Σε περίπτωση που το έχασες, το προηγούμενο Σάββατο 23 Νοεμβρίου μια μικρή σειρούλα από την Αγγλία, το «Doctor Who», έκλεισε 50 χρόνια ζωής. Το επετειακό επεισόδιο το είδα σε αίθουσα στο Λονδίνο, όπου είχα κανονίσει να ταξιδέψω από τον περασμένο Ιούλιο, μήνες προτού ανακοινωθούν οι προβολές (ή ακριβύνουν τα αεροπορικά). Για μήνες ο ίδιος διάλογος με φίλους, σε παραλλαγές:
-Γιατί πας Λονδίνο;-Για το «Doctor Who».-Μόνο για αυτό;-Ε, και να δω φίλους. Και το Λονδίνο.-Αλλά δεν γίνεται κάτι άλλο; Αυτό;-Ναι.-Έχεις πρόβλημα.
Ναι. Προφανώς. Αλλά αυτά είναι για τους ειδικούς, εμείς είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για την ποπ. Να λοιπόν το φουλ φωτογραφικό αφιέρωμα στο γεμάτο «Doctor Who» τριήμερο που πέρασα στο Λονδίνο.
Όλο το εορταστικό τριήμερο 22-24 Νοεμβρίου στον εκθεσιακό χώρο Excel στο τέρμα-δεξιά-Λονδίνο λάμβαναν χώρα οι επίσημοι εορτασμοί για την ιστορία και το παρόν της σειράς, με events που ομολογώ δε μου ήταν απολύτως σαφή όταν έκλεισα εισιτήριο. Ήξερα δηλαδή πως θα υπήρχαν εκεί παλιοί ηθοποιοί, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες, θα είχες τη δυνατότητα να πάρεις αυτόγραφα (έναντι επιπλέον ποσού που απλά... όχι), θα έβλεπες props και σκηνικά και κουστούμια της σειράς και κυρίως, θα μπορούσες να παραστείς σε κάτι παρουσιάσεις κάπως ασαφείς, με τίτλους 'The SFX Show' (δε με ένοιαζε), 'Regenerations', 'The Eleventh Hour' (ΟΚ, μέσα).
Κάθε μέρα είχε δύο γκρουπ επισκεπτών, Ice Warriors / Weeping Angels. Εγώ πήρα τους Ice Warriors της Παρασκευής, αφενός γιατί ήθελα να το κάνω όλο αυτό πριν τη Μέρα Του Επεισοδίου, αφετέρου γιατί, αυτό είχα τη δυνατότητα να κλείσω. Όταν ανακοινώθηκαν αυτά τα events έγιναν προφανώς κατευθείαν sold out, με μόνο κάποιες μικρές προσθήκες σε μετέπειτα μέρες. Τα έξτρα εισιτήρια μπορούσες να τα αγοράσεις μόνο εφόσον κληρωνόσουν, α λα Ολυμπιακοί Αγώνες. Εγώ δεν ήμουν τυχερός, αλλά δύο φίλοι ήταν. Επειδή δε θα πήγαιναν, μου έδωσε ο ένας τους κωδικούς του κι έτσι αγόρασα εισιτήριο για το event. (Πέτρο, είσαι ο επίσημος σπόνσορας αυτού του κειμένου.)
Στο γκρουπ που μπορούσα να παραστώ, θα έχανα το SFX Show, αλλά αν έτρεχα κατευθείαν από το αεροδρόμιο θα προλάβαινα τα άλλα δύο, συν φυσικά τη δυνατότητα να χαζέψω όλη την υπόλοιπη έκθεση.
Και όταν λέω 'κατευθείαν από το αεροδρόμιο', το εννοώ. Για ώρες και ώρες, στους διαδρόμους της έκθεσης και σε όλα τα πάνελς, οι επισκέπτες μπορούσαν να θαυμάσουν τον βλαμμένο που έσερνε πίσω του μια βαλίτσα κι ένα backpack.
Βέβαια μιλάμε για ένα κύμα πανέμορφων και υπέροχων ανθρώπων που ήταν οι σχεδόν μισοί ντυμένοι με κάποιο τρόπο που παραπέμπει στη σειρά. Ας πούμε πως το να πάρεις το σωστό τρένο για την τοποθεσία ήταν πανεύκολο: Ακολουθούσες εκείνους που φορούσαν τα κασκόλ του Τομ Μπέικερ ή τα φέσια του Ματ Σμιθ, ξεκάθαρα οι 2 δημοφιλέστερες ενδυματολογικές αναφορές.
Υπήρχαν τα μπλουζάκια, τα καπέλα, οι καμπαρντίνες και τα δερμάτινα, μέχρι και σέλινο είδα, αναφορά στον 5ο Doctor. Όπως και έναν ανησυχητικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων που ήταν ντυμένοι TARDIS. (Με ρούχα εννοώ, κανονικά, απλά με χρώματα και patterns που παραπέμπουν στο ντιζάιν του TARDIS, όχι ντυμένοι με τεράστια μπλε κόντρα πλακέ γύρω από το σώμα τους.) Γενικά το μάτι σου δεν κουραζόταν ποτέ. Το κλίμα ήταν εξαρχής φανταστικό.
Τελοσπάντων, το 'Regenerations' ξεκινούσε στις 2.05, κι εγώ κάνοντας αγώνα δρόμου απευθείας από το Χίθροου, έφτασα στον χώρο της έκθεσης στις, εχμ, 2.05 ακριβώς.
Φόρεσα εν μέσω πανικού το πάσο μου, και χώθηκα μέσα στη σκοτεινή αποθήκη όπου, είχα πληροφορηθεί από την κοπέλα στην είσοδο, «το show μόλις άρχισε».
ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ DOCTORS
Βόλεψα τις βαλίτσες μου δίπλα σε μια κενή ακριανή θέση, κάθισα, έβγαλα τη μηχανή, βολεύτηκα, κοίταξα στη σκηνή... και είδα μπροστά μου τους Πίτερ Ντέιβισον, Συλβέστερ Μακόι και Κόλιν Μπέικερ. ΟΚ, φαντάζομαι υπάρχουν και χειρότεροι τρόποι να περάσει κανείς μια Παρασκευή πρωί. Οι τρεις παλιοί Doctors μοιράστηκαν γνώμες, αναμνήσεις, συναισθήματα από την εποχή τους αλλά και ενόψει της επετείου, επιδεικνύοντας μια φανταστική μεταξύ τους χημεία. Η οποία επιβεβαιώθηκε την επόμενη μέρα, όταν στο site του BBC έγινε διαθέσιμο το κατευθείαν-για-το-ίντερνετ μπόνους κωμικό επεισόδιο «The Five(ish) Doctors Reboot», ένα πανέξυπνο, γλυκόπικρο, αστείο και τέρμα συναισθηματικό, «Curb Your Enthusiasm»-συναντά-το-«Doctor Who» αυτοαναφορικό ανεκδοτάκι, γυρισμένο από τον ίδιο τον Ντέιβισον.
Εκεί, οι τρεις επί σκηνής κύριοι (συν τον Πολ Μαγκάν, συν, περίπου, τον Ντέιβιντ Τέναντ) ενώνουν τις δυνάμεις τους ώστε να εμφανιστούν στο επετειακό επεισόδιο της σειράς. Είναι φανταστικό, όπως φανταστικοί μοιάζουν κι οι ίδιοι. Μοιράστηκαν μαζί μας τις αγαπημένες τους ιστορίες, τις δυσκολότερες στιγμές, τις προσωπικές επαφές με τη σειρά («ο Γουίλιαμ Χάρτνελ ήταν ο δικός μου Doctor!», λέει συγκινημένος ο Ντέιβισον όταν βλέπει ένα κλιπάκι από την πρώτη περίοδο της σειράς), μπόλικο αυτοσαρκασμό («για πες Συλβέστερ, θα έλεγες πως αυτό είναι ίσως λίγο '80s;» ρωτάει ο Μπέικερ, αν θυμάμαι καλά, τον Μακόι, ύστερα από ένα καρακιτσάτο κλιπ του 7ου Doctor), μεγάλο και ειλικρινή θαυμασμό (ένα πιτσιρίκι από το κοινό τους ρώτησε ποιος άλλος Doctor θα ήθελαν να είναι ο καθένας τους, «ο τωρινός φυσικά, πάντα ο τωρινός» ήταν μια φανταστική απάντηση αλλά δε συγκράτησα από ποιον, νομίζω από τον Κόλιν Μπέικερ) και αστείρευτη αγάπη για αυτό που ένωνε όλους όσους ήμασταν εκείνη τη στιγμή μαζί σε εκείνο το χώρο.
Στο τέλος του πάνελ 'Regenerations' οι τρεις ηθοποιοί αποχώρισαν κρατώντας τα μπανεράκια 'διαμαρτυρίας' που κρατούν οι εαυτοί-χαρακτήρες τους στο «The Five(ish) Doctors Reboot». Μόνο κρίμα σε όλα αυτά, πως στα κατά τα άλλα ίδια πάνελ της επόμενης μέρας, θα παρευρισκόταν και ο ίδιος ο Τομ Μπέικερ, που λόγω προγράμματος ήταν απών από αυτή την πρώτη μέρα των events.
ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΗΡΩΕΣ
Το ένα σόου το είχα χάσει, το δεύτερο ήταν αυτή η γλύκα που περιγράψαμε, ύστερα από μια βόλτα στην έκθεση (αναλυτικότερα παρακάτω) έκατσα ξανά στη θέση μου για το τρίτο και τελευταίο κομμάτι του επίσημου προγράμματος, ένα ακόμα πάνελ με τίτλο 'Eleventh Hour'. Θα έπρεπε να το υποψιαστώ πως μπροστά μας θα εμφανίζοντας οι Στίβεν Μόφατ, Ματ Σμιθ και Τζένα Κόουλμαν, δηλαδή ο σεναριογράφος και οι πρωταγωνιστές της παρούσας εκδοχής της σειράς. Το τι έγινε από χειροκροτήματα και φωνές δεν περιγράφεται.
Το μεγαλύτερο χειροκρότημα όπως είναι λογικό το πήρε ο Σμιθ, χαρισματικότατος και δίχως τη βοήθεια του ενδιάμεσου φακού, έχοντας συνεχές interaction με το κοινό και μια αίσθηση fun αλλά και αγωνίας για την επικείμενη αποχώρησή του. Η Τζένα Κόουλμαν ήταν κάπως τρακαρισμένη- όταν ρωτήθηκε από κάποιον πώς της φάνηκε που μοιράστηκε χρόνο με την Μπίλι Πάιπερ, κοίταξε νευρικά τον Μόφατ, χαμογέλασε προς το κοινό, και είπε σα να πληκτρολόγησε κάποιος μια διαταγή, «μου είπαν από το BBC να μην πω τίποτα για τον ρόλο της Μπίλι Πάιπερ! Οπότε... δεν θα πω τίποτα!» χαμογελώντας αμήχανα.
Την μεγαλύτερη αντίδραση από το κοινό στη διάρκεια του πάνελ ξεσήκωσε ο Μόφατ, όταν απάντησε σε κάποια ερώτηση πάνω στο τι είναι αυτό που ενώνει όλους όσους βρισκόμασταν εκεί. «Είμαστε όλοι ξεκάθαρα τρελοί, είναι προφανές», είπε χωρίς να γελάει.
Η ωραιότερη στιγμή του πάνελ ήρθε ύστερα από μια ερώτηση για το τι είναι αυτό που κάνει το «Doctor Who» τόσο μοναδικό. «Είναι η καλύτερη σειρά στην τηλεόραση», απάντησε ο Μόφατ δίχως ίχνος ψευδούς μετριοφροσύνης, και σύντομα φάνηκε γιατί. Δε μιλούσε για τον εαυτό του, αλλά μιλούσε για τον πυρήνα της σειράς, αυτό που έκανε κάποτε ακόμα και τον ίδιον να την αγαπήσει, μιλούσε για την υπόσχεση και για το άπειρο που κρύβει μέσα της. «Οτιδήποτε μα οτιδήποτε άλλο υπάρχει στην τηλεόραση, θα μπορούσε να είναι ένα b-plot πέντε λεπτών σε οποιοδήποτε από τα δικά μας επεισόδια. Το 'Doctor Who' είναι μεγαλύτερο από όλα.»
Δε χρειάζεται να περιγράψω τι έγινε στην αίθουσα.
BRIEF ENCOUNTER
Λίγο αργότερα, μετά το τέλος του πάνελ και την αποχώρηση κόσμου και συντελεστών, αποφάσισα να περιμένω κάτω από τις κεντρικές σκάλες που οδηγούσαν στην έκθεση, να φύγει ο κόσμος, καθότι είχα και κάτι βαλίτσες να κουβαλάω. Με τον χώρο πλέον σχεδόν άδειο, προχωρώ αργά προς τη σκάλα, όταν βλέπω μπροστά μου δύο παιδιά να δείχνουν προς το μέρος μου ουρλιάζοντας. Με αργές κινήσεις στρίβω προς τα αριστερά για να δω τι συμβαίνει, κι αφού πρώτα παραλίγο να ρίξω στο πάτωμα έναν φωτογράφο που έτρεχε με πίσω βήματα και κόντεψε να μπουρδουκλωθεί στη βαλίτσα μου, από δίπλα μου περνάνε αγκαλιασμένοι, λαμπεροί, χαμογελαστοί, οι Ματ Σμιθ και Τζένα Κόουλμαν.
Έχω κοκαλώσει και χαζεύω σαν χάνος, και δεν ξέρω γιατί. Οι δυο τους, απαστράπτοντες, προχωρούν προς την έξοδο με λάμψη και δυναμισμό, χαιρετώντας παιχνιδιάρικα τα πιτσιρίκια που στο μεταξύ συνεχίζουν να ουρλιάζουν αγκαλιασμένα, βλέπω για πρώτη φορά τον Ματ Σμιθ όχι ως Doctor, αλλά ως σταρ. Καθώς απομακρύνεται, συνειδητοποιώ αληθινά -εκεί, επί τόπου- πως φεύγει από τη σειρά για να κάνει κάτι άλλο. Μοιάζει περίεργο. Δεν ήταν τίποτα πριν τη σειρά, τόσα χρόνια είναι συνώνυμο αυτού του ήρωα, και τώρα νά' τος, εκεί, ένας ηθοποιός που χαιρετάει και ποζάρει για φωτό χαμογελαστός και κουλ. Δε θα μου φανεί παράξενο όταν δω άλλον ηθοποιό στο ρόλο του Doctor. Αλλά θα μου φανεί περίεργο όταν δω τον Doctor (μου) σε έναν άλλο ρόλο.
Κοντοστέκομαι για λίγο, υποθέτω πως δε θα αργήσει να περάσει κι ο Μόφατ. Τον περιμένω κι αυτόν απλά για τα XP points του 'βρέθηκα για μια στιγμή στον ίδιο διάδρομο με έναν άνθρωπο που θαυμάζω', κι όταν τα συνέλεξα, σήκωσα τη βαλίτσα μου και συνέχισα τη διαδρομή μου στο χώρο του Excel.
Η ΕΚΘΕΣΗ
Ανάμεσα στα δύο πάνελ έκοψα βόλτα όλη την έκθεση που είχε στηθεί για το event. Περιλάμβανε από κουστούμια και props μέχρι καταστήματα και παιχνίδια, από επιτόπια κουίζ και δοκιμασίες μέχρι live επίδειξη μακιγιάζ και ειδικών εφέ, από μικρά stages με ομιλίες συντελεστών (ο Μπέρναρντ Κρίμπινς ήταν ώρα που δε με βόλευε δυστυχώς) μέχρι προγραμματισμένα signing events των Doctors.
(Απλά, μια υπογραφή από τον Πίτερ Ντέιβισον θα κόστιζε έξτρα -μπόλικα- λεφτά, όπως και το να βγεις πχ μια σόλο φωτογραφία μέσα σε ρέπλικα του TARDIS. Υποθέτω κάπου πρέπει να τραβήξεις και μια γραμμή αν δε θες τις υπόλοιπες μέρες στο Λονδίνο να τις περάσεις τρώγοντας πατάτες από τα McDonald's.)
Τελοσπάντων, μην πολυλογούμε άλλο. Να, ιδού. Φωτογράφισα μερικά από τα πράγματα που έβλεπα μπροστά μου:
(Έτσι όπως βλέπω δίπλα δίπλα τα παλιά Daleks & Cybermen νιώθω πως η έμπνευση για τη δημιουργία τους ήταν το combo αλατιέρα / σετ λαδολέμονου για το τραπέζι.)
ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ
Μετά το τέλος των πάνελ, ανέβηκα στον τελευταίο όροφο όπου είχα αρπάξει την ευκαιρία να κλείσω θέσεις για δύο προβολές. Καθ'όλη τη διάρκεια του τριημέρου, σε αυτό το screening room προβάλλονται παλιά επεισόδια της σειράς (από τη σύγχρονη ή την κλασική περίοδο) με ζωντανό σχολιασμό από παραγωγούς, σεναριογράφους και παραγωγούς. Κανένα DVD commentary, εδώ μιλάμε για άλλο πράγμα.
Το πρώτο από τα δύο που μου έβγαιναν στο πρόγραμμα να δω ήταν το «Castrovalva», η πρώτη ιστορία του 5ου Doctor, εμπνευσμένη από το έργο του Έσερ. Επάνω στη μικρή σκηνή για τον σχολιασμό ανέβηκαν ο σεναριογράφος Κρίστοφερ Μπίντμιντ και η σκηνοθέτις Φιόνα Κάμινγκ. Η θέα της γηραιάς Φιόνα να μιλάει για το πώς εμπνεύστηκε από τον Έσερ για να γυρίσει με μηδαμινό μπάτζετ μια από τις πιο εντυπωσιακές και περίπλοκες ιστορίες της κλασικής περιόδου της σειράς, 31 χρόνια πριν, ήταν ένα από τα πιο αγγλικά πράγματα που έχω δει στη ζωή μου.
(Την επόμενη μέρα είδα μια Βασίλισσα φτιαγμένη από Lego στα Hamley's. Έχουμε νέο Αγγλικότερο Πράγμα Έβερ μόλις μια μέρα μετά τη Φιόνα.)
Στη διάρκεια του σχολιασμού παρακολουθούσα με ενδιαφέρον και ένα κάποιο δέος- υπήρχαν στιγμές που συνειδητοποιούσα ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι που είχα μπροστά μου. Γελάσαμε όταν ο Μπίντμιντ εξέφρασε πολύ δημόσια και πολύ φλεγματικά (=υποψήφιο Αγγλικότερο Πράγμα Έβερ) την πλήρη αντίθεσή του με το λουκ του 5ου Doctor: Ο συντονιστής της κουβέντας τον ρώτησε, «μιας και είσαι ο σεναριογράφος της πρώτης ιστορίας του χαρακτήρα, τι έχεις να πεις για τις ενδυματολογικές επιλογές του;», για να απαντήσει εκείνος, «τι, το πράσο στο πέτο; Yeaaaaaah, didn't get that at all, nope, not at all.»
Μετά το τέλος του επεισοδίου οι μπροστά φανς, που πρέπει να τονίσω πως ηλικιακά παίζουν από 14χρονα πιτσιρίκια ντυμένες Έιμι Ποντ και TARDIS μέχρι 60άρηδες κυρίους με λευκά μαλλιά και τεράστιες σακούλες γεμάτες φιγούρες από το BBC Store, μαζεύτηκαν μπροστά στη σκηνούλα για να αποσπάσουν αυτόγραφα από τους δύο δημιουργούς. Δίπλα μου, στην τελευταία σειρά, κάθεται όλη την ώρα της προβολής ένας γερασμένος κύριος με δυσκολία στο περπάτημα, συνοδευόμενος από έναν ενθουσιώδη 30άρη άντρα που τον βοηθάει να κάτσει. Οι δυο τους συζητάνε αρκετά διακριτικά και χαμογελαστά όση ώρα διαρκεί ο σχολιασμός. Κανά δεκάλεπτο μετά το τέλος, κι αφού υπάρχουν ακόμα παιδιά γύρω από τη Φιόνα (τον Μπίντμιντ τον είχαν αφήσει να φύγει), ο 30άρης γυρνάει στον μεγάλο κύριο, τον πιάνει από το χέρι και του λέει χαμογελώντας, «έλα, πάμε να σώσουμε τη γυναίκα σου».
Το ζευγάρι έφυγε από το screening room λίγα ακόμη αυτόγραφα μετά. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν το Αγγλικότερο Πράγμα Έβερ, πάντως ήταν σίγουρα από τα ομορφότερα.
Αμέσως μετά, μια ώρα πριν κλείσει ο χώρος και ολοκληρωθεί το event, πρόλαβα άλλο ένα επεισόδιο, το πιο σύγχρονο «School Reunion» από τη 2η σεζόν της μοντέρνας σειράς. Στη σκηνή βρέθηκαν o σκηνοθέτης Τζέιμς Χωζ, η ενδυματολόγος Λουίζ Πέιτζ και ο παραγωγός Φιλ Κόλινσον. Ο τελευταίος είναι ένας από τους μεγάλους ήρωες κάθε φαν, και άνθρωπος-κλειδί στην επιστροφή της σειράς.
Αν κάτι μου έμεινε αληθινά από αυτό το 40λεπτο, στη διάρκεια του οποίου ομολογώ πως έκανα δραματικές προσπάθειες να κρατηθώ ξύπνιος (σερί από πτήση και αεροδρόμιο, 6 ώρες μετά, και επίσης άυπνος όλο το προηγούμενο βράδυ), είναι η αγάπη με την οποία μιλούσαν όλοι για την Ελίζαμπεθ Σλέιντεν που με αυτό το επεισόδιο επέστρεψε ως Σάρα Τζέιν Σμιθ. Μιλούσαν γι'αυτήν σα να ήταν ακόμα εδώ, δίχως ποτέ να χρησιμοποιήσουν παρελθοντικούς χρόνους.
Επίσης ο Κόλινσον, με το που εμφανίζεται στο cold open ο Άντονι Στιούαρτ Χεντ, αναφώνησε, «α, να, ορίστε, βάλαμε στο επεισόδιο και τον τύπο από την 'Buffy'!»
Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ DOCTOR
Την ημέρα της επετείου, την 23η Νοεμβρίου, ξύπνησα μόνο για να διαπιστώσω πως εντελώς στο κουφό δεν υπήρχε μετρό που να με εξυπηρετεί σε ακτίνα δύο στάσεων από εκεί που έμενα.
Δηλαδή εντάξει παιδιά, το καταλάβαμε.
Βάλε και την κίνηση του Σαββάτου, γενικά η κυκλοφορία εκείνη τη μέρα ήταν μια μικρή κόλαση. Την έζησα όλη με ένα διαρκές άγχος για το αν θα προλάβω να τα κάνω όλα στην ώρα μου.
χάσταγκ-απαραιτητη-τουριστικη-φωτογραφια
Ήταν φανταστικό το να κυκλοφορείς αυτή τη μέρα στο κέντρο του Λονδίνου. (Ακόμα πιο τέλειο όταν έχεις φάει μπραντς που κάλυπτε και την τρέχουσα αλλά αναδρομικά και την προηγούμενη μέρα που λόγω του event δεν είχες βάλει μπουκιά στο στόμα σου.) Καταρχάς φαντάσου να προχωράς στο δρόμο και να πετυχαίνεις παρέες με φέσια και κασκόλ Τομ Μπέικερ και σακάκια Τέναντ, σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Η βιτρίνα του Forbidden Planet είναι όλη ένα Doctor-fest. Πηγαίνοντας προς τα εκεί, είδα στην Σάφτσμπερι Άβενιου μια κοπέλα ντυμένη Ντάλεκ, με μια φούστα που είχε πάνω αυτά τα μεγάλα μεταλλικά σπυριά. Στα Hamley's ένας υπάλληλος κοντά στην πόρτα έσερνε κάτι κούτες στο πάτωμα κι όταν πήγαν να περάσουν μπροστά του μια μητέρα με το παιδάκι της αυτός είπε γελώντας «madman with a box coming through!» (Ήθελα να του σφίξω το χέρι.)
Γενικά όλα γύρω μου άρχισαν να μου θυμίζουν Doctor καθώς η μανία των Άγγλων (και η δική μου) είχε βαρέσει κόκκινο. Στο μετρό διάβαζα μια Evening Standard και είχε κεντρικό 6σέλιδο αφιέρωμα για τη σειρά. Φαντάσου σε τσάμπα φυλλάδες του μετρό να διαβάζεις 6 σελίδες κεντρικό αφιέρωμα για μια σειρά επιστημονικής φαντασίας, μπορείς; Το πολύ για τούρκικο.
Το επεισόδιο το είδα σε ένα πανέμορφο σινεμά του Κλάπαμ, το Clapham Picturehouse, μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι που με φιλοξένησε. (Βασίλης και Γεωργία, οι έτεροι μεγάλοι σπόνσορες του κειμένου.) Ήταν σαφές πως εκείνη τη μέρα στην Αγγλία υπήρξε η μεγαλύτερη συγκέντρωση φεσιού αναλογικά με τον αριθμό θεατών στην ιστορία του σινεμά.
Ήταν φανταστικό να βλέπεις μαζί με τόσο κόσμο κάτι για το οποίο μοιράζεσαι ένα μεγάλο πάθος. Τα ουρλιαχτά χαράς, τα παλαμάκια, οι επευφημίες, οι κομμένες ανάσες, τα σοκ, τα γέλια, ακόμα και τα δάκρυα (Τομ Μπέικερ!), όλα ήταν αποτέλεσμα ενός σπάνιου, αγνού fanboy/fangirl συγχρονισμού. Το επεισόδιο το βρήκα φανταστικό όπως και νά'χει, όμως το να βλέπεις τα πρόσωπα χαράς και ικανοποίησης και θαυμασμού μετά τους τίτλους τέλους, ήταν από μόνη της μια εμπειρία που καπελώνει την κάθε απόπειρα ανάλυσης.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Είναι προφανές πως έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην αγοράσω οτιδήποτε βρήκα μπροστά μου και κυρίως τα κατάφερα, αν εξαιρέσεις αυτό το άκρως συμβολικό αγοραστικό combo: η πιο πρόσφατη σεζόν της σειράς σε blu-ray και ένα dvd box set με τις τρεις πρώτες ιστορίες της σειράς από 50 χρόνια πριν. Η αρχή και το παρόν μαζί, τοποθετημένα με την ίδια αγάπη στα ράφια μου. (Επίκειται έναρξη αργού αλλά σταθερού μαραθωνίου της σειράς από το πρώτο επεισόδιο ως το σήμερα.)
Στη διαδρομή του υπογείου από τα HMV στο σπίτι για να πακετάρω τη βαλίτσα, ο κύριος που καθόταν δίπλα μου, ένας 50άρης με κουστούμι και χαρτοφύλακα, που είχε εμφανώς μόλις σχολάσει από την δουλειά του, διαβάζει τη Metro, μια δωρεάν εφημερίδα του μετρό. Αυτές τις εφημερίδες το ξέρουμε όλοι μας, τις ξεφυλλίζουμε κατά βάση στα γρήγορα για να περάσει η ώρα στο βαγόνι, αλλά σπάνια διαβάζεις όντως προσεκτικά κάτι. (Τόσες χαμένες λέξεις! Όχι σαν το ίντερνετ που... ερμ... ναι ΟΚ, άκυρο.) Ο κύριος περνάει τις σελίδες γρήγορα, σκανάροντας με το βαριεστημένο βλέμμα του τους τίτλους των ειδήσεων, μέχρι που τον βλέπω να σταματάει και να κοιτάει κάτι με αφοσίωση.
Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα ανάγνωσης παίρνει απόφαση πως αυτό που κοιτάει, ό,τι είναι, σκοπεύει να το διαβάσει προσεκτικά. Τσακίζει την εφημερίδα και διπλώνει τα αριστερά φύλλα πίσω από τα δεξιά. Ξεκινάει την ανάγνωση. Ο τίτλος του ολοσέλιδου θέματος, αυτό το απόγευμα της 24ης Νοεμβρίου: «We all have our Doctor Who stories.»
Για τους Άγγλους αυτές γυρίζουν πίσω στα παιδικά τους χρόνια, όταν έβλεπαν τις περιπέτειες του Τομ Μπέικερ κάθε Σάββατο απόγευμα με την οικογένειά τους στην τηλεόραση. Η ανάμνηση της σειράς συνδέεται ευθέως με τις αναμνήσεις μια άλλης, προσωπικής για τον καθένα εποχής. Όλοι έχουν όντως την ιστορία τους. Κι αυτή είναι πλέον η δική μου.
Διαβάστε επίσης:
Tags: doctor who, ξεκάθαρα τρελός
