Η ταινία
Η Έλλη περνά τις καλοκαιρινές της διακοπές, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ οι γονείς της βρίσκονται σε διάσταση. Μοναδική της συντροφιά, η γάτα τους, Μόλλυ. Οταν η γάτα εξαφανίζεται, ξεκινά μια περιπλάνηση ψάχνοντας να βρει τον τελευταίο συνδετικό κρίκο με την οικογένειά της.
Η σκηνοθέτης
Η Στέλλα Σερέφογλου εργάζεται ως σκηνοθέτις στο θέατρο και τη διαφήμιση. Τελευταία της δουλειά είναι η βρεφική παράσταση “ΑΒΓΩ”, βασισμένη σε μια ιδέα δική της και του Αντώνη Παπαθεοδούλου, που παίζεται στη Μουσική Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής από το 2018 μέχρι σήμερα. Η παράσταση θα συνεχιστεί και τη θεατρική περίοδο 2022-2023. Παράλληλα, από το 2019 συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο όπου διδάσκει θεατρική αγωγή σε παιδιά και εφήβους. Τον Μάιο του 2022, στο πλαίσιο της παράστασης της εφηβικής σκηνής του ΕΘ “Ο Μπίντερμαν και οι εμπρηστές”, ολοκλήρωσε δύο εργαστήρια ντοκιμαντέρ για μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Τον Φλεβάρη του 2023 θα ανέβει το νέο της έργο, “ΩΠ”, για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Το 2018 σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία “Μία” σε παραγωγή της Heretic, ενώ τον Ιούλιο του 2021 ολοκλήρωσε τη μικρού μήκους ταινία “Το πέταγμα του πιγκουίνου”. Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Cinekid Film Festival, τον Οκτώβριο του 2021 στο Αμστερνταμ. Η πρότασή της για τη μεγάλου μήκους ταινία «ΤΕΤΤΙΞ», με συν-σεναριογράφο τον Κώστα Βραχνό, έλαβε έγκριση από το ΕΚΚ στο πρόγραμμα Πρώτη Ταινία-Γραφή, ενώ η μικρού μήκους ταινία “Δέκα ή Έντεκα” είναι ένα από τα 8 projects που επιλέχθηκαν για το workshop του Torino Short Film Market Word-Frame Greece στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Δράμας.
5 ερωτήσεις για «Το Πέταγμα του Πιγκουίνου»
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Αφορμή ήταν ο γιος μου που, όταν ήταν μικρός, έφτιαχνε πιγκουίνους με πλαστελίνη. Αυτή η εικόνα, ενώ αρχικά αποτέλεσε υλικό για σκέψη και ενδοσκόπηση, αποτυπώθηκε μέσα μου και τελικά, χρόνια αργότερα, με ενέπνευσε να γράψω το “Πέταγμα του πιγκουίνου”. Μαθαίνοντας περισσότερα για τη ζωή τους, ανακάλυψα ότι αποτελούν υπόδειγμα πίστης, αντοχής, θυσίας και συνεργασίας προκειμένου να αναπαραχθούν. Θέλησα να συνδέσω τις πληροφορίες αυτές με έναν τρόπο περισσότερο συμβολικό και επειδή δεν ήθελα να κάνω μια ταινία αυτοαναφορική άλλαξα εντελώς τον χαρακτήρα και μετακινήθηκα προς την εφηβεία, που σαν ηλικιακή φάση έχει τεράστιο ενδιαφέρον και σου δίνει χώρο να κινηθείς προς διάφορες κατευθύνσεις. Τι ταινία θα μπορούσα να κάνω ώστε να μιλήσω για μια έφηβη, τις φοβίες, τα άγχη της αλλά και την παιδικότητά της που χάνεται ολοένα; Και όλα αυτά σε λίγα μόλις λεπτά; Οι δυνατότητες είναι άπειρες γι’ αυτό και κινήθηκα σε θεματικές που με απασχολούν, όπως η μοναξιά, ο φόβος της εγκατάλειψης, η ανάγκη μας για αγάπη, η αγωνία μας να συσχετιστούμε με τους άλλους με τρόπους που απέχουν από αυτούς που κληρονομήσαμε.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Η μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα, η μεγαλύτερη αγωνία μου δηλαδή, είναι να μπορώ να ζω ενώ εργάζομαι ως σκηνοθέτης. Προς το παρόν δεν το έχω πετύχει, τουλάχιστον όχι με τους όρους που εγώ επιθυμώ, γι᾽ αυτό και δεν αποκαλώ τον εαυτό μου σκηνοθέτη κινηματογράφου, μα περισσότερο θεατροπαιδαγωγό ή σκηνοθέτη διαφημιστικών. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Ζω σχεδόν ένα μόνιμο δίπολο, μεταξύ επιβίωσης και τέχνης, και μόνο τελευταία έχω αρχίσει να πιστεύω πως η απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα δύο αρχίζει και αμβλύνεται. Τώρα, όσον αφορά τη μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα, αναμφισβήτα είναι το γεγονός ότι έκανα παράλληλα και την παραγωγή. Σαν εμπειρία είχε και έχει τεράστια αξία αλλά αυτό αποτελεί μέρος άλλης συζήτησης. Η μεγαλύτερη χαρά ήταν η συμμετοχή μου στο Cinekid, αφενός γιατί με έφερε σε επαφή με το ΕΚΚ που έδειξε ενδιαφέρον για εμένα και τη δουλειά μου και αφετέρου γιατί ήρθα αντιμέτωπη με μια άλλη πραγματικότητα, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αποφάσεις και κινήσεις που έκανα έκτοτε.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Που στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Οι πλατφόρμες δίνουν χώρο στις μικρού μήκους ταινίες γιατί σπάνια θα δει κανείς ταινία μικρού μήκους σε κινηματογραφική αίθουσα, εκτός κι αν πρόκειται να παρακολουθήσει κάποιο αφιέρωμα ή φεστιβάλ. Οπότε, ναι, είναι ένα πολύ δυνατό μέσο προβολής και προώθησης του ιδιαίτερου αυτού είδους. Παρ᾽ όλα αυτά, για εμένα, δεν υπάρχει δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες. Ο κινηματογράφος ανήκει, αν μπορώ να το θέσω έτσι, στις αίθουσες. Οι πλατφόρμες είναι ένα είδος video club, με τη διαφορά ότι έχεις πρόσβαση σε μεγαλύτερο αριθμό ταινιών και ειδικά σε ταινίες στις οποίες παλιότερα δεν είχες εύκολη πρόσβαση.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Η παρουσία στο Φεστιβάλ Δράμας έχει συμβολική αξία για μένα, καθώς αποτελεί μέρος ενός γενικότερου σχετικά πρόσφατου ανοίγματος στο κινηματογραφικό γίγνεσθαι και μάλιστα την πιο κατάλληλη εποχή, που το ίδιο το φεστιβάλ εμφανίζεται κι αυτό περισσότερο εξωστρεφές και αρκετά ανανεωμένο. Το βλέπω ακόμη και σαν μια “τρυφερή προσγείωση” του πιγκουίνου μας, ο οποίος θα κάνει πλέον την εθνική του πρεμιέρα, κι αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί χαρά. Επιπλέον, νιώθω ανυπομονησία διότι ταυτόχρονα θα πάρω μέρος και στο Torino Script Lab, που πραγματοποιείται φέτος στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, και σε προσωπικό επίπεδο συνιστά ένα είδος υπόσχεσης και επένδυσης για την επόμενη μικρού μήκους. Τώρα, όσον αφορά τις επιτυχίες των ελληνικών ταινιών, δεν θα πω κάτι καινούργιο, όλοι μας γνωρίζουμε την αξία που έχουν οι συμμετοχές και οι διακρίσεις τους σε διεθνή φεστιβάλ, αν και αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Οσο οι όροι θα είναι υποστηρικτικοί και ευνοϊκοί για τους δημιουργούς και τους παραγωγούς, τόσο η υπόλοιπη κινηματογραφική κοινότητα θα στρέφει την προσοχή της σε εμάς.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ιστορίες και ο κινηματογράφος είναι ένα συγκλονιστικό μέσο για την αφήγησή τους. Είναι σαν όνειρο. Δεν έρχεται τις νύχτες όταν κοιμόμαστε αλλά δημιουργείται τη στιγμή που διαφορετικές συχνότητες συνυπάρχουν ευλαβικά και ταυτόχρονα εκρηκτικά με σκοπό να πλάσουν έναν καινούργιο κόσμο. Για τους θεατές-αποδέκτες είναι μια παροδική βύθιση σε αυτόν τον κόσμο, κι αυτό άλλοτε έχει χαρακτήρα ψυχαγωγικό, άλλοτε όμως έχει τη δύναμη να σοκάρει, να ανατρέψει, να μετακινήσει, να υποψιάσει, κάτι πολύ σπουδαίο από μόνο του.
Μπορείτε να δείτε μερικές δουλειές της Στέλλας Σερέφογλου στο κανάλι της στο vimeo.
«Το Πέταγμα του Πιγκουίνου» | Σκηνοθεσία: Στέλλα Σερέφογλου | Σενάριο Στέλλα Σερέφογλου & Σταυρούλα Παπαδάκη | Φωτογραφία: Θωμάς Βαρβίας | Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος | Πρωτότυπη Μουσική Δημήτρης Αποστολακίδης | Ήχος: Αλέξανδρος Χαραλαμπίδης | Σχεδιασμός Ήχου: Δημήτρης Αποστολακίδης | Σκηνικά : Στέλλα Σερέφογλου | Ερμηνευτές: Γιασεμή Λαμπρίδη, Γιώργος Γάλλος, Μαρία Παπαφωτίου | Παραγωγή: IKIRU | Executive producer: Ηρακλής Μαυροειδής | Ενδυματολογία: Νίκη Τοπουσλίδου | Μακιγιάζ: Σίσσυ Πετροπούλου | Χορογραφία: Κέλλυ Καραχάλια | Colorist: Δημήτρης Καρτέρης | Post production: FAUST post production house | Σχεδιασμός αφίσας: Σάκης Στριτσίδης / FRONT
