Ο 3ος κύκλος του «True Detective» συνοδευόταν από ένα βάρος που δεν του ανήκε. Ηταν τόσο μεγάλη η επιτυχία της πρώτης σεζόν και τόσο παταγώδες φιάσκο η δεύτερη, που όλοι περιμέναμε με μικρές ή και μεγαλύτερες επιφυλάξεις την τρίτη. Το ότι επέστρεφε στο σενάριο ο Νικ Πιτσιλάτο, ο δημιουργός της σειράς, ήταν καθησυχαστικό. Αλλά, έφτανε αυτό.
Τώρα που το «True Detective 3» έκανε την πρεμιέρα του με ένα πρώτο, διπλό, επεισόδιο μπορούμε να αναπνεύσουμε ελεύθερα. Αν μπορούμε σε κάτι να εναντιωθούμε είναι οι πολύ αργοί ρυθμοί του. Ομως δεν μας νοιάζει, θα περιμένουμε. Γιατί πρόκειται για μία θριαμβευτική επιστροφή στη φόρμα του πρώτου κύκλου . Τόσο στην αισθητική, όσο και στην ουσία - στην αφήγηση, την ιστορία και τη δυναμική των χαρακτήρων.
The Deep South Μετά την Καλιφόρνια και την επιχειρηματική διαφθορά που προσπάθησε να εξερευνήσει το «True Detective 2», ο τρίτος κύκλος επιστρέφει στον αμερικανικό νότο. Εκεί που ανήκει. Εκεί που ελλοχεύει η πιο μυστηριώδης, η πιο σκοτεινή, η πιο (ξε)χασμένη πλευρά της Αμερικής. Με κατοίκους βαθιά επηρεασμένους από τις προκαταλήψεις (ταξικές, φυλεκτικές, θρησκευτικές), χτυπημένους από την ανεργία, διαλυμένους από το αμερικάνικο όνειρο που δεν έφτασε ποτέ στον τόπο τους, τους ξέχασε.
Η πλοκή της ιστορίας κινείται σε τρεις χρονικές στιγμές: το 1980, το 1990 και το 2015. Παρακολουθούμε τον ντετέκτιβ Γουέιν Χέις (και τον συνεταίρο του Ρόλαντ Γουέστ, να τοποθετείται απέναντι σ' ένα έγκλημα που συγκλόνισε την μικρή του κωμόπολη, έξω από το Αρκανσο: έτσι όπως το ζει το 1980, έτσι όπως το επανεπισκέπτεται όταν προκείπτουν νέα στοιχεία το 1990, κι έτσι όπως το αφηγείται, ηλικιωμένος πια, στην κάμερα μιας δημοσιογράφου το 2015.
Η υπόθεση αφορά στην εξαφάνιση δύο παιδιών (ενός μικρού αγοριού και της αδελφής του). Το αγοράκι βρίσκεται νεκρό, μετά από κάτι που μοιάζει με τελετουργία μαύρης μαγείας, ενώ το κοριτσάκι εξαφανίζεται εντελώς. Ο τρόπος που αντιδρά η τοπική κοινωνία απέναντι στο έγκλημα (τι σόι γυναίκα είναι μια μάνα που απατά τον άντρα της, σε τι σκοτεινές κάστες έχουν μπλέξει οι νέοι που ακούν death metal και πίνουν αλκοόλ τα βράδια στα δάση κλπ), η δυναμική του λευκού και του αφροαμερικανού ντετέκτιβ στο να πλησιάσουν τους κατοίκους ή και να πείσουν τους ανωτέρους τους - όλα έχουν μεγαλύτερο ακόμα ενδιαφέρον και από τον ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος. Γιατί η πένα του Πιτσιλάτο, διεισδύει βαθιά (κι ακόμα είμαστε στην αρχή) σε όσα έχουν φτάσει την Αμερική, στην Αμερική του Τραμπ.
«Τhe West Memphis Three»: Ο Πιτσολάτο μοιάζει να εμπνέεται από αληθινά περιστατικά. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, λίγο έξω από το Αρκανσο (5 ώρες από την πόλη που τώρα το σενάριο τοποθετεί τον 3ο κύκλο) τρεις έφηβοι κατηγορούνται ότι σκότωσαν τρία παιδιά. Οι Ντέμιεν Εκολς, Τζέσι Μισκέλι Τζούνιορ και Τζέισον Μπόλντγουιν καταδικάστηκαν το 1994 (οι δύο σε ισόβια κι ο ένας εις θάνατον) για την εκτέλεση τριών παιδιών κατά τη διάρκεια «σατανιστικών τελετών». Η υπόθεση πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις, γιατί σε αρκετά σημεία ήταν αβάσιμη κι είχε αρκετές μαύρες τρύπες. Πολλά ντοκιμαντέρ έχουν γυριστεί προσπαθώντας να τη διαλευκάνουν (με διασημότερο το «Paradise Lost» του Μπρους Σινόφσκι) και πολλοί διάσημοι πήραν θέση απαιτώντας πιο ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία για την καταδίκη τριών εφήβων που «απλά άκουγαν heavy metal». DNA test στα οποία υποβλήθηκαν οι φυλακισμένοι πριν από λίγα χρόνια έσπειραν περισσότερες αμφιβολίες για το αν η δικαιοσύνη είχε συλλάβει τους πραγματικούς δράστες. Μια νέα δίκη ακύρωσε τις πρώτες ποινές και εφόσον οι κρατούμενοι είχαν υπηρετήσει ήδη 18 χρόνια, το δικαστήριο απλά τους έδωσε 10 ακόμα με αναστολή. Παραμένει όμως το ερώτημα: ποιος σκότωσε αυτά τα παιδιά;
Ετοιμος για κάτι πιο pop Oι αναφορές στην ποπ κουλτούρα της εποχής μοιάζουν να είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ιστορίας. Η πυκνή πένα του Πιτσιλάτο είναι αποφασισμένη να αποτυπώσει το κλίμα, την ατμόσφαιρα και την παράνοια μιας γενιάς που μεγάλωσε ώστε να κατηγορεί το pop culture ως τον κακό δαίμονα πίσω από διάσημα εγκλήματα. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι ο δολοφόνος/τρομοκράτης «άκουγε μέταλ», «έπαιζε βίαια video games», «έβλεπε Ταραντίνο» κλπ; O 3ος κύκλος του True Detective είναι πλούσιος σε μεγάλες και μικρές τέτοιες αναφορές και λεπτομέρειες: από τα εξαφανισμένα πιτσιρίκια που έπαιζαν «Dungeons & Dragons» (το war game φαντασίας που στηρίζεται σε role playing και είχε γίνει εμμονή πριν από 2-3 δεκαετίες) μέχρι τους «ενόχους» που ακούν psychedelic και metal μουσικές. «Τι είναι αυτό που φοράς; Κάτι σατανικό;» λέει σε κάποια στιγμή ο Στίβεν Ντορφ σ' έναν έφηβο που τον ανακρίνει. «Απλά μια μπάντα» του απαντά μουδιασμένος. Ο Πιτσιλάτο έχει εμπλουτίσει το σάουντρακ της σειράς με Black Sabbath, AC/DC, αλλά και post-punk, goth και rock – δίνοντας όλο το φάσμα της δεκαετίας του 80.
Αμαρτίες γονέων Το πλαίσιο της ιστορίας είναι σαφές. Κι ένοχο. Μπορεί τα νέα παιδιά να είναι στο μικροσκόπιο της έρευνας, αλλά όλοι οι ενήλικοι έχουν μόλις βγει από ένα καταλυτικό για την Αμερική ιστορικό γεγονός. Πολλοί χαρακτήρες (γείτονες, ύποπτοι, γονείς, αλλά και οι ντετέκτιβ) είναι βετεράνοι του Βιετνάμ. Στις αρχές του 1980 που ξεκινά η πλοκή, κανείς δεν έχει αφήσει πίσω του τη σκοτεινή αυτή περίοδο. Ολοι έχουν αιματοβαμμένα χέρια. Κι ενοχές και εφιάλτες. Τι αναγκάστηκαν να κάνουν εκεί, και τι κουβάλησαν σπίτι με τις αποσκευές τους, ίσως να είναι το κλειδί της ιστορίας. Ειδικά, αυτό το τελευταίο. «Τι κουβάλησαν σπίτι». Γιατί, πολλοί δεν έχουν σπίτι. Διαλυμένες οικογένειες. Γυναίκες που έχουν πάρει τα παιδιά και τους έχουν αφήσει πίσω. Κράτος που δεν τους έχει φροντίσει. Αντί για τιμημένοι υπερασπιστές της πατρίδας, οι πρώτοι που ο γείτονας θα καταγγείλει ως «παράξενους», «βίαιους», «ύποπτους».
Mαχερσάλα Αλι Ολοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί - από τον Στίβεν Ντορφ, μέχρι την καταπληκτική κόρη της Μέριλ Στριπ, Μάμι Γκάμερ, σε ρόλο της white trash μάνας. Ομως, δεν έχουμε λόγια για τον Αλι. Οχι μόνο γιατί ερμηνεύει αβίαστα έναν (βασανισμένο κι ένοχο) άντρα, σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες της ζωής του, έχοντας το ταλέντο, το βάρος και τη σωστή θερμοκρασία του ρόλου, κάθε στιγμή. Αλλά γιατί, επιπλέον, προσδίδει μία φοβερή αξιοπρέπεια στον ήρωά του - όσο ακόμα δεν έχουμε πειστεί ότι κι αυτός δεν είναι ένοχος. Ευθυτενής, αγέρωχος, με έναν παλιομοδίτικο αέρα που θυμίζει έντονα Σίντνεϊ Πουατιέ, ο Αλι στέκεται ως ο ηθικός άξονας όλων όσων περιμένουμε να συζητηθούν.
Ελπίζουμε η συνέχεια να μας δικαιώσει. Ηδη βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τα επεισόδια για τις ιστορικές, λογοτεχνικές και μουσικές αναφορές του Πιτσιλάτο.
Διαβάστε περισσότερα:
