Ξεκίνησε ως κινηματογραφική διασκευή του «Heavy Metal», δηλαδή του περιοδικού κόμικς ανθολογίας και μετέπειτα κινηματογραφική παραγωγή του 1981, που απαρτίζεται από μια σειρά ιστοριών επιστημονικής φαντασίας κάθε είδους, ύφους και προέλευσης. Οι Ντέιβιντ Φίντσερ και Τιμ Μίλερ προσπαθούσαν για χρόνια να δημιουργήσουν τη δική τους επαναπροσέγγιση στο φιλμ του ‘81, και σε κάποιο σημείο υπήρχε το ενδεχόμενο σκηνοθέτες των επιμέρους ιστοριών να είναι ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, ο Ζακ Σνάιντερ κι ο Γκορ Βερμπίνσκι.
Τελικά το πρότζεκτ ναυάγησε, αλλά όπως ξέρουμε πλέον πολύ καλά, στην εποχή του Netflix τίποτα δεν είναι νεκρό (εκτός, πρόσφατη ανατροπή αυτή, από το «One Day at a Time») καθώς ο streaming γίγαντας δεν θα αφήσει ούτε μισό ενδιαφέρον πρότζεκτ να του ξεφύγει καθώς αναζητά τον επόμενο online εθισμό σου. Ετσι, μια σειρά ανθολογίας επιστημονικής φαντασίας με την υπογραφή των Φίντσερ και Μίλερ, και προερχόμενη από δεκάδες διαφορετικά συνεργεία από όλο τον κόσμο, γυρισμένη με μια πλειάδα διαφορετικών στιλ κινουμένων σχεδίων, μάλλον παραήταν δελεαστικό concept για να το αφήσει το Netflix να του ξεγλιστρήσει.
Και έτσι φτάνουμε στο «LOVE DEATH + ROBOTS», μια animation σειρά 18 επεισοδίων μικρής διάρκειας, με το καθένα να φέρνει μια δική του οπτική και διαφορετικές ιδέες από έναν κονσεπτικά αχανή κόσμο του sci-fi. Η σειρά σαν σύνολο είναι, όπως αναμένεται σε κάθε τέτοια περίπτωση, εξαιρετικά άνιση και -όπως πάντα- διαφορετικοί άνθρωποι θα βρουν διαφορετικά πράγματα να αγαπήσουν σε αυτήν.
Σχεδόν όλα τα επεισόδια έχουν γραφτεί από έναν άνθρωπο, τον Φιλίπ Γκελάτ, βασισμένα στις περισσότερες περιπτώσεις σε προϋπάρχουσες ιστορίες (από συγγραφείς σαν τους Τζον Σκάλζι, Αλάστερ Ρέινολντς, Τζο Λάνσντεϊλ) και γυρισμένα από διαφορετικούς σκηνοθέτες και στούντιο animation.
Εμείς επιχειρούμε μια δική μας κατάταξη, με αυστηρούς αισθητικούς γνώμονες (όπως θα φανεί και παρακάτω, δεν είμαστε οι θερμότεροι φανς του άψυχου CGI animation) όσο και με μια έγνοια για το τι έχει να προσφέρει η εκάστοτε ιδέα στο κοινό. Πολλές από τις ιστορίες αυτές παγιδεύονται σε μάλλον κλισέ αφηγήσεις γεμάτες αχρείαστο γυμνό (η σειρά είναι σε γενικές γραμμές εξαιρετικά «Εφηβος Ανακαλύπτει Το Ιντερνετ»), όμως δεν είναι λίγες εκείνες που θα μας εκπλήξουν. Πάμε λοιπόν να τις θυμηθούμε όλες.
[Τα κείμενα είναι δίχως spoilers.]
18, «Alternate Histories»
Παρουσιασμένο ως demo εκδοχή κάποιας what-if υπηρεσίας που εξετάζει υποθετικές εκδοχές διαφορετικών σημείων της ιστορίας, αυτό το short τολμά να φανταστεί πώς θα ήταν ο κόσμος αν είχε πεθάνει ο Χίτλερ. Πρωτοποριακό! Το animation είναι καρτουνίστικο με άτεχνο τρόπο και το φιλμάκι εξαντλείται γρήγορα από τη στιγμή που πιάνεις το μοτίβο του. Το πόσο horny είναι η σειρά γενικά φαίνεται από το γεγονός ότι ακόμα και σε αυτό το κεφάλαιο καταφέρνουν οι δημιουργοί να χωρέσουν -καρτουνίστικο!- γυμνό. Με τον Χίτλερ, ναι.
17, «Shape-Shifters»
Ματιά στην εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή με μια αλληγορία που μπλέκει λυκανθρώπους ως μέλη των στρατιωτικών μονάδων. Οι λυκάνθρωποι αντιμετωπίζονται ως άλλο είδος από τους συντρόφους τους, ενώ μια ανακάλυψη για τον αντίπαλο στρατό θα ανεβάσει τις συμβολικές στροφές της ιστορίας που δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να πει για την κατάσταση στην περιοχή, κι επιπλέον διαθέτει κι ένα από τα ασχημότερα animation στυλ όχι μόνο της ανθολογίας αλλά και της CGI τεχνικής γενικότερα. Ένα από τα ατυχώς πολλά shorts που μοιάζουν με κομμένες σκηνές από βιντεοπαιχνίδι, παρά ορίτζιναλ έργο σινεμά ή τηλεόρασης.
16, «The Dump»
Βασισμένο σε ιστορία του Τζο Λάνσντεϊλ, το short τοποθετεί σε ένα σκουπιδότοπο όπου ένας επιθεωρητής του δήμου προσπαθεί να πείσει τον Άσχημο Ντέιβ να φύγει από εκεί που έχει δημιουργήσει το σπίτι του, επειδή μια νέα οικιστική ανάπτυξη δεν αρέσκεται να έχει τόσο κοντά, τόσο πολύ σκουπίδι. Μια ματιά στο gentrification με χαριτωμένη “boo!” αλληγορική νότα στο φινάλε, με μέτριο οπτικό στυλ.
15, «Suits»
Μια μικρή κοινότητα χωρικών ενώνονται, οι ίδιοι και οι μηχανές τους, για να αντισταθούν σε εισβολή εξωγήινων με ό,τι μέσα διαθέτουν. Πάρα πολύ ισχνό, με μετριότατο οπτικό αποτύπωμα. Δεν έχει τίποτα ενοχλητικό στα αλήθεια αλλά είναι τόσο γνώριμο που κάνεις γρήγορα check-out.
14, «Secret War»
Μέλη του Κόκκινου Στρατού το 1920 κυνηγούν στα δάση της Σιβηρίας έναν στρατό δαιμόνων που εξαπολύει κατά λάθος η κυβέρνηση. Συμβαίνουν αυτά. Η κορύφωση είναι αρκετά δυνατή παρά το δεδομένο πρόβλημα του πόσο οπτικά αδιάφορο είναι το ρεαλιστικό CGI. Οι χαρακτήρες βγαίνουν τελείως στεγνοί κι αυτό είναι ιδιαίτερα προβληματικό σε μια ιστορία τόσο επίπεδη και αναμενόμενη. Δεν είναι κακό, και το φινάλε εν τέλει το σώζει, αλλά εκπροσωπεί όλα τα εντελώς αδιάφορα στοιχεία του είδους και της τεχνοτροπίας του.
13, «When the Yogurt Took Over»
Επιστήμονες αναπτύσσουν γιαούρτι με νοημοσύνη, που κατακτά τον κόσμο. Πολύ one-note αλλά εντάξει, είναι ένα short για ένα γιαούρτι που κατακάει τον κόσμο, αυτό αν μη τι άλλο αξίζει ανέβασμα λιγοστών θέσεων.
12, «Sonnie’s Edge»
Το εναρκτήριο short για τους περισσότερους χρήστες (και στην επίσημη λίστα επεισοδίων της σειράς), μιας και το Netflix σύμφωνα με ρεπορτάζ πειραματίζεται με τη σειρά που παρουσιάζει τα επεισόδια σε κάθε χρήστη. Καταλαβαίνει κανείς γιατί σε μια ανθολογία που εκπροσωπεί τόσα διαφορετικά στυλ και είδη θα ήταν αυτό πρώτο- εκπροσωπεί πολλά από τα στοιχεία του show, μάχες τεράτων, είναι γοητευμένο με το σώμα και τη συνένωση ανθρώπου-μηχανής, έχει αιματηρές ανατροπές και έχει φυσικά πολύ γυμνό. Είναι ΟΚ. Εδώ κάπου στο μεσαίο pack μοιάζει μια σωστή θέση γι’αυτό.
11, «Sucker of Souls»
Με ένα χεράτο στυλ που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε old-school ευρωπαϊκό animation και παιδικά τύπου «Jonny Quest», μια χαλαρή περιπέτεια για έναν δαίμονα που ξυπνάει όταν τον ενοχλεί μια αρχαιολογική αποστολή. Γνώριμου τύπου περιπέτεια, cheesy διάλογοι, ποπ αναφορές, πάμε παρακάτω.
10, «Helping Hand»
Σαν χαμένη μεσαία πράξη του «Gravity» για μια αστροναύτη που κινδυνεύει να χαθεί στο μαύρο του διαστήματος αν κάποιος δε βάλει ένα χεράκι (συγγνώμη), το short είναι καθηλωτικά αγωνιώδες παρά το πόσο γνώριμο είναι και παρά το πόσο επιθετικά κακό είναι το animation, το οποίο αδυνατεί να αποδώσει είτε τον τρόμο είτε το συναίσθημα κάθε στιγμής. Είναι άψογα γυρισμένο όμως, με ένταση σε κάθε ένα από τα λιγοστά λεπτά του. Σύντομο και αποτελεσματικό.
9, «Beyond the Aquila Rift»
Διαστημική αποστολή με στόχο να περάσει ένα κοσμικό ρήγμα, ξυπνά νωρίτερα από το προσδοκόμενο. Επίσης ιδέα που έχει εξερευνηθεί πολλάκις και ταυτόχρονα ένα εφιαλτικό σενάριο γεμάτο γωνιές που ζητούν επίμονα να εξερευνηθούν (γι’αυτό και επιστρέφουμε τόσο συχνά σε παραλλαγές του). Το “συμπαθές PlayStation” αισθητικό επίπεδο δεν μειώνει τη δύναμη του στόρι που αν και δεν παύει ποτέ να είναι γνώριμη, κρατά μια δυνατή γροθιά για το τέλος.
8, «Blindspot»
Μια συμμορία cyborg επιχειρούν να ληστέψουν ένα κομβόι σε ένα εντυπωσιακά πετυχημένο όσο και απλή σύλληψης spin στο «Mad Max: Fury Road» σε μια ‘80s animation εκδοχή. Η τεχνική ταιριάζει ιδανικά σε μια τόσο σαφή, γραμμική ιστορία και το short καταφέρνει εκτός από μια ολοκληρωμένη σκηνή δράσης να αναπτύξει διακριτούς χαρακτήρες μη χάνοντας καθόλου τον θεατή. Περιπτώσεις όπου η απλότητα σε ιδανική εφαρμογή είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται.
7, «Three Robots»
Τρία ρομπότ κυκλοφορούν σε μια φαινομενικά άδεια πόλη κάπου μετά την καταστροφή της ανθρωπότητας. Το μακράν πιο πετυχημένο από τα χιουμοριστικά, ανάλαφρα shorts της ανθολογίας. Οι χαρακτήρες διαθέτουν προσωπικότητα και χιούμορ και μια φαινομενικά τουριστικά χιουμοριστική προσέγγιση πετυχαίνει απόλυτα, μέχρι και το χαριτωμένο φινάλε.
6, «Good Hunting»
Ενα αγόρι στην Κίνα των αρχών του 20ου αιώνα γίνεται φίλος με ένα μυθικό πνεύμα όταν ο πατέρας του σκοτώνει τη μητέρα του πνεύματος. Αυτό που ξεκινά ως ιστορία ανάμεσα σε δαίμονες και τους κυνηγούς τους σε ένα φυσικό ασιατικό σκηνικό (σε μια από τις λιγοστές ασιατικής επιρροής πινελιές στο πρότζεκτ, μια μάλλον δυσάρεστη διαπίστωση) εξελίσσεται σε μια τρομερά φιλόδοξη αλληγορία που περνά από την τεχνολογική εξέλιξη και εξερευνά τη σχέση πνεύματος και τεχνολογίας καθώς λέει την ιστορία μιας γυναίκας σε αναζήτηση ελέγχου του σώματός της. Πανέμορφο, φιλόδοξο και απλωμένο σε περισσότερα επίπεδα από όσα αρχικά αφήνει να φανούν.
5, «Lucky 13»
Η σχέση μιας πιλότου με το μαχητικό της, παιγμένο μέσα από ένα σοκαριστικά αποτελεσματικής φωτορεαλιστικότητας CGI. Ακόμα κι αν τίποτα από όλα αυτά δεν ακούγονται ελκυστικά (και για πολλούς από εμάς σίγουρα δεν είναι, ειδικά από τη στιγμή το κυνήγι του ρεαλισμού στο animation δεν είναι θετική εξέλιξη), το short είναι εντυπωσιακά παιγμένο (από τη Σαμίρα Γουάιλι του «Handmaid’s Tale») και γυρισμένο (από τον Τζερόμ Τσεν, υποψήφιο για Οσκαρ καλλιτέχνη ειδικών εφέ). Όταν κάτι είναι καλό, είναι καλό.
4, «The Witness»
Μια γυναίκα γίνεται μάρτυρας φόνου και ξεκινά ένα παιχνίδι κυνηγητού με τον δολοφόνο. Μάλλον σαχλή “αχά!” ιστορία που γίνεται προβλέψιμη τόσο άμεσα που αναρωτιέσαι τι έχασες, ωστόσο σε τεχνικό επίπεδο πρόκειται για το εντυπωσιακότερο όλων των shorts σε βαθμό άμεσα αντιπροσωπευτικό όλης της ανθολογίας. Κάπου ανάμεσα σε ένα ατελείωτο σερί νεκρών CGI που μοιάζουν κομμένα από βιντεοπαιχνίδι και σε διάφορων τεχνικών χεράτο animation που μπορεί να είναι υπέροχο αλλά όχι απαραίτητα αντιπροσωπευτικό για τα σημερινά δεδομένα, η αισθητική του «Witness» είναι αυτό στο οποίο μοιάζει να στοχεύει το animation σήμερα. Γυρισμένο από τον Αλμπέρτο Μιέγκλο που έχει προϋπηρεσία στο καλλιτεχνικό τμήμα ταινιών σαν τη «Νεκρή Νύφη» και -κυριότερα- του «Into the Spider-Verse», το 3D animation πετυχαίνει ένα επίπεδο ρεαλισμό, αγωνίας και κίνησης δίχως ούτε για καρέ να αφήνει πίσω τη ζωγραφική διάσταση και φύση του μέσου. Καλλιτεχνικά εντυπωσιακό, στην υπηρεσία μιας αδιάφορης ιστορίας- έχουν συμβεί και χειρότερα πράγματα.
3, «Ice Age»
Ενα ζευγάρι (Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ και Τόφερ Γκρέις) ανακαλύπτουν έναν λιλιπούτειο πολιτισμό μέσα στον καταψύκτη του. Συνδυασμός live action και stop-motion animation σε ένα σπαρταριστό short σκηνοθετημένο από τον ίδιο τον Τιμ Μίλερ. Εκτός από μοναδική εκπροσώπηση μιας σημαντικής τεχνικής (του προαναφερθέντος συνδυασμού ηθοποιών και κινουμένου σχεδίου), η ιστορία είναι έξυπνη, το λιγοστό animation αποτελεσματικά όμορφο, και η χαμηλών τόνων εξερεύνηση της ανθρώπινης εξέλιξης και ακόμα και της ύπαρξης εναλλάξ βαριεστημένων και εντυπωσιασμένων θεοτήτων, κάνει το φιλμάκι αυτό ένα από τα αναμφίβολα χιτς της συλλογής.
2, «Fish Night»
Πατέρας και γιος κάνουν στάση στην έρημο της Αριζόνα τη νύχτα όπου τους επισκέπονται τα πνεύματα των θαλάσσιων πλασμάτων που ζούσαν εκεί όταν το επίπεδο των θαλασσών ήταν υψηλότερο. Κάπου ανάμεσα στην ορχηστρική πολυχρωμία στην παράδοση της «Φαντασίας» και σε ένα παντελώς στοιχειώδες στόρι μιας «Δαίδαλος και Ικαρος» χροιάς, αυτό το short δεν περιγράφεται όσο βιώνεται, με χρώματα και αποχρώσεις να ανοίγουν το μάτι και να ρίχνουν το σαγόνι στο πάτωμα.
1, «Zima Blue»
Eνας θρυλικός καλλιτέχνης θυμάται το παρελθόν του και το πώς απέκτησε τη φήμη του, καθώς αποκαλύπτει το τελευταίο έργο του. ΣτIλ γεμάτο γωνίες και εντάσεις βασισμένο στο μπλε και τις αποχρώσεις του, στοχεύει περισσότερο σε ιδέες και συναισθήματα παρά σε οποιοδήποτε ρεαλισμό, λέγοντας μια ιστορία πάνω στην απόλυτη ελευθερία- είτε αυτή εκφράζεται σε επίπεδο τεχνολογικό, είτε σε επίπεδο καλλιτεχνικό, είτε στο πώς αυτά μπορούν να τέμνονται. Από όλα τα shorts της ανθολογίας, όμορφα, άσχημα, πολύπλοκα ή απλοϊκά, κανένα δεν κοιτάει ψηλά στον ουρανό και βαθιά μέσα μας, με την καθαρότητα αυτού.
*To «LOVE DEATH + ROBOTS» streamάρει ήδη στο Netflix.
