Κινηματογραφικά τους γνωρίσαμε με το «ORFEAS2021», την κινηματογραφική όπερα επιστημονικής φαντασίας, βασισμένη στον «Ορφέα» του Κλάουντιο Μοντεβέρντι που δεν ανέβηκε ποτέ στη Λυρική λόγω πανδημίας, αλλά το ντουέτο των ΦΥΤΑ προϋπάρχει όχι μόνο της κινηματογραφικής του υπόστασης αλλά και της καλλιτεχνικής του πολυμορφίας που φτάνει νομοτελειακά στο «Avant-Drag!», το ντοκιμαντέρ που υπογράφει σκηνοθέτικά ο Φιλ Ιερόπουλος και σεναριακά ο Φοίβος Δούσος και δεν σταματά εκεί αφού ενώνει όλες τις τελείες μιας πολύχρονης διαδρομής που διασχίζει το queer σε όλες τις πιθανές μορφές και ανατροπές του.
Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, την ειδική μνεία στο τμήμα Film Forward του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Wicked Queer Boston και τις συμμετοχές στα Docs Against Gravity, Innsbruck IFF, Zinegoak Bilbao Queer FF, Xposed Berlin Queer FF και τώρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Raindance Film Festival στο Λονδίνο, το «Avant-Drag!» έρχεται στο Τριανόν με μια εβδομάδα φορτωμένη με events. Εχοντας στο επίκεντρο δέκα drag performers που αποδομούν το φύλο, την εθνικότητα, και τις πολιτικές ταυτότητας, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν την αστυνομική βία, την τρανσφοβία και τον ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας, επιμένει πολιτικά, ακτιβιστικά, queer με τον τρόπο που εξηγούν στο Flix τα ΦΥΤΑ.
Τι είναι το «Avant-Drag!»;
Το «Αvant-Drag!» είναι ένα πειραματικό, ποιητικό, σουρεαλιστικό ντοκιμαντέρ με στοιχεία κινηματογραφικού δοκιμίου που παρουσιάζει το πιο πολιτικό και ανατρεπτικό κομμάτι της drag σκηνής στην Αθήνα. Το drag είναι μια τέχνη που σπάει στεγανά του φύλου, της ταυτότητας, ίσως και της πραγματικότητας γενικότερα, και έτσι και η ίδια η ταινία ακολουθεί λιγότερο ίσιες κινηματογραφικές μεθοδολογίες. Απ’ αυτή την άποψη είναι ένα έργο που συνομιλεί περισσότερο με τα βιντεο-κολάζ της Barbara Hammer παρά τον σύγχρονο γκέι κινηματογράφο ή το Rupaul’s Drag Race. Η ταινία έχει επίσης και μια μανιφεστένια χροιά για το τι μπορεί να είναι κουήρ κινηματογράφος και που βρισκόμαστε σήμερα σε σχέση με την κουήρ και drag ιστορία. Σε ένα πρώτο επίπεδο φαίνεται να παρουσιάζει κάτι πολύ τωρινό και ντόπιο, μια εγχώρια σκηνή τέχνης, αλλά στην πραγματικότητα θέτει πολιτικά ερωτήματα που είναι διεθνή και διαχρονικά. Ηταν ένα μεγάλο στοίχημα αυτή η διττή local/global απεύθυνση, όμως νιώθουμε πως το στοίχημα το κερδίσαμε αν δει κανείς πώς πάει η ταινία φεστιβαλικά διεθνώς.
Πώς γεννήθηκε και υλοποιήθηκε η ιδέα και η δομή του;
Δουλεύουμε με την κουήρ καλλιτεχνική κοινότητα στην Αθήνα για πάνω από 10 χρόνια, έχοντας χτίσει σχέσεις και έχοντας υπάρξει σε πολλές συλλογικότητες και εγχειρήματα. Eνα από τα πράγματα που πάντα μας ενοχλούσε είναι ότι δεν γίνεται στην Ελλάδα μια σωστή ιστορική καταγραφή των πειραματικών και underground σκηνών τέχνης. Ακόμα και τώρα δηλαδή που υπάρχει μια υποτιθέμενη σχέση των θεσμών με τις κουήρ τέχνες, αυτό γίνεται επιδερμικά και χωρίς έρευνα για την ιστορία των κινημάτων και τις καλλιτεχνικές γενεαλογίες. Οπότε κάποια στιγμή είπαμε: οκ θα το κάνουμε μόνοι μας αν είναι, θα μιλήσουμε για την κουήρ σκηνή μόνοι μας. Αλλά το να κάνεις μια ταινία για όλα τα κουήρ πράγματα που έχουν γίνει στην Αθήνα τα τελευταία δέκα χρόνια θα ήταν ένα τεράστιο πρότζεκτ, παραπάνω από μια ταινία. Οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε φόκους στο drag που βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο: ενώ σιγά-σιγά γίνεται μέινστριμ, το ελληνικό drag είναι γενικά αρκετά πιο πολιτικό από τα περισσότερα στον κόσμο. Ρωτήσαμε λοιπόν διάφορες περφόρμερς αν θα έπαιρναν μέρος σε μια τέτοια ταινία και γενικά όλες ήταν μέσα φουλ, τις άρεσε πολύ η ιδέα ενός περίεργου ντοκ γύρω από το drag. Η υλοποίηση της ταινίας, βέβαια, ήταν εντελώς DIY, με κάποια φράγκα που είχαμε εμείς στην άκρη από προηγούμενα πρότζεκτ, με μια ολόκληρη σκηνή που δούλεψε αρχικά εθελοντικά και με τη σημαντική στήριξη της Frenel και συγκεκριμένα του Μιχάλη Γκατζόγια, διευθυντή φωτογραφίας της ταινίας. Ηταν αρκετά δύσκολη διαδικασία και εμείς ήμασταν συνέχεια στο όριο του burnout, αλλά συγχρόνως ήταν και ένα labour of love που λένε, έγινε απολύτως με τους δικούς μας όρους.
Κάπου χάθηκε στο σινεμά αυτή η δυναμική σχέση πολιτικής και τέχνης, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα το σινεμά ξεκίνησε με ζωτικό πολιτικό λόγο, ήταν κομμάτι μεγάλων κοινωνικοπολιτικών επαναστάσεων. Εμείς πάλι είμαστε με τη γραμμή της αγαπημένης μας Αντουανέτας Αγγελίδη, είμαστε με τον Βερτόφ, με τον Γκοντάρ, με τη Hammer και με όλ@ όσ@ πιστεύουν πως δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ των δύο. Θέλουμε μια τέχνη που προκαλεί το κοινό πολιτικά χωρίς να κάνει καθόλου εκπτώσεις στην αισθητική ή σημειωτική της πολυπλοκότητα.»
Σκηνή από τα γυρίσματα της ταινίας (φωτό: Νίκος Κωστάρας)
Τι ενώνει το «Avant-Drag» με το «ORFEAS2021»;
Κοίτα, φαινομενικά είναι πολύ μακριά - πήγαμε από sci-fi όπερα σε ντοκιμαντέρ! Αλλά στην πραγματικότητα αν κοιτάξει κανείς την μεθοδολογία και την πολιτική τοποθέτηση των ταινιών υπάρχουν σημαντικά σημεία συνάντησης. Η ιδέα του κολάζ και της χρήσης διαφορετικών αισθητικών κινηματογράφησης που μπλέκουν μέσα στο ίδιο έργο είναι κάτι που μπορεί να δει κανείς και στις δύο ταινίες. Στις θεματικές τους και τα δυο έργα προσεγγίζουν τις κουήρ πολιτικές χωρίς καμία διάθεση ούτε ωραιοποίησης της πραγματικότητας αλλά ούτε και απλοποίησης των πολύπλοκων δυναμικών και αντιθέσεων που υπάρχουν μέσα στις κουήρ αλλά και γενικότερα στις ακτιβιστικές κοινότητες. Μας ενδιαφέρει ο αναστοχασμός ή μια (αυτό)κριτική των πολιτικών της ταυτότητας αλλά χωρίς να χανόμαστε και σε μια ανιστορική αυτό-αναφορικότητα. Αυτές οι προβληματικές αφορούν τον τρόπο που γίνονται οι ριζοσπαστικές πολιτικές εδώ και έναν αιώνα. Επίσης παρά την πολυπλοκότητα που θέλουμε να αναδείξουμε, δεν θέλουμε να χάσουμε και τις πολιτικές αιχμές μας απέναντι σε ότι καταπιέζει τα κουήρ άτομα (και όχι μόνο), όπως οι συντηρητικοί θεσμοί γύρω από την ελληνικότητα (θρησκεία, οικογένεια και άλλες αηδίες). Τέλος, ελπίζουμε πως και τα δύο κάνουν ένα case για το πώς μπορεί μια ταινία να είναι συγχρόνως περίπλοκη θεματικά, αλλά fun και διασκεδαστική.
Σινεμά ως τέχνη ή σινεμά ως αντίδραση;
Αυτά τα δύο είναι αντιφατικά; Ο «Ανδαλουσιανός Σκύλος», ένα από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου, προκάλεσε χαμό στο κοινό όταν βγήκε το 1929, οι σκηνοθέτες σχεδόν κινδύνεψαν. Την επόμενη χρονιά, όμως, ο κόσμος ήταν πια έτοιμος να δει τη «Χρυσή Εποχή», δεν έπεσε σχεδόν καθόλου κραξίδι και σύμφωνα με το μύθο, ο Μπουνιουέλ τότε είπε «πάει, αποτύχαμε». Κάπου χάθηκε στο σινεμά αυτή η δυναμική σχέση πολιτικής και τέχνης, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα το σινεμά ξεκίνησε με ζωτικό πολιτικό λόγο, ήταν κομμάτι μεγάλων κοινωνικοπολιτικών επαναστάσεων. Εμείς πάλι είμαστε με τη γραμμή της αγαπημένης μας Αντουανέτας Αγγελίδη, είμαστε με τον Βερτόφ, με τον Γκοντάρ, με τη Hammer και με όλ@ όσ@ πιστεύουν πως δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ των δύο. Θέλουμε μια τέχνη που προκαλεί το κοινό πολιτικά χωρίς να κάνει καθόλου εκπτώσεις στην αισθητική ή σημειωτική της πολυπλοκότητα.
Σκηνή από τα γυρίσματα της ταινίας (φωτό: Πέτρος Αντωνίου)
Queer cinema. Τι είναι για εσάς; Είναι το σινεμά σας queer; Εσείς είστε queer;
Αν σκεφτείς πως το κουήρ σινεμά ξεκινάει με τον Ζαν Κοκτό, τον Κένεθ Ανγκερ, τον Τζακ Σμιθ, τον Γκρέγκορι Μαρκόπουλος, έχουμε μια ιστορία εκρηκτική, ανατρεπτική, ριζοσπαστική. Το κουήρ σινεμά ήταν για δεκαετίες συνώνυμο με γλώσσες που πηγαίνουν κόντρα όχι μόνο στην ετεροκανονική νόηση της επιθυμίας, αλλά και στον κόσμο του μαζικού θεάματος. Όσο όμως τα γκέι δικαιώματα γίνονταν πιο μέινστριμ, τόσο και το κουήρ σινεμά μαλάκωνε και πλησίαζε όλο και περισσότερο στο μαζικό θέαμα. Συγχρόνως, στα 80s η κουήρ καλλιτεχνική avant-garde καταρρακώνεται από το AIDS και μια ολόκληρη κοινότητα μένει με ένα τεράστιο τραύμα και την επιθυμία να ζήσει πια μια «νορμάλ», χαμηλών τόνων περίοδο. Από τα 90s και ύστερα, λοιπόν, βλέπουμε τη φάση της αφομοίωσης στα ΛΟΑΤΚΙ κινήματα γενικότερα και στο κουήρ σινεμά ειδικότερα. Και σιγά-σιγά έχουμε φτάσει το κουήρ σινεμά να αποτελεί κομμάτι του disney+, τα ΛΟΑΤΚΙ φεστιβάλ να δίνουν τον περισσότερο χώρο σε coming of age / gay romcoms και γενικώς να έχουμε απλά απορροφηθεί τελείως από τις γλώσσες του μέχρι πρότινος ετεροκανονικού θεάματος. Μετά από έναν αιώνα που φάγαμε στη μάπα δισεκατομμύρια boy-meets-girl ταινίες, η πρόταση boy-meets-boy μας φαίνεται μια αρκετά depressing εξέλιξη.
Παρ’ ολ’ αυτά, εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε ένα σινεμά και μια τέχνη ανώμαλη, αναπάντεχη και που κοντραρίζεται με το θέαμα. Για να μπορέσει αυτή η τέχνη να επιζήσει μέσα στη netflixoποίηση της εποχής πρέπει αφενός να δώσουμε περισσότερο χώρο για νέες πειραματικές κουήρ φωνές, ιδιαίτερα απο τρανς και POC καλλιτέχνα, και αφετέρου να μελετήσουμε της εποχές στις οποίες η κουήρ έκφραση ήταν πραγματικά επικίνδυνη. Aυτή η γνώση της ιστορίας είναι πολιτικά σημαντική, γιατί ακόμα και σήμερα που λέμε πως τα πράγματα είναι καλύτερα, πρέπει να σκεφτούμε: για ποι@ είναι καλύτερα όντως; Τρανς γυναίκες δολοφονούνται συνέχεια γύρω μας διεθνώς. Πολλά κουήρια στην Ελλάδα ζουν αρκετά επισφαλείς ζωές. Δεν ζούνε τα περισσότερα από μας το τσίρκο του Κασελάκη ή το γκέι μουντιάλ που λέγεται Eurovision. Οπότε ειδικά οι γκέι άντρες που το έχουμε παρακάνει με την κανονικοποίηση και αφομοίωση και ξεχάσαμε απ’ ό,τι φαίνεται εντελώς πως πριν από 30 χρόνια ήμασταν κι εμείς φρίκουλα και παράσιτα, πρέπει να προσέξουμε γιατί τελικά έχουμε φτάσει ένα βήμα από το να γίνουμε η ομοκανονικότητα στη θέση της ετεροκανονικότητας.
Τι είναι αυτό που ενώνει τις ηρωίδες σας;
Ήταν σημαντικό να υπάρχουν πολλά διαφορετικά περφορμερ με διαφορετικές ταυτότητες φύλου και διαφορετικές αισθητικές αναφορές. Παρόλα αυτά υπάρχει κάτι που τα ενώνει όλα: μια πιο πειραματική διάθεση γύρω από το περφορμανς (όπως μας προδιαθέτει και ο τίτλος) και όπως είπαμε και παραπάνω υπάρχει απ’όλα τα συμμετέχοντα ένα πολιτικό πρόσημο στο ντραγκ. Στο τέλος της ταινίας παρακολουθούμε μια συζήτηση για το τι είναι τελικά το ‘ελληνικό’ ντραγκ και η Βερονίκ Τρομοκρατίς αναρωτιέται μήπως τελικά αυτό που κάνει μια ελληνίδα ντραγκ κουήν είναι ακριβώς το μίσος για την ελλάδα και την ελληνικότητα. Επίσης, αυτό που βλέπουμε και στην ταινία είναι ότι για κάποια περφορμερ το ντράγκ δεν είναι απλά ένα show που κάνουν και μετά επιστρέφουν σε μια ‘κανονικότητα’, αλλά είναι μια διερεύνηση της ταυτότητας τους και του τρόπου που υπάρχουν μέσα στον κόσμο. Κι αυτό μας φαίνεται πολύ καίριο, δηλαδή φεύγουμε από μια παλιακή ιδέα του ‘γκέι αγόρια που ντύνονται fabulous γυναίκες’ και μπαίνουμε σε ένα πλαίσιο που τα φύλα και οι ταυτότητες είναι ρευστές και το ντραγκ γίνεται ένα παιχνίδι που το επιτρέπει και το ενθαρρύνει όλο αυτό.
Η Ελλάδα έχει μια μακρά ιστορία εσωτερικών αντιφάσεων που έχει να κάνει και με τον τρόπο που οι νεοέλληνες φαντάζονται ότι ανήκουν στην «Δύση» ή συγκεκριμένα στην Ευρώπη. Ετσι, έχεις τους Ελληνες από την μία να ταυτίζονται με ένα δυτικό φαντασιακό όπου μέσα περικλείονται και τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αποδοχή των μειονοτικών δικαιωμάτων κλπ, κι από την άλλη να θέλουν μια χώρα βαθιά παροδοσιοκρατική που μισεί και κυνηγάει κάθε τι το διαφορετικό. Αν δεν ντηλάρουμε, λοιπον, μ’ αυτή την αντίφαση, δεν μπορεί να γίνει τίποτα ουσιαστικό και θα βασιλεύει για πάντα ένα κόμπλεξ κατωτερότητας.»
Τι μάθατε με το «Avant-Drag» που δεν γνωρίζατε μέχρι σήμερα; Τι θα μάθει ένας θεατής που θα δει το «Αvant-Drag!»;
Μας αρέσει η ιδέα ότι το Avant-Drag είναι εκπαιδευτικό - είναι και ντοκιμαντέρ άλλωστε! Αλλά πέρα από την πλάκα σίγουρα όσα δουν την ταινία θα παρακολουθήσουν τις προσωπικές ιστορίες κάθε κουήνας που συμμετέχει και θα δουν ένα μικρό πορτραίτο μιας underground σκηνής που ανθίζει ενάντια σε όλες τις αντίξοες συνθήκες: από την ομοτρανσφoβία και τον ρατσισμό μέχρι το ανελέητο gentrification και την εργασιακή επισφάλεια που κάνει την ζωή στην αθήνα αβίωτη, ειδικά για τα άτομα που ανήκουν σε περιθωριοποιημένες κοινότητες. Αυτό που έχουμε δει επίσης και που έχει αρκετό ενδιαφέρον είναι ότι οι θεματικές που οι κουήνες και η ταινία ανοίγουν συγκινούν διαφορετικά κοινά, ακόμη και κοινά που δεν έχουν τόσο στενή σχέση με την κουήρ κοινότητα, αλλά με κάποιον τρόπο συνδέονται συναισθηματικά. Το ζήσαμε πολύ έντονα σε όλες τις προβολές μέχρι τώρα με ετερόκλητο κόσμο που ήρθε να μας μιλήσει μετά - και είναι κάτι που εκτιμούμε πολύ.
Οι αντιδράσεις και οι εκατέρωθεν ανακοινώσεις (του Φεστιβάλ, η δική σας...) για το διαβόητο «Destroy Greece» στην πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τι αισθήματα σας προξένησαν;
Καταρχάς να πούμε ότι για μας το να μας βρίζουν οι φασίστες δεν είναι δυστυχώς πολύ καινούργιο. Για την ακρίβεια, μας έχουν βάλει σε πρωτοσέλιδα του Στόχου και άλλων ακροδεξιών εφημερίδων σχεδόν κάθε φορά που κάναμε κάποιο έργο τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα το πρωτοσέλιδο της ESPRESSO για το «ORFEAS2021». Φέτος στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τα πράγματα ήταν αρκετά άγρια από την αρχή και έγινε πολύς ντόρος με την αφίσα του «Αδέσποτα Κορμιά» που έκανε έξαλλες τις χριστιανές. Εκεί βέβαια το Φεστιβάλ στήριξε την ελευθερία έκφρασης. Οταν εμείς σηκώσαμε τα σημαιάκια «Destroy Greece» σε αντίδραση/απάντηση σε όσα είχαν συμβεί στην πλατεία Αριστοτέλους με το παρολίγον λιντσάρισμα δυο τρανς ατόμων, το κάναμε με μία προβοκατόρικη διάθεση αλλά και με πολύ θυμό για όσα μας πνίγουν σ’ αυτή τη χώρα. Αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, όπως έγραψε και ένα απ’ τα περφόρμερ μας, η Ελλάδα είναι τόσο εύθραυστη που απειλείται από δεκα ντραγκ περφομερς και άλλα τόσα A4 χαρτιά. Το Φεστιβάλ που είδε (ελπίζουμε) το αντεθνικό περιεχόμενο της ταινίας, αρχικά μας έδωσε βραβείο (ειδική μνεία της επιτροπής), όταν όμως άρχισε ο ακροδεξιός βούρκος να μας κράζει, έβγαλε μια κατάπτυστη ανακοίνωση που μας καταδίκαζε. Πολύ απογοητευτική, για να μην πούμε και επικίνδυνη στάση. Τέσπα, ίσως ήταν και καλό να θυμηθούμε ότι οι θεσμοί που θέλουν ξαφνικά να το παίξουν προχώ και κουήρ, στην πραγματικότητα πρέπει πρώτα να ντηλάρουν με την εσωτερικευμένη τους ελληνορθοδοξία. Του χρόνου πάντως τους προτείνουμε να κάνουν αφιέρωμα σε ένα κουήρ θέμα που να μην δημιουργεί τόσα προβλήματα, όπως για παράδειγμα το Αγιον Ορος.
Ζούμε σε μια χώρα που πρωτοπορεί και οπισθοχωρεί συνεχώς - από τη μία ο γάμος των ομόφυλων, από την άλλη οι βίαιες ομοφοβικές επιθέσεις. Πως θα περιγράφατε την Ελλάδα σήμερα;
Αυτό που περιγράφεις είναι ίσως και ένα διεθνές φαινόμενο με μια έντονη πόλωση γύρω από κοινωνικά θέματα. Δηλαδή βλέπεις ότι και στην Αμερική από τη μία έχεις στην ποπ κουλτούρα την Rupaul πιο επιδραστική από ποτέ και από την άλλη έχεις την απαγόρευση του Ντράγκ σε κάποιες πολιτείες και επίσης ένα τρελό πισωγύρισμα στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως στην περίπτωση της έκτρωσης. Πάντως πέρα από τα culture wars που είναι κάπως διεθνή, η Ελλάδα έχει μια μακρά ιστορία εσωτερικών αντιφάσεων που έχει να κάνει και με τον τρόπο που οι νεοέλληνες φαντάζονται ότι ανήκουν στην «Δύση» ή συγκεκριμένα στην Ευρώπη. Ετσι, έχεις τους Ελληνες από την μία να ταυτίζονται με ένα δυτικό φαντασιακό όπου μέσα περικλείονται και τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αποδοχή των μειονοτικών δικαιωμάτων κλπ, κι από την άλλη να θέλουν μια χώρα βαθιά παροδοσιοκρατική που μισεί και κυνηγάει κάθε τι το διαφορετικό. Αν δεν ντηλάρουμε, λοιπον, μ’ αυτή την αντίφαση, δεν μπορεί να γίνει τίποτα ουσιαστικό και θα βασιλεύει για πάντα ένα κόμπλεξ κατωτερότητας.
To «Avant-drag!» θα προβάλλεται στον κινηματογράφο Τριανόν από τις 23 μέχρι και 29 Μαΐου. Ακολουθεί το πρόγραμμα δράσεων για την κάθε ημέρα:
23/5-29/5 | Φωτογραφική έκθεση “Queer Athens” της Alex Kat
23/5-29/5 | Διαδραστική εγκατάσταση τεχνητής νοημοσύνης “Αvant-Drag ME!: Βρες την εσωτερική σου ανατρεπτική drag queen” του Πέτρου Αντωνίου
Πέμπτη 23 Μαΐου
20:30 Αθηναϊκή πρεμιέρα της ταινίας
22:30 Q&A με το σκηνοθέτη, συντελεστές και drag performers (σε αγγλικά/ελληνικά)
Παρασκευή 24 Μαΐου
20:00 “Οι πολλαπλές γλώσσες του ντοκιμαντέρ ή αλλιώς Ντοκιμαντέρ: ο κινηματογράφος του ατεκμηρίωτου” - Συζήτηση με την εικαστικό και σκηνοθέτρια ντοκιμαντέρ Εύα Στεφανή (στα ελληνικά)
21:00 Προβολή της ταινίας
Σάββατο 25 Μαΐου
21:00 Προβολή της ταινίας
22:30 Πάρτυ με DJ και guest stars τις Parakatyanova και Er Libido!
Κυριακή 26 Μαΐου
20:00 “Avant-Drag-vs-Avant-Garde: ντραγκάροντας την πρωτοπορία” - Συζήτηση με την κινηματογραφίστρια και θεωρητικό κινηματογράφου Ρέα Βαλντέν (στα ελληνικά)
21:00 Προβολή της ταινίας
Δευτέρα 27 Μαΐου
20:00 “Από το underground στο mainstream: το πολιτικό κουήρ σινεμά σήμερα” - Συζήτηση με τη συγγραφέα και κριτικό κινηματογράφου Δήμητρα Κυρίλλου και τον κριτικό κινηματογράφου Μανώλη Κρανάκη από το flix.gr (στα ελληνικά)
21:00 Προβολή της ταινίας
Τρίτη 28 Μαΐου
20:00 “Κουήρ καλλιτεχνικές σκηνές της Αθήνας: αισθητικές και πολιτικές προσεγγίσεις” - Συζήτηση με την ανεξάρτητη επιμελήτρια και θεωρητικό τέχνης Νάντια Αργυροπούλου, την κριτικό τέχνης και δημοσιογράφο Δέσποινα Ζευκιλή από το Αθηνόραμα και τον εικαστικό Κωστή Σταφυλάκη (στα ελληνικά)
21:00 Προβολή της ταινίας
Τετάρτη 29 Μαΐου
21:00 Προβολή της ταινίας
22:30 Q&A με το σκηνοθέτη και συντελεστές της ταινίας (σε ελληνικα/αγγλικά)
Δείτε εδώ δύο σκηνές από το «Avant-Drag!»
Μελετήστε εδώ το QINOGLAZ, ένα «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ QUEER ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ (ΜΗ -) ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΤΙΚH ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» όπως το ονομάζουν τα ΦΥΤΑ
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για τα ΦΥΤΑ στο επίσημο site τους, στην επίσημη σελίδα τους στο Facebook.
