[Στο κείμενο αναφέρονται λεπτομέρειες από τα φινάλε των σειρών «Game of Thrones», «Veep» και «The Shield».]
Μετά από χρόνια διαρκών βραβεύσεων και μικρών δημιουργικών αναταράξεων, η σειρά του ΗΒΟ επιτέλους τα κατάφερε. Εφτασε στο τέλος με μια τολμηρή απότομη στροφή λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού, ξεσκεπάζοντας μια για πάντα αυτό που πιστεύει πως κρύβει μέσα της η πολυσυζητημένη, ηθικά γκρίζα ηρωίδα της, αποκαλύπτοντάς την ως στυγνή villain που δε θα διστάσει να υποταχθεί στα πιο χαμηλά της ένστικτα προκειμένου να καταφέρει να σκαρφαλώσει στον θρόνο που πάντα ήθελε.
Ναι, η Σελίνα Μάγιερ τα κατάφερε.
Το τελευταίο επεισόδιο της σειράς μπορεί να απέχει πολύ από τον τρόπο με τον οποίο δομεί της ιστορίες του ο δημιουργός Αρμάντο Ιανούτσι (που αποχώρησε μετά το πέρας της 4ης σεζόν, μάλλον της κορυφαίας του show), στοχεύοντας για ένα καθαρό φινάλε με δραματουργικήλύση, επίλογο και κλείσιμο κύκλων για ένα μάτσο χαρακτήρες, κάτι που τον Ιανούτσι αφήνει μάλλον αδιάφορο, προτιμώντας πάντα την απόγνωση μιας χαοτικής ενέργειας δίχως την παραμικρή φόρα προόδου. Ομως είναι συνεπές ως προς το πνεύμα της σατιρικής του ματιάς, ενός κυνισμού που σπάει κόκαλα, σε ιστορίες με πολιτικούς που δεν έχουν καν ιδέα προς τα πού φυσάει η ηθική τους και με καταστάσεις που μοιάζουν ανίκανες να εξελιχθούν προς τα όποια επόμενα στάδιά τους.
Διαβάστε ακόμη: Πότε ακριβώς σταμάτησε να μας ενθουσιάζει το «Black Mirror»;
Στο κέντρο αυτής της κόλασης είναι η Σελίνα της Τζούλια Λούις Ντρέιφους, βραβευμένης για κάθε σεζόν της σειράς με Εμμυ, σε μια από τις σπάνιες κατ’επανάληψη βραβεύσεις με τις οποίες είναι ειλικρινά τόσο πολύ δύσκολο να διαφωνήσεις. Η Σελίνα πάντα ήταν μισογύνης και αρπακτικό, δίχως ικμάδα ικμάδα ηθικής, ευθύνης και ιδεολογίας στο πετσί της. Αν οι καταστάσεις την έφερναν συχνά στην σωστή πλευρά της Ιστορίας, αυτό οφειλόταν κυρίως στο ότι η Ιστορία (ειδικά η περήφανη Αμερικάνικη Ιστορία του θεάματος και της εμμονής με τις δραματικές ευκολίες) δεν πολυασχολείται με τα ψιλά γράμματα. Ισως να μην ξέρει καν να διαβάζει.
Καθώς η σεζόν κυλά προς την τελευταία της ώρα, αφιερώνοντας αυτή την τελική της ευθεία όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο σε μια τελευταία προσπάθεια της Σελίνα να κερδίσει την προεδρία, η σειρά μεταμορφώνεται όλο και περισσότερο σε κάτι σαν την προτελευταία σεζόν του «West Wing» (με την αντίστοιχη προεκλογική διαδικασία που κορυφώνεται με τον ίδιο τρόπο σε ένα χαοτικό συμβούλιο των Δημοκρατικών) απλώς με την sappy αισιοδοξία εκείνου του σόου να αντικαθίσταται πλήρως από τον απέλπιδα κυνισμό του κόσμου του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν.
Και σε αυτή την πορεία, η Σελίνα είναι και Λιτλφίνγκερ, και Καλίσι τελικού σταδίου, μαζί.
Διαβάστε ακόμη: Το «Chernobyl» είναι μια δυσβάσταχτη -και αναγκαία- ιστορία απόλυτης καταστροφής
Στο τελευταίο επεισόδιο, δεν της έχει μείνει καν τίποτα να ξεπουλήσει. Χρησιμοποιεί σαν τελειωτική βολή απέναντι στον Τομ Τζέιμς του Χιου Λόρι με κυνικό τρόπο μια #meToo στιγμή και εκμεταλλεύεται μια εντελώς τυχαία προοδευτική της συμβολική στάση χωρίς να έχει καν συναίσθηση ότι την έπραξε (το θέμα με τις τουαλέτες), την ίδια ώρα που υπόσχεται να καταργήσει τον γάμο ομοφύλων για να εξασφαλίσει τη στήριξη μιας πολιτείας. Μέσα σε μια σύντομη αλληλουχία σκηνών, η Σελίνα ξεπουλά κοινωνικά δικαιώματα, οικολογία και οικονομική πολιτική, παραδίδοντας ταυτόχρονα τη θέση του αντιπροέδρου σε έναν μανιακό τραμπίσκο που ξεφωνίζει ακαταλαβίστικες αρλούμπες περί τρομοκρατικών ισλαμικών μαθηματικών σαν μια μίξη βουλευτών/τηλε-εμπόρων του Τηλεάστυ και δαιμόνιων τουβλορεπόρτερ τύπου ΣτέφανουΧίου.
Η Ντρέιφους πάντα παρέδιδε τις στιγμές κυνισμού του χαρακτήρα της με αμεσότητα και αιχμηρότητα όμως ο τρόπος που εδώ ζωντανεύει και ταυτόχρονα μεταμορφώνεται σε ένα πλάσμα τρομακτικά αφοσιωμένο στο στόχο, σα λύκος που μύρισε φαγητό μες στο σκοτάδι, της δίνουν(απίστευτο, αλλά κι όμως) ένα ακόμα ερμηνευτικό επίπεδο σε μια ήδη αλάνθαστη ενσάρκωση. Για την τελευταία της πράξη προδοσίας, φορτώνει στον Γκάρι μιας διαχειριστική ατασθαλία που θα την κατέστρεφε, θυσιάζοντας τον μόνο άνθρωπο που ουσιαστικά την αγάπησε ποτέ,την ώρα που ο ένας με τον άλλον, ακόμα και οι πιο βαριεστημένοι, μισθοφορικά αποϊδεολογικοποιημένοι αυλικοί της πέφτουν σε απόγνωση για τις επιλογές της.
Καθώς η σεζόν κυλά προς την τελευταία της ώρα, αφιερώνοντας αυτή την τελική της ευθεία όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο σε μια τελευταία προσπάθεια της Σελίνα να κερδίσει την προεδρία, η σειρά μεταμορφώνεται όλο και περισσότερο σε κάτι σαν την προτελευταία σεζόν του «West Wing» (με την αντίστοιχη προεκλογική διαδικασία που κορυφώνεται με τον ίδιο τρόπο σε ένα χαοτικό συμβούλιο των Δημοκρατικών) απλώς με την sappy αισιοδοξία εκείνου του σόου να αντικαθίσταται πλήρως από τον απέλπιδα κυνισμό του κόσμου του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν.»
Το«Game of Thrones» βρέθηκε στα πυρά των θεατών φέτος χάρη στον παντελώς άτσαλο και πρόχειρο τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τη μετάβαση του χαρακτήρα της Ντενέρις, από ηθικά γκρίζα πανίσχυρη στρατηγός σε αιμοσταγή δικτάτορα μέσα στο εύρος ενάμιση επεισοδίωνκαι 3-4 ξεκαρδιστικά on the nose κομματιών διαλόγου. Σε εκείνη την περίπτωση, ο αρχικός δραματουργικός στόχος του λογοτέχνη, οι διαθέσεις (ή οι ικανότητες) των σεναριογράφων, και η διαχρονική απεικόνιση της ηρωίδας από την ηθοποιό Εμίλια Κλαρκ, μοιάζουν όλατους στοιχεία ασύμβατα, σα να προέρχονται όλα από διαφορετικά παράλληλα σύμπαντα. Η κορύφωση, ως εκ τούτου, έμοιαζε να έχει έρθει από το πουθενά, γιατί ως θεατές δεν ξέραμε ποιο ακριβώς από τα διάσπαρτα, αντικρουόμενα στοιχεία έπρεπε να πιστέψουμε.
Ητελευταία σεζόν του «Veep» είναι το τέλειο κατάμαυρο κρεσέντο. Η Σελίνα επιτρέπει σε κάθε της θλιβερό ένστικτο και σε κάθε της ανήθικο οστό όχι απλά να έρθει στην επιφάνεια, αλλά να γίνουν πυρομαχικά της σε έναν αγώνα χωρίς ιερό και όσιο. Ξεπουλά τα πάντα,αλλά ξέραμε ήδη πως δεν την νοιάζει πραγματικά τίποτα. Αυτό δεν κάνει ετούτη την τελική πράξη ηθικής βίας πιο ευκολοχώνευτη. Σα να βλέπουμε την τελική πράξη της σπουδαία αστυνομικής τραγωδίας «The Shield», με τον Βικ Μάκι να ξεπουλά ή να αφήνει νεκρό κάθε τουσύμμαχο και καταλήγοντας περιτριγυρισμένος από μια επίγεια κόλαση φτιαγμένη ειδικά για τον ίδιο, αλλά αρκεί που επιβιώνει με τα μάτια πάντα στον -όποιο- στόχο, έτσι κι η Σελίνα αποτελεί την ιδανική, αποκαρδιωτική ενσάρκωση, το υπερεγώ της σύγχρονης πολιτικήςανηθικότητας.
Στοτέλος κάθεται στο θρόνο αλλά γύρω της υπάρχουν μόνο αποκαϊδια.
Διαβάστε ακόμη: «Game of Thrones», Κύκλος 8, Επεισόδιο 6: Σημειώσεις μετά το φινάλε
Στο μέλλον, στον απολαυστικό επίλογο, 24 χρόνια μετά, την ώρα της κηδείας της τα γνώριμα γερασμένα πρόσωπα είναι όλα εκεί. Η Σελίνα υπηρέτησε μόνο μία θητεία και ο κόσμος την θυμάται επειδή κατήργησε τον γάμο ομοφύλων. Δίκαιο legacy. Η πολύ πιο ικανή αντίπαλόςτης (που θα μπορούσε να είναι εκείνη η αντι-πρόεδρός της αντί του σαλεμένου Τζόνα αν η ίδια δεν ήταν μισογύνης) υπηρέτησε δύο θητείες και Έκανε Έργο. Το ρεπορτάζ από το μέλλον μας αφήνει πίσω μια νότα χλιαρής, συγκρατημένης αισιδοξίας για το ότι τελικά, μεκάποιο τρόπο, δεν είναι πάντοτε όλα, μόνο, μαύρα- άλλη μια παράλληλος με το (πολύ καλό) αντίστοιχο επιλογικό μοντάζ του «Game of Thrones».
Ο Τόνι Χέιλ, σε μια σύντομη αλλά βαρύτατη εμφάνιση, περνά από την κηδεία ως Γκάρι, πιστός ακόμα στο πρόσωπο που τον πρόδωσε. Είτε εμφανιζόμενος για λίγα λεπτά στον επίλογο μιας κωμωδίας είτε δίνοντας τη φωνή του στον Φόρκι, αυτός ο τελευταίος μήνας αποτέλεσεμια φανταστική επίδειξη των δυνατοτήτων του Χέιλ να μας βυθίσει σε υπαρξιακή δίνη απλώς με λίγες λέξεις του. Κι αυτό ερχόμενο ως επιστέγασμα της δεδομένης του ικανότητας για σαρωτικά σουρεαλιστική κωμική ενέργεια. Είναι ό,τι κοντινότερο έχουμε σήμερα στον ΡόμπινΓουίλιαμς;
Σε κάθε περίπτωση, η σειρά ολοκληρώνεται, στο τέλος ενός μπαράζ χαοτικών αποπνικτικών αστείων, όπου ο σουρεαλισμός γίνεται όπλο του Κακού σε αυτή τη σύγχρονή μας δυστοπία, με ένα απλό, καθαρό γκαγκ. Με ένα μάτσο στρατιώτες να μη έχουν ιδέα τι να κάνουν με μιακρύπτη σε σχήμα αιδοίου. Κάποια πράγματα, είναι υπεράνω πολιτικής.
Και τελικά, το «Veep» υπήρξε υπεράνω τάσεων, προσώπων και εποχών. Οταν μετά την μέτρια πρώτη σεζόν βρήκε για τα καλά τα πατήματά του, μπορούσε με αξιοθαύμαστη συνέπεια να είναι σπαρταριστά σουρεαλιστικό και ατρόμητα αστείο, όσο και εξουθενωτικά, ανεξέλεγκτα κυνικό.
Η Σελίνα Μάγιερ το οδήγησε σίγουρα και ατρόμητα, προς τη μόνη του λογική κατάληξη. Dracarys.
