Όχι πως έχει σχέση το δροσερό «iZombie» με το νιχιλισμό του «The Walking Dead» σύμπαντος ή με την απόγνωση του «The Returned», μα όλα τους ξεκινούν από την ίδια βασική ιδέα: Πώς θα ήταν αν το τέλος δεν ήταν το τέλος, αν μετά το τέλος υπήρχε ακόμα ζωή;
Το ευχάριστο είναι πως οι ακραία διαφορετικές προσεγγίσεις δίνουν σειρές που δεν έχουν ουσιαστική συνάφεια μεταξύ τους, παρά μόνο την πολύ βασική αυτή που χρησιμοποιήσαμε κι εμείς για να βγάλουμε αυτό το ποστ, επειδή γιορτές είναι, λυπηθείτε μας. Πάμε λοιπόν να ρίξουμε μια ματιά στην τηλεοπτική κατάσταση των ζόμπι αυτή την άνοιξη του 2015 μέσα από τρεις (τέσσερις δηλαδή) σειρές.
Διαβάστε ακόμη: Τα 10 πράγματα που μάθαμε από το πρώτο τρέιλερ του δεύτερου κύκλου του «True Detective»
«iZombie»: Τα ποπ ζόμπι
Το 2015 έχει ξεκινήσει τόσο δυνατά που μια σειρά σαν το «iZombie» ξεκινά και δεν βρίσκουμε καν χρόνο να φωνάξουμε τον ενθουσιασμό μας δυνατά και καθαρά. Η σκέψη μου βλέποντας τα 2 πρώτα επεισόδια ήταν πως είναι το ακριβές είδος σειράς που αν είχα όλη τη σεζόν της διαθέσιμη επί τόπου, δε θα σηκωνόμουν από τον καναπέ αν δεν έβλεπα και το τελευταίο επεισόδιο. Όχι από αγωνία για το τι θα γίνει- ο ‘μύθος’ της σειράς είναι κάτι το σχετικά περιφερειακό ακόμα. Απλά και μόνο επειδή απολαμβάνω τον τόνο της.
(Ίσως αν μπορούσε να ανταλλάξει το Netflix αυτό με το «House of Cards»...;)
Η Λιβ είναι ασκούμενη σε νοσοκομείο του Σιάτλ αλλά αντί να της τύχει κάποιο ρομάντσο α λα «Grey’s Anatomy», είχε την ατυχία να βρεθεί στη λάθος σειρά και αντ’αυτού μετατρέπεται σε ζόμπι. Συμβαίνει. Λάθος μέρος, λάθος στιγμή. Πάει σε ένα πάρτι σε βάρκα, πεθαίνει, και ξυπνάει σαν ζόμπι, με ακατάσχετη πείνα για εγκεφάλους. Προκειμένου να κρύψει το μυστικό και να προστατέψει τους ανθρώπους της μέχρι να βρει τι συμβαίνει, παρατάει τα πάντα, παρατάει και τον μνηστό της (αυτό κατά 99% δεν ήταν λέξη ως τώρα) και πιάνει δουλειά στο νεκροτομείο όπου έχει εύκολη πρόσβαση σε σχετικά φρέσκους εγκεφάλους.
Το catch είναι πως κάθε φορά που τρώει τον εγκέφαλο ενός νεκρού, απορροφά μέρος της προσωπικότητάς του. Αν ήταν κλεπτομανής, θα έχει τάση να βουτάει πράματα. Αν ήταν καλλιτέχνης, θα αρχίσει να ζωγραφίζει. Κι επίσης της έρχονται συνεχώς τύπου Κορντίλια-στο-«Angel» τυχαία οράματα που οδηγούν τον νεαρό ντετέκτιβ του τοπικού αστυνομικού τμήματος στην εξιχνίαση εγκλημάτων. Ακούγεται πολύ «Pushing Daisies» και είναι αρκετά, όμως ακόμα περισσότερο, είναι «Veronica Mars».
Η σειρά έρχεται από τον Ρομπ Τόμας και τη Νταϊάν Ρουτζέρο, το δίδυμο που έτρεχε την αγαπημένη teen noir σειρά για 3 χρόνια συν μία ταινία και, ειλικρινά, μου είχαν λείψει από την τηλεόραση. Η Λιβ (όπως την παίζει η Ρόουζ ΜακΆιβερ) θυμίζει απόλυτα την Κρίστεν Μπελ, στον τρόπο με τον οποίο κουβαλούσε τον εαυτό της μέσα από μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της ιδανικής της πραγματικότητα. Η Λίβ, όπως η Βερόνικα, κάποτε τα είχαν όλα, μια παραμυθένια ζωή γεμάτη υποσχέσεις, μα μια μέρα τα έχασαν όλα και τώρα έχουν μείνει κλεισμένες στον εαυτό τους, χτίζοντας τον κόσμο τους από την αρχή.
Το «iZombie» είναι μια ποπ, ευχάριστη, ελαφρώς πικρή αλληγορία για την κρίση ταυτότητας που σε κοπανάει όταν διαπιστώσεις πως όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους αλλά ίσως αυτός ο δρόμος να μην είναι για σένα. Κι όλα αυτά μέσα από το πρίσμα ενός ανάλαφρα μαύρου χιούμορ και μιας έξυπνης, δροσερής ποπ γραφής. Ρομπ Τόμας, Νταϊάν Ρουτζέρο, μας είχατε λείψει.
Διαβάστε ακόμη: Η επιστροφή των «X-Files»: Τι θέλουμε και τι όχι, τι ελπίζουμε, τι φοβόμαστε...
«The Returned»: Τα αναίτια ζόμπι
To «The Returned» εκπροσωπεί κάθε τι λάθος στο σημερινό entertainment industry. Αποτελεί ριμέικ της εκπληκτικής γαλλικής σειράς «Les Revenants», για μια επαρχιακή κοινότητα που βλέπει με συνδυασμό ανακούφισης και φρίκης, ένα μάτσο πιτσιρίκια που είχαν πεθάνει πριν μερικά χρόνια σε ένα φρικτό ατύχημα με το σχολικό, να επιστρέφουν ξαφνικά σπίτι τους σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Η πρωτότυπη γαλλική σειρά είναι θαυμάσια για λόγους που σχετίζονται σχεδόν αποκλειστικά με τον τόνο. Αυτό που συμβαίνει είναι ανεξήγητο, αλλά το ενδιαφέρον μας εστιάζεται στο πώς αντιδρούν σε αυτή τη μαζική Επιστροφή οι άνθρωποι που είχαν αρχίσει να ξεπερνούν την απώλεια (ή και όχι) και να χτίζουν ξανά τη ζωή τους. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο δείγμα ψυχολογικού τρόμου, γυρισμένου σε έναν απολύτως νηφάλιο τόνο, με υπνωτιστικούς ρυθμούς, υπό μια πνιγηρή περιρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία συνεισφέρει τα μέγιστα το επιβλητικά πένθιμο original score των Mogwai.
Η σειρά έμοιαζε να τα ψιλοχάνει προς το φινάλε της 1ης σεζόν, αλλά κανείς δε το κρατά αυτό εναντίον της, ακριβώς επειδή δεν ήμασταν εκεί για το ‘και τι θα γίνει μετά’ όσο για το ‘πώς αντιδρούν αυτοί οι άνθρωποι’. Ήταν ένα τέλειο, αγνό mood piece για το θάνατο, τις πληγές και το πώς αφήνει πίσω του ανθρώπους ζωντανούς νεκρούς.
Το αμερικάνικο ριμέικ δεν έχει την παραμικρή ιδέα γιατί λειτουργούσε το πρωτότυπο. Ή μπορεί απλά να μην ενδιαφέρεται να αναπαράγει το ύφος, στην οποία περίπτωση ωστόσο θα έπρεπε να το έχει αντικαταστήσει με κάτι διαφορετικό αντί να αναπαράγει τα ίδια επιφανειακά στοιχεία. Δε μπορώ να διανοηθώ πως κάποιος μαγεύτηκε από την ιστορία του «Revenants»! Υπεύθυνος για τη μεταφορά είναι ο Κάρτλον Κιουζ που μετά το «Lost» μας έχει δώσει πολύ τίμια δείγματα pulp διασκέδασης («Bates Motel», «The Strain») αλλά εδώ είναι χαμένος. Η μουσική είναι generic ‘λυπητερά’ κομματάκια, η ασφυκτική σιωπηλή ένταση των συγγενών αντικαθίσταται από λυπημένα πρόσωπα και όλα είναι ένα τσικ πιο βιαστικά, ένα τσικ πιο επιφανειακά, μα αρκετά ώστε απολύτως τίποτα να μη δουλεύει.
Πυροβολήστε το στον εγκέφαλο.
Διαβάστε ακόμη: Zapping: Το φινάλε του «Togetherness», η επαναφορά του «Good Wife» και όταν καλοί ηθοποιοί παγιδεύονται σε άθλιες σειρές
«Fear the Walking Dead»: Τα επερχόμενα ζόμπι
Αυτό είναι το πρώτο teaser για το spin-off του «Walking Dead» (το οποίο πρόσφατα έκατσα και είδα επιτέλους από την αρχή), του οποίου ο τίτλος είναι ο καλύτερος-άθλιος τίτλος της χρονιάς. Στο εξής αυτή τη φόρμα θα χρησιμοποιώ σαν τίτλο για κάθε spin-off ή σίκουελ. To «Fear Cheers» είναι πολύ καλύτερο από το «Frasier», για παράδειγμα. Ή ας πούμε «Fear the Fast and the Furious» είναι τέλειος τίτλος για την τελευταία ταινία της σειράς όταν τελοσπάντων τελειώσει σε 31 χρόνια.
Το «Fear the Walking Dead» έρχεται με μια πολύ ιντριγκαδόρικη spin-off/prequel/midquel/companion ιδέα κι αυτό φαίνεται από το πόσες περιγραφές χρησιμοποίησα για αυτό μόλις τώρα. Κατ’αρχάς θα έχει την Κιμ Ντίκενς για πρωταγωνίστρια, το οποίο ήταν περίπου 37% του λόγου που έκατσα και είδα επιτέλους όλο το «Walking Dead» ώστε να μπορώ να παρακολουθήσω την σειρά-ταίρι του. Αλλά μην το πείτε στην Κιμ γιατί ντρέπομαι.
Η νέα σειρά θα ξεκινά πριν το outbreak αλλά δεν σκοπεύει να είναι όλη prequel. Θα ακολουθεί διαφορετικό γκρουπ από επιζήσαντες, όμως σε πολλά σημείο, φυσιολογικά, θα μας δείχνει γνώριμα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Θα βλέπουμε πράγματα που θα αναγνωρίζουμε από την αρχική σειρά, αλλά θα έχουμε οδηγηθεί εκεί αλλιώς. Αυτό είναι ήδη πολύ ενδιαφέρον, αλλά ο Ρόμπερτ Κέρκμαν δηλώνει πως δεν θα μείνει εκεί, καθώς σκοπεύει να δει το spin-off να φτάνει χρονικά τη μητέρα σειρά.
Εν ολίγοις, πώς είναι αυτό που κάνει το «Walking Dead» τόσο αποτελεσματικά; Που σε οδηγεί σε ένα σημείο της ιστορίας, πατάει παύση, και σε γυρνάει μερικές βδομάδες ή μήνες πίσω ακολουθώντας το νήμα από την οπτική ενός εντελώς άλλου χαρακτήρα, ξαναφτάνοντας στο σημείο που μας είχε αφήσει έχοντας αλλάξει τελείως τις ισορροπίες; Κάτι τέτοιο, αλλά σε επίπεδο σειρών. Τίποτα καλύτερο για να γεμίσει το πολύμηνο κενό ανάμεσα στις σεζόν του «Walking Dead».
Και μιλώντας για αυτό...
Διαβάστε ακόμη: Το «Fear the Walking Dead» υπόσχεται μια «καλή μέρα» στους κατοίκους του Λος Αντζελες
«The Walking Dead»: Τα μπλοκμπάστερ ζόμπι
Η σεζόν 5β ήταν εξαιρετική. Το φινάλε μπορεί να ήταν σε 2-3 σημεία περισσότερο σχηματικό από ό,τι όφειλε (ο όλος μηχανισμός συγγραφής των όσων συνέβησαν στο νυχτερινό συμβούλιο στα τελευταία λεπτά της σεζόν ήταν ελαφρώς πρόχειρος) αλλά το σύνολο των επεισοδίων έστησαν πιστευτά και πετυχημένα ένα σενάριο αντιστροφής των όσων μας δείχνει η σειρά ως σήμερα. Δηλαδή τον Ρικ και την ομάδα του ως την εξωτερική απειλή που οι ίδιοι φοβόντουσαν δύο με τρεις σεζόν πριν.
Ακόμα και βλέποντας όλες τις σεζόν της σειράς τη μία πεταμένη πάνω στην άλλη μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, οι 4 και 5 του Σκοτ Γκιμπλ ξεχωρίζουν θριαμβευτικά από ό,τι προηγήθηκε και, όπως συνέβη και με την 4, έτσι και στην 5 το δεύτερο μισό έχτισε σε ό,τι είχε προηγηθεί ανατρέποντας δεδομένα και προσδοκίες. Τις 3 πρώτες σεζόν τις έβλεπα σαν αγγαρεία, τώρα δε βλέπω την ώρα για να έρθει η επόμενη.
Ή έστω το spin-off, υποθέτω.
Διαβάστε ακόμη:
- Τα 10 πράγματα που μάθαμε από το πρώτο τρέιλερ του δεύτερου κύκλου του «True Detective»
- 8 Απριλίου 2015: Η μέρα που περίμεναν όλοι οι φανατικοί θαυμαστές του «Lost»
- Τι θα ήταν το «Twin Peaks» χωρίς τον Ντέιβιντ Λιντς; #SaveTwinPeaks
- Η επιστροφή των «X-Files»: Τι θέλουμε και τι όχι, τι ελπίζουμε, τι φοβόμαστε...
