Η ταινία
Αθήνα, 2018. Κομμάτι μιας γενιάς χαμένης σε ερημότοπο, περιπλανώμενης έξω από τις σχολικές τάξεις και την αγορά εργασίας, διαμέσου μιας ηχηρής οικονομικής συνθήκης και της επέκτασης της ανάπλασης υποβαθμισμένων περιοχών. Πέντε νέοι άνθρωποι αρνούνται να περιμένουν για ένα κενό μέλλον, αποζητώντας διασκέδαση σε πολυτελή διαμερίσματα Airbnb, τα όποια ο ένας από αυτούς καθαρίζει για μηδαμινό αντίτιμο. Από τις ταράτσες κοιτάζουν από ψηλά μια πόλη σε ταραχή, κάνοντας όνειρα για ένα κόσμο με ευκαιρίες.
Η σκηνοθέτης
Η Λουιζιάνα Μίις (1994, Βέλγιο) ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Τον Ιούνιο του 2018 αποφοίτησε με τη μεταπτυχιακή της μικρού μήκους «Waithood» από το τμήμα Οπτικοακουστικών Τεχνών, της Σχολής Καλών Τεχνών της Γάνδης. Προς το παρόν μελετάει Πολιτική, Διαξιφισμό και Ανάπτυξη, και δουλεύει ως δημιουργός ντοκιμαντέρ σε μια δημοσιογραφική εταιρεία παραγωγής, τη Sonderland.
5 ερωτήσεις για το «Waithood»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Βρέθηκα στην Αθήνα για πρώτη φορά το 2017, για την πρακτική μου στο Griffon Dance co. Εφτιαξα ένα ντοκιμαντέρ (making of) για ένα από τα χορευτικά τους κομμάτια. Η άφιξη στην Αθήνα ήταν στ' αλήθεια πολιτισμικό σοκ, κυρίως λόγω της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης. Μιλώντας με τους ανθρώπους, είδα θυμό. Ως μια 20χρονη γυναίκα από το Βέλγιο, η παραμονή μου στην Ελλάδα μετέστρεψε εκ θεμελίων την οπτική μου για την Ευρώπη. Δεν μπορούσα να αφήσω την Αθήνα χωρίς να πάρω μαζί μου ένα κομμάτι της πίσω στο Βέλγιο. Συνεπώς, μετά την πρακτική μου αποφάσισα να επιστρέψω για περισσότερο και να γυρίσω εδώ τη μεταπτυχιακή μου εργασία. Κατά τη διαδικασία του γραψίματος, έκανα κάποιους καλούς φίλους στην Αθήνα που με ενέπνευσαν πολύ. Θέλω να δείξω στους ανθρώπους τι είδα και μοιράστηκα με τους φίλους μου, νιώθοντας τι αισθάνονται.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Αν μιλούσα για μια συγκεκριμένη φόρμα, θα έλεγα ότι η ταινία μου είναι ένα υβρίδιο μυθοπλασίας-ντοκιμαντέρ. Ενα μυθοπλαστικό πορτραίτο μιας παρέας φίλων στην Αθήνα. Αν μιλούσα για την ενέργεια του έργου, θα έλεγα ότι είναι ζωντανή και νεκρή την ίδια στιγμή. Σκοντάφτει και ξανασηκώνεται. Και στο σημείο ανάμεσα σε δύο εικόνες, ελπίζω ένας θεατής να ακούσει κάποιου είδους λυγμό.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Θα ήθελα να ξέρω αν διακρίθηκε ειλικρίνεια και το τι ένιωσε γενικά κανείς, υποθέτω.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Για μένα, ως φοιτήτρια σε πρόγραμμα ανταλλαγής, ήταν αρκετά δύσκολο να ξεκινήσω αυτή την ταινία. Προηγουμένως είχα φτιάξει μόνο ντοκιμαντέρ, αλλά ήξερα ότι ήθελα να κάνω ένα μυθοπλαστικό έργο αυτή τη φορά. Ηταν δύσκολο γιατί δεν ήξερα κανέναν στην Ελλάδα, και ο στόχος μου ήταν να το γυρίσω μόνο με Ελληνες. Δεν ήθελα συνεργείο από το Βέλγιο. Η ταινία είναι για εκείνους, με εκείνους και μέσα από εκείνους. Αλλά το να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι σε μικρό χρονικό διάστημα, σχεδόν χωρίς λεφτά, δεν ήταν εύκολο. Ευτυχώς γνώρισα κάποιους καταπληκτικούς ανθρώπους που κατανόησαν ότι η μέθοδός μου δεν ήταν η κλασική, και με εμπιστεύτηκαν ως σκηνοθέτιδα. Μιας και δουλεύω αρκετά τους αυτοσχεδιασμούς και κατασκευάζω μεγάλο μέρος της ταινίας στο μοντάζ, η πλήρης εμπιστοσύνη των ηθοποιών και του συνεργείου σου είναι αναγκαία. Το να γυρίσεις μια ταινία με ευέλικτο και κατασκευαστικό τρόπο, χωρίς να ξέρεις πραγματικά τι πρόκειται να βγει στο τέλος, την απαιτεί.
Ηταν η πρώτη μου ταινία μυθοπλασίας, και θα μπορούσα να γράψω και 10 σελίδες για το τι έμαθα από αυτή την εμπειρία. Αλλά το να ακούς τους ηθοποιούς σου και το συνεργείο σου είναι πολύ σημαντικό. Και το να σκηνοθετείς ανθρώπους σε μια γλώσσα που δεν είναι η δική σου χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο από το αναμενόμενο. Ηταν μια πολύ δύσκολη μα και πλούσια εμπειρία, και θα το ξανάκανα όλο από την αρχή.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Είμαι πολύ χαρούμενη που το «Waithood» προβάλλεται στο φεστιβάλ της Δράμας, αφού είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα και γνωρίζω ότι για τους ηθοποιούς και το συνεργείο μου αυτή η επιλογή σημαίνει πολλά. Μιας και δεν είμαι από την Ελλάδα, ο βασικός ηθοποιός και συμπαραγωγός μου, ο Ζακ Σιμχά, θα μιλήσει για τις σκέψεις του για το ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο:
Ζακ, θα μπορούσες να πεις περισσότερα για το τι σημαίνει το ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο για εσένα προσωπικά;
Ζακ Σιμχά: Το κινηματογραφικό τοπίο στην Ελλάδα του '19 χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία, άπειρη παρατήρηση και, συχνά, ψυχή. Ταινίες δημιουργούνται σχεδόν ή και τελείως ανεξάρτητα, μιας και ο χρόνος και τα κενά πιέζουν, συνήθως δημιουργικά. Ετσι προσεγγίζεται ο πυρήνας των ανθρώπων που συμμετέχουν σε μια δουλειά, διαφαίνονται τη στιγμή εκείνη της κατασκευαστικής διαδικασίας στο τελικό κατ, όχι απλώς με την ιστορία τους. Συνεπώς μιλάμε για ένα κάπως πιο αποδομημένο σινεμά, ίσως και πιο ειλικρινές σε σημεία.
Το φεστιβάλ της Δράμας, ως ένα από τα πιο αναγνωρισμένα της χώρας, δίνει σημαντικό βήμα σε ανθρώπους, που τους ταιριάζει να εκφράζονται μέσω της μεγάλης οθόνης, να τα πουν με κομμάτια ενός ευρύτερου κοινού λίγο πιο στοχευμένα, σαν να γνωρίζονταν από καιρό. Τα έργα ξεφεύγουν από τους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού και μια κλειστή προβολή, είναι μια επαφή κάποια βήματα παραπέρα, ακόμα πολύ προσωπική, εν δυνάμει.
Info
Ηθοποιοί: Jacques Simha, Viky Maidanoglou, Xristous Kavallaris, Yannis Sanidas, Maro Tsibliara / Σενάριο-Σκηνοθεσία-Φωτογραφία: Louisiana Mees / Πρώτος βοηθός σκηνοθέτη-Πρώτος βοηθός κάμερας: Georgina Kapralou / Διεύθυνση Παραγωγής: Philip Heremans / Συμπαραγωγός: Jacques Simha / Οδηγός: Andreas Koufopoulos / Κοστούμια: Sophia Vaso / Ηχητικά εφέ: Pierre van Caloen / Ηχος: Valentin Mazingarbe / Μίξη Ηχου: Michel Coquette / Μουσική: Jaime Villalonga / Coloring: Lennert De Taeye / Τυπογραφείο: Ferre Marnef / Μετάφραση: Jason Karagiannidi, Jonas Vanderschueren
