Το «Αγάπη Είναι» δεύτερη μεγάλου μήκους της Κλερ Μπερζε μετά το «Party Girl» που είχε σκηνοθετήσει μαζί με τους Μαρί Αματσουκελί και Σαμιέλ Τέις, αφηγείται μια ιστορία που ξεκινά από μια αυτοβιογραφική αφορμή για να αναπτυχθεί σε κάτι αληθινά κινηματογραφικό: Μια από εκείνες τις ταινίες στις οποίες η παρατήρηση και οι λεπτομέρειες έχουν έναν ακόμη πρωταγωνιστικό ρόλο και που η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και η κατανόηση παίρνουν πάντα το πάνω χέρι. Το Flix την συνάντησε στο Παρίσι και μίλησε μαζί της για την αγάπη, για το σινεμά.
Δείτε ακόμη: Από τα κίτρινα γιλέκα ως το διάστημα, το σεξ στο μέλλον, τον Ρόμπερτ Πάτινσον και τα ταμπού, η Κλερ Ντενί μιλάει για όλα
Η ταινία παίρνει την αφορμή τη από τη δική μου ζωή. Οταν ήμουν έφηβη, η μητέρα μου έφυγε από το σπίτι και ήταν ο πατέρα μου που ανέλαβε να μεγαλώσει εμένα και την αδελφή μου για ένα διάστημα. Ομως ακόμη κι αν αυτό είναι κάτι που έχει συμβεί σε μένα, η ταινία δεν είναι η δική μου εμπειρία. Καθώς έγραφα το σενάριο της ταινίας, οι χαρακτήρες απέκτησαν την δική τους ζωή και τις δικές τους προσωπικότητες, άρχισαν να βρίσκουν τον δικό τους δρόμο και να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις.
Δεν ήταν απαραίτητα η «αυτοβιογραφική πλευρά» της ιστορίας που με ώθησε να κάνω την ταινία. Μετά το «Party Girl», ήθελα να κάνω μια ταινία στην οποία ο κεντρικός χαρακτήρας να είναι ένας άντρας, ήθελα να δω αν μπορώ να μιλήσω για την ανδρική ψυχολογία και ειδικότερα γαι έναν άνδρισμό που δεν είναι αυτός που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην οθόνη. Με κάποιο τρόπο ο πατέρα μου θα μπορούσες να πεις ότι είχε μια θηλυκότητα στον τρόπο που μπορούσε να γίνεται τρυφερός κι ευαίσθητος, στον τρόπο που ανέλαβε τον μητρικό ρόλο όταν η μητέρα μου μας άφησε.
Σε κάθε μου ταινία, αλλά περισσότερο σε αυτή εδώ ίσως με ενδιαφέρει βαθιά ο εσωτερικός κόσμος των χαρακτήρων μου, θέλω να έχω μια όσο το δυνατόν πιο κοντινή σχέση μαζί τους και οι θεατές να μοιράζονται αυτή την εγγύτητα βλέποντας το φιλμ. Η ιστορία της ταινίας μου δεν είναι από εκείνες που περιλαμβάνουν μεγάλες ανατροπές ούτε υπάρχουν συγκλονιστικές εντάσεις τουλάχιστον όπως θα υπάρχουν σε ένα τυπικό οικογενειακό δράμα. Δεν μου αρέσει να ακολουθώ την πεπατημένη ή συγκεκριμένα σχήματα, νιώθω οτι εμποδίζουν αυτή την εμβάθυνση στους χαρακτήρες και την οικειότητα που προσπαθώ να πετύχω. Προτιμώ να σκέφτομαι την ταινία σαν ένα μουσικό κομμάτι όπου έχεις μια βασική μελωδία και πάνω σε αυτή μέσα από διαφορετικά όργανα δοκιμάζεις παραλλαγές και διαφορετικά μοτίβα.
Με ενδιαφέρει να κοιτάζω τις λεπτομέρειες αυτά που στην καθημερινή ζωή κάποιος μπορεί να περιέγραφε ως «ασήμαντα» αλλά για μένα δεν είναι. Τα μικρά πράγματα μπορεί μερικές φορές να σε πληγώσουν πάρα πολύ. Ακριβώς γι αυτό ακόμη κι αν ο πατέρας είναι ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας, μου, ήθελα να υπάρχει πολυφωνία στο φιλμ, ήθελα να βλέπεις την ζωή, τα γεγονότα μέσα από τα μάτια όλων των μελών της οικογένειας. Ακόμη και της μητέρας που την έχει εγκαταλείψει. Στην πρώτη εκδοχή του σεναρίου ή μητέρα ήταν εντελώς απούσα, άκουγες μόνο την φωνή της στο τηλέφωνο, αλλά καθώς οι χαρακτήρες χτίζονταν ένιωθα ότι αυτό την έκανε να μοιάζει με τον κακό της ιστορία πολύ περισσότερο απ όσο της άξιζε. Ηταν πολύ πιο ευκολο να την μισήσεις και για μένα κάθε ήρωας έχει το δικαίωμα να πάρει τις αποφάσεις που θέλει να πάρει.
Ο Μπουλί Λανέρς ήταν για μένα ιδανικός να ενσαρκώσει τον κεντρικό χαρακτήρα γιατί ναι, είχα στο μυαλό μου τον πατέρα μου. Κι ακόμη κι αν δεν μοιάζουν απαραίτητα φυσιογνωμικά για μένα έχει μεγάλη σημασία το πως ο Μπουλί ειναι ένας ηθοποιός που δεν φοβάται να είναι γενναιόδωρος, ζεστός, ευαίσθητος, ακόμη και λίγο ανώριμος. Ο πατέρας μου είναι κάπως έτσι κι ο Μπουλί Λανέρς μπορούσε εύκολα να γίνει αυτός ο άντρας που είχα στο μυαλό μου. Κάποιος που να μπορεί δίχως ενδοιασμούς να είναι ευάλωτος.
Μπορεί να ακουστεί λίγο ανόητο αλλά ένας από τους λόγους που έκανα την ταινία είχα να κάνει και με τον τρόπο που βλέπω το σινεμά, σαν ένα εργαλείο για να διορθώσεις μερικά πράγματα. Η ταινία ξεκίνησε από μερικές δικές μου σκέψεις για το τι είναι η αγάπη και πως την ορίζεις. Και ήθελα από την αρχή να είναι ένας φόρος τιμής στον πατέρα μου. Αλλά ίσως υποσυνείδητα ή όχι και τόσο υποσηνείδητα να ήταν και μια δική μου απόπειρα να δω κάποια δικά μου πράγματα με τον τροπο που θα ήθελα να έχουν γίνει, να αφηγηθώ μια δική μου εκδοχή της ιστορίας όπως θα μπορούσε ή όπως θα ήθελα να είχε εξελιχθεί.
Δείτε ακόμη:
Tags: αγάπη είναι, Κλερ Μπερζέ
