Πριν λίγες μέρες το «Gilmore Girls» γιόρταζε 15 χρόνια από τη μέρα που η Λόρελαϊ και η Ρόρι βρέθηκαν για πρώτη φορά στις οθόνες μας. Εκείνες, οι καφέδες τους, και οι γεμάτες ποπ αναφορές συνομιλίες-πολυβόλα τους. Στη διάρκεια των 6+1 σεζόν ζωής της, η σειρά αγαπήθηκε πολύ από ένα όχι πάντα προφανές σώμα θαυμαστών. Πολύ απλά, οι screwball-on-acid ρυθμοί της δεν έμοιαζαν με άλλη σειρά στην τηλεόραση, και ούτε έκτοτε κατάφερε κανείς άλλος να τους προσεγγίσει.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της απογοητευτικής 7ης σεζόν, που μοιάζει με ηχώ, με μίμηση της ως τότε σειράς. Η ίδια η Παλαντίνο, σεναριογράφος που ξεκίνησε πριν χρόνια στο μεγάλο φυτώριο της «Roseanne», έγραφε ή επέβλεπε κάθε ένα σενάριο της σειράς, η οποία έφερε φαρδιά-πλατιά όχι μόνο την υπογραφή αλλά και την ίδια της την ταυτότητα. Με τρόπο όχι ανόμοιο ενός Άαρον Σόρκιν στο «West Wing» ή ενός Ντέιβιντ Μιλτς στο «Deadwood», η Παλαντίνο, η γλώσσα της, η αισθητική της, οι ρυθμοί της, οι αναφορές της, αποτυπώνονταν στην οθόνη σε κάθε μία από τις αμέτρητες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα των ηρωίδων της.
Έτσι, όταν οι διαπραγματεύσεις για ανανέωση του συμβολαίου της απέτυχαν, η δημιουργός και showrunner και καρδιά της σειράς απομακρύνθηκε από τη Λόρελαϊ και τη Ρόρι στο τέλος της 6ης σεζόν, και δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ολοκληρώσει το ταξίδι τους με τον τρόπο που πάντα -έλεγε- είχε στο μυαλό της.
Στη διάρκεια των φανταστικών αυτών 6 σεζόν, η Παλαντίνο έχτισε ένα παραμυθένιο σύμπαν που κάθε του γωνιά είχε τη δική του διακριτή quirky γοητεία, από τους χαρακτήρες σαν τον Κερκ και την Μις Πάτι μέχρι τον τρόπο που μεγάλης δραματικής σημασίας γεγονότα πλαισιώνονταν στο μαγευτικό Σταρς Χόλοου από, ας πούμε, ποδηλάτες που έτρεχαν στο background ή τροβαδούρους που casually άραζαν στην πλατεία. Δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή της σειράς που να μοιάζει πεζή, όλα μοιάζουν με ευτυχισμένο όνειρο, σαν κάτι που φαίνεται πραγματικό αλλά δεν πολυείναι κιόλας.
Η ιστορία στο κέντρο όλου αυτού του θαύματος είναι μια μητέρας και μιας κόρης τόσο κοντά σε ηλικία που είναι περισσότερο φίλες παρά συγγενείς. Όλα πηγάζουν από την προβληματική, τραυματική σχέση της Λόρελαϊ με τη δική της μητέρα, που όταν έμεινε έγκυος στα 16 την πίεζε να παρατήσει τη ζωή που ακόμα δεν τολμούσε καν να φανταστεί, να παντρευτεί και να βολευτεί στην προδιαγραμμένη ζωή της ευκατάστατης οικογένειάς της. Η Λορελάι τα παράτησε όλα κι έχτισε μια ζωή για τον εαυτό της και για την κόρη της, πλέκοντας με αγάπη και πείσμα ένα κάλυμμα προστασίας από τον έλεγχο και το προνόμιο των Γκίλμορ- μέχρι που χρειάζεται τη βοήθειά τους ώστε η Ρόρι να μπορέσει να φοιτήσει στο σχολείο που θα τη βάλει στο δρόμο που ονειρεύεται.
Τα πάντα από εκεί και μετά γίνονται μια αφάνταστα συναισθηματική εξερεύνηση των ορίων ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους, μια διαρκής άσκηση ισορροπίας, με τη Ρόρι να ισορροπεί στο κέντρο. Η Παλαντίνο δημιουργεί μια οικογενειακή δραμεντί που καταφέρνει να έχει μια 100% δική της ιδιοσυγκρασία, ανεβάζοντας στο 11 τα πάντα: το σλάπστικ, το screwball, τη φάρσα, το παραμύθι, αλλά και -μυστηριωδώς- το συναισθηματικό ρεαλισμό.
Μου ήταν πάντα δύσκολο να περιγράψω με επάρκεια σε κάποιον τι ήταν αυτό που έκανε το «Gilmore Girls» μια απολύτως ξεχωριστή σειρά, αλλά μου ήταν απόλυτα εύκολο να τη βλέπω ξανά και ξανά. Είναι από τις σειρές που το να ξέρεις τι θα γίνει τις κάνει πιο απολαυστικές, πιο αστείες και, διάβολε, πιο συγκινητικές. Την τελευταία από τις φορές που την είδα, κράτησα ένα μάτσο screencaps, που σήμερα είπα να χρησιμοποιήσω.
Με διπλή αφορμή, τα 15 χρόνια από την πρεμιέρα, αλλά κυρίως τα υπέροχα νέα πως το Netflix θα αναβιώσει τη σειρά για 4 90λεπτα επεισόδια/ταινίες που ουσιαστικά θα ολοκληρώσουν την ιστορία όπως η Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο πάντα είχε στο μυαλό της, θυμόμαστε 45 φανταστικές στιγμές από τα 6 πρώτα χρόνια «Gilmore Girls». Χωρίς πολλά λόγια, μα με πολλές εικόνες.
H Λόρελαϊ στην πρώτη της επίσκεψη ως μητέρα στο Τσίλτον. «Θες να σε πάω με το αμάξι ή έχεις το άλογό σου απ'έξω;» της λέει η Έμιλι σε ένα από τα αμέτρητα πειράγματα.
Αν αυτή η εικόνα δεν περιγράφει ακριβώς τον τόνο της σειράς, δεν ξέρω τι το κάνει.
Λουκ και Λόρελαϊ. Απλά.
Από το αγαπημένο μου επεισόδιο της σειράς, «The Road Trip to Harvard». Η Λόρελαϊ κοιτάζει τον τοίχο των αριστούχων και βρίσκει εκείνη που θα μπορούσε να είναι η ίδια. Η ζωή που δεν έζησε. Η στιγμή είναι ανατριχιαστική- δεν λέει ούτε λέξη. Η Παλαντίνο είχε ένα τρομερό χάρισμα στις πιο σωστές στιγμές να μένει σιωπηλή. Μόνο κλάμα γενικά.
Στην επιστροφή. Το φανάρι του Σταρς Χόλοου στη μέση του πουθενά.
O Λουκ και ο Τζες, δίδυμο για φάπες. Ξέρεις, με την καλή έννοια. Κάποιες φορές.
Τι λέμε τώρα, το Σταρς Χόλοου έχει τροβαδούρο.
Girls just wanna have fun.
Η Ρόρι ποζάρει για πίνακα.
«You jump, I jump, Jack.»
Όταν η Ρόρι έφτιαξε τον χιονάνθρωπο Μπγιορκ. Λίγο μετά ο Τζες την ρωτούσε, «Με τον Ντιν για τι μιλάτε;»
Μάνα και κόρη.
ΟΙ ΦΩΤΟ-ΠΙΤΖΑΜΕΣ ΤΟΥ ΤΖΑΚΣΟΝ.
H σειρά έτσι κι αλλιώς απολάμβανε πάντα να βάζει ηθοποιούς δίπλα σε υπερμεγέθη καθημερινά αντικείμενα (από πίτσες μέχρι ψαλίδια) αλλά με τον Ντόιλ του Ντάνι Στρονγκ έκανε το αντίθετο. Και όπως πάντα, σε αυτό το σημείο κάνουμε την απαραίτητη υπενθύμιση πως αυτός είναι ο δημιουργός του «Empire».
Η Λόρελαϊ και το χιόνι. Μια σχέση αγάπης.
O Λουκ επισκεύαζε το diner οπότε φυσικά η Ρόρι έτρωγε εκεί κρατώντας μια ομπρέλα.
Όλο η σταδιακή συνειδητοποίηση της Ρόρι για τα αισθήματά της για τον Τζες ήταν ένα από τα αγαπημένα μου ρομαντικά arcs οποιασδήποτε σειράς, ακριβώς επειδή ήταν η τελευταία που κατάλαβε πώς ένιωθε. Η Λόρελαϊ και ο Ντιν (και ο Τζες φυσικά) το είχαν καταλάβει από πολύ πιο νωρίς.
Lifehacks.
Όταν καλείς τον άλλον για να δείτε αδερφούς Μαρξ.
Όταν η Ρόρι γνώρισε το μαύρο πρόβατο μιας οικογένειας σαν-τους-Γκίλμορ, δηλαδή εκείνη που ήθελε να ακολουθήσει το όνειρό της αντί να ακολουθήσει το στρωμένο δρόμο. Εν ολίγοις όταν γνώρισε τη μητέρα της, αλλά απ΄την απ'έξω. Και όπου μαύρο πρόβατο, βάλε και λευκό λαγό. Με υπερμεγέθες καρότο, επειδή φυσικά.
Όπου η Μπαμπέτ παρατηρεί πως σε αυτή την απεικόνιση τα άλογα είναι αφύσικα μεγάλα και εμείς μετά δε μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μια επιδρομή γιγάντιων αλόγων στο Σταρς Χόλοου.
Εξοργισμένος Λουκ πάει να βρει τον Κρίστοφερ περνώντας αδιάφορα μέσα από ένα ποδηλατικό κομβόι. Μόνο στο Σταρς Χόλοου.
O Ρον ο Μαδερφάκιν ο Σουάνσον.
Μέσα σε όλα αυτά, το ότι η σειρά κατάφερνε πάντα να μας κάνει να αγαπάμε τον Ρίτσαρντ και την Έμιλι ήταν αληθινή κατάθεση στο ταλέντο της Παλαντίνο και των δύο ηθοποιών. Ιδιαίτερα μέσα από το πολυσυζητημένο arc του πρώτου μισού της 6ης σεζόν, όταν είχαν ουσιαστικά κλέψει τη Ρόρι από τη Λόρελαϊ.
Κοσμογονία, πραγματικά.
Όταν η Ρόρι ονειρεύτηκε την Μάντλιν Όλμπραϊτ.
Δίχασε πολύ η ύπαρξη της Έιπριλ, αλλά κοίτα, είχε κάνει για εργασία στο σχολείο την εύρεση του αληθινού της πατέρα.
Ο Τζον ο Μαδερφάκιν ο Χαμ.
Χαλαρά τοπ-5 στιγμή της σειράς. Η Ρόρι κλαίει στην αγκαλιά της μητέρας της έχοντας χωρίσει με τον πρώτο της έρωτα κι από γύρω τους ο Κερκ κάνει τον γύρο του θριάμβου. Γ Κ Ι Λ Μ Ο Ρ.
Σε ένα εκπληκτικό επεισόδιο σκηνοθεσίας Κένι «High School Musical» Ορτέγκα, η τελευταία πράξη είναι όλη αφιερωμένη σε έναν μαζικό τσακωμό-αποκορύφωμα των 4 Γκίλμορ, μετά τον οποίο στάθηκαν όλες και όλοι εξαντλημένοι στους καναπέδες. Τέλειο.
Ο Ζακ προβάρει την πρόταση γάμου για τη Λέιν στην κυρία Κιμ.
Ενθουσιασμένη Σούκι ή, εναλλακτικά, εγώ όταν προσπαθούσα να εξηγήσω σε κόσμο πόσο ενθουσιασμένος είμαι με την είδηση της επιστροφής της σειράς.
Η Λόρελαϊ προσπαθεί να σώσει κάπως ένα πραγματικά φρικτό νυφικό κάνοντάς το ευπαρουσιαστο. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, το καταστρέφει ολοσχερώς με μια κούπα καφέ, στην 2η πιο αγαπημένη μου στιγμή της 6ης σεζόν της σειράς. (Πρώτη προφανώς η επανένωση της Ρόρι με τη Λόρελαϊ.)
Αυτά είναι προσκλητήρια γάμου.
Ο Πολ Άνκα και ο Real Πολ Άνκα.
Από την επεισοδιάρα με τους ζωντανούς πίνακες που χάρισε στη σειρά και το μοναδικό της βραβείο Έμμυ.
H Ρόρι συναντά τον Τζες στο λεωφορείο χωρίς να ξέρει ότι είναι η τελευταία φορά που τον βλέπει πριν εκείνος, απροειδοποίητα, φύγει από την πόλη.
Ένα άλογο στο λόμπι, επειδή γιατί όχι.
Η Ρόρι πανικοβάλεται από την έλξη της για τον Ντιν και κλέβει κάτι χωρίς να καταλάβει γιατί. Σε όλους μας έχει συμ-- δηλαδή θέλω να πω
Όταν ο Λουκ θέλει τόσο πολύ να δείξει συναίσθημα αλλά δεν ξέρει πώς επειδή είναι ένας αξιολάτρευτος άνθρωπος των σπηλαίων.
Α, η τεράστια πίτσα που λέγαμε.
Ναι, το πολυαναμενόμενο φιλί στο τέλος της 4ης σεζόν ήταν υπέροχη στιγμή, αλλά το ότι διακόπηκε από έναν Κερκ πανικόβλητο από τα night terrors του ήταν ακόμα πιο ταιριαστό στη σειρά.
Πόσα lifehacks πια.
Η Ρόρι στην αποφοίτηση. Τέτοια περηφάνια για τηλεοπτικό χαρακτήρα
Και, εδώ είμαστε. Η κορυφαία στιγμή όλων, απλά κι ωραία. Από εδώ και μετά δεν υπήρχε γυρισμός. Χίλιες κίτρινες μαργαρίτες. Χίλιες. Κίτρινες. Μαργαρίτες.
Welcome back, Gilmore girls.
Διαβάστε ακόμη:
- Τα 10 καλύτερα τηλεοπτικά φινάλε
- «Tι ήταν αυτό που μόλις είδα;»: τα καλύτερα cliffhangers στην τηλεοπτική ιστορία
- 20 χρόνια «X-Files»: Βάζοντας σε σειρά τις 9 σεζόν
- 10 χρόνια «Lost»: Βάζουμε όλα τα επεισόδια στη σειρά
- Βάζουμε στη σειρά όλα τα επεισόδια του «Community»
- Το Χόλιγουντ ψηφίζει τις 100 πιο αγαπημένες του τηλεοπτικές σειρές!
- Τρία χρόνια «Mad Men» σε ένα post
Tags: gilmore girls
