Τα επεισόδια, οι δικαστές κι ο Γουίλ Γκάρντνερ: Aποχαιρετισμός στο «The Good Wife»

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν φέρνεις στο μυαλό σου το «Good Wife»;

Η κληρονομιά της σειράς είναι κάτι που σίγουρα θα κρίνεται και θα ζυγίζεται αρκετό καιρό, από τις φοβερές 2 πρώτες σεζόν, στην θρυλική 5η, στο ξεφούσκωμα και τους τσακωμούς της 6ης, στο φινάλε που δίχασε. Hταν μια σειρά συχνά άνιση, αλλά ασταμάτητα φιλόδοξη, μια πολιτική όπερα ντυμένη με το μανδύα δικαστικού procedural, που άγγιξε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα άλλοτε με τρόπο συναρπαστικό, άλλοτε θαρραλέο, άλλοτε εξοργιστικό (ήταν πάντοτε, μια απίστευτα Λευκή σειρά με ό,τι αυτό συνεπάγεται), μα ποτέ ικανοποιημένη με τον εαυτό της.

Το «Good Wife» των Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ πολύ απλά δεν έκατσε ποτέ ήσυχο στα αυγά του κι αυτό ήταν που το διαχώρισε από σχεδόν κάθε άλλη σειρά της συνωμοταξίας του. Εισήγαγε χαρακτήρες και καταστάσεις ξεκλεμμένους από τα πρωτοσέλιδα (ποια υπόθεση πολιτικού σου θυμίζει το «καλή σύζυγος στέκεται στο πλευρό του ισχυρού ψεύτη άντρα της»; διάλεξε μια από όλες) για να τις ανάγει σε μια εξερεύνηση ηθικής, συμβιβασμών, παιχνιδιών ισχύος, προσωπικού και επαγγελματικού, κι όλα μέσα από την οπτική μιας γυναίκας που διεκδικεί (και γενικώς αναζητεί) τη θέση της μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό μας οικοδόμημα.

Οι πλοκές υπήρξαν συχνά ακατανόητες και συχνότερα καθηλωτικές. Οι Κινγκς δεν επέτρεψαν ποτέ στο οικοδόμημά τους να λιμνάσει, κι αυτό είχε αποτέλεσμα που ισορροπούσε πάντα ανάμεσα σε μια αίσθηση πως τα πάντα μετράνε και σε μια αίσθηση πως τίποτα δε μετράει. Χαοτικό; Προτιμώ να το σκέφτομαι ως αληθινό και φιλόδοξο.

Ταυτόχρονα, η δομή του procedural υπηρετήθηκε με συνέπεια ως το τέλος, πετυχαίνοντας έναν ταυτόχρονο θρίαμβο δομής και αισθητικής και ρυθμού που πολύ απλά δεν περιμέναμε πως θα βλέπαμε ξανά στην ελεύθερη τηλεόραση στη διάρκεια των ‘10s, την εποχή δηλαδή του streaming και των προσεκτικά κατασκευασμένων σεζόν των 12 επεισοδίων. Ενα επεισόδιο του «Good Wife» μπορούσε να σε μαγεύει με το χιούμορ και το δράμα, με πλοκές που αφορούσαν διαζύγια ή εκλογές, με χαρακτήρες γνωστούς ή φρέσκους, με πολυεπίπεδες μάχες δύναμης που έπαιζαν διακριτικά στη διάρκεια 15 επεισοδίων ή με αυτοτελείς διαμάχες στην αίθουσα ενός δικαστηρίου.

Το «Good Wife» ήταν τόσα πολλά πράγματα, και τα περισσότερα από αυτά τα πράγματα, ήταν με τον σωστό τρόπο. Σημαντικό αλλά ποτέ συνεπαρμένο με την Σημαντικότητά του, βαρύ και ανάλαφρο, πολυεπίπεδο και απολαυστικό, κυνικό και ρομαντικό, προσωπικό και κοινωνικό. Και, όπως πολλά ακόμα υπέροχα πράγματα, ένα εν τέλει σπουδαίο έργο του οποίου τη σπουδαιότητα αργήσαμε να αντιληφθούμε εξ ολοκλήρου. Δε βλέπω την ώρα να το επισκεφθώ ξανά στο μέλλον, αλλά ως τότε, να μια αποτίμηση πολλών κατηγοριών. Οπως του αρμόζει.

Τα 5 επεισόδια

3 από τα 5 επεισόδια που επιλέξαμε εδώ, παίχτηκαν το 2013. Μάλλον όχι τυχαία λοιπόν που εκείνη τη χρονιά βάλαμε τη σειρά στο #1 του τοπ-10 μας.

5. 5x10, «Decision Tree». Ένας πελάτης, που παίζει ο πάντα υπέροχος Τζον Νομπλ, αφήνει στην Αλίσια πολλά λεφτά στη διαθήκη του. Το επεισόδιο μπλέκει περίτεχνα, και συχνά επίπονα, σκηνές φλάσμπακ με τον Νομπλ, σκηνές από το παρόν όπου ο πληγωμένος Γουίλ Γκάρντνερ κατηγορεί την Αλίσια πως εκμεταλλεύτηκε συναισθηματικά τον πελάτη της, και σκηνές εσωτερικού διαλογισμού του Γουίλ που προσπαθεί να επεξεργαστεί τα συναισθήματα πόνου, θυμού και πάθους.

4. 3x14, «Another Ham Sandwich». Ο Γουίλ δικάζεται και ως αποτέλεσμα τα πάντα γύρω του τραντάζονται συθέμελα, από προσωπικούς δεσμούς μέχρι εργασιακούς συσχετισμούς. Επειδή, φυσικά, η σειρά λέει ξανά και ξανά, ο διαχωρισμός προσωπικού και επαγγελματικού δεν υφίσταται καν.

3. 2X17, «Ham Sandwich». Το επεισόδιο που έφερε τον πρώτο σεισμό στα θεμέλια της σειράς και ταυτόχρονα η ολοκλήρωση του αρχικού σχεδιασμού των Κινγκς: Από την πρώτη στιγμή ήξεραν πως η Καλίντα κι ο Πίτερ είχαν κοιμηθεί μαζί κι εδώ, ύστερα από ένα επεισόδιο τρομερά αγωνιώδες (ως προς τα εσωτερικά της εταιρείας) και αριστοτεχνικά προσωπικό (ως προς τον χαρακτήρα της Καλίντα), η αλήθεια αποκαλύπτεται σαν βόμβα. Η σειρά δε θα ήταν ποτέ ξανά ίδια. Ποτέ δεν παρέμενε ίδια δηλαδή, αλλά εδώ το ανακοίνωσε από τα μεγάφωνα.

2. 4x14, «Red Team, Blue Team». Για μια εσωτερική υπόθεση η ομάδα χωρίζεται σε αντιμαχόμενες πλευρές, με Αλίσια και Κάρι εναντίον του Γουίλ και της Νταϊάν. Ένα αυτοτελές επεισόδιο, αποτέλεσμα της γεμάτης σπίθες χημείας ανάμεσα σε 4 φανταστικά σχηματισμένους χαρακτήρες, είχε ως αποτέλεσμα το μυθικό σχίσμα που ακολούθησε στην 5η σεζόν.

1. 5x05, «Hitting the Fan». Το φρενήρες επεισόδιο όπου ο Γουίλ καταλαβαίνει τα σχέδια της Αλίσια και του Κάρι, η φίρμα διαλύεται στα δύο και οι δύο πλευρές αντιμάχονται η μία την άλλη με ό,τι όπλα βρίσκουν μπροστά τους. Το μόνο που λείπει από αυτό το αριστούργημα είναι τενόροι να περιγράφουν την πλοκή τραγουδιστά.

Μια μικρή αποτίμηση του φινάλε σε 5 σημεία

Η Αλίσια καταλήγει σε μια συνθήκη πανομοιότυπη με αυτή που ξεκινά τη σειρά, όμως το ταξίδι της την έχει αλλάξει πλήρως. Έχει πολλάκις συμβιβαστεί ηθικά και έχει ολοκληρώσει ένα κάποιο είδος Anti-Hero’s Journey. Κρατά πάλι το χέρι του Πίτερ, έχει πάλι το ίδιο δυσανάγνωστο πρόσωπο, βρίσκεται πάλι στον ίδιο διάδρομο. Μα ετούτη τη φορά ξέρει τι πρέπει να κάνει για να βγει κερδισμένη από αυτή την ιστορία. Αφήνει πίσω τον Πίτερ, ξυπνά στην δίχως Τζέισον πραγματικότητα, αποχαιρετά το όνειρο του Γουίλ, σκουπίζει τα δάκρυα και ξεκινά ένα νέο στάδιο της διαδρομής της. Προς τα κάπου.

Η επιστροφή του Γουίλ ήταν αληθινά απαραίτητη. Ως φάντασμα, ναι, στα γκρεμίσματα των παλιών γραφείων, ναι, φυσικά. Απαραίτητη όχι μόνο επειδή αποτελεί ενός είδους σύμβαση για κάθε series finale, αλλά και επειδή υπογράμμισε την αλήθεια αυτής της σχεδόν-σχέσης που όλοι λατρέψαμε. Όσο ήταν απτή, η Αλίσια την έδιωχνε μακριά. Η γοητεία βρίσκεται στην ουτοπική της, άφθαρτα ονειρική διάσταση. Ο μυθικός Γουίλ θα είναι για πάντα το απόλυτο ship goal, γιατί δεν είναι πια εκεί.

Το έκανε ο Πίτερ; Η σειρά ξοδεύει τόση πολλή ενέργεια χορεύοντας άτσαλα γύρω από το κεντρικό, «το έκανε ή όχι;» γεγονός, ακριβώς επειδή ο στόχος της είναι να μας φωνάξει την αβεβαιότητα μες στα μούτρα. Το έκανε; Μάλλον. Μπορεί και όχι. Αλλά μάλλον ναι. Δεν έχει και τόση σημασία. Ο Πίτερ πάντα κάτι θα (έχει) κάνει. Αυτό είναι που έχει την σημασία.

Η Νταϊάν τώρα έχει καταστραφεί και από τον Πίτερ (όταν την απέρριψε ως Δικαστή) και από την Αλίσια (η οποία βάζει το γάμο της Νταϊάν κάτω από εκτυφλωτικό φως της αμφιβολίας). Ο Κάρι για να σωθεί τα παράτησε όλα και πήγε να δουλέψει ως καθηγητής. (Στηρίζω.) Η Καλίντα (θα) αγνοείται. Ο Πίτερ μπαίνει (χωρίς να μπει) φυλακή κι η Αλίσια κληρονομεί τους χρηματοδότες του και την καθοδήγηση του Ιλάι. Το φινάλε αυτό ολοκληρώνει την απρόσμενη προσθήκη του «Good Wife» στο είδος της τηλεοπτικής αντι-ηρωικής μυθολογίας και είναι, νομίζω, όσο πιο κοντά θα μπορούσε να φτάσει στο τέλος του «The Shield» χωρίς να βγάλει όπλο.

Κι όπως και το «Shield», τελειώνει εν κινήσει, πάνω σε -μια κάποια- δράση, με την Αλίσια να κινείται αποφασιστικά προς μια άγνωστη κατεύθυνση αφήνοντας ενδεχομένως τα πάντα πίσω, και με τη σειρά να αφήνει τα πάντα ανοιχτά. Το αγαπημένο μου είδος φινάλε, επειδή -πάμε ξανά- το τέλος μιας σειράς δεν πρέπει να ολοκληρώνει δια παντός τις ζωές των fictional χαρακτήρων, αλλά απλώς να κλείνει το παράθυρό μας σε αυτές.

Καμία ένσταση για αυτούς τους 5 δικαστές

Eνα από τα πράγματα που έκανε καλύτερα η σειρά ήταν να γεμίζει το σύμπαν της με αναγνωρίσιμους περιφερειακούς χαρακτήρες που επέστρεφαν κάθε κάποιο καιρό αποσπώντας πάντοτε «ωχ! Η τέτοια!» αντιδράσεις. Προσωπικά θα έβλεπα άνετα spin-off σειρά μόνο με τους δικαστές του «Good Wife», ας πούμε. Αυτοί είναι οι 5 αγαπημένοι μου.

5. Μάικλ Μαρξ (Ντόμινικ Κιανέζε). Οι Κινγκς έδιναν στον κάθε δικαστή ένα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο, που τους έκανε όλους και τόσο απολαυστικούς εξάλλου. Του γηραιού Μαρξ η ανατροπή ήταν το πόσο καλά καταλάβαινε τενολογικές ορολογίες, με τους πάντες να του μιλούν πατροναριστικά κι εκείνος να είναι σε φάση «παιδιά ΝΑΙ καταλάβα, για πάμε λίγο». Επίσης πάντα ευχάριστο να βλέπεις ένα αγαπημένο πρόσωπο από τους «Sopranos».

4. Τζορτζ Κλούγκερ (Τζέφρι Τάμπορ). Λατρεύω τον Τάμπορ ούτως ή άλλως αλλά το ότι έπαιξε τον πιο απολαυστικά ειρωνικό και γεμάτο στεγνό χιούμορ δικαστή σίγουρα βοήθησε.

3. Φίλιξ Άφτερμαν (Τζέρι Στίλερ). Ο τύπος που κοιμόταν. Τους αυστηρούς κριτές τους εκτιμάμε.

2. Τσαρλς Αμπερνάθι (Ντένις Ο’Χερ). Ο βετεράνος ηθοποιός του «True Blood» ήταν μάλλον η πιο σταθερά αναγνωρίσιμη φάτσα πίσω από τα έδρανα της σειράς. Φιλελεύθερων πολιτικών πεποιθήσεων με μεγάλη αγάπη για κάθε είδους stunt, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα πολύ συχνά η αίθουσα να γίνεται θεατρική σκηνή, αλλά και οι ετυμηγορίες να έρχονται αντίθετα ως προς τις πεποιθήσεις του.

1. Πατρίς Λέσνερ (Aνα Γκαστέιερ). Μακράν η κορυφαία. In my opinion.

Οι 5 φορές που γράψαμε για την 5η σεζόν

Μια από τις καλύτερες σεζόν τηλεόρασης στην ιστορία του μέσου; _In our opinion.

• Αν λέγαμε πως είναι ό,τι κοντινότερο έχει να επιδείξει η σημερινή τηλεόραση στο «The Wire», θα μας πιστεύατε; Oχι; Θα πρέπει.
• Η 5η σεζόν του «Good Wife» είναι σπουδαία τηλεόραση με έναν τρόπο που μόνο η τηλεόραση μπορεί να είναι σπουδαία.
• Ο θάνατος του Γουίλ δεν είναι Σημαντικός, δεν είναι λογικός, δεν είναι αναμενόμενος ή αναπόφευκτος, δεν είναι απολύτως τίποτα. Γιατί πέθανε; Στην τηλεόραση υπάρχει πάντα το «γιατί» και υπάρχει πάντα η απάντηση. Γιατί πέθανε ο Γουίλ; Γιατί έτσι. Γιατί συμβαίνει. Γιατί ο θάνατος απλά συμβαίνει.
• O Μάικλ Μουρ έχασε το φινάλε του «The Good Wife». Και είναι τσαντισμένος!
• Hταν ένα στοίχημα, και η φετινή έκρηξη επιβεβαίωσε κάθε (θεόρατη) προσδοκία μας: Η σειρά των Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ είχε ένα, με όλη τη σημασία της έννοιας αυτής, θρυλικό 2014, ένα 2014 που δεν θα έπρεπε να μπορεί ακόμα να έχει μια σειρά τόσο παραδοσιακής δομής.

Οι 5 εξωτερικοί δικηγόροι

Αντίπαλοι ή εχθροί (ή και από τα δύο), οι δικαστές που δεν ανήκαν στο δυναμικό της Lockhart / Gardner (ή όπως τη λέγαν ανά διαστήματα) είχαν κι αυτοί τα δικά τους φανταστικά quirks που τους έκαναν εξίσου λατρεμένους με τους δικούς μας.

5. Κέιτλιν Ντ’Άρσι (Aνα Καμπ). Τεχνικά όχι αντίπαλος, όμως είχε ενδιαφέρον arc που ξεκίνησε εξωτερικά της εταιρείας. Η Αλίσια εξαναγκάζεται να την προσλάβει επειδή νεποτισμός (είναι ανιψιά του Ντέιβιντ Λι) και τελικά αποδεικνύεται πως είναι πάρα πολύ καλή. Η Άννα Καμπ by the way είναι τρομερή στα πάντα, και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είναι σταρ.

4. Λούις Κάνινγκ (Μάικλ Τζ. Φοξ). Ένα καταπληκτικό πράγμα. Ήξερες πως ο Κάνινγκ θα στη φέρει. Δηλαδή πώς το λένε, απλά το ήξερες. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Κι όμως πάντα στην έφερνε παρόλ’αυτά. Κανένας Σνούπι και καμία μπάλα.

3. Νάνσι Κρόζιερ (Μάμι Γκάμερ). Η φανταστική Γκάμερ (κόρη της Μέριλ Στριπ) έπαιζε στην εντέλεια το όλο «αχ δε ξέρω τι λέτε εγώ είμαι μια αθώα!» παραμύθι και όσο κι αν η Αλίσια κι η Νταϊάν πάντα πονούσαν από το eye-roll, εμείς δε μπορούσαμε παρά να χαμογελάμε και λίγο.

2. Πάτι Νάιχολμ (Μάρθα Πλίμπτον). Η Νάιχολμ πάντα έπαιζε το χαρτί των παιδιών της, πάντα κάποιο θα έκανε κάτι που θα διέκοπτε τις διαδικασίες υπέρ της. Δε σταμάτησε ποτέ να είναι διαβολική, δε σταμάτησε ποτέ να είναι απολαυστική.

1. Έλσμπεθ Τασιόνι (Κάρι Πρέστον). Τόσο μοναδικός χαρακτήρας που πήρε μέχρι και δικό της επεισόδιο (από την οπτική της όλα μοιάζουν σαν υπό διαρκή επήρεια LSD). Η Ελσμπεθ είναι ο τύπος του quirky χαρακτήρα που γρήγορα κουράζει, όμως η Κάρι Πρέστον ήξερε πώς να την κάνει αγνά απολαυστική. Μπορούσε να ξεφύγει σε rants για αδιανόητα ασήμαντες λεπτομέρειες από τα οποία θα επέστρεφε έχοντας φέρει μαζί της κάποια πανούργα λύση για την όποια ζόρικη υπόθεση μας απασχολούσε. Όποτε βλέπαμε την Έλσμπεθ ήμασταν περισσότερο σίγουροι από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, πως οι καλοί θα νικήσουν. Με τον Τζος Περότι του Κάιλ ΜακΛάχλαν σχημάτισαν το απόλυτο power couple αν όχι της Γης τότε σίγουρα κάποιου άλλου πλανήτη. Που πιθανώς φαντάστηκαν.

Μια σημαντική εξίσωση

Γουίλ Γκάρντερ / 5 + Καλίντα Σάρμα / 6 = Λούκα Κουίν + Τζέισον Κράουζ

Ένα γρήγορο top-5 των ερωτικών παρτενέρ της Αλίσια

• 5. Τζόνι Έλφμαν (Στίβεν Πασκουάλε). Αυτό, υποθέτω, συνέβη.
• 4. Φιν Πόλμαρ (Μάθιου Γκουντ). Η 6η σεζόν από ένα σημείο και μετά απλά αστοχούσε χωρίς να κοιτάζει καν τη μπασκέτα.
• 3. Πίτερ Φλόρικ (Κρις Νοθ). Το πιο ταιριαστό πράγμα για τον Πίτερ ήταν ότι στο τέλος της 7ης σεζόν δεν ξέρουμε αν είναι αλήθεια ότι κοιμήθηκε με την Πάιν και δεν ξέρουμε αν είναι αλήθεια ότι παρενέβη στην υπόθεση φόνου. Μπορεί κανένα να μην είναι αλήθεια αλλά υποθέτουμε πως μάλλον είναι, κι αυτό τα λέει όλα.
• 2. Τζέισον Κράουζ (Τζέφρι Ντιν Μόργκαν). Τζέφρι. Ντιν. Μόργκαν.
• 1. Γουίλ Γκάρντερ (Τζος Τσαρλς). Δε θα σταματήσει ποτέ να μου φαίνεται ένα περίεργο όνειρο το γεγονός ότι όντως σκότωσαν τον Γουίλ.

Άλλοι 5 αξέχαστοι περιφερειακοί χαρακτήρες

(Τελικά βάλαμε 7 γιατί δεν πήγαινε παρακάτω.)

Ο πολιτικός αντίπαλος: Μάικ Κρεστίβα (Μάθιου Πέρι)

Κρίμα που η σειρά δε μπορούσε να τον έχει ακόμα περισσότερο. Ο Πέρι είναι πάντα φανταστικός όταν παίζει κάποιο σαρδόνιο δραματικό χαρακτήρα, κάτι που κάνει ακόμα πιο θλιβερό το πώς χαραμίζεται αυτή τη στιγμή στο «Odd Couple». Ως ψευταράς αντίπαλος του Πίτερ στην 4η σεζόν μας χάρισε τις πιο ενδιαφέρουσες εκλογές που έκανε ποτέ η σειρά. (Μπόνους αναφορά στον Τάιτους Γουέλιβερ, σταθερά καλός στα πάντα, ως αντίπαλος του Πίτερ στην αρχή της σειράς, ως Γκλεν Τσάιλντς.)

H δυναμική κόρη: Μαρίσα Γκολντ (Σάρα Στιλ)

Τι φρέσκος αέρας ήταν η προσθήκη της Μαρίσα στη σειρά; Κυριολεκτικά δεν υπήρξε σκηνή που δεν έγινε καλύτερη επειδή την είχε μέσα. Η Μαρίσα, κόρη του Ιλάι και περιστασιακή βοηθός του ίδιου ή/και της Αλίσια, έκανε τα πάντα πιο διασκεδαστικά χωρίς να μοιάζει καν να προσπαθεί για αυτό.

Ο ρεπουμπλικάνος σύζυγος: Κερτ ΜακΒέι (Γκάρι Κόουλ)

Ο Κόουλ είναι από τους αγαπημένους μου γυρατζήδες της Αμερικάνικης τηλεόρασης (και φαντάσου έχω και καιρό να δω το «West Wing») μα ο ρόλος του ως άντρας της Νταϊάν Λόκχαρτ είναι ίσως ο πιο ξεχωριστός της καριέρας του. Πάντα μου άρεσε πώς η σειρά ισορροπούσε τη διάσταση πολιτικών πεποιθήσεων των δυο τους με την αγάπη του ενός για τον άλλον. Κρίμα που η σειρά θυσίασε τον ΜακΒέι έτσι στο τέλος, αλλά κατανοώ την ανάγκη για να γίνει το ευρύτερο point, του πώς η Αλίσια έκανε τη Νταϊάν, την Αλίσια της δικής της ιστορίας.

Ο πελάτης-κάθαρμα: Κόλιν Σουίνι (Ντίλαν Μπέικερ)

Τι μπορώ να πω. Ακόμα και παίζοντας έναν (βέβαιο) δολοφόνο, ο Μπέικερ ήξερε πώς να κάνει τον χαρακτήρα του απολαυστικό. Ποτέ δεν βαρέθηκα να τον βλεπω να επιστρέφει για να ζητήσει εκ νέου τη βοήθεια της Αλίσια.

Η πολιτική διαχειρίστρια: Ρουθ Ίστμαν (Μάργκο Μάρτιντεϊλ)

Οι εκλογές στη σειρά δεν ήταν πάντα πληκτικές. Μπορεί ο Πίτερ ως υποψήφιος Πρόεδρος να μην είχε ευτυχή κατάληξη όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν ήταν διασκεδαστικές οι εσωτερικές κόντρες του Ιλάι με τη Ρουθ Ίστμαν για το ποιός κάνει κουμάντο. Εξάλλου αν μη τι άλλο αυτή η προδοσία εκ μέρους Πίτερ (να μην εμπιστευθεί τον Ιλάι) εν τέλει οδήγησε στην εξέλιξη του φινάλε, με τον Ιλάι να παίρνει τους χρηματοδότες του Πίτερ μέσα από τα χέρια του και να τους παραδίδει στην Αλίσια.

Ο Λουκ Κέιτζ: Λεμόντ Μπίσοπ (Μάικ Κόλτερ)

Κρίμα που η σειρά τον χαράμισε στο τέλος συδέοντάς τον με την χειρότερη σεζόν και τη χειρότερη πλοκή της, αλλά ας μην ξεχνάμε πόσο σημαντική υπήρξε η παρουσία του Μπίσοπ καθόλη τη διάρκεια της ζωής του show. Ήταν ο καταφανώς βρώμικος, εγκληματίας πελάτης της φίρμας της Αλίσια, ήταν πάντα η συμβολική υπενθύμιση του αναγκαίου κακού, και του πως, στο τέλος της μέρας, η Αλίσια πάντα κατανοούσε, και αποδεχόταν, το ηθικό γκρίζο. Όταν βολευε, τουλάχιστον.

Η ερευνήτρια: Ρόμπιν (Τζες Γουάιξλερ)

Η Γουάιξλερ πάντα έφερνε μια ανάλαφρα quirky (αλλά χωρίς ακρότητες) ενέργεια στη σειρά στο ρόλο της Ρόμπιν, της Άλλης Ερευνήτριας όσο υπήρχε ακόμα η Καλίντα. Δε θυμάμαι καθόλου τι απέγινε βέβαια, αλλά πέρναγα φανταστικά όσο την είχαμε.

Ένας χαρακτήρας που ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι όντως υπήρξε στη σειρά και δεν την φαντάστηκα

Η Τζένιφερ, η παλαβή ιδιατερατζού της Γκρέις από την 4η σεζόν, που ανάμεσα στα μαθήματα με την κόρη της Αλίσια ανέβαζε βιντεάκια χορού στο YouTube. Δεν ξεχνώ.

5 μεγάλες πλοκές που δεν πήγαν πουθενά

Η Καλίντα κάνει τη σοφέρ του Λαμόντ Μπίσοπ στην 6η σεζόν επειδή κάπως έπρεπε οι Κινγκς να δικαιολογήσουν την αποχώρηση της Aρτσι Παντζάμπι.

Η Αλίσια κατεβαίνει για δήμαρχος (όχι για δήμαρχος δηλαδή αλλά καταλάβατε) στην 6η σεζόν, η οποία είχε όλη την οριακά αναρχική μανία των Κινγκς και τη διάθεση για διαρκή ταρακουνήματα, αλλά καμία άγκυρα και καμία συναίσθηση του πώς όλο αυτά το ξαναμαζεύουμε πίσω.

Η Καλίντα και ο άγνωστος σύζυγος στην 4η σεζόν επειδή το «Fifty Shades of Grey» είχε κάνει σουξέ. Ευτυχώς για όλους, οι Κινγκς αντιλήφθηκαν γρήγορα ότι αυτό δεν πήγαινε πουθενά, και το έκοψαν με έναν ταιριαστά ασαφή τρόπο (δε θα μάθουμε ποτέ αν η Καλίντα τον σκότωσε, αλλά προφανώς τον σκότωσε).

O Ιλάι άκουγε τις διαδικασίες του grand jury μέσα από την τουαλέτα του δικαστηρίου. Χαριτωμένο την πρώτη, σαχλό τη δεύτερη, κουραστικό τις υπόλοιπες. Και εν τέλει δεν κατέληξε πουθενά γιατί ο Μάθιου Μόρισον δεν μάσαγε από κάτι τέτοια.

Τα παιδιά της NSA! Το οποίο δεν το λέω για κακό, γιατί ήταν πάντα απολαυστική η παρουσία τους. Αλλά το κοντινότερο που πήραμε σε κατάληξη ήταν εκείνο το επεισόδιο στο no man’s land του Καναδικού αεροδρομίου; Και πάλι, δεν διαμαρτύρομαι: Είχε σίγουρα αξία που η NSA υπήρχε μονίμως στο background, οτιδήποτε κι αν συνέβαινε στο μπροστά μέρος της σκηνής.

Μια σύντομη αναδρομή στις ονομασίες της φίρμας

• Stern, Lockhart & Gardner (Σεζόν 1): Θυμάστε τον Τζόνας Στερν, τον άνθρωπο που ίδρυσε την εταιρεία; Θα είναι τέλεια η σειρά σε επανάληψη.
• Lockhart/Gardner (Σεζόν 1): Ο Στερν έφυγε, ο Ιλάι Γκολντ ήρθε, και κάπου μες στον χαμό ο Κάρι έφυγε για να πάει να δουλέψει στην εισαγγελία. Από την αρχή η σειρά ανακάτευε διαρκώς την τράπουλα.
• Lockhart/Gardner & Bond (Σεζόν 2): Ο Ντέρικ Μποντ βοήθησε την εταιρεία με τα οικονομικά της προβλήματα πριν επιχειρήσει να σπρώξει την Νταϊάν εκτός και επέμβει ο Γουίλ σε μια ανατρεπτική ψηφοφορία που έδιωξε τον Μποντ αντ’αυτής. Φοβερά αγωνιώδεις πλοκές σε αυτό το σημείο της σειράς.
• Lockhart & Associates (Σεζόν 3): Όταν ο Γουίλ έφαγε 6μηνη ποινή αποκλεισμού.
• Lockhart/Lyman (Σεζόν 3): Η Νταϊάν έβαλε τον Χάουαρντ Λάιμαν ως προσωρινό αντικαταστάτη του Γουίλ, σε μια κίνηση αντίστοιχη με το να παίρνεις υπηρεσιακό προπονητή το Νίκο Αλέφαντο μέχρι να έρθει η μεταγραφική περίοδος του καλοκαιριού και βρεις κανονικό κόουτς.
• Lockhart/Gardner (Σεζόν 3-5): Ο Νέιθαν Λέιν (ως αξιαγάπητος Κλαρκ Χέιντεν) σουλούπωσε τα οικονομικά της εταιρείας, η οποία επιτέλους βρήκε μια κάποια σταθερότητα. Ε, και μετά ξέρεις τι γίνεται.
• Florrick/Agos (Σεζόν 5): Τεχνικά άλλη εταιρεία, αλλά την συμπεριλαμβάνουμε με τον ίδιο τρόπο που το 2001 αναγνωρίζονται δύο διοργανώσεις Ευρωλίγκας. Υπήρξε σχίσμα, και μετά επήλθε η ένωση.
• Lockhart/Gardner & Canning (Σεζόν 5): Είχα τελείως ξεχάσει πως μες στον πανικό πέρασε από την LG κι ο Λούις Κάνινγκ. Η εταιρεία κράτησε το όνομα του Γουίλ στο όνομά της.
• Florrick/Agos & Lockhart (Σεζόν 6): Η ένωση έγινε με τον πιο περίεργο τρόπο. Η Νταϊάν έφυγε από την ορίτζιναλ εταιρεία (που κράτησε το όνομά της όπως και του Γουίλ) και έγινε name partner στην Florrick/Agos όσο ο Κάρι μπαινόβγαινε στη φυλακή, και τελικά έκανε έξωση στην παλιά εταιρεία-απομεινάρι μετακομίζοντας στα παλιά/νέα γραφεία.
• Lockhart/Agos & Lee (Σεζόν 6-7): Η Αλίσια έφυγε λόγω εκλογών, ο Ντέιβιντ Λι έγινε επιτέλους name partner, και εν τέλει κατέληξαν ξανά όλοι μαζί στην ίδια εταιρεία όταν η L/A&A απορρόφησε τη μικρή εταιρεία της Αλίσια και της Λούκα στα μέσα της τελευταίας σεζόν.

5 στιγμές που δε θα ξεχάσουμε ποτέ

Το χαστούκι του πιλότου (από την Αλίσια στον Πίτερ) / Το χαστούκι του φινάλε (από την Νταϊάν στην Αλίσια).

Ο Ιλάι σβήνει το τηλεφώνημα του Γουίλ, μια πράξη που θα τον στοίχειωνε για χρόνια και που θα επέστρεφε στην τελευταία σεζόν ως ομολογία ενοχής στην Αλίσια.

Ο οργασμός της Αλίσια, πρεμιέρα 3ης σεζόν, μετά το «τι συνέβη στο ξενοδοχείο» cliffhanger της 2ης.

Το long weekend της Αλίσια και του Τζέισον, στο άνοιγμα ενός εκ των τελευταίων επεισοδίων της σειράς, η οποία ποτέ δε σταμάτησε να βρίσκει χρόνο για αστείες, προσωπικές στιγμές. Ένας μετά τον άλλον, Φλόρικς και λοιποί φίλοι άρχισαν να έρχονται στο διαμέρισμα διακόπτοντας την απομόνωση της Αλίσια και του Τζέισον. Στο τέλος κάλεσαν μέσα μέχρι και τον ντελιβερά.

Ο θάνατος του Γουίλ. Like… όντως, συνέβη.

Και φυσικά, 5 πράγματα που θα μας θυμίζουν για πάντα το «The Good Wife»

• Τίτλοι αρχής επεισοδίου που εμφανίζονται στα 12 λεπτά.
• Κόκκινο κρασί με το που μπαίνεις στην κουζίνα.
• Ορχηστρική μουσική εμπνευσμένη από Μπαχ και Βιβάλντι. (Σαν αυτή που έγραψε ο Ντέιβιντ Μπάκλεϊ για τη σειρά, προσδίδοντας στον οπερατικό της χαρακτήρα.)
• Καλωδιακά «why so serious» δράματα σαν το «Darkness at Noon»
• Αγαπημένοι χαρακτήρες που χορεύουν σιωπηλά στο γραφείο μετά από κάποια μικρή ή μεγάλη νίκη τους. Το αξίζουν άλλωστε. Ήταν μια δύσκολο εγχείρημα, αλλά πραγματικά, θριάμβευσαν.

Περισσότερη καλή τηλεόραση εδώ

Μερικές ακόμη... αναδρομές:

• To «Gilmore Girls» επιστρέφει κι εμείς το γιορτάζουμε με 45 απολαυστικές στιγμές
• Τελικά δεν ήταν νεκροί: 10 τηλεοπτικοί χαρακτήρες (και ένας πλανήτης) που επέστρεψαν στη ζωή
• «Tι ήταν αυτό που μόλις είδα;»: τα καλύτερα cliffhangers στην τηλεοπτική ιστορία
• 10 χρόνια «Lost»: Βάζουμε όλα τα επεισόδια στη σειρά
• «House»: 6x6 πράγματα που δε θα ξεχάσουμε ποτέ
• 20 χρόνια «X-Files»: Βάζοντας σε σειρά τις 9 σεζόν
• Το Χόλιγουντ ψηφίζει τις 100 πιο αγαπημένες του τηλεοπτικές σειρές!
• 200 επεισόδια μετά, ακόμα «Grey’s Anatomy»