«Just this once, everybody lives!» - The Doctor
Ο μεγάλος, θρυλικός Time War, αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του «Doctor Who» που ποτέ δεν υποτίθεται πως θα βλέπαμε. Το μεγάλο σεναριακό τέχνασμα ώστε να αρχίσει εκ νέου μια σειρά με βάρος και μυθολογία δεκαετιών, αλλά απαλλαγμένη από κάθε τι περίπλοκο. Ο Doctor, με μια φρικτή πράξη γενοκτονίας, ξεκλήρισε συμμάχους και εχθρούς, λήγοντας τον πόλεμο με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: Διαγράφοντας τον από παντού και από πάντα. (Σα να διαγράφηκε κι από τις οθόνες μας, υπό μία έννοια. Υπάρχει μπόλικη μετα-αφήγηση εδωπέρα.)
Όσο ο Time War ήταν απλώς ένα σεναριακό τέχνασμα κι απλώς ένα μέσο δραματουργίας για τον χαρακτήρα που έξαφνα κουβάλαγε βάρη και ενοχές, άρα είχε άμεσα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον κάθε θεατή, μπορούσε να υπάρχει ως μια αόριστη, σα σβησμένη ανάμνηση. Αλλά έπρεπε να το ξέρουμε, τη στιγμή που φάνηκε πως ο Στίβεν Μόφατ θα άγγιζε αυτό το κομμάτι ιστορίας. Έπρεπε να το ξέρουμε πως δε θα ήταν δυνατόν να το επιβεβαιώσει. Γιατί ο Στίβεν Μόφατ δε σκοτώνει ποτέ. Ακόμα και στα επεισόδια που σκοτώνει χαρακτήρες, τους κρατά ζωντανους. (Πειστήριο Α: Σονγκ, Ρίβερ.)
Το πρώτο επεισόδιο που έγραψε ο Μόφατ ήταν εκείνος ο διπλός εφιάλτης στις στάχτες ενός άλλου πολέμου. Στο «Empty Child» / «The Doctor Dances», λίγο μετά τα μισά της Σωτήριας Πρώτης Σεζόν, κι αφού ο Doctor είχε ήδη αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του, πολύ θάνατο, και εξωγήινους που κλάνουν (πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος), ξαφνικά του συνέβη αυτό. Μια περιπέτεια όπου όλα έδειχναν να πηγαίνουν κατά διαόλου, μόνο για να δει στο τέλος τις αγωνίες και τις προσπάθειές του να επιβραβεύονται με τον πιο εξιλεωτικό τρόπο: «Everybody lives, Rose», λέει με ένα μεγάλο, ζεστό, καρτουνίστικο χαμόγελο ευτυχίας να ενώνει τα εμφατικά, χαρακτηριστικά αυτιά του. «Just this once, everybody lives!», φωνάζει μέσα σε έκσταση, πριν χορέψει με την companion του και μας κάνει όλους να βουρκώσουμε από χαρά.
Νομίζω δεν υπάρχει πιο ταιριαστή παράλληλος για αυτό που δημιούργησε μέσα μας ο Μόφατ με αυτό το 50ής επετείου επεισόδιο, έναν σταθμό στην ιστορία της σειράς που, ειλικρινά, είμαστε όλοι τυχεροί που έτυχε σε αυτό τον χαρισματικό, εφευρετικό, μα πάνω απ’όλα αγιάτρευτα συναισθηματικό συγγραφέα. Επιχειρώντας να αφηγηθεί την απόλυτη σύνδεση της παλιά με τη νέα εποχή της σειράς, αγγίζει την απόλυτη, ανείπωτη καταστροφή. Και τι κάνει με αυτή; Τη μετατρέπει σε ιστορία ελπίδας και έμπνευσης. Για μια ακόμα φορά, ακολουθεί ένα μονοπάτι σκοταδιού και φωτίζει λαμπρά στο ξέφωτο του τέλους του. «Just this once, everybody lives.»
Φυσικά όπως το κάθε σεναρικό εύρημα, έτσι κι αυτό έπρεπε να στηριχτεί από την αφήγηση που το πλαισιώνει κι από τους ηθοποιούς που το φέρουν εις πέρας- ειδικά όταν αφορά σε ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο της μυθολογίας της σειράς. Εδώ οι επιλογές έχουν ενδιαφέρον.
Γιατί ακόμα και σε αυτή τη μεγάλη, επετειακή, εντυπωσιακή περιπέτεια που διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο στην τελευταία μέρα του Time War, και που φέρνει μαζί 3 (ή 4 ή 5 ή 12 ή 13) ενσαρκώσεις του ήρωα, επί της ουσίας αυτό που έχουμε δεν είναι μια περιπετειώδη εξτραβαγκάντσα, αλλά ένα εσωτερικό character piece τριών προσώπων που κουβεντιάζουν μέσα σε κλειστούς, περιορισμένους χώρους.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν επί της ουσίας η παρουσία του Δέκατου Doctor προσθέτει κάτι ουσιαστικό στην ιστορία για το οποίο δεν αρκούσαν οι άλλοι δύο, όμως διάβολε χαίρομαι που τον ξαναείδαμε. Η κωμωδία και η ευχαρίστηση που φέρνει μαζί του ο Τένναντ, και η χημεία του με τον Σμιθ, δίνουν μια ανεκτίμητη ελαφρότητα στα όσα συμβαίνουν. Οι δυο τους ανταλλάζουν αστεία, ανταλλάζουν βλέμματα, ανταλλάζουν και λίγο πόνο όταν έρχεται η ώρα- θα μπορούσε μεταξύ τους το επεισόδιο να κρατάει τρεις ώρες και πάλι δε θα ήταν αρκετές.
Οι δύο τελευταίες ενσαρκώσεις έρχονται μαζί μέσα από μια σκουληκότρυπα στο χρόνο και τον χώρο που ανοίγει η Στιγμή, ένα υπέρ-όπλο με συνείδηση που έχει τη μορφή της Ρόουζ και τις τακτικές του Καρόλου Ντίκενς. Όταν ο War Doctor του Τζον Χερτ κλέβει αυτό το πανίσχυρο όπλο για να πάει σε έναν απομονωμένο αχυρώνα κι από εκεί να σβήσει Γκάλιφρεϊ και Ντάλεκς από το χώρο και το χρόνο, το ίδιο το όπλο παίρνει τη μορφή της Ρόουζ (αυτό κι αν είναι επικό fan service από τον Μόφατ, αλλά ευτυχώς δεν έμπλεξε με παράλληλα σύμπαντα και ημι-Doctors όπως φοβόμουν) και δείχνει στον Doctor τα φαντάσματα του μέλλοντός του.
Συναντιέται με τους άλλους δύο, επιτρέποντας στον Μόφατ απολαυστικές στιγμές διασκεδαστικού αυτο-σαρκασμού. Σπάει πλάκα με τις ίδιες του τις ατάκες, με τα ίδια του τα τικ, με τον emo Δέκατο Doctor, με τον παλιάτσο Εντέκατο Doctor. Από όλους τους Doctors, o Τζον Χερτ είναι ο μαγκούφης, είναι οι γέροι μάπετς που κάθονται στον εξώστη και σχολιάζουν. Αναρωτιέται αν αυτοί οι δύο είναι οι μελλοντικές του ενσαρκώσεις. «Περνάω midife crisis;», δηλώνει στεγνά, για να ξεσηκώσει βροντερά γέλια από το κοινό.
Οι Χερτ, Τέναντ και Σμιθ μοιράζονται μεταξύ τους κάτι σαν το μισό επεισόδιο, και αυτές οι αντιπαραβολές παλιού και νέου, αφέλειας και πόνου, εμπειρίας και ξεγνοιασιάς, είναι από τις ωραιότερες που έχει κάνει ποτέ η σειρά. Αλλά, όπως θα περίμενε κανείς από τον Μόφατ, έρχονται με μια μεγάλη ανατροπή χωμένη βαθιά στον ιστό του επεισοδίου: «Τα μάτια σου είναι τόσο νέα», λέει η companion Κλάρα στον Τζον Χερτ, εξηγώντας του πώς κατάλαβε αυτό που οι άλλοι δύο δεν σκέφτηκαν καν. Πως η αποτρόπαια πράξη δεν έχει ακόμα συμβεί, παρά είναι στο μέλλον αυτού του άντρα. Πως αυτό που συμβαίνει είναι γι’αυτόν όχι ποινή και μαρτύριο, αλλά μια στιγμή απόφασης. Μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσει το λάθος που δεν έχει κάνει ακόμα.
Νωρίτερα, έχουμε γίνει μάρτυρες του Δέκα και του Έντεκα να μη μπορούν να τον κοιτάξουν, να μη μπορούν να του μιλήσουν, να κάνουν ό,τι μπορούν για να αγνοήσουν την πραγματικότητα της ύπαρξής του. Ωστόσο, καθώς η ώρα περνάει, οι αντιστάσεις πέφτουν και οι αντιδράσεις τους διαφοροποιούνται. Γίνεται σαφές πως ο Δέκα θυμάται και ο Έντεκα έχει κάνει ό,τι μπορεί για να ξεχάσει.
Ξανά η μετα-αφήγηση: Ο Δέκα θυμάται γιατί στο DNA της ιστορίας του υπήρχε ακόμα η ενοχή. Ο Έντεκα έχει προσπαθήσει να ξεχάσει γιατί πέρασαν χρόνια (αιώνες για τον χαρακτήρα, σεζόν ολόκληρες για τη σειρά). Ο Μόφατ και η σειρά άφησαν πίσω τους τις συνέπειες εκείνης της ιστορίας, πήγαν παρακάτω. Αλλά όχι πια. Ο Έντεκα, και ο Μόφατ μαζί, γυρίζουν πίσω για να διορθώσουν εκείνη την ιδέα της γενοκτονίας, να κοιτάξουν κατάματα το παρελθόν και να το αγκαλιάσουν. Φτιάχνοντάς το.
Το εύρημα που χρησιμοποιείται είναι απλό, μα πανέξυπνο και συνεπές: Αρχικά αναφέρεται σε μια σκηνή ψεύτικης φυλάκισης από την βασίλισσα Ελισάβετ (...μεγάλη ιστορία, μη ρωτήσεις), όπου οι τρεις Doctors συνειδητοποιούν πως μεταξύ τους μοιράζονται μια πολύ συγκεκριμένη κληρονομιά, τη γνώση του περάσματος των αιώνων όπως αυτή γίνεται πράξη μέσω των sonic screwdrivers. Όλο το επεισόδιο εξάλλου είναι γεμάτο σταδιακά γερασμένες εκδοχές του ίδιο πράγματος. Τα όλο και πιο εξελιγμένα κατσαβίδια. Τα όλο και πιο μοντέρνα TARDIS. Οι όλο και πιο νέοι Doctors.
Όμως όσο τα μοντέλα γίνονται νεότερα και πιο αστραφτερά, κουβαλούν πάνω τους περισσότερη σοφία και γνώση- αυτό είναι το παράδοξο του μύθου, που ο Μόφατ αγκαλιάζει ολοκληρωτικά. Αυτή η νεότερη εκδοχή, έχει ό,τι χρειάζεται. Στη σκηνή στο μπουντρούμι, οι πληροφορίες που συλλέγουν τα παλιά κατσαβίδια συσσωρεύονται στο νέο (και άρα παλιότερο όλων). Πριν προλάβει να το χρησιμοποιήσει ο Έντεκα, η πόρτα ανοίγει από την Κλάρα βέβαια, αλλά όπως είχε πει κι ο Τσέχωφ, αν μου δείξεις τρεις Doctors με τα κατσαβίδια τους στην πρώτη πράξη, τότε θα πρέπει να περιμένεις πως θα χρησιοποιηθούν στην τρίτη.
Κι έτσι γίνεται.
Μέσα από ένα παράλληλο b-story με μια προσπάθεια κατάκτησης της Γης από τους Zygons (επίσης θύματα του Time War, απολύτως ταιριαστά και απαραίτητα), ο Μόφατ αναπτύσσει την αφηγηματική ραχοκοκαλιά της ιστορίας του όπως ας πούμε οι ιατρικές σειρές χρησιμοποιούν τον ασθενή της βδομάδας για να τονίσουν το συναισθηματικό ταξίδι των ηρώων τους. Έτσι κι αυτή η σχεδόν-απόβαση του πλανήτη, χρησιμοποιείται ως μεταφορά. Για τον Doctor, έναν ήρωα που ακόμα και στις πιο αδύνατες συνθήκες, βρίσκει τον τρόπο. Έτσι, δεν αφήνει το αφεντικό της U.N.I.T. να ανατινάξει το Λονδίνο για να σώσει τον πλανήτη, επειδή το κόστος παραείναι μεγάλο. Παρά αφήνει τους αντιπάλους να λύσουν το ζήτημα μεταξύ τους.
(Η πλοκή αυτή μένει σχετικά στον αέρα, αλλά στην πραγματικότητα όχι. Όταν η κοπέλα με τα γυαλιά και το κασκόλ του Τόμ Μπέικερ συνειδητοποιεί, χάρη στον αναπνευστήρα, ποια είναι η αληθινή και ποια είναι Zygon, συμφωνεί με τον άλλο εαυτό της να μην πει κουβέντα. Εκεί έχεις ό,τι χρειάζεσαι να ξέρεις.)
Αν δεν ήταν ήδη σαφές πως ο Μόφατ δεν επρόκειτο να δείξει μια πράξη γενοκτονίας από έναν χαρακτήρα-εθνικό θησαυρό, μπροστά σε εκατομμύρια οικογένειες θεατών αυτό το υπέροχο Σάββατο βράδυ, εδώ κάπου μπήκε και η τελική υπογραφή. Όσο κι αν κάτι είναι απαραίτητο, υπάρχει και η έννοια το υπερβολικά μεγάλου κόστους. Ο ίδιος ο Doctor δεν ο αντιλαμβάνετι εξαρχής, όμως όταν οι τρεις ενσαρκώσεις ταξιδεύουν πίσω από κεί που ξεκίνησαν όλα ώστε να αναλάβουν την ευθύνη όλοι μαζί και να πατήσουν συνεταιρικά το Μεγάλο Κόκκινο Κουμπί, είναι η Κλάρα -πάλι- που ξέρει την αλήθεια.
Του λέει, αυτό δεν είναι κάτι που περίμενα ότι θα σε δω να κάνεις. Σα να λέει στον Doctor της αυτό που κάθε θεατής της σειράς σκέφτεται (συνειδητά ή μη) εδώ και κοντά δέκα χρόνια: Πως ήξερα ότι αυτό το έχει διαπράξει ένας παρελθοντικός εσύ, αλλά όχι Εσύ. Κάθε θεατής εδώ κρατούσε την ανάσα του. Ξέραμε, αλλά δεν είχαμε δει. Όσο τον αφανισμό είχε διαπράξει κάποιος που δεν είχαμε δει, όλα ήταν καλά. Τώρα ήταν αλλιώς. Ο Doctor είναι ένας μεγάλος ήρωας, είναι δυνατόν να θυσίασε τόσα; «Great men are forged in fire. It's the privilege of lesser ones to light the flame», μοιρολογεί τον εαυτό του πριν καν διαπράξει το έγκλημα ο Τζον Χερτ, δέσμιος μιας μοίρας της οποίας θεωρεί εαυτόν δέσμιο.
Όμως, το επεισόδιο έρχεται να θυμίσει, ο Doctor είναι ένας σπουδαίος άντρας. Όλοι οι Doctors. Όλοι οι Doctors μαζί. Κι εδώ το εύρημα με τα κατσαβίδια που έξυπνα μας συστήθηκε νωρίτερα, έρχεται να παίξει το ρολο του. Ο Μόφατ είναι ένας σεναριογράφος που συχνά δημιουργεί κανόνες με μεγάλη δόση δημιουργικής ελευθερίας (ας το θέσουμε έτσι), οπότε εδώ σίγουρα βοηθάει που δεν πετάει κατευθείαν στο τέλος την ιδέα της συσσωρευμένης πληροφορίας από ενσάρκωση σε ενσάρκωση.
Οι Doctors, όλοι οι Doctors μαζί (και οι 12; «Και οι 13!»), συνεργάζονται αρμονικά, συλλέγουν γνώση ξεκινώντας από τον πρώτο μέχρι να την εκτελέσει ο τελευταίος, και καταφέρνουν να κρύψουν τον Γκάλιφρεϊ, σε μια πιο γιγάντια εκδοχή του τρικ από το «Wedding of River Song». Άστους να νομίζουν πως καταστράφηκαν όλα. Στην πραγματικότητα είμαστε κάπου κρυμμένοι.
(Αυτή η σκηνή αναρωτιέμαι αν σήμαινε πως τον Γκάλιφρεϊ στην πράξη τον έκρυψε ο Δώδεκα, εφόσον ήταν ο τελευταίος στη σειρά, κι όχι ο Έντεκα του Σμιθ. Ταιριάζει πάντως, μιας και λογικά εκείνος είναι που θα ψάχνει να τον βρει. Όπως και νά’ χει: Μεγαλύτερο ουρλιαχτό-ακολουθούμενο-από-μανιακά-παλαμάκια στην αίθουσα, κερδίζει ξεκάθαρα το στιγμιαίο cameo των φρυδιών του Πίτερ Καπάλντι σε αυτή την πρώτη, αναπάντεχη εμφάνισή του στον ρόλο.)
Αυτό που βλέπουμε σε αυτή την ανατριχιαστική σκηνή είναι η αποθέωση του μύθου. Ολόκληρο το επεισόδιο είναι, πάνω από όλα, μια εξερεύνηση του θρυλικού αυτού χαρακτήρα στο πέρασμα του χρόνου και, σε μια ευρύτερη ματιά, ένας ανάλαφρος στοχασμός πάνω στην προσωπική κληρονομιά. Η ευθύνη αλλά και το μεγαλείο που επισύρει η ιστορία, τα σημάδια αλλά και οι θρίαμβοι που σχηματίζει πάνω μας ο χρόνος που περνάει. Τι σημαίνει το να μην ξεχνάς ποτέ ποιος είσαι και από πού ήρθες. Στη σκηνή όπου όλοι οι Doctors (παλιοί και νέοι, κρυφοί και εμφανείς, παρελθοντικοί και μελλοντικοί- ΟΛΟΙ!) συνεργάζονται για να σώσουν αυτό που είναι επί της ουσίας το παρελθόν τους, ο τόπος τους, η ιστορία τους, βλέπουμε ουσιαστικά 50 χρόνια μύθου να αποθανατίζεται σε ένα στιγμιότυπο δράσης. Η γνώση και η εμπειρία που έχει διατρέξει όλη τη διαδρομή 50 χρόνων (μέσα σε μια σκηνή δράσης ή μέσα σε μισό αιώνα ιστοριών, το ίδιο είναι), καταλήγει εδώ. Ο Doctor σώζει την κληρονομιά του.
(Ε, και μετά ουσιαστικά την χάνει, επειδή δεν είναι πολύ σίγουρος πού κατέληξε. Ουπς! Αλλά αυτό υποθέτω είναι μια άλλη ιστορία για μια άλλη στιγμή και για έναν άλλον Doctor.)
Ο αόριστος διαχωρισμός παλιού και νέου, που τόσο πολύ ενδιαφέρει τον Μόφατ καθ όλη τη διάρκεια της θητείας του ως αρχι-σεναριογράφος της σειράς, και με τον οποίο τόσο πολύ έχει παίξει ακόμα και εντός της παρούσας ιστορίας, έρχεται να συντριβεί οριστικά στον επίλογο του επεισοδίου. Όταν η εμφάνιση του θρυλικότερου των Doctors, του Τομ Μπέικερ, κάνει κάθε θεατή της σειράς με έστω ελάχιστη αίσθηση ιστορίας του show, να δακρύσει. Ο Μπέικερ παίζει τον συντηρητή του μουσείου όπου βρίσκονται οι πίνακες, μεταξύ των οποίων και ο «Gallifrey Falls No More» που οδηγεί την πλοκή, αλλά μπορεί και να παίζει και μια γερασμένη εκδοχή του Τέταρτου Doctor. Πώς;
Μην ψάχνεις εξήγηση. Αυτό που έχει βοηθήσει αυτή τη σειρά να μείνει ζωντανή για μισό αιώνα είναι το ότι πάντα έβαζε το συναίσθημα πάνω από τη λογική. Πρώτα σε έκανε να νιώσεις και μετά έκανε μια (συνήθως μισοδουλεμένη) προσπάθεια να σου εξηγήσει. Αλλά πλέον δε σε ένοιαζε καν. Η γερασμένη φιγούρα του Μπέικερ, με τις όμως τόσο γνώριμες μούτες και τα τικ και τα «Who nose» του, στέκεται ως εμβληματική κατακλείδα των 50 πρώτων χρόνων που πέρασαν, θυμίζοντας πως ο θρύλος της σειράς είναι ζωντανός- και δεν τον νοιάζει καν να κρύψει την ηλικία του.
Το παλιό και το νέο συναντώνται, καθώς το παρελθόν δίνει το έναυσμα για να ξεκινήσει το μέλλον. «I never forget a face», λέει ο ένας Doctor στον άλλον. Τη μέρα που παρακολουθήσαμε γεμάτοι χαρά και αυθεντικό παιδικό ενθουσιασμό το απόλυτο «everybody lives» τρικ, κανένα απολύτως πρόσωπο δεν ξεχάστηκε. Ήταν όλα εδώ. Και τα 13.
Άλλα σχόλια:
*Φανταστικές οι διαφορετικές αντιδράσεις εντός της αίθουσας στα δύο cameo του επεισοδίου. Τη στιγμιαία εμφάνιση των φρυδιών του Καπάλντι ακολούθησαν τσιρίδες, παλαμάκια και κλωτσιές καθισμάτων από τον ενθουσιασμό. Τη φωνή και ύστερα το πρόσωπο του Τομ Μπέικερ ακολούθησε κάτι που μπορεί μόνο να περιγραφεί ως ‘κομμένη ανάσα διαρκείας’. Σχεδόν άκουγες τρίχες να σηκώνονται. Μια κοπέλα παραδίπλα μου αγκάλιασε τη διπλανή της βγάζοντας ένα σπασμένο «Oh my goooood» ενθουσιασμού και συγκίνησης.
*Να δούμε και την ανάποδη; Κρίστοφερ Έκλεστον. Συγγνώμη, αλλά τι φάση; Δεν ξέρω πια τι του έκαναν εκεί στο BBC και δε θέλει να έχει την παραμικρή σχέση με τη σειρά, αλλά κάποιες φορές πρέπει να αναγνωρίζουμε πότε κάποια πράγματα είναι μεγαλύτερα από εμάς. Προσμετρώντας και το minisode «Night of the Doctor», σε αυτή την 50ή επέτειο ουσιαστικά εμφανίστηκαν όλοι οι σύγχρονοι Doctors: ο 8, ο 8μιση, ο 10, ο 11, ακόμα κι ο 12. Είδαμε 2 regenerations, είδαμε τον Time War, είδαμε το Μεγάλο Κόκκινο Κουμπί, είδαμε τον Τομ Μπέικερ να μιλάει με τον Ματ Σμιθ, είδαμε για να είμαι ειλικρινής, περισσότερα από όσα περίμενα ποτέ ότι θα βλέπαμε. Και δεν μπορούσαν ο Έκλεστον και το BBC να τα βρουν και να φιλμάρουν 5” regeneration σκηνής; Και είμαι σίγουρος πως, για μια στιγμή, όλοι είχαμε πειστεί πως θα τον βλέπαμε όταν αρχίζει να αλλάζει ο Χερτ.
*Η έξυπνη χρήση παλιού υλικού τουλάχιστον έδωσε μια ψευδαίσθηση πως ο Εννιά ήταν κι αυτός εκεί στη διάρκεια της Μεγάλης Μάχης Για Τη Σωτηρία Του Γκάλιφρεϊ.
*Η όλη φάση με την Ελίζαμπεθ ήταν διασκεδαστική, για τρίτο στόρι επεισοδίου δηλαδή ήταν μούρλια, κι επίσης έδωσε (εκτός από μπόλικο κωμικό υλικό) μια φανταστική, σχετικά υπόγεια γραμμένη στιγμή, όταν η Ελίζαμπεθ απλά πληροφορεί πως ξεκοίλιασε την ZygonΕλίζαμπεθ και τώρα-αν-μπορούμε-να-εστιάσουμε-στη-σωτηρία-του-πλανήτη-παρακαλώ.
*Το b-story με τους Zygons είπαμε ότι έτσι κι αλλιώς έπαιζε ένα συγκεκριμένο σκοπό, αλλά κατά τα άλλα ήταν λίγο σα να ξέφυγε από τα πιο σαχλά επεισόδια της σειράς. Που αν το καλοσκεφτείς βέβαια, κι αυτά μέρος του DNA του «Who» είναι, οπότε ειλικρινά δε με ενόχλησαν. Κι ας έμοιαζαν με props από πρωινή παιδική εκπομπή Σαββάτου.
*Πόσο παράξενη επιλογή όμως για κακοί τόσο σημαντικού επεισοδίου! Ειδικά από τη στιγμή που τα Ντάλεκς υπάρχουν μόνο για το περιφερειακό ντύσιμο της ιστορίας. Όμως ο Μόφατ ποτέ δε νοιαζόταν ιδιαίτερα για τους κακούς των μεγάλων επεισοδίων του, αν το καλοσκεφτείς. Περισσότερο έπαιζε πάντα με δικές του δημιουργίες ή απλώς βασιζόταν στην αλληλεπίδραση των χαρακτήρων, όπως κι εδώ επί της ουσίας.
*Να μιλήσουμε λίγο για το εύρημα με τους πίνακες; Είναι σαν τις φωτογραφίες του «Harry Potter» αλλά ένα βήμα παρακάτω. Τέλεια σύλληψη (και με ρόλο στην λύση της ιστορίας) και τέλειο οπτικό εφέ. Το 3D του επεισοδίου ήταν γενικά απολαυστικά απλοϊκό και αφελές, όμως άξιζε η εμπειρία μόνο και μόνο για το πώς αναδείκνυε την αίσθηση των πινάκων που κρύβουν μέσα τους παγωμένες στιγμές του χρόνου. Η πρώτη φορά που η κάμερα μπαίνει μές στον πίνακα του Γκάιφρεϊ αποτέλεσε το πιο απενοχοποιημένο «ωωωωω!» που έχω χαρίσει ποτέ μου σε gimmick 3D.
*Τέλος (αν και είμαι σίγουρος πως έχουμε αφήσει υπο-σχολιασμένα χίλια-δυο πράγματα), μια σκέψη καθώς πάμε παρακάτω. Ο πανούργος Μόφατ κατάφερε ουσιαστικά πλέον να στριμώξει έναν ολόκληρο Doctor από το πουθενά, και χαρίζοντάς του την εξιλέωση, πλέον μετριέται και επίσημα ως ενσάρκωση. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως α) παρακολουθούμε μια σειρά όπου ο 13ος Doctor θα λέγεται Δωδέκατος (#win) και β) ο Καπάλντι θα ολοκληρώσει τον κύκλο των 13 ‘επιτρεπόμενων’ ενσαρκώσεων του Doctor. Φυσικά τρόποι υπάρχουν για να παρακαμφθεί αυτός ο κανόνας, αλλά κάπου έχω αυτή την αίσθηση πως ο Μόφατ ήθελε βασικά να προλάβει να είναι εκείνος που θα κλείσει τον κύκλο των 13 Doctors πριν φύγει ο ίδιος από τη σειρά, γι’αυτό και στρίμωξε έναν έξτρα ανάμεσα στους σύγχρονους και τους παλιούς. Πρόβλεψη: Το (εικάζω) σύντομο arc του Καπάλντι ως Doctor θα κορυφωθεί με αυτόν να βρίσκει το Γκάλιφρεϊ, οι Time Lords τον επιβραβεύουν χαρίζοντάς του νέες ζωές, αναγεννάται, και ο Μόφατ αφήνει τη σειρά με νέο κύκλο Doctors, με Γκάλιφρεϊ ξανά εκεί, ως ιδανικό σημείο για φινάλε- και μαζί νέας αρχής.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: doctor who
