Η ομάδα του Flix στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Περισσότερο Φεστιβάλ Βενετίας:
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 1η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 2η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 3η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 4η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 5η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 6η
Καθώς βρισκόμαστε στην τελική ευθεία του φεστιβάλ, ας το ομολογήσουμε, καθώς έχει σωρευτική πια συνέπεια στα νεύρα μας: δεν παλεύεται ένα πρόγραμμα που σε βάζει να βλέπεις back-to-back τρίωρες ταινίες. «Sunset» - 144 λεπτά. «Work Withouth Author» - 187 λεπτά. «Nuestro Tiempo» - 173 λεπτά. «July 22» - 143 λεπτά. Eιδικά όταν το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό, κενό ή σε περιπτώσεις ακόμα και ναρκισσιστικό (ειλικρινά δεν μπορούσες να μας τα πεις όλα αυτά σε 90 λεπτά - αλήθεια τώρα;) οι ατέλειωτες ώρες στην αίθουσα μοιάζουν με μαζοχιστικό μαρτύριο. Οι ταινίες σέρνονται και μαζί και οι αντοχές σου. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ζωή κι εσύ τη χάνεις - τρεις ώρες τη φορά. Π.Λ.
Ανάμεσα μας κρύβονται καλλιτέχνες. Από το πρωί συγκεντρώνονται έξω από το Palazzo del Cinema οι φανς για να πιάσουν μια καλή θέση στο κάγκελο για το κόκκινο χαλί - κάτι που τους εξασφαλίζει την τέλεια θέα, κι ευκαιρία για μια σέλφι ή ένα αυτόγραφο με τους σταρ της μέρας. Είναι οργανωμένοι: yoga mats, μπουκαλάκια νερό, σνακς, ομπρέλες για τον ήλιο ή τη βροχή. Ολα αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Αυτό που παρατηρήσαμε όμως χαμογελώντας είναι ότι κάποιοι περνούν τις ατελείωτες ώρες μέχρι τις επίσημες πρεμιέρες, ζωγραφίζοντας πάνω στην λευκή επιφάνεια του κιγκλιδώματος. Αφήνοντας έτσι μία ιδιαίτερη υπογραφή, ένα πιο καλλιτεχνικό «ήμουν κι εγώ εδώ». Ειδικά όποιος ζωγράφισε τα πόδια με τις πουέντ (σαφή αναφορά στα «Κόκκινα Παππούτσια», που με τη σειρά τους αποτέλεσαν αναφορά στο «Suspiria») ελπίζουμε να έκλεψε τη στιγμή που ονειρευόταν, όταν πέρασε από μπροστά του η Τίλντα. Π.Λ.
«Εργο Χωρίς Δημιουργό» ονόμασε ο Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ (του «Οι Ζωές των Αλλων» και... του «The Tourist») τη νέα του ταινία, αλλά μεταφέρει στην οθόνη, ως χλιαρή τελενοβέλα, τη ζωή ενός από τους σπουδαιότερους εικαστικούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, τού Γερμανού Γκέρχαρντ Ρίχτερ, αλλάζοντας απλώς τα ονόματα και τη βαρύτητα. Φοβόμαστε ότι εάν ο Ρίχτερ δει την ταινία, ενδέχεται να σβήσει όλα τα έργα του. Λ.Γ.
Αν στην δύση ζούμε την εποχή του #MeToo και στην κινηματογραφική βιομηχανία απαιτούν ίσες αμοιβές για γυναίκες κι άνδρες πρωταγωνιστές, στην Ινδία η κατάσταση βρίσκεται πολλά βήματα πίσω, με την σεξουαλική βία εναντίον των γυναικών να αποτελεί δυστυχώς μια επώδυνη καθημερινότητα. Το «Soni» του Ιβάν Αίρ, θέλει να μιλήσει γι αυτή ακριβώς την κατάσταση, αλλά και την θέση της γυναίκας στην Ινδική κοινωνία μέσα από την ιστορία δύο γυναικών αστυνομικών που δοκιμάζουν να (αντι) σταθούν απέναντι σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Επίκαιρο κι απαραίτητο, καλοπροέραιτο και καλοφτιαγμένο, το φιλμ δεν αποφεύγει κάποιες αφέλειες ή την σχηματικότητα, αλλά πέρα από χρήσιμο μοιάζει να είναι απαραίτητο. Οχι μόνο για την Ινδία, αλλά φυσικά και για τους δυτικούς θεατές και τα ίδια τα κινηματογραφικά φεστιβάλ και την βιομηχανία. Γ.Κ.
Χορός, ζωγραφική, τραγούδι. Η τέχνη έχει φέτος την τιμητική της στην Βενετία και το επίσημα πρόγραμμα είναι γεμάτο από ανήσυχες καλλιτεχνικές εκφράσεις και υπαρξιακές δημιουργικές κρίσεις. Από την μια, υπάρχει η υπνωτιστική χορογραφία στον πάγο στο «The Mountain» του Ρικ Αλβερσον, ο ξέφρενος σουρεαλιστικός χορός στην βασιλική αγγλική αυλή του «The Favourite» του Γιώργου Λάνθιμου, η χορευτική έκρηξη μαγείας και βίας στο «Suspiria» του Λούκα Γκουντανίνο. Από την άλλη, υπάρχει ο Βαν Γκογκ του Τζούλιαν Σνάμπελ («At Eternity’s Gate») που πασχίζει να γίνει κατανοητός και ο Κουρτ του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμακ («Work Without Author») που προσπαθεί να ανακαλύψει μέσα από τα τραύματα του παρελθόντος του τι είναι αυτό που δημιουργικά τον εκφράζει, δίνοντας και οι δύο μια τραγική διάσταση στη ματιά ενός καλλιτέχνη. Και ανάμεσά τους, δύο λαμπερές pop stars, η Αλι της Lady Gaga («A Star is Born») και η Σελέστ της Νάταλι Πόρτμαν («Vox Lux»), δυναμικές, επιβλητικές και εύθραυστες απέναντι στο τίμημα της δόξας, κι ένας καταζητούμενος πιστολέρο, που τυχαίνει να διαθέτει και μια μελωδικότατη φωνή («The Ballad of Buster Scruggs»). Η τέχνη κρύβει κινδύνους, καλά το έλεγαν οι αφίσες του «Suspiria». Δ.Δ.
Για όποιον δεν επιθυμεί πίτσα στα διαλείμματα ανάμεσα στις προβολές, το κυλικείο της PalaBiennale προσφέρει την απόλυτη κινηματογραφική εναλλακτική. «Μπριζ Τέιλορ», με αλλαντικά, αυγό και τυρί μπρι. «Αλ Πανίνο» με ντομάτα, μοτσαρέλα και σάλτσα pesto. «Γκρέκορι Σπεκ» με ποικιλία αλλαντικών και τοπικό κασέρι ωρίμανσης. «Γκριν Γουέι» για τους χορτοφάγους». Ναι, κάθε σάντουιτς αντλεί και από κάποιο κινηματογραφικό αστέρι. Και προσφέρεται με ένα από τα καλύτερα Aperol Spritz του Λίντο. Δ.Δ.
Επεσαν οι μάσκες, βγήκαν τα μαχαίρια. Μία δημοσιογράφος στρίμωξε τον Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ στην πρωινή συνέντευξη Τύπου του «Never Look Away». Και είναι αλήθεια ότι δεν ακούς συχνά κάποιον να ξεκινά την ερώτησή του με το «Εχω πρόβλημα με την ταινία σας, έχω σοβαρό πρόβλημα με την ταινία σας...» Στην πολιτισμένη της στάση όμως κι ο φον Ντόνερσμαρκ απάντησε πολιτισμένα. Αλλά δεν της χαρίστηκε. «Σας ξέρω, ξέρω το έργο σας. Και ξέρω ότι έχετε πάντα πρόβλημα με τις ταινίες μου». Αουτς. Ολούθε. Π.Λ.
Για ν' αναρωτιέσαι; Ποιο κομμάτι του πεζοδρομίου είναι «ιδιόκτητο» και τι ακριβώς δεν μπορείς να κάνεις εκεί; Λ.Γ.
Ορσον Γουέλς, φαβορί για Οσκαρ. Οι φήμες φουντώνουν, φανταζόμαστε μόνο για χάρη του αξιοπερίεργου, αλλά το «The Other Side of the Wind» που ολοκληρώθηκε περίπου μισό αιώνα μετά τη δημιουργία του πληροί τους κανόνες της Ακαδημίας και έτσι θεωρητικά θα μπορούσε να εξασφαλίσει στο δημιουργό της μια υποψηφιότητα (σεναρίου, σκηνοθεσίας, μοντάζ;) και γιατί όχι και ένα Οσκαρ. Αυτό θα είναι πραγματικά diverse! Μ.Κ.
Μετά την Lady Gaga του «A Star Is Born» και τον Τομ Γιορκ του «Suspiria», σήμερα την μουσική σκυτάλη ανέλαβε η Sia, γράφοντας τα πρωτότυπα τραγούδια του «Vox Lux». Για κινηματογραφικό φεστιβάλ, η Mostra φέτος συγκέντρωσε ένα φανταστικό μουσικό Line-up. Δ.Δ.
