Ηταν Σεπτέμβριος του 2001 όταν ο Τσαρλς Ινγκραμ, ένας ταγματάρχης του βρετανικού στρατού βρέθηκε στη θέση του διαγωνιζόμενου στο «Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος», το οποίο είχε ήδη μαγνητίσει το ενδιαφέρον των τηλεθεατών όλης της χώρας κι έφυγε από εκεί κερδίζοντας όντως ένα εκατομμύριο λίρες. Μόνο που το επεισόδιο της νίκης του δεν μεταδόθηκε ποτέ, αφού την επόμενη μέρα μετά τα γυρίσματα, αυτός και η γυναίκα του Νταϊάνα κι ένας ακόμη από τους υποψήφιους διαγωνιζόμενους, ο Τέκγουεν Γουίτοκ, κατηγορήθηκαν ότι έκλεψαν στο παιχνίδι καθώς οι δυο «συνεργάτες» του Ινγκραμ, υποτίθεται ότι έβηχαν στις κατάλληλες στιγμές, για να του υποδείξουν τις σωστές απαντήσεις, όταν έκανε λάθος.
Δείτε ακόμη: Ο Μαρκ Ράφαλο είναι υπέροχος Χ 2 στο «I Know This Much Is True»
Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος που έπαιζε ο Ινγκραμ ήταν τουλάχιστον ανορθόδοξος, αλλάζοντας ξανά και ξανά τις απαντήσεις του την τελευταία στιγμή, καθώς ήταν σαφές ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν ήταν καθόλου σίγουρος για το αν ήξερε τι ακριβώς να διαλέξει. Η υπόθεση κέρδισε όπως ήταν φυσικό τεράστια δημοσιότητα και οι τρεις τους, κρίθηκαν ένοχοι στην δίκη που ακολούθησε. Οι κατήγοροι στηρίχθηκαν κυρίως σε ένα μονταρισμένο βίντεο, με αποσπάσματα από το παιχνίδι, στο οποίο ακούγονται βηξίματα σε στιγμές που μοιάζουν να είναι κρίσιμες για την έκβαση του και οι Ινγκραμ ακόμη κι αν δεν πήγαν ποτέ φυλακή, από τότε κι ακόμη μέχρι σήμερα, έχουν συνηθίσει να ακούνε αγνώστους να βήχουν κοροϊδευτικά κοντά τους κάθε φορά που τους αναγνωρίζουν.
Αυτή η ιστορία είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του σεναριογράφου και συγγραφέα τζέιμς Γκράχαμ, ο οποίος την μετέφερε σε ένα θεατρικό και τώρα, βασισμένος σε αυτό και στο βιβλίο «Bad Show: the Quiz, the Cough, the Millionaire Major» των Μπομπ Γουόφιντεν και Τζέιμς Πλάσκετ, έγραψε και το σενάριο της σειράς του ITV. Κι αν η ιστορία ακούγεται σαν κάτι που δεν δείχνει ικανό να παρέχει την αγωνία και την ένταση ένος crime show, ο τρόπος που ο Γκράχαμ δομεί την ιστορία και που ο Φρίαρς την σκηνοθετεί -και καθοδηγεί ένα θαυμάσιο επιτελείο ηθοποιών-, μεταμορφώνει το «Quiz» σε αληθινά συναρπαστική τηλεόραση, που καθιστά αδύνατον να πατήσεις το pause.
Δεν είναι μόνο το πως το «Quiz» παρουσιάζει με διαπεραστικό τρόπο την βρετανική μέση τάξη και την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση ενός λαού, ή τον υπόγειο τρόπο με τον οποίο ένα τηλεοπτικό παιχνίδι πατώντας τα κατάλληλα ψυχολογικά κουμπιά (και υποσχόμενο άμεσο πλουτισμό), ξεμυαλίζει μια ολόκληρη χώρα. Στην πορεία η σειρά κατορθώνει να κάνει μια πληθώρα από άλλες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, για την φύση της αλήθειας και το πόσο εύκολα η «αντικειμενικότητα» μπορεί να διαθλαστεί όταν περαστεί από το κατάλληλο φίλτρο.
Και με κάποιο τρόπο, το «Quiz» δείχνει ακόμη πιο επίκαιρο και χρήσιμο στις μέρες μας, τις μέρες των fake news και των εύκολων κρίσεων και των «δικαστηρίων» από τους «κατήγορους» των social media, οι οποίοι συχνά ακολουθούν την λογική της αγέλης και πέφτουν θύματα κατασκευασμένων στοιχείων όταν βιαστικά και δίχως πολύ σκέψη, δημοσιεύουν την άποψή τους επί παντός επιστητού. Τα τρία επεισόδια της σειράς μοιραία σε κάνουν να κάνεις μια μικρή παύση και να σκεφτείς για την ευκολία με την οποία συχνά αποδέχεσαι μια «αλήθεια» που μπορεί να μοιάζει αυταπόδεικτη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι όντως πραγματική. Και δεν είναι τυχαίο ότι η προβολή της σειράς άλλαξε σε ένα μεγάλο βαθμό τον τρόπο που οι βρετανοί βλέπουν την υπόθεση των Ινγκραμ και τους έδωσε το σθένος να αναζητήσουν τρόπους ώστε να κάνουν ξανά έφεση στην καταδικαστική τους απόφαση.
Δείτε επίσης: To «The Great» σηκώνει επιδεικτικά, αν και με κομψότητα, το μεσαίο δάχτυλο στην πατριαρχία
