Αισθάνομαι αμήχανα όταν γράφω ύμνους για ηθοποιούς, δεν είναι ότι δεν τους συμπαθώ όσο ότι δεν είναι στην κορυφή της κλίμακας σημαντικότητας. Θα έβλεπα οτιδήποτε στα τυφλά με μόνο οδηγό ένα όνομα δημιουργού που εμπιστεύομαι, αλλά μιας και ο ηθοποιός δεν έχει αντίστοιχο δημιουργικό έλεγχο, δε μπορώ να πω ότι ισχύει το ίδιο και για αυτούς. Δε θα έβλεπα οτιδήποτε βάσει ενός πρωταγωνιστή. Θέλω να πω, απλά ερμηνεύει, μπορεί να είναι αρκετός λόγος για να παρακολουθήσεις κάτι;
Όπως αποδεικνύεται, κάποιες φορές ναι.
Δεν πιστεύω πως θα το εκλάμβανε ως μειωτική δήλωση για τη σειρά κάποιος από το δημιουργικό τιμ του «Orphan Black» αν παραδεχθούμε πως η Τατιάνα Μασλάνι είναι ο πρώτος και καλύτερος και απόλυτος λόγος να δεις τη σειρά. Προσωπικά το παρακολούθησα ευχάριστα, δεν άλλαξε κι ο κόσμος μου βέβαια, όμως σε κάθε περίπτωση είναι must-watch τηλεόραση μόνο και μόνο γι’αυτό: Η 27χρονη Καναδέζα Τατιάνα Μασλάνι παραδίδει μια από Εκείνες Τις Ερμηνείες.
«Για μένα, όλο αυτό που έγινε με τα Έμμυ προήλθε από άλλους ανθρώπους», δήλωσε πρόσφατα η Μασλάνι στο TV Guide, συμπληρώνοντας πως δεν έκανε τη σειρά με την ελπίδα μιας τέτοιας διάκρισης. «Όλα αυτά τα πράγματα μοιάζουν εντελώς πέρα από τον έλεγχό μου. Η στήριξη και οι άγριοι φανατικοί που θύμωσαν με το σνομπάρισμα μου από τα βραβεία, όλα αυτά είναι υπέροχα. Αλλά τελικά τα βραβεία δεν έχουν κάποια συνέπεια.» Η δήλωση αυτή μοιάζει ταιριαστή παραδοχή του ειλικρινούς σαστίσματος που έχει να κάνει με τα συνεπακόλουθα της τεράστιας δημοφιλίας που έξαφνα απολαμβάνει στους κύκλους κριτικής και cult fandom.
Το «Orphan Black» θα έπρεπε να είναι μια ακόμα σειρά. Ένα φροντισμένο, καλογυρισμένο sci-fi, μέρος ενός εξαιρετικού νέου κύματος επιστημονικής φαντασίας από την αγγλική τηλεόραση, για μια νεαρή κοπέλα στα άκρα της νομιμότητας που μια μέρα γίνεται μάρτυρας μιας αυτοκτονίας. Η κοπέλα που βουτάει στις γραμμές του τρένου είναι σωσίας της, και η ηρωίδα μας παίρνει την ταυτότητά της για σκοπούς όχι και πολύ έντιμους. Σύντομα θα ανακαλύψει πως οι δυο τους δεν είναι οι μόνες.
Μέσα από μια ρεαλιστικά δοσμένη ιστορίας συνωμοσίας, αγωνίας και κλώνων, το «Orphan Black» μιλάει για την ατομικότητα και για το τι είναι αυτό που μας δίνει την ταυτότητά μας. Ενδιαφέρον και καλά εκτελεσμένο, όχι τίποτα ριζοσπαστικό ή τρομερά φιλόδοξο- πλην ενός στοιχείου. Η Μασλάνι (που σημειωτέον, έχει background σε γκρουπ κωμικού αυτοσχεδιασμού από όταν ακόμα πήγαινε σχολείο) είναι συγκλονιστική στον υπερ-απαιτητικό πολυ-ρόλο της.
Δεν είναι ότι δεν έχουμε ξαναδεί ηθοποιό να παίζει πολλαπλούς ρόλους. Συχνά όμως αυτό ελκύει μια over the top προσέγγιση, ίσως επειδή είναι πραγματικά δύσκολο να πάρεις εντελώς στα σοβαρά μιας σύμβαση που λέει πως ένας (1) άνθρωπος ανταλλάζει άκρως δραματικούς διαλόγους (ή συμμετάσχει σε σκηνές δράσης) με τον εαυτό του.
Ακόμα συχνότερα, έχουμε περιπτώσεις ενός ηθοποιού που ουσιαστικά αλλάζει χαρακτήρες στην πορεία μιας σειράς. Εκεί πάντοτε η μία περσόνα έχει καρτουνίστικα ή arch στοιχεία. Είναι πραγματικά σπάνια μια περίπτωση όπως αυτή της (επίσης θαυμάσιας) Άννα Τορβ, η οποία στο «Fringe» έπαιζε δύο Ολίβιες ως διακριτά, αλλά εντελώς ανθρώπινα όντα, από ένα σημείο και μετά δίχως καν να χρειάζεται τη βοήθεια του διαφορετικού hairstyle. (Που για άλλους αποτελεί πατερίτσα.)
Η Μασλάνι πατάει σε μια τέτοια προσέγγιση και τη μεγευθύνει. Το σύμπαν του «Orphan Black» κατοικείται από παραλλαγές της, στο βαθμό που το να αναφερθείς σε άλλον ως ‘πρωταγωνιστή της σειράς’, είναι μάλλον τρολλάρισμα. Είτε παίζει την πανκ, είτε την συγκροτημένη μπατσίνα, (είτε την πανκ που υποδύεται τη συγκροτημένη μπατσίνα) είτε την nerd, είτε την soccer mom, είτε τον μπαμπούλα, ό,τι κι αν κάνει, το κάνει σα να επρόκειτο για ένα εντελώς διαφορετικό ον. Έχει διαφορετικούς μανερισμούς και διαφορετικά βλέμματα, και τίποτα δεν μοιάζει με καρτούν (εκτός από την villain, που υποθέτω πρέπει). Αν έπρεπε να παίξει αυτό το ρόλο ηθοποιός Μεθόδου, θα είχε μπει στο τρελάδικο από το τρίτο επεισόδιο. Η Μασλάνι τον ερμηνεύει σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Μια καλή πρόσφατη αναλογία είναι εκείνη με την Ελίζα Ντούσκου του (πιο φιλόδοξου) «Dollhouse». Η σειρά του Γουήντον μοιραζόταν κάποιους από τους προβληματισμούς του «Orphan Black», και -περισσότερο στο θέμα μας- το πόσο απαιτητικός ήταν ο κεντρικός ρόλος. Πώς περνάς από επεισόδιο σε επεισόδιο σε ένα άλλο χαρακτήρα, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε ότι όλοι έχουν το ίδιο πρόσωπο; Η Ντούσκου απέτυχε παταγωδώς στην (ομολογουμένως υψηλής επικινδυνότητας) αποστολή, και μαζί αποτέλεσε έναν από τους λόγους που κρατούν τη σειρά πίσω. Πολλοί βέβαια υπήρξαν λιγότερο αυστηροί: Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν να πετύχει;
Αρκεί να κοιτάξει τη Μασλάνι. Η οποία ύστερα από σχεδόν μια δεκαετία τηλε-προϋπηρεσίας στην αφάνεια, ανέλαβε εδώ την αποστολή υψηλού ρίσκου (αλλά και υψηλών απολαβών σε περίπτωση επιτυχίας) και τα έκανε όλα σωστά. Παρακολουθείς εναγωνίως μια σκηνή με 4 χαρακτήρες να συζητάνε μέσα σε έναν κλειστό χώρο, και είναι μόνο σε στιγμές που συνειδητοποιείς πως, α ναι, είναι τέσσερις φορές ο ίδιος άνθρωπος.
Οι κριτικοί στην Αμερική ανέλαβαν την Μασλάνι σα να επρόκειτο για protege τους, της΄εδωσαν το βραβείο τους, και από το πουθενά δημιούργησαν hype για τα Έμμυ μέσα από κείμενα, συνεντεύξεις, τουήτς. Φυσικά τα Έμμυ δεν πρόσεξαν (ή δεν πρόλαβαν να προσέξουν, έγινε πολύ ξαφνικά όλο αυτό, και το «Orphan Black» παραείναι περιθωριακό show), εξ ου και η ειλικρινής απορία της ίδιας της ηθοποιού. Το να πρωταγωνιστείς σε μια τέτοια σειρά και να έχεις να σκέφτεσαι τα Έμμυ είναι πρακτικά αδιανόητο.
Αλλά εν τέλει δεν έχει και σημασία. Ως Σάρα (και Μπεθ, και Κοσίμα, και Άλισον, και Ελένα, και Ρέιτσελ, και Κάτια) στο «Orphan Black», η Τατιάνα Μασλάνι είναι τόσο καλή που νιώθεις πως είναι η ίδια ειδικό εφέ. Και ταυτόχρονα τόσο καλή, που δε θα μπορούσε να είναι ειδικό εφέ. Είναι πάνω από βραβεία κι άλλα τέτοια δεσμά με τη δική μας, βαρετή πραγματικότητα. Καλύτερα που δεν είναι στο ραντάρ των Έμμυ, γιατί θα ήταν άδικο για όλους τους υπόλοιπους. Έτσι μπορούμε απλά να λέμε μεταξύ μας πως ναι, προφανώς και η Τατιάνα Μασλάνι δίνει την απόλυτη τηλεοπτική ερμηνεία της χρονιάς, και να μην χρειάζεται καν να ανασύρεις στατιστικά ή βραβεύσεις για να το υποστηρίξεις. Ό,τι χρειάζεσαι είναι εκεί, στην οθόνη.
*Το «Orphan Black» παίζεται στο BBC America και επιστρέφει για 2η σεζόν τον Απρίλιο του 2014. Ως τότε, την Τατιάνα Μασλάνι θα δούμε σε guest ρόλο στο «Parks and Recreation».
