριν από τριάντα χρόνια. Ο χρόνος παύει να έχει σημασία.
Μερικοί από τους πρωταγωνιστές μας στο γιορτινό τραπέζι. Κοιτάζοντας ξανά έχω την αίσθηση ότι ξεφυλλίζω άλμπουμ με οικογενειακές φωτογραφίες.
Διαβάστε ακόμη: Ο Θάνος Αναστόπουλος και ο Ντάβιντε Ντελ Ντέγκαν πάνε το Flix από τις Κάννες στην «Τελευταία Παραλία»
Το βράδυ αυτής της μέρας φέτος είναι προγραμματισμένη κι η πρεμιέρα της ταινίας στην Τεργέστη παρουσία όλων των πρωταγωνιστών που θα δουν την ταινία για πρώτη φορά. Εχουμε πάει στην παραλία να τους βρούμε και να τους ειδοποιήσουμε για την ώρα συνάντησης μας έξω από το θέατρο.
Η μοντεζ της ταινίας Μπονίτα Παπαστάθη με τον Βινίτσιο έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές της ταινίας.
O Ντάβιντε Ντελ Ντέγκαν συνσκηνοθέτης της ταινίας με την Φαμπίολα μια αρτίστα της ζωής και της τέχνης.
Η Iταλίδα (Tριεστίνα) παραγωγός της ταινίας Νικολέττα Ρομέο (δεξιά) με την Μαίρη πρωταγωνίστρια και αγωνίστρια της παραλίας.
Διαβάστε ακόμη: Στην «Τελευταία Παραλία», ο Θάνος Αναστόπουλος μιλά για τον (δυστυχώς όχι) τελευταίο τοίχο της Ευρώπης
Η πιό όμορφη και συγκινητική στιγμή όλου αυτού του ταξιδιού των τελευταίων τριών χρόνων. Η προβολή της ταινίας στην Τεργέστη στη Σάλα Τρίπκοβιτς χωρητικότητας 1000 θεατών ασφυκτικά γεμάτη κι άλλοι τόσοι θεατές έξω που δεν κατάφεραν να μπουν.
Kατα τη διάρκεια της προβολής της ταινίας στην πρεμιέρα στην Τεργέστη.
Στο πάλκο μετά το τέλος της προβολής με τους πρωταγωνιστές της ταινίας.
Μια ακόμα αναμνηστική φωτογραφία. σαν κι αυτές των λουομένων στην παραλία.Είμαστε πια κομμάτι αυτού του κόσμου. Είναι λίγο κουνημένη, λίγο θολή, αλλά τι σημασία έχει όταν η συγκίνηση την διαπερνά.Η Ιθάκη δεν μας γέλασε.
