Στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Γερμανίας - κι ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου άλλωστε - στο φετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα η γερμανική συμμετοχή είναι μόνο μία. Ακόμα πιο απρόσμενα, είναι η ταινία μιας γυναίκας σκηνοθέτη, της Ανε Ζόρα Μπερασέντ, που το 2013 παρουσίασε το ντεμπούτο της στην Berlinale, τις «Δύο Μητέρες», την ιστορία ενός ζευγαριού λεσβιών που θέλουν να κάνουν παιδί. Η νέα ταινία της Μπερασέντ πραγματεύεται και πάλι τη μητρότητα, και πάλι τις γυναικείες επιλογές, αλλά από μια εντελώς διαφορετική, συναισθηματική και ηθική πλευρά.
Η υπόθεση της ταινίας είναι τόσο απλή, όσο οι προεκτάσεις της είναι σύνθετες. Η Αστριντ, διάσημη stand up comedian και ο Μάρκους, ο ατζέντης της, είναι ζευγάρι οκτώ χρόνια κι έχουν ήδη ένα 5χρονο κοριτσάκι. Η Αστριντ είναι και πάλι έγκυος, αλλά σύντομα μαθαίνει ότι το μωρό της πάσχει από το σύνδρομο Down κι επιπλέον θα χρειαστεί εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς μόλις γεννηθεί. Στη Γερμανία, η μητέρα έχει δικαίωμα να διακόψει την κύηση μέχρι να κλείσει τους έξι μήνες - οι 24 βδομάδες του τίτλου - εάν προκύπτουν λόγοι υγείας. Κι έτσι η Αστριντ κι ο Μάρκους θα μπουν σ' ένα τεράστιο δίλημμα: να κρατήσουν το μωρό και να προσπαθήσουν ν' ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις που θα έχει το μεγάλωμά του, ή να σταματήσουν, εφόσον μπορούν;
Το πλεονέκτημα της Μπερασέντ είναι η πρωταγωνίστριά της, η Γιούλια Γεντς που πρωτογνωρίσαμε στο «Οι Μέρες της Ευτυχίας σας Είναι Μετρημένες» το 2003 κι απολαύσαμε ως «Sophie Scholl» αλλά και πέρσι ως «Hannah Arendt», η οποία καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον και τους χαμηλούς, εσωτερικούς τόνους όσο το δράμα εκτραχύνεται. Από την άλλη πλευρά, η ταινία πάσχει δομικά, μια και από τη μέση και μετά επαναλαμβάνεται καθώς τα ίδια διλήμματα, οι ίδιες εντάσεις, οι ίδιες συζητήσεις αρχίζουν για δεύτερη φορά από την αρχή. Πάσχει και ιδεολογικά μια και, ποτισμένη με την προτεσταντική, ενοχική κουλτούρα της Γερμανίδας δημιουργού, φροντίζει να δώσει όλα τα πιθανά «ελαφρυντικά» στην απόφαση της μάνας, αντί να την παρουσιάσει γυμνή, σκληρή κι ειλικρινέστερη.
Ωστόσο οι «24 Βδομάδες» καταφέρνουν κάτι που δεν προκύπτει πια συχνά: να δώσουν τις αφορμές για τη συζήτηση έξω από την αίθουσα, μ' ένα θέμα θαρραλέο που προβληματίζει και τον πιο ανοιχτό θεατή. Από εκείνα που φέρνουν κοντά τις κινηματογραφικές παρέες και που βοηθούν να συζητηθούν θέματα ουσιαστικά. Και μόνο γι' αυτό, αξίζει τα εύσημα, ακόμα κι αν η σκηνοθέτης-σεναριογράφος Μπερασέντ χρειάζεται περισσότερο χρόνο για ν' απελευθερώσει το σινεμά της από τις ευκολίες του μελοδράματος.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2016
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: H Σύνθια Νίξον είναι συγκλονιστική στο «A Quiet Passion» του Tέρενς Ντέιβις
- Berlinale 2016: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ κοιτά «Το Μέλλον» (και βλέπει πιθανό βραβείο)
- Berlinale 2016: Οταν ο Κιγιόσι Κουροσάουα λέει «Creepy» το εννοεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
