Νιότη του Πάολο Σορεντίνο
Η οσκαρική «Τέλεια Ομορφιά» συναντά τώρα την αιώνια «Νιότη» της, στην επόμενη αριστουργηματική ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη. Μία ταινία, τόσο μεγαλόπρεπη, ώστε να γίνει διαχρονικά κλασική. Τόσο απλή, ώστε να ξέρεις ότι θα παραμείνει αγαπημένη και προσωπική. Μία ταινία αρκετά πιο mainstream στην επικοινωνία της με το διεθνές κοινό (αγγλόφωνη, με αναγνωρίσιμους, μεγάλους πρωταγωνιστές και διαλόγους που σε βοηθούν να ακολουθήσεις τις κατευθύνσεις της) αλλά στην πραγματικότητα καθόλου απλή. Γιατί ο Σορεντίνο θα μας περιπλανήσει σε απέραντα λειβάδια, αθάνατα βουνά, μοναχικούς διαδρόμους ξενοδοχείων που καθαρίζονται από βαριεστημένες έφηβες κοπέλες και αίθουσες φαγητού που τα μεσήλικα ζευγάρια δεν μιλούν πια μεταξύ τους και στο τέλος θα ενορχηστρώσει όλες τις θεματικές του για να απαντήσει στην πιο δύσκολη ερώτηση της ζωής. Γιατί χάνουμε τόσο χρόνο; Γιατί κοιτάμε μπροστά αγωνιώντας για το μέλλον, ή πίσω, νοσταλγικά τη νιότη μας; Τη ζήσαμε τη νιότη μας ποτέ; Την καταλάβαμε; Την ευχαριστηθήκαμε;
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2015: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Power Points
Μεγαλόπρεπη, υγρή, επική κινηματογράφηση, λυρικά σινεμασκόπ πλάνα, πλούσιο στυλιζαρισμένο βάθος πεδίου, μαγικές σεκάνς του φανταστικού, οπτικοποιημένα σύμβολα, στιγμές σουρεαλισμού και χιούμορ. Ολα τα αντιπροσωπευτικά (και για πολλούς «Φελινικά») στοιχεία του Σορεντίνο είναι εδώ. Η μεγαλύτερη δύναμη όμως κρύβεται στο έμψυχο υλικό του. Στο στιβαρό καστ (από τη Ρέιτσελ Βάις μέχρι τον Χάρβεϊ Καϊτέλ και την Τζέιν Φόντα) με ηγέτη τον Μάικλ Κέιν, ο οποίος, στο ρόλο της ζωής του, μάς επιτρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τις ρυτίδες και το μελαγχολικό βαρύ βλέμμα ενός γέροντα και να δούμε... τους εαυτούς μας.
Θα μείνει κλασικό:
Γιατί ο Σορεντίνο ονειρεύεται επικά, μεγάλα κινηματογραφικά όνειρα. Παρόλο που, σύμφωνα με την ταινία, δεν κάνει συνεχώς παρά το «απλό του τραγούδι». Κι εδώ, όλα τα σημαντικά, σπουδαία της ζωής, όλα τα μικρά της τραγούδια, μέσα από το φακό του μετατρέπονται σε μεγάλο σινεμά.
H σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
O χολιγουντιανός σκηνοθέτης Mικ Μπόιλ (Xάρβεϊ Καϊτέλ) ετοιμάζει την 21η του ταινία, «Η Τελευταία Μέρα της Ζωής Σου», που φιλοδοξεί να είναι το απαύγασμα της καριέρας, της συσσωρευμένη εμπειρίας, του κλιμακούμενου ταλέντου του. Περιτριγυρισμένος από τους συνεργάτες του (μία παρέα νεαρών κινηματογραφιστών, παθιασμένων και ενθουσιασμένων που θα υπογράψουν μαζί το masterpiece του ειδώλου τους) ρουφά την ένταση, τη δημιουργική τους φλέβα και την ενέργειά τους. Λίγο πριν το τέλος της «Νιότης», ο Μικ τους προτρέπει να κοιτάξουν μέσα από το τηλεσκόπιο τη θέα - τα ψηλά, αγέρωχα, αιώνια βουνά. «Μοιάζουν τόσο κοντά, νομίζεις ότι μπορείς να τα αγγίξεις; Αυτό είναι η νιότη. Ετσι κοιτάς το μέλλον». Μετά στρίβει τους φακούς, τα βουνά απομακρύνονται στο βάθος του ορίζοντα. «Αυτά είναι τα γηρατειά. Ετσι, ως κάτι άπιαστο, κοιτάς το παρελθόν».
Και κάπως έτσι ανοίγουμε κι εμείς διάπλατα τα μάτια μας στο τι ακριβώς βλέπουμε. Που θέλει ο Σορεντίνο να κοιτάξουμε. Οχι απέναντι, ούτε μέσα μας. Αλλά στο παρόν, στη στιγμή, στο «τώρα».
Γράψαμε στο Flix
Από τη θλίψη στο βλέμμα του Μάικλ Κέιν σε πόστερ, φωτογραφίες, trailer και σκηνές που είχαν κυκλοφορήσει ήμασταν σίγουροι ότι ο Πάολο Σορεντίνο θα έκανε μία ταινία για τη χαμένη νιότη. Για τον τρόπο που ο χρόνος σε ρυτιδιάζει, σε γερνά, σε αρρωσταίνει, σε προσπερνά. Η εικόνα των σουφρωμένων Καϊτέλ και Κέιν μπροστά στην τελειότητα της γυμνής 20χρονης καλλονής στην πισίνα του ξενοδοχείου καταμαρτυρούσε έναν καταδικασμένο πόθο και μία ανεπίστρεπτα χαμένη ελπίδα - να την αγγίξεις, να την κατακτήσεις, να την κάνεις έστω να σου ρίξει ένα βλέμμα, εσένα του πλέον αόρατου. Να ονειρευτείς για άλλη μία φορά ότι κι αυτή, κι ο κόσμος όλος, μπορεί να γίνει δικός σου.
Φυσικά η ταινία είναι και αυτό. Το μεγαλείο της όμως είναι ότι δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Ο Σορεντίνο κινηματογραφεί νεανικά και γέρικα κορμιά, με την ίδια ακριβώς τρυφερότητα και φωτογένεια. Η κάμερά του τα ακολουθεί ντυμένα, γυμνά, εκτεθειμένα σε κοινή θέα στο σπα του ξενοδοχείου, με κάθε λεπτομέρειά τους μεγενθυμένη μέσα από το νερό της πισίνας ή το ζουμ του αδιάκριτου κινηματογραφικού φακού. Ο τρόπος όμως που πλησιάζει και φωτίζει τα άβαφα πρόσωπα με τα σιδεράκια, ή τις τσιμεντωμένες από το μέικ απ ριτιδιασμένες επιδερμίδες είναι ακριβώς ο ίδιος. Είναι μία προσέγγιση ταυτόχρονης αποδοχής, απομυθοποίησης και... μεγάλης ομορφιάς.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τn «Νιότη»
Και κάτι ακόμη
«Δεν νομίζω ότι αυτή η ταινία μιλά για την απώλεια, για τα πράγματα που χάνεις, που αφήνεις πίσω, αντίθετα νομίζω ότι μιλά για όλα αυτά που μπορούν να συμβούν μετά. Για όλα όσα έρχονται, σε όποιο σημείο της ζωής σου και να βρίσκεσαι. Για μένα η δημιουργικότητα, η τέχνη είναι ένας τρόπος να νικήσεις την βαρεμάρα της αλήθειας, της αληθινής ζωής. Δεν το βλέπω σαν έναν τρόπο να νικήσεις τον θάνατο. Δεν είναι μια μάχη που μπορεί να κερδηθεί ούτως ή άλλως. Είναι χαμένη από την αρχή....»
Ο Πάολο Σορεντίνο μιλά στο Flix: διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη
H αντίστροφη μέτρηση του Flix για τις 10 καλύτερες ταινίες του 2015
- Flix Top Ten - 2015: Το νούμερο 3
- Flix Top Ten - 2015: Το νούμερο 4
- Flix Top Ten - 2015: Το νούμερο 5
- Flix Top Ten - 2015: Το νούμερο 6
- Flix Top Ten - 2015: Το νούμερο 7
- Flix Top Ten - 2015: Το νούμερο 8
- Flix Top Ten - 2015: Το νούμερο 9
- Flix Top Ten - 2015: Το νούμερο 10
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2015: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
