Όλοι έχουμε αυτό τον άνθρωπο στον περίγυρό μας.
Μιλάει συνέχεια για τον εαυτό του, ό,τι κι αν λένε (ή προσπαθούν να πουν οι γύρω), κάθε συζήτηση μεταβάλεται σε κάτι που τον αφορά. Έχει κλειστά τα αυτιά της στον δικό σου πόνο, στους δικούς σου προβληματισμούς, ακόμα και τις χαρές σου τις καταπίνει κάποιο δικό της δράμα. Όμως είναι συναρπαστικός με τον τρόπο του, σου δίνει μια οπτική της καθημερινότητας που δεν κερδίζεις από αλλού, κάνει την καθημερινότητα λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Είναι, βαθιά, πληγωμένη, χαλασμένη με έναν τρόπο πολύ θεμελιώδη και ανθρώπινο, σα να εκφράζει το υπερεγώ καθενός από εμάς, ξεχνώντας να το περάσει μια στρώση ευγένειας από πάνω.
Αυτός ο άνθρωπος είναι το «Girls» και, σε έναν πολυ βασικό βαθμό είμαστε όλοι, γι’αυτό και τα πράγματα που επιχειρεί με τη σειρά της η Ντάναμ ήταν εξαρχής πολύ καλλιτεχνικά φιλόδοξα. Πώς συντηρείς μια αφήγηση πολλών σεζόν και πολλών χαρακτήρων όταν η κεντρική σου προσέγγιση είναι να εξερευνήσεις, χωρίς καμία απολύτως συγγνώμη ή κανέναν συμβιβασμό, το ανεξέλεγκτο Εγώ μας;
Διαβάστε ακόμη: Το «Girls» του ΗΒΟ ίσως και να είναι η φωνή μιας γενιάς!
Δεν είναι έκπληξη που το «Girls», μια σειρά για 4 κορίτσια (και μερικά αγόρια) στη σημερινή Νέα Υόρκη, άγγιξε σπουδαία ύψη πριν φλερτάρει με τα ακραία βάθη, όπως και κάθε άλλο ενδιάμεσο στάδιο (όχι με μια συμβατική σειρά πάντως). Ο χαρακτήρας που εξερευνά, δηλαδή εμείς στα 24, είναι άνισος, και άλλοτε ανυπόφορος, άλλοτε ιδιοφυής, άλλοτε ευαίσθητος, άλλοτε τόσο αδιανόητα κι επίπονα σκληρός. Η σειρά είναι όλη μια διαδικασία αποδοχής του τι σημαίνει να είσαι ένας 20κάτι σε αναζήτηση κατεύθυνσης και φωνής. Το θέμα δεν είναι πρωτότυπο, μα η ακρότητα της προσέγγισης ήταν, είτε όταν πετύχαινε, είτε όταν αποτύγχανε.
Έχοντας αφήσει προ πολλού πίσω την αυθάδεια της 1ης σεζόν (και το ανήκουστο τόλμημα της Ντάναμ να γράψει για τη μικρή οθόνη μια παρέα καλοσχηματισμένων γυναικείων χαρακτήρων γεμάτων πληγές και ατέλειες) και τις φορμαλιστικές περιπέτειες της 2ης (με επεισόδια σαν εκείνο το πολυσυζητημένο με τον Πάτρικ Γουίσλον να μας θυμίζουν διαρκώς πόσο μεγάλο θεματικό έλεγοχ του υλικού της κατέχει η Ντάναμ ακόμα κι όταν το μισό ίντερνετ φυσά και ξεφυσά), το «Girls» άρχισε να αναλώνεται. Σε μια στιγμή στην αρχή της 4ης σεζόν, οταν η Χάνα Χόρβαθ ήταν ακόμα στην συγγραφική κατασκήνωση στην Άιοβα, οι φίλες της μιλώντας μεταξύ τους είπαν γι’αυτήν: «δε μιλάει ποτέ για κάτι αληθινό».
Από αυτή την ασθένεια πληγώθηκε κι η σειρά, μέσα από αδιέξοδα, εσωτερικής κατανάλωσης ιστορίες που μπορεί να μην ήταν ασυνεπή με την ευρύτερη αποστολή της Ντάναμ, όμως δεν έκαναν αρκετά ενδιαφέρουσα τηλεόραση. (Η δουλειά στο GQ, η προαναφερθείσα Αιόβα, η Μάρνι να τρέχει με τον ανούσιο μουσικό/ηθοποιό/μελλοντικό σύζυγο, η Σοσάνα πρακτικά ξεχασμένη από τη σειρά.) Όμως στην 5η σεζόν, όπως ακριβώς συμβαίνει με τον περιστασιακά ανυπόφορο γνωστό μας που καταφέρνει να βάλει σε σειρά τον εαυτό του, όλα ξαναβρέθηκαν στη θέση τους, ακόμα και με τρόπους που νωρίτερα δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Η Ντάναμ, παρέα με την υπολοχαγό της, Τζένι Κόνερ, βρήκαν μια ισορροπία που το «Girls» δεν κατείχε ακόμα και στις εποχές της μεγάλης hype δόξας της.
Αυτά είναι τα 5 βασικά στοιχεία μιας σπουδαίας επιτυχίας, που απογείωσαν ξανά τη σειρά λίγο πριν την τελευταία σεζόν της.
- Η Τζέσα κι ο Άνταμ
Ας ξεκινήσουμε από το προφανές, το κεντρικό σημείο συζήτησης γύρω από τη σεζόν. H σειρά πάντα έδειχνε μια έφεση σε δυσλειτουργικά ζευγάρια, εξερευνώντας τι είναι αυτό που, παρόλ’αυτά, λειτουργεί και τα κρατά ενωμένα. Οι άνθρωποι που κατοικούν το σύμπαν του «Girls» είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ασύμβατοι όλοι, ο ένας με τον άλλον. Περίεργα σχηματισμένα, μοναχικά νησιά, που καταφέρνουν και ενώνονται μεταξύ τους εντελώς απρόσμενα, φτιάχνοντας το πιο αρμονικά ανόμοιο παζλ ανθρώπων. Αυτό έχει ενδιαφέρον γιατί είναι η αλήθεια, αλλά πέρα από αυτό κάνει και περιστασιακά συναρπαστική (όσο και συχνά ανυπόφορη) τηλεόραση. Άνθρωποι που μαθαίνουν με τον πιο επίπονο τρόπο πώς τα κοινά τους μπορεί να τους απομακρύνουν ή πώς οι διαφορές τους φέρνουν κοντά: Γι’αυτό βλέπουμε «Girls».
H Τζέσα κι ο Άνταμ, τώρα. Μπορείς να αραδιάσεις εκατό λόγους για τους οποίους αυτό το ζευγάρωμα είναι σχεδόν ανίερο, όμως αποτελεί και το σπάνιο «Girls»-ζευγάρωμα που βγάζει νόημα από την αρχή του ως το τέλος του. Η Τζέσα κι ο Άνταμ είναι κοινωνικά τέρατα, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, όμως οι μαύρες τρύπες που σχηματίζουν γύρω τους καταπίνουν η μία την άλλη. Μαζί είναι εκπληκτικοί, όπως είχε αρχίσει ήδη να φαίνεται από την 4η σεζόν, την οποία πέρασαν ως κοντινοί φίλοι, πολύ πιο κοντινοί από είχαν υπάρξει ποτέ οποιοιδήποτε άλλοι χαρακτήρες της σειράς. Μέχρι το τέλος της σεζόν φαινόταν πως χρειάζονται ο ένας τον άλλον, φέρνουν ο ένας στον άλλο μια ισορροπία για την οποία δεν έμοιαζαν ποτέ ικανοί.
Η διαδρομή τους μέσα από τη σεζόν είναι τέλεια, βήμα προς βήμα. Από το ενστικτώδες φιλί της πρεμιέρας, στην προσπάθειά τους να κρατηθούν σε απόσταση αλλά να μη μπορούν να αντισταθούν στις δυνάμεις της βαρύτητας, στο «το ήθελα αυτό τόσο καιρό» έξω από την πόρτα του διαμερίσματος, στα αμήχανα αλλά τόσο γλυκά, ήρεμα, ισορροπημένα ραντεβού (από τον καναπέ του Ρέι μέχρι το εστιατόρια με την αδερφή της Τζέσα), στο ψυχικό άδειασμα που ακολούθησε όταν το έμαθε η Χάνα, μέχρι φυσικά αυτό, το μόνο μαθηματικά βέβαιο ξέσπασμα σε μια ιστορία απρόσμενης ισορροπίας: Στο φινάλε, ο Άνταμ κι η Τζέσα διαλύουν ένα διαμέρισμα καθώς ξεσπούν, τσακώνονται (με αφορμή τη Χάνα) όπως δεν έμοιαζαν να είναι ικανοί να τσακωθούν όσο βρίσκονταν μαζί. Στο τέλος μένουν οι δυο τους, γυμνοί, σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά, στο πάτωμα, έχοντας πια αποκαλυφθεί πλήρως ο ένας στον άλλο. (Όταν ο Άνταμ σπάει α α λα Τζακ Νίκολσον την πόρτα του μπάνιου, η Τζέσα του λέει πως δεν φοβάται, πως αυτό είναι ακριβώς αυτό που περίμενε από αυτόν.)
Ανυπομονώ για το συμπέρασμα της σειράς από αυτή τη σχέση που δεν ξέραμε πως είχαμε ανάγκη να δούμε. Όμως ό,τι κι αν συμβεί, αυτή η διαδρομή της 5ης σεζόν ήταν φανταστική.
2. Το επεισόδιο «Hello Kitty»
Η πρώτη μου αντίδραση μόλις είδα το «Hello Kitty» ήταν να το χαρακτηρίσω κάπου ως «το μόνο απαραίτητο επεισόδιο της σειράς».
Το «Girls» ήταν από την πρώτη στιγμή ήταν μια σειρά με ανθρώπους που δίνουν τις δικές τους, προσωπικές παραστάσεις σε έναν κόσμο-σκηνικό. Κανείς ποτέ δεν ακούει πραγματικά τον άλλον, ο καθένας κάνει το σόλο του. Κοινό και ηθοποιοί είναι ένα, όλοι είναι πρωταγωνιστές της ιστορίας τους, και σε όλες τις ιστορίες οι άλλοι είναι απλώς κομπάρσοι. Πόσες φορές έχεις νιώσει να βλέπεις ένα διάλογο όπου κάθε χαρακτήρας μιλάει πάνω στον άλλο, σαν δύο σόλο μονολόγους σε σύγκρουση;
Υπήρχε καλύτερο σκηνικό για να εκτυλιχθεί το μεγαλύτερο δράμα της σεζόν, από ό,τι μια διαδραστική παράσταση, για ένα μάτσο ανθρώπους που δεν είδαν έναν φόνο να συμβαίνε μπροστά στα μάτια τους επειδή κανείς δεν κοιτάει πραγματικά; Όλοι οι ήρωες της σειράς βρίσκονται στα διαμερίσματα της παράστασης (ένα ούτως ή άλλως πραγματικά συναρπαστικό σκηνικό για την οποιαδήποτε παράσταση), και παίζουν τα συνήθη σόλο δράματά τους την ώρα που οι ηθοποιοί ερμηνεύουν τα δικά τους. Μια άψογα, εντυπωσιακά χορογραφημένη κακοφωνία ανθρώπινης μη-επικοινωνίας, από τον Ρίτσαρντ Σέπαρντ, τον καλύτερο σκηνοθέτη της σειράς.
Και έξω από τα παράθυρα, λαμβάνει χώρα ο φόνος.
Χρειάζεται μια στιγμή απόλυτης ησυχίας, μές στην ομορφιά της νύχτας, ώστε η Χάνα να καταλάβει αυτό που συνέβαινε δίπλα της, μπροστά της, όσο εκείνη μιλούσε (όσο όλοι μιλούσαν). Κοιτάζει απέναντι τη Τζέσα, να κοιτάζει απένατι (δίπλα στη Χάνα) τον Άνταμ, και τα καταλαβαίνει όλα. Δε βγάζει λέξη.
Στην τελευταία, αποκαρδιωτική σκηνή του επεισοδίου, όλοι οι χαρακτήρες, παίχτες, ηθοποιοί, είναι έξω στο δρόμο. Η Χάνα μαλώνει ακόμα με τον Φραν, αυτόν τον τόσο φυσιολογικό που της τρώει την ψυχή boyfriend. Μακριά τους, η Τζέσα κι ο Άνταμ φεύγουν μαζί. Η Τζέσα κι η Χάνα ανταλλάζουν ματιές. Ούτε λέξεις, ούτε μονολόγους, ούτε δράμα. Η Τζέσα ακολουθεί τον Άνταμ μες στη νύχτα αλλά δεν είναι σίγουρη καν τι απόσταση να έχει από αυτόν ή σε ποια μεριά του δρόμου να προχωρήσει. Η Χάνα μένει με τον Φραν γιατί εκείνη τη στιγμή δε μπορεί να μείνει μόνη. Για πρώτη φορά, οι ρόλοι τους ως χαρακτήρες, εκείνη τη στιγμή, δε μοιάζουν προβαρισμένοι. Καμία τους, ούτε η Χάνα, ούτε η Τζέσα, δεν ξέρει πώς να αντιδράσει ή τι λέξη να πει.
Το μόνο αληθινά απραίτητο επεισόδιο της σειράς.
3. Η Σοσάνα κατακτά την Ιαπωνία
Στην Ιαπωνία η Σοσάνα ένιωθε σα να ανήκει κάπου κι αυτός ήταν ένας ακόμα μικρός θρίαμβος της σειράς, ακριβώς επειδή αυτή (και, αλήθεια, όλοι οι χαρακτήρες) αυτοκαταστρέφονται τη στιγμή που βιώσουν αδράνεια, αλλά σπάνια αυτό έχει γίνει με τη δύναμη και τις οπτικές αποχωρήσεις της ιστορίας της Σοσάνα. «Νιώθω σα να είμαι μέσα στο αιδοίο της Κέιτι Πέρι,» λέει η σοκαρισμένη Άμπιγκεϊλ μετά την επίσκεψή της στο 5ο επεισόδιο της σεζόν.
Το Τόκυο είναι πράγματι ένα μικρό αυτόνομο σύμπαν μες στην καρδιά του δικού μας κόσμου, ένα παράλληλο μέλλον που δεν συνέβη ποτέ αλλά επιβιώνει σε αυτή την πόλη σαν απομεινάρι από μια διαφορετική πραγματικότητα που απέδρασε από το σύμπαν μας αλλά δεν πρόλαβε να πάρει μαζί της όλα της τα υπάρχοντα. Υπάρχει καλύτερη πόλη σαν σύμβολο της μεταμόρφωσης της Σοσάνα; Όπου κι αν πήγαινε θα κουβαλούσε μαζί της και κάτι γνώριμο, ακόμα κι αν η γλώσσα ή η κουλτούρα ήταν διαφορετική. Στο Τόκυο η Σοσάνα επανεφευρίσκει την περσόνα της ριζικά. Όλα τα ιδιαίτερα χαρακτήριστικά στα οποία βασιζόταν, στα οποία πάνω καθόριζε την ύπαρξή της, στο Τόκυο μοιάζουν εκμηδενισμένα. Οπότε εκ των πραγμάτων, σκάβει βαθιά και φτάνει στην καρδιά, στην ουσία της. Ανακαλύπτει ποια είναι στα αλήθεια.
Έχει πολλές τέτοιες ανακαλύψεις για όλους τους χαρακτήρες η σεζόν, είναι τόσο επίμονο αυτό το κοινό θεματικό στοιχείο που σε σημεία απορούσα γιατί χρειάζεται και 6η σεζόν. Την είχα νιώσει και στο τέλος της 2ης αυτή την αίσθηση τέλους, γι’αυτό και είχα αφήσει τη σειρά, όμως εδώ η θεματική ολοκλήρωση μοιάζει ακόμα εντονότερη.
Η Σοσάνα φτάνει στο Τόκυο ως εκπρόσωπος της Δύσης αλλά γρήγορα, και ειδικά από τη στιγμή που οι δεσμοί της με την δουλειά της στη Νέα Υόρκη κόβονται, αφομοιώνεται από την πόλη. Τεστάρει όρια, δοκιμάζει πειρασμούς, βρίσκει δουλειά, ντόπια δουλειά (υπάρχει κάτι περισσότερο Τόκυο από το να δουλεύεις σε cat cafe;), ερωτεύεται, αλλά χρώματα στα μαλλιά, αλλάζει γκαρνταρόμπα, αλλάζει τρόπο με τον οποίο περπατάει, και κινείται, και μιλάει. Όταν ξεναγεί την επισκέπτριά της, στο κάδρο βλέπεις μόνο μία τουρίστρια.
Φυσικά, το ξέσπασμα δεν αργεί να έρθει. Όπως και στην ιστορία του Άνταμ με τη Τζέσα, οι κρυφές δυνάμεις κάτω από τη φαινομενική ισορροπία είναι πολύ ισχυρές για να εκμηδενιστούν πλήρως. Η Σοσάνα βρίσκει ηρεμία και φτιάχνει τον εαυτό της από την αρχή, αλλά τη στιγμή που μοιάζει να ολοκληρώνει αυτό το ταξίδι, συνειδητοποιεί πως αυτός ο προορισμός δεν της αρέσει.
Το έχουν αυτό τα ταξίδια.
4. Η Μάρνι κι ο Τσάρλι στα όνειρά της
Όπως είχαμε αναλύσει και στο επεισόδιο με τον Πάτρικ Γουίλσον από την 2η σεζόν (επίσης σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Σέπαρντ, το επεισόδιο στο οποίο εν πολλοίς βασίστηκε η σύνδεση αισθητικών και θεματικών μοτίβων η σειρά από εκεί το σημείο κι έπειτα) ο διαχωρισμός ονείρου και πραγματικότητας στη σειρά αυτή δεν έχει σημασία. Η πραγματικότητα καδράρεται ως όνειρο, το όνειρο συμπεριφέρεται ως πραγματικότητα και τελικά ο διαχωρισμός καταντά περιττός. Αν κάτι είναι αρκετά ισχυρό για να κυριαρχήσει ως όνειρο, τότε εκ των πραγμάτων αποτελεί και συναισθηματική πραγματιότητα.
Στο «The Panic in Central Park», ένα υπό κάποια έννοια πνευματικό σίκουελ (ή έστω companion επεισόδιο) εκείνου του σπουδαίο «One Man’s Trash», η Μάρνι συναντά ξανά τον Τσάρλι, τον βαρετό φίλο της από τις 2 πρώτες σεζόν, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν όταν τον αφήσαμε. Πολύ συχνά σε σειρές χαρακτήρες από τα παλιά επανεμφανίζονται ύστερα από καιρό για να τονίσουν κάποια έλλειψη ή κάποια ανάγκη ή κάποιο λάθος των κεντρικών ηρώων, και πολύ συχνά αυτοί οι χαρακτήρες έχουν πραγματοποιήσει ψιλοαπίθανες προσωπικές προόδους. Χαίρεσαι για αυτούς, αλλά αναγνωρίζεις πως η εξέλιξη τους καθιστά όχι πια αληθινούς χαρακτήρες, μα οχήματα προσωπικής εξιλέωσης των ‘δικών’ μας πρωταγωνιστών (σκέψου επιστροφές σαν του Ράιλι στη «Buffy» ή του Τζες στο «Gilmore Girls»).
Το «Girls» παίρνει αυτό το trope και το αντιστρέφει κάπως, ενώ την ίδια στιγμή υπερτονίζει αυτή την ονειρική, συμβολική διάσταση του ήρωα που επιστρέφει αλλαγμένος. Ο Τσάρλι του «Panic» δεν είναι ο ασφαλής wannabe επιχειρηματίας με τις upstarts του και το καθαρό του λουκ, είναι ένας τύπος με τζην μπουφάν που αράζει στο δρόμο με περίεργους τύπους, μιλάει με προφορά που δεν είχε, και παρασύρει τη Μάρνι σε ένα μανιακό ταξίδι-περιπέτεια στη νυχτερινή Νέα Υόρκη, από τα ψηλά ως τα χαμηλά, από κρυφά μπαρ μέχρι διαδρομές στη λίμνη. Είναι ο manic pixie boyfriend του οποίου η μαγική σκόνη εξαντλείται μέχρι το ξημέρωμα. Η Μάρνι ξυπνά δίπλα του, εκστασιασμένη από τη μια βραδιά απελευθέρωσης από έναν κουραστικό γάμο που έζησε μαζί του, και διαπιστώνει πως είναι εθισμένος στα ναρκωτικά και, στα αλήθεια, δεν έχει κάτι να της προσφέρει. Το όνειρο αποσυντίθεται κάτω από τις ακτίνες πρωινού φωτός.
Έτσι, δεν έχει σημασία αν ο Τσάρλι είναι αληθινός, αν αποτέλεσε όντως μια απόδραση της Μάρνι, αν ήταν απλά κάτι που ονειρεύτηκε σε έναν κακό, ηθικά αγχωμένο ύπνο λίγο πριν το χωρισμό ή αν ήταν απλά μια περίπλοκη δικαιολογία που έστησε μες στο κεφάλι της για να εκλογικεύσει μια ριζική, για την ίδια, απόφαση. Δεν έχει σημασία γιατί όλα αυτά είναι ίδια, συνέβησαν μες στο μυαλό και τον συναισθηματικό σύμπαν του ίδιου ανθρώπου και κατέληξαν σε μια αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα: Πως η Μάρνι καταφέρνει επιτέλους να αποτινάξει το παρελθόν της και την ανάγκη της να δένεται στα άρματα των ανθρώπων της. Τα μικρά της είδωλα είναι άντρες γεμάτοι τρομακτικά ελαττώματα, σα μικρές, κενές παραστάσεις της μιας νύχτας. Από πίσω τους βρίσκεται θλίψη και αδυναμία.
Κι η Μάρνι; Ξύπνησε, ελεύθερη πια να προχωρήσει.
5. Η ιστορία της Χάνα
Σε αυτή την παράλληλη ιστορία διαταραγμένης ισορροπίας πολλών προσώπων, είναι φυσικά συνεπές πως το ταξίδι της Χάνα θα κατέληγε κάπως να τα συμπεριλαμβάνει και να τα συνοψίζει όλα. Η Χάνα έχει βρει μια καλή δουλειά, έναν καλό boyfriend, απλά όλα προφανώς δεν πάνε πουθενά επειδή είναι προβολές, δεν είναι πράγματα που θέλει η Χάνα.
Όλων οι ισορροπίες ανατινάζονται σταδιακά μέχρι το έξοχο φινάλε. Στο «I Love You Baby» είναι όμως η Χάνα που αγγίζει ένα στάδιο αυτοεκπλήρωσης που δεν γνώριζε ως τότε. Η σκηνή στο Moth, όπου ημι-αυτοσχεδιάζει πάνω στα βασικά στοιχεία ‘πλοκής’ της σύντομης ιστορίας της, αποτελεί το τέλειο, αποστομωτικό κλείσιμο για αυτή τη σεζόν. Εκεί μας παραθέτει την έκρηξη των Άνταμ/Τζέσα από τη δική της οπτική, μα είναι ήρεμη καθώς αφηγείται, και όχι τυχαία, είναι η σπάνια φορά που η σειρά δεν υιοθετεί αυτή την οπτική ούτε για μια στιγμή. Μαθαίνουμε για τα λουλούδια, για το ότι η Χάνα τους άκουσε να μαλώνουν, για το ότι αποδέχτηκε και αποχώρησε ήσυχα, για όλα αυτά, μαθαίνουμε από την ιστορία της, από μια αφήγηση, ποτέ από πρώτο πρόσωπο.
Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο, όπως δεν είναι τυχαίο πως όλο αυτό έρχεται λίγο μετά το επεισόδιο «Hello Kitty», τις αναπαραστάσεις, τις σιωπές. Όλη η σειρά, όπως κι οι χαρακτήρες της, μοιάζει να βρίσκει ξανά, επιτέλους, μια ισορροπία. Κι όπως κι η Χάνα στο όμορφο, τελικό freeze frame, είναι έτοιμη να προχωρήσει. Το αύριο μοιάζει αβέβαιο αλλά για μια έστω φευγαλέα στιγμή, η Χάνα μοιάζει στη θέση της- ακριβώς επειδή δεν ανήκει πουθενά.
Διαβάστε επίσης:
- Το «Girls» του ΗΒΟ ίσως και να είναι η φωνή μιας γενιάς!
- «Girls»: Η αποδόμηση της φαντασίωσης
- Ποια είναι επιτέλους η Λένα Ντάναμ;
- Just a girl! Η Λένα Ντάναμ ποζάρει για τον Τέρι Ρίτσαρντσον
- Με τα κορίτσια του «Girls» στα γυρίσματα του 5ου κύκλου
- Λένα Ντάναμ: το κορίτσι του 1 εκατομμυρίου δολαρίων!
Περισσότερη καλή τηλεόραση εδώ
- Από τη Μόνικα Μπελούτσι στον Τζιμ Μπελούσι: Αυτό είναι το καστ του τρίτου κύκλου του «Twin Peaks»
- Ολα τα εορταστικά recaps του «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» σε ένα ποστ!
- «Game of Thrones», Κύκλος 6, Επεισόδιο 01: Σημειώσεις
- Ο κόσμος έχει τη δύναμη στο δεύτερο κύκλο του «Mr. Robot»
- Η τηλεόραση πειραματίζεται με το «The Girlfriend Experience»
- «The Night Manager». Η καλή τηλεόραση είναι στις λεπτομέρειες
- Η αρχή και το τέλος. Το πρώτο και το τελευταίο πλάνο αγαπημένων τηλεοπτικών σειρών
- 5+5 σημειώσεις από την πρεμιέρα του τέταρτου κύκλου του «Banshee»
- «Α μπε μπα μπλομ»: Η μόνη απαραίτητη λίστα μετά από αυτό το φινάλε «The Walking Dead»
Tags: girls, λίνα ντάναμ, λένα ντάναμ
